Verder na ontrouw - deel 8
Je partner is vreemdgegaan? Dan kom je in een rollercoaster terecht. Ongeloof, verdriet, boosheid etc. En als je partner laat weten dat hij jou niet kwijt wil dan volgt vaak de vraag: Should I stay or go? In de praktijk niet altijd even simpel te beslissen.
In dit topic vind je gelijkgestemden van wie de partner ook ontrouw is geweest. Of zelfs meermaals. En waarvan de meesten hier besloten hebben om de relatie een kans te geven. Elk verhaal is uniek. Heb je vragen, zorgen, twijfels, behoefte aan luisterend oor of wil je je emoties kwijt? Dan ben je hier aan het goede adres.
Izza schreef op 04-05-2024 om 14:19:
[..]
Natte voeten kan bij een eerste kind natuurlijk. Maar dit is zijn 3e. Dan weet je heel goed wat je te wachten staat. En veel mensen op die leeftijd zijn uit de kleine kinderen en daar ook wel klaar mee. Die zijn (net als p en haar man) gewend aan het leven met meer vrijheid. Er is bij een 3e ook niets nieuws meer natuurlijk. Je hebt alles al twee keer meegemaakt. Dus het lijkt mij zeer sterk dat hij opeens omslaat. Een baby is geen redmiddel in een relatie. En mag die taak ook niet hebben. Ze noemen het niet zomaar tropenjaren. Slaaptekort is funest voor mensen. En dan herstellen van een bevalling, nog 2 kinderen die aandacht moeten en dingen als huilen en krampjes etc. En door alle fases heenmoeten waar je eigenlijk klaar mee bent (peuterpubertijd, zwemlessen, luiers etc). Geweldig als je daarvoor kiest. Maar dat is hier niet het geval. Dan kan een affaire partner die alle tijd en aandacht heeft een prettige plek zijn. Ik hoop het niet voor P. Maar tot nu toe laat die man niets concreets zien en hij was en is heel duidelijk. Beter ben je realistisch dan te geloven in een droombeeld.
Ja wat je zegt klopt wel allemaal zoals het nu gaat ,’ik had het gewoon anders verwacht, zeker gezien hij verder wou gaan samen. Ik heb hele gesprekken met z’n liefje gezien, waarin hij niks liever wilt dan een kind Met haar, dat hij een oer instinct heeft om haar te willen bezwangeren, want ze oogt mega vruchtbaar. Ik heb dit niet zo gepland maar ik dacht toen het eenmaal zo was daardoor wel dat z’n kinderwens nog enigszins aanwezig was en we hier gelukkig van gaan worden.
Maar hij is inderdaad duidelijk,’hij zoekt dit niet Met Mij weer. Vind mij en zichzelf te oud, schaamt zich zelfs hiervoor.” ” roept steeds dat hij hoopt dat het maar gezond is op mijn leeftijd. ik ga hulp zoeken voor m’n situatie, ik heb de huisarts geprobeerd, bij Relatie therapie zijn we 1x geweest in november en toen zijn we weggestuurd, we hoefden echt niet terug te komen. Want hij moest maar eerst uitvogelen met wie hij überhaupt verder wil, de therapeut zag er geen heil in ons te behandelen. Hij hield van haar en had verdriet dat hij geen contact had met haar, dat was pijnlijk aan te horen. Daarna vond ik weer liefdesbetuigingen een week later aan haar over het verschrikkelijke gemis en dat hij haar niet verdiend, of haar liefde waard is. Ze heeft het contact verbroken want hij kan niet kiezen in dec, toen kwam hij daarna dus weer thuis wonen, maar ik vermoed toch weer contact nu. Ik vraag er maar niet naar waarschijnlijk uit angst voor de Waarheid ’ik weet niet zo goed waar nog aan te kloppen eigenlijk.
Communiceren is een lastig iets; wat gaat in jou om en hoe is zijn humeur? Is het het juiste moment voor een gezond gesprek of ben je zelf nog te boos? En waarom reageert hij afstandelijk en hoe is dit zo gekomen? Ligt het aan mij soms? etc. etc.
In de link interessante uitleg over de psyche van en mens. Mogelijk dat het helpt je jezelf sterker te maken waardoor je meer zelfvertrouwen mag voelen.
https://www.gottman.com/blog/stonewalling-vs-the-silent-treatment-are-they-the-same/
@Paardenbloem, na aanleiding van je post om 18:41.
Zit je man soms in een midlifecrisis ? Jullie kinderen zijn pubers; vaak voelen vaders zich dan minder belangrijk in vergelijking met de tijd dat ze nog jong waren. De kinderen van die vriendin zijn wrs een stuk jonger want zij is jonger dan jij. Verder houdt zij hem ook ‘ jonger’ want hij gaat met een jongere vrouw om en wilt jong blijven vandaar die wens een kind met haar, terwijl hij met jou al twee pubers heeft. Mogelijk dat ik met de laatste zin wel wat teveel invul.
Als hij onbewust stuggelt met ouder worden, zich mogelijk minder belangrijk kan voelen door gezin of op het werk en om die reden haar bezoekt, zij die met haar gezin hem wel het gevoel van nodig zijn bezorgt, kan mlc een rol spelen spelen. Lees anders eens iets over midlifecrisis.
Midlifecrisis is voor mannen een gevoelig onderwerp, die ze graag ontkennen.
Als dit niet het geval is, negeer dan deze uitstap.
Flanagan schreef op 04-05-2024 om 17:06:
[..]
Nogmaals: Paardebloem, let in ieder geval op jouw gezondheid, de rest ( gevoelens van je man, therapie etc.) komt op de tweede plaats.
Steek even geen energie in zijn getwijfel en vragen, maar denk voorlopig aan je zelf. Ookal zou Paardenbloem het veel liever duidelijkheid willen, zijn verliefdheid is tot aan de bevalling zijn probleem. Ga niet de hete kolen uit vuur halen; dat mag hij zelf doen. Een therapeut of hem goed doen.
Zo werkt het natuurlijk niet. Je kunt niet bezig zijn met jezelf of de zwangerschap als je in zo'n heftige persoonlijke situatie zit. Dat parkeer je niet even. Hij woont daar en is continu in de buurt. Je kunt je daar niet voor afsluiten. Terwijl er over de daadwerkelijke problemen niet eens gepraat kan worden. Daar ga je uiteindelijk aan kapot. Daarnaast toont hij geen enkele genegenheid naar haar of zijn ongeboren kind. Wie wil nu samen zijn met een man die zijn eigen kind niet wil (en jou eigenlijk ook niet). Die uitgesproken heeft bij je te zom praktische redenen... En het is niet eens een geheim. Hij is daar blijkbaar open over naar de omgeving.
En hij is ook heel duidelijk geweest naar paardenbloem. Hij is verliefd op een ander, wil dit kind niet en heeft zelfs weer of nog steeds contact met haar. Zoiets kan je onmogelijk negeren in je eigen huis. Ik zou professionele hulp zoeken voor jezelf en een eigen keuze maken. Hij eet van 2 walletjes (zijn keuze). Maar jij mag kiezen wat jij wilt.
Flanagan schreef op 04-05-2024 om 19:24:
@Paardenbloem, na aanleiding van je post om 18:41.
Als dit niet het geval is, negeer dan deze uitstap.
Aanvulling Uitstap; suggestie dat een midlifecrisis het onderliggende probleem kan zijn.
Izza schreef op 04-05-2024 om 20:48:
[..]
Zo werkt het natuurlijk niet. Je kunt niet bezig zijn met jezelf of de zwangerschap als je in zo'n heftige persoonlijke situatie zit. Dat parkeer je niet even. Hij woont daar en is continu in de buurt. Je kunt je daar niet voor afsluiten. Terwijl er over de daadwerkelijke problemen niet eens gepraat kan worden. Daar ga je uiteindelijk aan kapot. Daarnaast toont hij geen enkele genegenheid naar haar of zijn ongeboren kind. Wie wil nu samen zijn met een man die zijn eigen kind niet wil (en jou eigenlijk ook niet). Die uitgesproken heeft bij je te zom praktische redenen... En het is niet eens een geheim. Hij is daar blijkbaar open over naar de omgeving.
En hij is ook heel duidelijk geweest naar paardenbloem. Hij is verliefd op een ander, wil dit kind niet en heeft zelfs weer of nog steeds contact met haar. Zoiets kan je onmogelijk negeren in je eigen huis. Ik zou professionele hulp zoeken voor jezelf en een eigen keuze maken. Hij eet van 2 walletjes (zijn keuze). Maar jij mag kiezen wat jij wilt.
Het is aan Paardenbloem hoeveel ze kan dragen.
Wat heftig Paardenbloem! Eigenlijk koos en kiest jouw man niet echt en dat heeft de therapeut meteen gesignaleerd. Hij gaat er dus niet echt voor. Zéker niet nu hij weer contact zoekt. Hij is verliefd en verslaafd. Afkicken lukt hem dus niet?
Ik begrijp uit jouw teksten dat hij door haar werd geweigerd en toen thuis kwam wonen? Dan is de keuze eigenlijk voor hem gemaakt door de andere vrouw. Misschien kun je toch overwegen om contact met haar op te nemen. Bel haar. Dat zal eng zijn. Maar bijkbaar was zij sterk en kapte het af. Maar nu toch weer contact. Jij kan haar vragen wat haar bedoeling is. Gewoon in the open. Jij wil graag verder met hem. Maar 3 in een relatie is te veel. Durf je dit?
Jouw man is in ieder geval voor jouw verwerking niet goed bezig. Maar hij rouwt dus om haar. En wil jouw verdriet er niet bij hebben. Dus stuurt hij jou het bos in. Ik zou daarom toch weer echt harde eisen stellen over contact met haar want anders gaan de verliefdheid stofjes niet liggen. Dan heeft het geen zin om met jou uit te zoeken of het gaat werken ' zonder verwachtingen'. Wat houdt je tegen, angst? Ik vrees dat de uitkomst anders toch niet wordt wat jij wil: kiezen voor jou met volle kracht. Dus óf hij gaat maar weer nog eens uitvogelen wat hij nou echt wil (elders) of hij gaat ervoor en brengt contact nu echt naar nul. Want jij trekt dit halfbakken verhaal niet. Toch? Of zie ik dit verkeerd.
In dat artikel hierboven (link) over niet kunnen stoppen met contact met de minnares staat duidelijk dat verliefdheid op een ander een bepaalde manier van communiceren van jou vraagt. En nul contact cruciaal is. Maar ook dat jouw verdriet hem pijn doet. Hij heeft er een zooitje van gemaakt en moet dealen met rouw enerzijds en jouw pijn anderzijds. Misschien hem dat artikel laten lezen?
Goed dat je stappen neemt in ieder geval. Ook om hier te schrijven. Het is een eenzaam iets, dit op je bordje hebben liggen.
Xxx
Heel veel sterkte Paardenbloem. Ik kan je niet goed advies geven, omdat mijn situatie anders was. Maar je verhaal kwijt kunnen is heel erg belangrijk.
Wat mij geholpen heeft is: mindfullnes (met name ademhalingsoefeningen), sporten, beter voor mezelf zorgen, goed uitzoeken hoe je in deze situatie gekomen bent samen. Vaak heeft het een lange aanloop/ oorzaak.
Ik kan me goed inleven dat je het met je zwangerschap zo gedaan hebt. is een soort overlevingsstrategie, je wil vechten voor je huwelijk en er alles aan doen om het goed te maken. Werkt averechts. Probeer met compassie te gaan kijken, naar jezelf, naar je man.
Contact opnemen met Truus heeft mij ook geholpen. Ik ben gewoon naar haar toegegaan en aangebeld. Proberen dan rustig te blijven en volwassen gesprek te voeren.
Ik kan nu zeggen na bijna 2 jaar dat het mijn leven verrijkt heeft, dat ik heel veel geleerd heb en op een ander level gekomen ben waar ik anders nooit gekomen was. Deze laatste zin meen ik echt, helaas voelt het niet elke dag zo. Soms neemt mijn emotie het nog wel een over, maar steeds vaker ben ik sterk en voel ik mij een winnaar.
Heel veel sterkte nogmaals voor jou Paardenbloem!!!
Anna Cara schreef op 05-05-2024 om 09:11:
Ik begrijp uit jouw teksten dat hij door haar werd geweigerd en toen thuis kwam wonen? Dan is de keuze eigenlijk voor hem gemaakt door de andere vrouw. Misschien kun je toch overwegen om contact met haar op te nemen. Bel haar. Dat zal eng zijn. Maar bijkbaar was zij sterk en kapte het af. Maar nu toch weer contact. Jij kan haar vragen wat haar bedoeling is. Gewoon in the open. Jij wil graag verder met hem. Maar 3 in een relatie is te veel. Durf je dit?
Lijkt me een slecht plan dat niet eens iets zinnigs gaat opleveren. De problemen gaan tussen Paardenbloem en haar man. Zelfs als die andere vrouw die man niet eens terug wil, zal hij hard aan het werk moeten om er met Paardebloem nog iets van te maken (als hij dat zou willen). En DAAR zit het echte probleem: ik lees niets van genegenheid voor Paardenbloem of de ongeboren baby, sterker nog: ik lees eigenlijk vooral dat hij beiden niet wil maar ook niet weggaat want "dat is zo'n gedoe".
Persephone schreef op 06-05-2024 om 10:22:
[..]
Lijkt me een slecht plan dat niet eens iets zinnigs gaat opleveren. De problemen gaan tussen Paardenbloem en haar man. Zelfs als die andere vrouw die man niet eens terug wil, zal hij hard aan het werk moeten om er met Paardebloem nog iets van te maken (als hij dat zou willen). En DAAR zit het echte probleem: ik lees niets van genegenheid voor Paardenbloem of de ongeboren baby, sterker nog: ik lees eigenlijk vooral dat hij beiden niet wil maar ook niet weggaat want "dat is zo'n gedoe".
Ik vind het wel een goed plan om met die andere vrouw contact op te nemen. Als dat zonder al te veel drama zou kunnen. Dan kan je zijn verhalen checken en zo voorkomen dat je tegen elkaar wordt uitgespeeld (mocht er nog contact zijn in de toekomst)
Wel eens met vette tekst: het probleem zit bij hem
sterkte Paardebloem
Maar ik zie helemaal niet wat voor goeds uit zo'n contact met de minnares zou komen. Gesteld nou dat zij zegt dat het inderdaad klopt: ze hebben geen contact meer en ze wenst hem en Paardenbloem alle goeds toe --> dan nog blijft staan dat hij tegen iedereen die het horen wil vertelt dat die andere vrouw de liefde van zijn leven is. Daar is hij heel open over. Tegen Paardenbloem zegt-ie heel duidelijk dat hij haar niet meer wil, maar dat scheiden zo'n gedoe is. Het ongeboren kindje wil-ie ook niet.
Dus wat die andere vrouw ook te vertellen heeft, het probleem zit bij de man van Paardenbloem, die duidelijk al uitgecheckt is en nergens meer aan wil werken, maar scheiden dan weer een gedoe vindt. Er samen uitkomen lijkt daarmee een onmogelijkheid, want daarvoor is wel nodig dat hij aan het werk gaat.
Paardenboem: wat een afgrijselijke situatie voor je. Ik heb erg met je te doen.
Persephone schreef op 06-05-2024 om 10:51:
Maar ik zie helemaal niet wat voor goeds uit zo'n contact met de minnares zou komen. Gesteld nou dat zij zegt dat het inderdaad klopt: ze hebben geen contact meer en ze wenst hem en Paardenbloem alle goeds toe --> dan nog blijft staan dat hij tegen iedereen die het horen wil vertelt dat die andere vrouw de liefde van zijn leven is. Daar is hij heel open over. Tegen Paardenbloem zegt-ie heel duidelijk dat hij haar niet meer wil, maar dat scheiden zo'n gedoe is. Het ongeboren kindje wil-ie ook niet.
Dus wat die andere vrouw ook te vertellen heeft, het probleem zit bij de man van Paardenbloem, die duidelijk al uitgecheckt is en nergens meer aan wil werken, maar scheiden dan weer een gedoe vindt. Er samen uitkomen lijkt daarmee een onmogelijkheid, want daarvoor is wel nodig dat hij aan het werk gaat.
Paardenboem: wat een afgrijselijke situatie voor je. Ik heb erg met je te doen.
ja ik denk dat je gelijk hebt.
MRI schreef op 02-05-2024 om 11:08:
[..]
Nou Peet, ik zou mijzelf niet te hard vallen over het feit dat je die harde grens van 'bij vreemdgaan stop ik' niet hebt gevolgd.
Feit is eerder dat mensen dat roepen vanuit de situatie dat ze nog geen vreemdgaan hebben meegemaakt. Is het eenmaal zover dan blijkt dat de situatie waarin ze zitten toch gecompliceerder is dan eerst gedacht: bijvoorbeeld: je (de niet vreemdgaande partner) houdt nog van hem, hij is niet alleen maar die vreemdgaande zak, je hebt kinderen, een huis samen, hij komt op zijn knieën smeken dat hij voor jullie relatie wil gaan of je voelt haarfijn aan dat de keuze is: jij zit de helft van de tijd alleen op je flatje terwijl hij gezellig samen met de nieuwe vlam en de kinderen de helft van de feestdagen viert. Het is alleen maar heel menselijk in zo'n situatie te kijken of je als stel kunt herstellen.
Relatieverslaving en codepentie is heel moeilijk binnen de relatie te helen. De roller coaster van up down, up down is door alle gebeurtenissen vrijwel niet te doorbreken. Misschien alleen als beiden er aan willen werken. Maar dan nog
Misschien kun je je eens laten bijstaan door mensen die hier in gespecialiseerd zijn https://www.trubendorffer.nl/verslavingen/relatieverslaving/#:~:text=Een%20relatieverslaving%20is%20een%20gedragsverslaving,worden%20uit%20zichzelf%20niet%20beter
Want je kunt nog zo hard aan jezelf werken, je komt pas weer echt bij jezelf terug als je los bent van je verslaving. In die zin werkt het hetzelfde als een verslaving aan middelen.
Heel veel sterkte! Oh, en als hij nog eens zegt 'eigenlijk val ik op brunettes' kan je misschien terug zeggen 'ja eigenlijk val ik op, trouw/ invoelend/ aardig'
Hier heb je wel een heel goed punt te pakken. Los komen van de verslaving. Denk dat ik voor een deel al heel goed op weg ben door meer regie over mijn leven te pakken. Maar voor een deel nog heel erg aan man hang en aan zijn nabijheid en meningen.
En denk dat ik ook los moet komen van die gedachten die ik heb. Soort van dwang gedachten over het vreemdgaan. Ik heb nagedacht waarom ze me zo in beslag nemen. Het vreemdgaan van man als feit doet mij niet zo'n pijn meer.
Denk ( ben even gaan googelen) dat het meer dwanggedachten zijn die ontstaan zijn uit geen controle hebben. Het vreemdgaan daar had ik geen controle over. Wie zegt me dat het niet nog een keer gebeurd. Mijn grootste angst. En dan kan man nog zo zijn best doen maar het enige wat ik dan als oplossing zie is om alleen verder te gaan dan weet ik gewoon zeker dat het me niet nog een keer overkomt. Daarom heb ik zo ongeveer 1 keer per 3 maanden twijfels.
Dit keer was de trigger dat we zouden gaan verbouwen. Dacht na 3 jaar eindelijk zo ver te zijn dat ik er voor wilde gaan. En het voelde ook zo alleen dan weer die twijfels. Maar ook al gaan we verbouwen. Ik heb altijd de keus om te stoppen met de relatie.
En vreemdgaan is altijd mijn grootste angst geweest en dwanggedachten heb ik al eerder gehad( werkgerelateerd) Dus het is wel iets wat ik kan ontwikkelen. Ik had dit alleen nog niet als zodanig herkend.
Pennestreek schreef op 02-05-2024 om 14:59:
Ach, wat een verdrietige nieuwe verhalen toch weer. Welkom (met een heel dubbel gevoel) lieve dames. Hopelijk helpt het hier je verhaal te kunnen doen. In dit draadje staan veel verhalen waar je herkenning in kunt vinden, en veel adviezen. Pik eruit wat je kunt gebruiken. Heel veel sterkte in ieder geval!
En Peet, ik snap jouw dilemma. Je hebt zoveel geïnvesteerd, alsnog opgeven voelt dan zo zonde van de afgelopen 3 jaar. Maar... je schrijft dat jij zelf zo ontzettend gegroeid bent in die tijd. Die groei had je waarschijnlijk niet of veel minder gehad als jullie snel uit elkaar waren gegaan. Dus in die zin zeker niet zonde!
Ik vind woede-uitbarstingen, net als stonewalling, wel een heel naar en ondermijnend onderdeel van een relatie. Man hier heeft een uitermate gelijkmatig humeur, dus dat komt hier beide niet voor. Ik kan iets meer uitgesproken zijn in mijn emoties maar echt heftige ontploffingen had ik alleen tijdens onze crisis. En dan vooral vanuit verdriet en wanhoop en de wens om tot hem door te dringen.
En je schrijft dat het vertrouwen na 3 jaar nog niet terug is. Dat is hier ook heel anders. Niet dat ik het niet moeilijk vindt als hij met vrouwelijke (oud)collega's of met vriendinnen afspreekt, maar dat is meer omdat hij die tijd dan niet met mij doorbrengt dan omdat ik bang ben dat er iets zou gebeuren. Als jij dat vertrouwen nog altijd niet hebt, dan heeft je man zijn deel denk ik toch niet goed (genoeg) gedaan. Dus ik begrijp echt dat je overweegt om het bijltje erbij neer te gooien.
Ik vraag me af, heeft je man zelf therapie gehad? Zou relatietherapie (al was het maar een paar sessies) nog iets kunnen betekenen? Ik ben zelf na verloop van tijd nog eens terug geweest naar onze therapeut omdat ik te lang (vond ik zelf) geen stappen meer had gezet. Dat was helpend voor mij. Weer even de zaken op een rijtje zetten.
Maar hoe dan ook is besluiten dat de relatie zoals die nu is niet voldoende is voor jou natuurlijk heel legitiem. Je hebt er alles aan gedaan, maar bij verder na ontrouw moet die inzet van 200% echt van beide kanten komen.
Hai pennestreek.
Ja deze groei had ik anders nooit doorgemaakt. Ik ben echt wakkergeschud. Dus het heeft me ook zeker iets opgeleverd. Wat heerlijk een gelijkgestemde man. Ik teken ervoor.
Na ons conflict erkent man ook dat hij door mijn harde woorden na zo'n confrontatie/ woedeuitbarsting van hem zich heel klein voelt. Dus hij kan herkennen wat het met mij doet. Hij erkent en herkent het gevoel nu.
De harde woorden van mij komen dan omdat het mij op dat moment niet interesseert wat de afloop is. Dan pas kan ik mezelf op die manier uiten . Ik ben / was van nature conflictvermijdend.
Ik heb gevraagd aan man of hij open staat voor relatie therapie. Nou ja...gevraagd. ik heb gezegd dat het w.s. voor mij nog de enige optie is om verder te gaan. Omdat we weer beide voorzichtig zijn in het uiten van gevoelens. Hij staat hiervoor open maar vind het doodeng. Vooral omdat we daar dan samen heen gaan. Hij heeft wel ervaring met een pycholoog maar dan voor iets anders.
We hebben vorige week wel een heel goed gesprek gehad. Denk dat de groei die ik heb doorgemaakt uiteindelijk scheef loopt naast de groei van man. Uit ons gesprek kwam naar voren dat na 27 jaar huwelijk. Nu inmiddels 32 jaar samen hij overal voor zorgt. Ik ben nu zo ver dat ik steeds meer eigen regie pak en wil. Eigen beslissingen nemen etc etc. Ik merk dat dit gewoon heel goed voelt.
Op het moment dat we gingen samenwonen zorgde man overal voor en beetje bij beetje heb ik me alles aan laten leunen. Ik vond het ook wel fijn maar merk nu dat je eigen identiteit ook naar de achtergrond verschuift, ongemerkt.
En hoe goed bedoelt het is ( het zorgen voor)het is nu wel tijd voor verandering. Het er alleen voor mij zijn is niet meer genoeg.
Yessie2000 schreef op 05-05-2024 om 11:58:
Heel veel sterkte Paardenbloem. Ik kan je niet goed advies geven, omdat mijn situatie anders was. Maar je verhaal kwijt kunnen is heel erg belangrijk.
Wat mij geholpen heeft is: mindfullnes (met name ademhalingsoefeningen), sporten, beter voor mezelf zorgen, goed uitzoeken hoe je in deze situatie gekomen bent samen. Vaak heeft het een lange aanloop/ oorzaak.
Ik kan me goed inleven dat je het met je zwangerschap zo gedaan hebt. is een soort overlevingsstrategie, je wil vechten voor je huwelijk en er alles aan doen om het goed te maken. Werkt averechts. Probeer met compassie te gaan kijken, naar jezelf, naar je man.
Contact opnemen met Truus heeft mij ook geholpen. Ik ben gewoon naar haar toegegaan en aangebeld. Proberen dan rustig te blijven en volwassen gesprek te voeren.
Ik kan nu zeggen na bijna 2 jaar dat het mijn leven verrijkt heeft, dat ik heel veel geleerd heb en op een ander level gekomen ben waar ik anders nooit gekomen was. Deze laatste zin meen ik echt, helaas voelt het niet elke dag zo. Soms neemt mijn emotie het nog wel een over, maar steeds vaker ben ik sterk en voel ik mij een winnaar.
Heel veel sterkte nogmaals voor jou Paardenbloem!!!
Zo knap hoe je ermee om kan gaan. Hoe vaak komen je mindere dagen voor?
