Is er meer tussen hemel en aarde?

Als dat jou helpt

Moet je dat vooral denken. En die oranje vlinder zien als een teken. Maar het bewijst natuurlijk niks. Hoeft ook niet, toch? Als jij er maar blij van wordt.

Tuurlijk niet

Nee, natuurlijk is dat er niet. Dat is een mechanisme van je geest om het verdriet te verminderen.
Mensen verzinnen al dit soort dingen, zoals ook godsdienst waarbij een god hen in de gaten houdt, om zichzelf belangrijk te maken in het universum.

Maar als we de hele mensheid van ontstaan tot uitsterven op de tijdlijn van het universum zetten zijn we een speldenknopje. Dat afzetten kun je ook nog doen voor de andere dimensie, ruimte. En dat is nog de hele mensheid. Als je dat extrapoleert naar de tachtig jaar dat een individu op aarde rondloopt, is de betekenis van elk mensen verwaarloosbaar. We zijn gewoon onderdeel van een biologisch systeem en toevallig kunnen wij met de combinatie van onze hersenen en handen dingen bouwen, maar dat is het dan ook. Zo speciaal zijn we niet. Het komt toch neer op een zak met cellen die een tijdje leven en dan weer doodgaan.

Tja

Ik werd er wel blij van Paperclip. Zwanet, ik snap wat je bedoelt en Ik ben het eens met je theorie. De wens komt voort uit gemis en de hoop dat ik het goed heb gedaan. Maar toch is het dan wel heel toevallig met die vlinder....

Voor mij niet

Volgens mij is er niets. Het feit dat het 2 dagen duurt voor er een oranje vlinder komt, wijst daar voor mij ook op. Maar (!) als jij steun en troost haalt uit de gedachte dat er meer is, is dat toch goed?

Tja

Mijn beide ouders zijn inmiddels overleden en ik heb bij geen van beide dit soort ‘bijzondere’ dingen meegemaakt. Betekent dat dan dat mijn ouders niet zo geïnteresseerd meer zijn en geen moeite doen om een teken te geven, of zegt het iets over mij, dat ik het gewoon niet zie?
Of is het misschien toch toeval allemaal?

Hmmmm

Koolwitjes zijn er tussen begin juni en eind september. Nu vallen ze je op en koppel je dat aan je moeder. Da's mooi, als jij dat een prettige gedachte vind.

Als je moeder overleden in de herfst of winter had je deze ervaring niet gehad, want dan waren de vlinders nog verpopte rupsen. Dan had je misschien zo'n ervaring met roodborstjes gehad.

skik

Skik

Ah, mijn moeder is afgelopen januari overleden. Het heeft wel de héle maand februari geregend. Zou het dan toch....?

Zeker

Ik geloof zeker dat er meer is tussen hemel en aarde. Ik geloof in God en beschouw mezelf als Christen. Tegelijkertijd geloof ik dat ‘meer-tussen-hemel-en-aarde-ervaringen’ niet beperkt zijn tot het Christendom.

Ik respecteer ieders ervaring hierin: de mensen die ‘meer‘ ervaren, de mensen met een specifiek geloof (ook als ik daar soms zelf weinig van begrijp) en de mensen die niets ervaren.

Beetje terzijde

Ik ben bij het overlijden van allebei mijn ouders aanwezig geweest. Mijn vader 11 jaar geleden. Toen dacht ik heel sterk: er is echt niks hierna, je blaast je laatste adem uit en je bent weg, er blijft niets van je over behalve dat wat voortleeft in je nabestaanden.

Bij mijn moeder (actieve euthanasie) eigenlijk precies dezelfde ervaring. Geen ‘bijzondere’ overgang van leven naar dood. Niks, helemaal niks. Als je dood bent, ben je weg.

Ik vind dat niet erg. Wel rustgevend juist. En wat ik vooral als troostend heb ervaren is dat je op een gegeven moment echt klaar kunt zijn met het leven en de dood niets angstaanjagends meer is.

Hmmm, even voor de duidelijkheid

Als ik bij een overlijden ‘iets van hemel’ ervaar betekent dat niet dat ik niet bij een dierbare niet ook tegelijk stikverdrietig ben vanwege het verlies.

Het zou verwarring kunnen geven.

De wens

Het was maar een vraag, en natuurlijk is de wens de vader van de gedachte. Ik vond je opmerking Jippox wat pijnlijk en onnodig. Ik ben gewoon in de rouw en dan klamp je je vast aan alles. Ik merk dat naar mate ik ouder word ik niet meer zo bang ben voor de dood. Ik zou wel een fijne gedachte vinden dat er meer is, wie niet, maar ja, niemand weet het....misschien ben ik toch niet zo down to earth als ik dacht ....

Moemie

Niets kwetsends of verkeerds bedoeld. Persoonlijk vind ik het juist een fijne gedachte dat er niets is hierna. Zo zie je maar dat iedereen er weer anders instaat.

En sterkte met je verlies!

Zoon

Mijn zoon stierf en naast alle verdriet worstelde ik er enorm mee dat ik geen afscheid had kunnen nemen. We waren laat, ik bracht hem weg, zwaaide gehaast en reed snel door door naar mijn eigen afspraak. Die nacht is hij totaal onverwacht gestorven. Door de omstandigheden van zijn dood heb ik hem ook niet meer mogen zien.
Dat bleef me achtervolgen. Dat ik zo snel en gehaast was in de laatste momenten dat ik hem zag, dat er geen afscheid was. Ik ging kapot aan het schuldgevoel, spijt en verdriet.
Op een nacht droomde ik van hem. Hij stond een eindje verderop en keek over zijn schouder naar mij met dat typische lachje op zijn gezicht. Net alsof hij wilde zeggen dat het ok was.
Waren het mijn hersenen die dat beeld fabriceerden omdat ik er al weken non-stop mee bezig was of was het echt mijn zoon die me een boodschap door gaf?
Het heeft me getroost en ik vind het na 9 jaar nog steeds een hele bijzondere ervaring. En dat is eigenlijk, voor mij in ieder geval, het enige belangrijke.

Twijfel

Ik geloofde ook niet in dit soort ervaringen. Tot ik een paar hele sterke reincarnatieverhalen las... Nu twijfel ik.

roodborstje

Mijn zoontje had dat met een roodborstje dat een tijdlang voor zijn zolderraam naar binnen keek. Dat was opa.
Ik vind dat wel mooi. Ook al geloof ik niet in reïncarnatie, als dat je troost geeft, waarom niet?
Ken je het kinderboek 'vlinder voor Marianne?' Daar komt ook zoiets in voor met een vlinder dat staat voor het overleden zusje.

Roodborstje

Een vriendin van mij heeft dat ook met een roodborst. Of het telkens hetzelfde vogeltje is, geen idee. Als ze buiten is dan komt er een roodborstje. Ik heb het een paar keer bij haar thuis meegemaakt en toen ze laatst bij mij was kwam er ook een roodborstje op de leuning van een lege tuinstoel bij zitten terwijl er bij mij nooit vogels zijn. Vriendin praat er nooit over maar heeft wel eens gezegd dat ze het koppelt aan haar overleden moeder die erg gek op vogels was.
Ik krijg wel visioenen van mijn kat die dat vogeltje dan grijpt in bijzijn van vriendin.

eeuwige rust

Ik kan me nog wel voorstellen dat je iets meekrijgt van mensen die pas overleden zijn, maar ik hoop toch echt dat eeuwige rust ook echt eeuwige rust is, en niet dat je nog mag toekijken hoe je nazaten het doen, terwijl jij niets meer voor ze kunt betekenen dan een idee van aanwezigheid.

Stel je voor dat er iets vreselijk fout gaat en jij staat er machteloos, als vogeltje of vlinder, bij te fladderen.

Er zijn ervaringen van mensen, soms over de hele wereld vergelijkbaar, waar we (nog) geen logische of wetenschappelijke verklaring voor hebben maar die wel indruk maken en waar mensen dan zelf een voor hen aanvaardbare betekenis aan geven.

Dat is het

De betekenis die je aan dit soort ervaringen geeft. Als dat waarde voor je heeft, mooi. Of een ander er nou ook in gelooft of niet.

skik

Mooie dingen

Dank jullie wel voor de mooie dingen die jullie zeggen. Alles klopt. Er is geen goed of fout. Ook dat geeft me steun in mijn verdriet. Ik snap het nu ook beter Jippox. Ik vind jullie bijdragen echt fijn, bedankt!

Ons "geloof" doet er niet toe

Moemie, jíj haalt troost uit her moment met de vlinder. Dat hoeft jij je niet te laten ontnemen door nuchtere meningen.

Toen ik thuiskwam na de bevalling van ons niet levend geboren zoontje, lag de KRO gids op de mat. Ik bladerde hem door en zag opeens een gedichtje. "Ik zag je pas, toen je er niet meer was". Ik vond het zo bijzonder! Toeval? Ja, maar voor mij, ik vind mezelf over het algemeen nuchter, viel het in de categorie "het moest zo zijn".

En toch...

Toen mijn moeder in het hospice lag, zaten er in een hoek van haar kamer steeds lieveheersbeestjes. De medewerkers van het hospice begrepen er niets van. Telkens als ze dachten dat ze verdwenen waren, zaten ze er even later weer. Mijn moeder zei dat ze er niets meer aan hoefden te doen. Ze bleven in een hoek zitten, ze had er geen last van, ze vond het wel gezellig en ze genoot van onze kinderen die bijna gebiologeerd naar die beestjes konden kijken.
Toen we na haar overlijden in het hospice kwamen om wat spullen op te halen en nog even na te praten, hoorden we dat de lieveheersbeestjes weg waren

Toen een paar jaar later een van onze kinderen onverwacht geopereerd moest worden en kanker bleek te hebben, zetten we een bed in de woonkamer, naast de openslaande deuren. Toen ons kind voor het eerst in dat bed lag, zaten er ineens wat lieveheersbeestjes in de hoek van de kamer. Dat gebeurt echt nooit. Vrij snel vertrokken ze, op één na. We willen heel graag geloven dat het mijn moeder was, in ieder geval samen met haar broer en zus die in dezelfde periode als mijn moeder waren overleden.

Na een paar dagen was het achtergebleven beestje ook plotseling weer weg. Net alsof ze had gevoeld dat we het vanaf dat moment weer zonder haar konden. Daarna nooit meer lieveheersbeestjes gezien in huis.

Ik geloof eigenlijk niet in een leven na de dood, maar toch...soms gebeuren er dingen waardoor ik wel wat aan het twijfelen gebracht word.

Maar

waarom zijn dat dan altijd dieren die als lief, bijzonder en teer worden gezien (vlinders) en geen muggen, wespen, horzels etc? En zou je ook een vlinder gezien hebben als het nu januari was?

Als je er troost uit vindt kun je dat beter voor jezelf houden of zeggen dat je geen reacties wilt van mensen die er niet in geloven. Het is mijn inziens altijd iets wat er altijd was maar eerder niet opviel of gewoon toeval. Toen mijn moeder en schoonmoeder vlak achter elkaar overleden zag ik echt alleen maar oma's met kleinkinderen. Dan denk ik dus: ja normaal was het je niet opgevallen, nu word je er verdrietig om. Voor hetzelfde geld had ik twee vlinders in de tuin gezien maar dat zou heel bijzonder zijn geweest in januari.

Triva

Ik denk dat mensen juist dingen/dieren/gebeurtenissen zien die je in de omstandigheden niet verwacht.

Zoals die keer dat ik in december op een uitvaart was van een jonge vrouw en er ondanks die tijd van het jaar een vlinder rondvloog in de ruimte. Vooral rond de kist. De jonge weduwnaar had ‘m opgemerkt en hechtte er ook waarde aan.

En waarom ze dan dieren zien die als lief, bijzonder en teer worden gezien, dat heeft denk ik te maken met het feit dat het meestal gaat om mensen die een geliefde missen. Die wesp of die horzel komt misschien in beeld bij iemand die niet geliefd was? Of dan komt er niets, da’s misschien ook nog een verklaring.

Verbondenheid

Ik zit er nog over na te denken en ik denk dat het er vooral om gaat dat mensen de ervaring kunnen hebben dat met de dood de verbondenheid tussen hen en dierbaren niet weg is. En dat ze in hun eigen realiteit dingen ervaren die die blijvende verbondenheid zichtbaar maken. In ieder geval voor henzelf.

Juist ,omdat het gaat om dingen die vallen in de categorie ‘onverklaarbaar’ wordt het door mensen die er in geloven als een soort van wonderervaring gezien terwijl anderen het zien als ‘bestaat niet’.

Vlinder bij de uitvaart...

Maar die was dan sowieso toch al rups toen de overledene nog leefde? Of hoort dat ook allemaal bij het wonder.

Ik kan er gewoon niet zoveel mee, met dit soort verhalen. Maar gun iedereen zijn eigen vorm van troost.

Ik vind troost in andere zaken, zoals dat ik 11 jaar na het overlijden van mijn vader nog haarfijn zijn mening kan ‘horen’ bij actuele zaken uit het nieuws. Zo leeft iemand ook voort, denk ik dan.

En mijn ouders zijn beide uitgestrooid bij dezelfde boom. Als ik daar langs kom pluk ik altijd een blaadje en stop dat in mijn zak (en vergeet het dan weer). Gelukkig is het een grote boom met veel blaadjes

Zo heeft iedereen zijn eigen gedachten en rituelen, denk ik,

Wat voor mij een omslagpunt in mijn denken was

een moment dat ik jaren geleden een jonge vrouw sprak die net weduwe geworden was. Heel plotseling, man was ergens onwel geworden en overleden. Nooit meer thuis gekomen bij haar en hun kinderen.

Toen ze later thuis kwamen (waren natuurlijk weg geroepen naar het ziekenhuis waar de man naar toe was gebracht) bleek dat de klok stil was blijven staan op het tijdstip van het overlijden. In de periode na het overlijden merkte een van de kinderen op dat er een mist hing in huis. Alle gezinsleden zagen die mist. Betreffende kind verbond die mist met zijn overleden vader die niet zo maar kon wegblijven. Na een tijdje verdween de mist. Gezin had het gevoel dat vader afscheid van hen genomen had en toen pas echt kon gaan.

Ik had voordien weinig met dit soort ervaringen maar toen ik naar de vrouw luisterde, had ik het gevoel dat ik zo’n gedeelde ervaring ook niet af kon doen met ‘kan niet’. Natuurlijk al niet in het gesprek met de betreffende vrouw maar ook niet in mijn eigen manier van denken. Want wie ben ik om de ervaringen van anderen te ontkennen. Naderhand veel mensen gesproken die vergelijkbare ervaringen hadden meegemaakt.

Aagje

Dat van de klok die stil blijft staan, heb ik vaker gehoord. Heel bijzonder.

Ik geloof absoluut in tekenen die overledenen achterlaten. Ik heb ook eens een foto gezien van een baby die was geboren in een gezin waar eerder een kind was overleden. Na de geboorte van de baby zat er een vlinder ín de babykamer óp het wiegje waar de baby in lag. In het najaar
Voor mij is dat geen toeval.

Enige tijd nadat mijn buurman was overleden, vroeg onze buurvrouw ons om te helpen met het verplaatsen van een zwaar beeld in de tuin. Dat beeld had haar man haar gegeven. Toen wij het verplaatsten, vloog er ook de hele tijd een vlinder rond het beeld.

Toen ik eens in gesprek was met de vader van een leerling van me, waarvan de moeder enkele maanden daarvoor was overleden, heeft er het hele gesprek lang een vlieg rondgevlogen. Op de tafel, op mij, op vader. Ik heb er toen niks over gezegd, maar had sterk het gevoel dat moeder 'erbij' was.

Ja maar

Zou je zelf dan als vlieg, vlinder, lieveheersbeestje of wat dan ook terug willen komen als je dood bent? En dan maar hopen dat iemand je opmerkt?
Ik moet er persoonlijk echt niet aan denken!