Verder na ontrouw - deel 8

Wat doen jullie dan met het gevoel wat die trigger oplevert? Ga je dit dan delen met je man of verwerk je dat alleen? Ik heb dan altijd zo de behoefte om mijn man het weer voor de voeten te gooien?! Wat voor *** hij was. Hij gewoon door gaat met leven en ik iedere keer door een mailadres, tv-programma, geheimzinnig appje (verzin maar een reden) weer op mijn ziel wordt getrapt.... Soms lukt het me dan ook niet om binnen te houden net als met oud en nieuw. 

Triggers, ja, die blijven. Helaas. Ik had er ook weer eentje met de jaarwisseling. De emotie die het oproept wordt wel minder met de jaren.

Hoe ik erop reageer hangt van een hoop dingen af. Soms kies ik voor negeren, meestal zakt het gevoel dan redelijk snel weg. Alles wat je aandacht geeft groeit, dat geldt ook voor heftige emoties naar aanleiding van een trigger...
Soms stel ik een reactie uit, bijvoorbeeld omdat het moment er niet naar is (druk, anderen in de buurt, noem maar op). En omdat ik weet dat de emoties een beetje zakken als ik er niet meteen vanuit reageer. Als ik het dan later alsnog deel met man, wat de trigger was en hoe ik me daardoor voelde, wordt het vaak een goed gesprek. In plaats van een huil-en-troost-sessie. Wat af en toe ook best lekker is hoor, maar het levert minder op.

Ik neem aan dat je met hem iets voor de voeten gooien bedoelt dat je de frontale aanval kiest? Dat voelt dan op dat moment vast best lekker, maar is niet het ideale startpunt voor een goed gesprek. Dus het is maar wat je wil bereiken. Maar ik weet nog goed hoe lastig het in het begin was om constructief in gesprek te gaan op zulke momenten.

Wat je zou kunnen doen is op het moment zelf kort aangeven dat er een trigger voorbij kwam, en dat je het er op een later moment nog even over wilt hebben. Dan weet je man wel dat er iets is, kunnen jouw emoties een beetje zakken en kan hij zich voorbereiden. Want uit het niets aangevallen worden op iets waar je zelf toch al niet trots op bent wordt vaak afgeslagen met een mep terug. Daar schieten jullie en jullie proces niets mee op.

Veel komt aan op zelfbeheersing. Ook bij je man. Hij moet leren op zo'n moment niet in de verdediging te schieten, maar gewoon wéér sorry te zeggen en een constructief gesprek te voeren waarin ruimte is voor jullie beider gevoelens. Met de nadruk op de jouwe, dat dan weer wel .

Ik ben benieuwd hoe het is met Verdriet en Muppet. Komen jullie nog even melden hoe het gaat? Weet dat er aan jullie gedacht wordt!

Ik heb persoonlijk meer moeite met het ontmoeten van mensen die op de hoogte waren van de oorzaak van de huwelijkscrisis, en  nu doen alsof ze weer goede vrienden zijn. Dan komt de herinnering aan de pijn van eenzaamheid weer zo boven ploppen. Ik zoek ze dus ook niet op.

Lentebloem schreef op 04-01-2022 om 15:27:

Mamame, ik voel je verdriet en boosheid. Ik herken je gedachten over een huisje voor jezelf. Die heb ik ook nog regelmatig. Dan snak ik naar rust en wil ik alleen maar dat mijn hersenen stoppen met denken. Hopelijk kan de therapeut je een beetje op weg helpen hierin. Zonder die van mij zou ik het in ieder geval niet redden.

Bij het opruimen van de kerstspullen dacht ik terug aan twee jaar geleden. Wat toen nog zo vanzelfsprekend leek, het vertrouwen, de verbinding, het geborgen gevoel, mijn veilige thuis, is nu allemaal zo wankel en niet meer vanzelfsprekend. Ineens besefte ik mij dat. Ik kan er niet van op aan dat alles hetzelfde blijft. Dat vertrouwen, zal het ooit terugkomen? In hem, in onze toekomst? Waarom ermee doorgaan als ik denk dat hij het nog een x zal doen? Niet dat ik dat ècht denk, maar het is ineens iets waar ik rekening mee houd. Waakzaam en op mijn hoede voor ben. Daarnaast nog het eeuwige verdriet van zijn bedrog en verraad. De pijn om het feit dat onze authenticiteit aan diggelen is. Als ik naar anderen kijk, gelukkig en ook al zolang bij elkaar, dan vraag ik me weleens af hoe oprecht dat is. Wij lijken ook een geweldig gezin, maar waar ik dat voorheen echt voelde en daar zo ontzettend trots op was, voel ik nu alleen maar verdriet. Want er is een gat in geslagen, er is iets zo gruwelijk mis gegaan… Ook kijk ik naar degenen die uit elkaar gegaan zijn na zo’n lange tijd omdat er een ander is en dan vraag ik me af wat makkelijker is. Opgeven of doorvechten?

Dan zit ik naast hem in de auto en kijk ik van opzij naar hem en voel ik zoveel liefde. Doorvechten dus. We zijn er nog, we zijn nog samen ondanks dat gat en ondanks mijn wankele vertrouwen. Daar mag ik ook trots op zijn. Ik voel het alleen nog niet. Hopelijk komt dat ooit weer. Hoe ervaren jullie dat?

Precies, dat 'geslagen gat' waar jij het over hebt, Lentebloem! Zo voelt dat inderdaad. Denk ook vaak bij als ik naar anderen kijk, bijvoorbeeld een heel pril stelletje/gezinnetje die heel gelukkig zijn met elkaar, of die al lang bij elkaar zijn en die zo op het eerste gezicht heel gelukkig lijken te zijn, zoiets van "is het echt? Pas maar op, want voor hetzelfde geld is er ondertussen een derde in het spel...". Alsof het íedereen voortdurend overkomt en iedereen vreemd gaat. Maar ja, dat is omdat het ècht ook wel heel vaak voorkomt.

Maar dat gat hoeft niet eeuwig heel diep te blijven. Door er samen aan te werken kun je het steeds meer vullen met nieuwe inzichten, nieuwe manieren van elkaar benaderen, met elkaar communiceren, een nieuwe, tweede relatie, met elkaar, opbouwen. Opgeven is misschien een optie, maar als er nog genoeg liefde is, waarom dan niet eerst proberen om samen verder te gaan, om te leren van wat er fout is gegaan en daar op een andere manier mee om te gaan. Niemand is onfeilbaar, zelfs ook wij als bedrogenen niet. Ik doe er echt mijn best voor om ervoor te kiezen om alles wat fout ging in die periode in ons leven, los te laten, achter me te laten, er niet steeds op te blijven terugkomen, niet in te blijven hangen. Ik doe er immers mezelf ook steeds weer iets mee aan, geef aandacht aan de negatieve gevoelens en gedachten en dat is nou juist iets wat niet helpt om het allemaal echt achter me te laten. Maar wellicht is het voor ieder van ons wel zo moeilijk om alles los te laten, omdat we niet willen dat het 'vergeten' wordt. Of bang dat we niet de tijd krijgen om het te verwerken. Omdat de vreemdganger vaak op een manier reageert van "ja ik was niet goed bezig, heb grote fouten gemaakt, heb ik nu toegegeven, schuld bekend en spijt betuigd, dus nu zand erover en er niet meer over praten", waardoor het hele gebeuren in de vergetelheid zou kunnen raken en wij met ons verdriet zouden blijven zitten. Daarom is het denk ik dan ook van groot belang, dat er over dat punt heel goed en duidelijk gecommuniceerd wordt met elkaar. Omdat je niet in tijd kunt vastleggen, hoe lang het verwerkingsproces zal duren, wanneer de tijd daar is dat de emoties er niet meer steeds zo hoog over oplopen. Hierover schreef Pennestreek gisteren 04-01-2022 om 17:28u ook al zo mooi overigens: "De emotie die het oproept wordt wel minder met de jaren.

Hoe ik erop reageer hangt van een hoop dingen af. Soms kies ik voor negeren, meestal zakt het gevoel dan redelijk snel weg. Alles wat je aandacht geeft groeit, dat geldt ook voor heftige emoties naar aanleiding van een trigger...
Soms stel ik een reactie uit, bijvoorbeeld omdat het moment er niet naar is (druk, anderen in de buurt, noem maar op). En omdat ik weet dat de emoties een beetje zakken als ik er niet meteen vanuit reageer. Als ik het dan later alsnog deel met man, wat de trigger was en hoe ik me daardoor voelde, wordt het vaak een goed gesprek."

Ik voel ook vaak nog meer de pijn en last van het litteken om wat er zo gruwelijk mis is gegaan, dan dat ik voel dat ik trots en blij ben dat we er samen voor gevochten hebben om onze relatie opnieuw op te bouwen en daarmee ook zeker heel goed op weg zijn. Maar de liefde die ik voor mijn man, tussen ons en van hem voor mij voel, die is wel degelijk echt en wint ook steeds meer terrein, maakt dat het vechten voor ons samen het dubbel en dwars waard is.

Hopelijk zorgt dat er uiteindelijk voor,  dat ik op een dag ook weer oprecht trots zal zijn op ons.

Flanagan schreef op 04-01-2022 om 18:38:

Hier heb ik alle foto’s in huis waarop ze stond weggegooid. Ik ging het niet overleggen; 

Goh, Ik vind het best heftig om de foto's van iemands moeder weg te gooien (of uit beeld te halen) zonder overleg. Ook al was ze onprettig tegen jou, het blijft zijn moeder. 
Stel je voor dat een partner van je kinderen dat met jouw foto's zou doen...

Anna, ik herken jou laatste post exact. Hier precies hetzelfde. 
Mijn man noem ik ook voortaan mijn partner of ik noem hem tegenover collega's bijvoorbeeld bij zijn naam. 

Ik merk wel dat: de acceptatie van wat er gebeurd is door de tijd heen steeds beter gaat en het leven weer kleurrijker word,  maar dat heeft enorm veel met je mindset & gestel te maken.
Ik had er 5 jaar vooruitgetrokken en ik zit nu op 4 jaar, maar denk wel dat ik over een jaar nog meer gegroeit ben.
Grenzen stellen voor jezelf is echt de sleutel en dan in alle opzichten.

Anna Cara, dat vind ik heel triest om te lezen, dat je nooit meer trots bent op je huwelijk en je relatie. Ik ben dat juist wel. We hebben heel lang heel diep gezeten, maar zijn er samen toch weer bovenop gekomen. Daar hebben we allebei heel hard voor gewerkt, we zijn de confrontatie met onszelf aangegaan en we zijn er allebei beter van geworden! Het was voor ons beiden een zeer bepalende periode in ons leven, we hebben er veel van geleerd. Daar ben ik echt ongelooflijk trots op!
En ook al is er nog regelmatig pijn en verdriet om wat er is gebeurd, om het feit dat het echt maar een haartje had gescheeld of we waren uit elkaar geweest, toch ben ik voornamelijk heel erg blij dat we het gered hebben, blij met hoe het nu tussen ons is. Mijn vertrouwen is echt terug. Wat er is gebeurd zal zich echt niet herhalen, daar ben ik van overtuigd. Ik weet uiteraard niet zeker dat we bij elkaar zullen blijven, die garantie bestaat niet, maar ik weet wel dat we veel opener over onze gevoelens zijn. Dus op het moment dat er iets scheef dreigt te groeien hebben we het daar nu over.

Bij ons zijn vooral de gesprekken bij de relatietherapeut heel erg belangrijk geweest om helder te krijgen hoe het nou allemaal zo gekomen is en wat er bij ons beiden aan pijn en verdriet zit, waar dat door getriggerd wordt. Als er nu nog wel eens iets gebeurt kunnen we met een paar woorden aan elkaar duidelijk maken hoe iets binnenkomt en waarom en hoe de ander het beter kan zeggen/doen zodat het bedoelde effect bereikt wordt. Ook dat is ontzettend waardevol in de dagelijkse omgang met elkaar.

Ik gun jullie allemaal dat jullie dat trotse gevoel ook weer (terug) zullen krijgen op een dag. Hoewel ik me realiseer dat het anders zal zijn als je partner een langdurige affaire heeft gehad, of misschien meerdere. Dat is echt wel andere koek. Bij ons was de affaire meer het gevolg van de relatiecrisis die er al was. Maar in die crisis heeft man ook wel andere dingen gezegd en gedaan die mij ontzettend geraakt en beschadigd hebben. Die littekens verdwijnen ook echt niet meer, maar ik weet wel zeker dat man mij niet opnieuw zo zal willen raken. Ook al was dat uiteraard niet zijn bedoeling met alles. Net zoals jouw man nu zegt Anna Cara. Hij had nooit gedacht dat de impact zó groot zou zijn.

Maar waarom ben je niet trots op jezelf? Je bent toch maar mooi de strijd aangegaan, je bent gebleven, je blijft en vecht nog steeds. Dat is toch iets om heel erg trots op te zijn? Ik hoop voor jullie dat je man in ieder geval apetrots is op zo'n sterke vrouw!

Tijd brengt wel rust, alle emoties worden minder heftig en over de tijd leerden we elkaar en onszelf steeds beter kennen en begrijpen. Maar het brengt mij geen andere terugblik. Het was een zwarte periode, voor ons allemaal, voor man en mij, voor onze kinderen, voor onze families en vrienden. Hoe het nu is verandert daar niks aan.

MRI schreef op 05-01-2022 om 10:03:

[..]

Goh, Ik vind het best heftig om de foto's van iemands moeder weg te gooien (of uit beeld te halen) zonder overleg. Ook al was ze onprettig tegen jou, het blijft zijn moeder.
Stel je voor dat een partner van je kinderen dat met jouw foto's zou doen...

Zoals ik al schreef; bij haar thuis liggen de duplo’s. Dus als partner van mijn kinderen dat met mijn foto’s zou doen, weet ik dat ik partner diep gekwetst heb maar dat partner wel gedacht heeft aan een achterdeur; duplo’s op haar adres.
Maar mijn man heeft mij in die tijd flink in de steek gelaten; als hij wel zijn vrouw had gesteund ipv kop in het zand houden, had die tijd geen  jaren geduurd en lagen die foto’s nog in de schoenendoos.

Ik snap Anna Cara; degene waar je een (lange) relatie mee hebt, kan zo een mes in je rug steken. Dit klinkt overtrokken maar zo voelt het wel. En dan mindert de bewondering/trots die je voorheen voor hem voelde.
Maar ik voel wel bewondering en trots voor mijzelf dat ik ons tijd heb gegeven. Tijd is nodig om je relatie in een nieuwe vorm te kunnen gieten waar je elkaar weer durft te vertrouwen. Juist die nieuwe vorm vind ik intrigerend omdat ik daar ook aan bijdraag.