Peuter, 3 jaar en pake (opa)
L.s,
Wellicht dat iemand ervaring heeft of weet waar 't vandaan komt.
Is het fantasie of....?!
Wij hebben een dochter, 3 jaar.
Uiteraard is er ook een pake (opa in 't Fries), ware het niet dat pake al 20 jaar terug is overleden.
Mijn kwestie betreft bovenstaande personen.
Vooraleerst: ik ben niet zweverig, heb niks met geloof en ben van de feiten in plaats van fraaie theoretische verhalen.
Mijn kwestie betreft dus mijn vader, de pake in dit verhaal.
Wij hebben onze dochter ooit eens meegenomen naar het graf van mijn vader, dit om alle facetten van het leven mee te geven.
In het verleden hebben we de term "pake" ook weleens gebruikt, maar sindsdien is 't pake voor en achter.
Bijna dagelijks wil dochterlief naar pake toe, pake aaien (even over de grafsteen), pake zien etc. Past het eens een keertje niet dan wordt mevrouw (lichtelijk) boos.
Ze heeft ook zo'n kindergsm, zo'n speeldgoedding...elke dag zit ze op haar manier wel even met pake te bellen óf ze "belt" pake rond etenstijd om te melden dat 't eten klaar staat 
Allemaal leuk en aardig, ik heb er écht geen probleem mee (mijn pa was, ook door derden beschouwd, een zéér geschikte kerel! Hij zou dit alleen maar geweldig hebben gevonden, zo ik ook)
Maar het gekke is: mijn wederhelt heeft een tijd geleden al eens gevraagd of ze pake wel lief vond, ja dus.
Of ze pake weleens had gezien? Ja
Wáár ze pake dan gezien heeft, hier thuis? Ja.
Waar heb je pake dan gezien? In huis en op de slaapkamer
Nu vroeg ik afgelopen week soortgelijke vragen en kreeg weer soortgelijke antwoorden.
Dat in combinatie met hoevaak ze 't wel niet over pake heeft, hoe vaak ze naar pake (het graf) wil enz. dan ga je je toch dingen afvragen.
(het dient gezegd te worden dat als we naar pake zijn graf gaan, dat een minuut (of een paar minuutjes) al meer dan ruim voldoende is: even aaien, een beetje brabbelen, zwaaien en weer weg. Soms geeft ze zelf ook aan dat ze weer weg wil.)
Wat mij bevreemd is dat ze niet of sporadisch over de nog levende opa en oma (de niet-Friese tak van mijn wederhelft) begint, niet over ander mensen....pake, dát is de man!
Wat moet je hier nou van denken? Waardoor ligt de focus zo op pake?
Haar Dikkie Dik knuffel is haar grote vriend/steun en toeverlaat in het echte leven, is pake het equivalent van een soort parallele werkelijkheid?
Kortom: waarom is pake alweer zo'n klein jaar zo'n "hot item"??
Wie het weet mag het zeggen.
Waarom neem je een kind van drie mee naar een graf om haar 'alle aspecten van het leven te laten ervaren'? Dood is toch een concept dat kinderen op die leeftijd totaal niet kunnen bevatten of processen? Ik vind dat echt meer iets voor kinderen boven de zeven of acht hoor. Misschien dat er daar een clou zit waarom ze er zo mee bezig is. Misschien projecteert ze wel een levend persoon in dat koude graf en vindt ze het zielig voor hem. En waarom geven jullie er aan toe om er altijd maar naar toe te gaan? Zouden jullie zelf dagelijks gaan? wordt het niet tijd grenzen te stellen? Dat hebben mensjes van drie echt nodig hoor.
Ik ga er even vanuit dat je uit jezelf niet dagelijks naar het graf gaat van iemand die al twintig jaar dood is. Dan hoeft dat ook nu niet. Je gaat ook niet dagelijks bij de nog levende opa's en oma's op bezoek. Als hij wel zou leven zou je ook niet dagelijks langsgaan denk ik zo.
Ik zou er niet zo veel aandacht aan besteden. Laat haar lekker doen, maar je hoeft niet overal in mee te gaan. Mijn zus had vroeger een lichtelijke obsessie met snoepjes. Haar knuffels kregen heel de dag alleen maar en onbeperkt snoepjes te eten (wensdenken vanuit haarzelf) en zo ongeveer elk mogelijk voorwerp kon dienen als een vorm van lekkers. Dat betekent niet dat ze dat zelf dan ook onbeperkt kreeg.
Over geesten en overleden mensen 'zien' kan ik weinig zeggen. Ik heb dat in mijn omgeving ook nog niet meegemaakt. Een ervaring van iemand kan heel echt zijn zonder dat het werkelijk zo was. Zeker in de fantasiefase van kinderen. Tot een jaar of acht hebben kinderen moeite met het onderscheid tussen echt en niet echt.
In ieder geval duidelijk zijn. Nee we gaan niet meer elke dag naar het graf. We wandelen er zondag even langs en dan weer heel lang niet (zoiets). Leg ook uit dat pake in je hart zit en dat elke dag een bezoek aan het graf niets toevoegt. Probeer het vanaf nu een beetje te negeren. Ga er zeker niet naar vragen maar blijf duidelijk. Nee we gaan niet naar het graf, zing maar een liedje voor pake bij zijn foto.
Pake/het graf is een ritueel geworden voor je dochter, iets wat moet gebeuren en waar ze controle over heeft. Naar het graf, even babbelen, aaien en zwaaien. Een ingeweven ritueel, een houvast.
Peuters begrijpen veel nog niet en hebben graag iets waar ze wel controle over hebben.
De favoriete knuffel, een zwaaiende buurvrouw, altijd een snoepje na schooltijd, onmisbaar kledingstuk, bijna iedere peuter heeft wel een ritueel. Als je niet of minder naar het graf gaat wordt ze dan boos of legt ze zich daar makkelijk bij neer?
Ook volwassenen hebben vaak rituelen, is niet erg als het je leven niet beheerst.
Ze haar pake heel mooi groot en belangrijk gemaakt in haar hoofdje. Als ze ja zegt op de vraag of ze hem gezien heeft, hier in huis, dan zegt ze dat waarschijnlijk omdat ze een voorstelling van hem heeft gemaakt in haar hoofd, en het onderscheid dus echt en magie niet kan maken. Ik zou het lekker laten, in haar fantasiewereldje.
Mijn zoon was in eerste instantie de helft van een tweeling. De andere helft ben ik na 13 weken zwangerschap kwijt geraakt. Vanaf dat hij kon praten heeft hij naar zijn 'broetje' gevraagd en steeds knuffeltjes of popjes 'zijn broertje' genoemd. je weet het niet...
@Lexus: een kind mee naar het graf nemen, het waarom: sja, dat is in onze familie nou eenmaal zo. Ik liepop zéér jongen leeftijd ook al tussen de overleden familieleden...je ontkomt er toch niet aan.
Of het iets is voor 7+, dat is uw mening.
Waarom wij er aan toe geven? Wel, omdat de begraafplaats op een (zeer stevige) steenwerp afstand zit. We lopen er, op weg naar bijv. het centrum er vrijwel bij langs.
We hoeven dus niet kilometers om en het is dus een kleine moeite.
@MamaE: "Als hij wel zou leven zou je ook niet dagelijks langsgaan denk ik zo."
En dat is verkeerd gedacht ik kon altijd prima met mijn vader, ook hij woonde op een (zeer stevige) steenworp afstand en dus eenvoudig bereikbaar. Was hij nog in leven dan was ik erg vaak daar, of hij bij ons, te vinden.
@Wil40: of ze zich er makkelijk bij neerlegt: mwah, soms wel. Anderzijds kan ze ook blijven "zeuren" of gewoon even boos blijven.
Tot zover dank voor de reacties.
Ik heb hierboven even wat dingetjes uitgepikt en uitgelegd, even voor de duidelijkheid
Ik snap overigens dat als je in bijv. Den Haag woont dat je niet moet toegeven aan bijv. grafbezoek...waarschijnlijk ben je snel 1,5 uur verder voordat je weer thuis bent (en parkeren etc. etc. ), daar hebben wij gelukkig geen last van.
Als dochterlief naar pake wil dan kan dat gewoon, we zijn binnen een kwartier al lopend weer thuis op de bank.
Kortom: als mijn dochter naar pake wil dan ben ik de laatste die haar tegenhoudt. En het zal ongetwijfeld wel iets met fantasie te maken hebben...als zij daar op één of andere manier een soort van houvast of iets dergelijks aan heeft dan is dat wat mij betreft prima.
Maar blijf 't toch frappant vinden waar dat nou weg komt wellicht komen we er nooit helemaal achter (reacties blijven overigens welkom)
Als iets dichtbij is betekent dat niet dat je er dan per se heel vaak heen moet, ook niet als je kind dat wil. Als je er zelf geen moeite mee hebt, prima. Maar het is niet iets wat moet. Mijn ouders wonen twee straten verderop. Die zie ik echt niet dagelijks hoor. Als ik dat had gewild, had ik er ook kunnen blijven wonen. Zij hebben hun leven, wij het onze. En dat is prima zo. We zien elkaar regelmatig maar lopen echt niet de deur bij elkaar plat.
Overigens vind ik een kind meenemen naar een kerkhof niks geks. Maar de reden 'dat is in onze familie nu eenmaal zo' vind ik een beetje vreemd. Je hoeft niet altijd te doen wat de rest van je familie doet.
Als ze blijft zeuren of zelfs boos wordt als jij aangeeft niet naar het graf te gaan dan lijkt het ook op wat obsessief gedrag. Daar kan ze dus wel last van hebben. Dan is het geen gezellig uitje waarbij ze met papa gaat wandelen, maar ze moét naar het graf.
Persoonlijk zou ik het toch wat afbouwen, niet omdat het in dit geval om een graf gaat, maar puur om de gedachten van een peuter wat af te leiden, maar jij denkt daar misschien anders over.
"Kortom: als mijn dochter naar pake wil dan ben ik de laatste die haar tegenhoudt."
Dat weet je dochter ook.
