Kan libido terug komen?
Ik (man) zit al bijna 10 jaar in een gelukkige relatie met mijn vriendin maar sinds onze zoon (nu net 4 jaar geworden) is er geen intimiteit meer tussen ons en dit weegt op mij. Ik zie haar graag en wil dan ook eens regelmatig knuffelen of net iets meer maar keer op keer word ik afgewezen. Als ik er over wil praten trekt mijn vriendin haar terug of kan ze nooit eens antwoorden op een constructieve manier. Vroeger, voor de geboorte van ons zoontje, was er wel intimiteit dat het soms zelfs wat te veel was voor mij. Dan deed ze soms ook nog iets lief. Nu krijg ik nooit meer een knuffel of zoen. Ik begrijp dat er met een kindje bij enorm veel veranderd en ik probeer bij te springen waar ik kan. Niet alleen in het huishouden maar door regelmatig eens ook samen iets te doen. Dat vindt ze allemaal wel leuk maar daar stopt het dan ook. Ik begin mij zorgen te maken want dit weegt enorm op de relatie en ik maak mij ook gewoon zorgen om mijn partner. Waar ze vroeger zo happy was in het leven is alles nu te veel. Als ik er over wil praten vlucht ze weg (fysiek of in haar hoofd). We gaan ook bij een relatietherapeute waar we werkpunten krijgen maar die voert ze nooit uit. Ik ben zowat einde raad. Kan iemand met een gezond libido, dat dit volledig kwijt is, dit nog terugkrijgen?
Bedankt!
Egel. schreef op 03-05-2024 om 21:01:
[..]
Jemig, altijd die zogenaamd enórme verschillen tussen mannen en vrouwen, en dat dan zo benadrukken. Ik geloof daar niet in. Wellicht heb je wel verschillen als je naar gemiddeldes kijkt (ja vast wel), maar zeker in bovenstaande uitspraak geloof ik niet.
Of ik ben een man bij nader inzien, kan ook natuurlijk.
Ik heb dit, uit ervaring én uit gesprekken met zowel mannen als vrouwen, wél zo ervaren. En nee, dan heb ik het niet over seks uit enkel lust, maar binnen een relatie en dus liefde (voor zo ver dit nog aanwezig was binnen de relatie).
Wat kan ik nu eigenlijk het beste doen want er zijn precies twee kanten? Ik kan mijzelf nogmaals enkele weken opzij zetten en haar ruimte geven maar verdring ik dan niet mijn eigen noden? Moet zij dan van haar kant ook geen actie ondernemen? Want ik heb vaak het gevoel dat ik alleen maar tracht te werken aan de relatie. Hoe breng ik dit dan het beste op? Naar de dokter gaan ziet ze al niet zitten. Geen idee hoe ik haar kan duidelijk maak dat dit niet kan schaden en alleen maar kan helpen.
T12 schreef op 04-05-2024 om 10:35:
Wat kan ik nu eigenlijk het beste doen want er zijn precies twee kanten? Ik kan mijzelf nogmaals enkele weken opzij zetten en haar ruimte geven maar verdring ik dan niet mijn eigen noden? Moet zij dan van haar kant ook geen actie ondernemen? Want ik heb vaak het gevoel dat ik alleen maar tracht te werken aan de relatie. Hoe breng ik dit dan het beste op? Naar de dokter gaan ziet ze al niet zitten. Geen idee hoe ik haar kan duidelijk maak dat dit niet kan schaden en alleen maar kan helpen.
Als ze depressief is, dan kan ze momenteel niet aan de relatie werken. Dan moet dat eerst opgelost worden.
Als jij denkt dat een bezoek aan de huisarts nodig is, sla dan met je vuist op tafel, maak een afspraak voor haar en breng haar erheen, of als zij het goed vindt, ga mee de spreekkamer in.
T12 schreef op 04-05-2024 om 10:35:
Wat kan ik nu eigenlijk het beste doen want er zijn precies twee kanten? Ik kan mijzelf nogmaals enkele weken opzij zetten en haar ruimte geven maar verdring ik dan niet mijn eigen noden? Moet zij dan van haar kant ook geen actie ondernemen? Want ik heb vaak het gevoel dat ik alleen maar tracht te werken aan de relatie. Hoe breng ik dit dan het beste op? Naar de dokter gaan ziet ze al niet zitten. Geen idee hoe ik haar kan duidelijk maak dat dit niet kan schaden en alleen maar kan helpen.
Naar mijn mening ben je beiden even verantwoordelijk om je relatie in stand te houden.
T12 schreef op 04-05-2024 om 10:35:
Wat kan ik nu eigenlijk het beste doen want er zijn precies twee kanten? Ik kan mijzelf nogmaals enkele weken opzij zetten en haar ruimte geven maar verdring ik dan niet mijn eigen noden? Moet zij dan van haar kant ook geen actie ondernemen? Want ik heb vaak het gevoel dat ik alleen maar tracht te werken aan de relatie. Hoe breng ik dit dan het beste op? Naar de dokter gaan ziet ze al niet zitten. Geen idee hoe ik haar kan duidelijk maak dat dit niet kan schaden en alleen maar kan helpen.
Het heeft geen enkele zin om langer te gaan zitten afwachten. Want waarop dan? Spontane genezing? Zij heeft laten zien uit zichzelf niet in beweging te komen. Ze wil er niet eens over praten. Dus ik zou inderdaad nu even hard en duidelijk zijn. Wil zij nog wel in deze relatie zijn? Wat is volgens haar het probleem? Dan gaat het niet eens over seks.
Op een gegeven moment heb je ook niets meer te willen he. Jij bent er ook nog. En een goede partner neemt de zorgen de ander serieus. Eigenlijk zegt ze nu dat jij als persoon en jouw gevoel haar niets kunnen schelen.
Ook als ze al een depressie zou hebben (dat weet je niet). Is dat te behandelen. Maar zonder motivatie stopt alles. En ook jullie huwelijk. Dat moet je haar heel duidelijk maken.
T12 schreef op 04-05-2024 om 10:35:
Wat kan ik nu eigenlijk het beste doen want er zijn precies twee kanten? Ik kan mijzelf nogmaals enkele weken opzij zetten en haar ruimte geven maar verdring ik dan niet mijn eigen noden? Moet zij dan van haar kant ook geen actie ondernemen? Want ik heb vaak het gevoel dat ik alleen maar tracht te werken aan de relatie. Hoe breng ik dit dan het beste op? Naar de dokter gaan ziet ze al niet zitten. Geen idee hoe ik haar kan duidelijk maak dat dit niet kan schaden en alleen maar kan helpen.
Jullie hebben relatietherapie zei je. Als eerst bij therapie bespreken of en wat jullie beide motivatie is om aan de relatie te werken. Misschien wil ze er helemaal niet meer aan werken. Of vertel elkaar wat je grens is in deze relatie, wat je nog bereid bent te doen en wat je nodig hebt anders stopt het. Wanneer sta je op het punt staat uit elkaar te gaan. Bespreek deze dingen maar de eerste de beste keer dat jullie de therapeut weer zien.
Terugkijkend hebben mijn vrouw en ik een periode (enkele jaren?) geleefd met beide best veel ontevredenheid over onze relatie. Dat is heel geleidelijk zo gegroeid en er waren altijd weer oplevingen. Ik zie nu hoe ik (en ik denk dat voor haar hetzelfde geldt) vooral zag wat ik tekort kwam en wat haar rol daarin was. En vanuit de overtuiging dat ik veel deed om haar en het gezin een goed leven te geven. Ik voelde mij niet gezien. Nu snap ik: als ik een tekort voel, dan geldt dat waarschijnlijk ook voor mijn vrouw. En dus alle reden om erover met elkaar in gesprek te gaan. Dat wist ik toen ook wel, maar ik miste het geloof dat dingen nog zouden veranderen. Een affaire verder lukt het om deze patronen te doorbreken, met vallen en opstaan. Dat wel na 1,5 jaar heel veel tijd samen doorbrengen, heel veel praten en geweldige begeleiding van therapeuten. Waarbij we zowel samen als individueel wat werk te verrichten hadden.
Als het een depressie is gerelateerd aan een oorzaak buiten de relatie is het natuurlijk anders. Maar ook dan kan het aanleiding zijn om samen en zelf grondig in gesprek te gaan. Voorbeeldvragen:
- wat mis jij?
- wat zijn ijkpunten geweest waar iets van verwijdering tussen ons is ontstaan?
- wat voel jij bij de huidige situatie?
- wat heb jij van mij nodig?
- wat vind jij?
Wij kunnen op dit moment (weer) heel erg genieten van seksualiteit. We benaderen elkaar niet meer vanuit ‘tekort’, maar vanuit verbinding en verlangen. Het is geen quick fix, maar kan juist doordat we tot de bodem zijn gegaan. En dat is mijn verwachting: je bent in een aantal jaren in een patroon gegroeid dat niet met een snelle succeservaring doorbroken is. Maar het kan wel als je beide bereid bent om de diepte in te gaan.
GekkeHenkie100 schreef op 04-05-2024 om 18:40:
Terugkijkend hebben mijn vrouw en ik een periode (enkele jaren?) geleefd met beide best veel ontevredenheid over onze relatie. Dat is heel geleidelijk zo gegroeid en er waren altijd weer oplevingen. Ik zie nu hoe ik (en ik denk dat voor haar hetzelfde geldt) vooral zag wat ik tekort kwam en wat haar rol daarin was. En vanuit de overtuiging dat ik veel deed om haar en het gezin een goed leven te geven. Ik voelde mij niet gezien. Nu snap ik: als ik een tekort voel, dan geldt dat waarschijnlijk ook voor mijn vrouw. En dus alle reden om erover met elkaar in gesprek te gaan. Dat wist ik toen ook wel, maar ik miste het geloof dat dingen nog zouden veranderen. Een affaire verder lukt het om deze patronen te doorbreken, met vallen en opstaan. Dat wel na 1,5 jaar heel veel tijd samen doorbrengen, heel veel praten en geweldige begeleiding van therapeuten. Waarbij we zowel samen als individueel wat werk te verrichten hadden.
Als het een depressie is gerelateerd aan een oorzaak buiten de relatie is het natuurlijk anders. Maar ook dan kan het aanleiding zijn om samen en zelf grondig in gesprek te gaan. Voorbeeldvragen:
- wat mis jij?
- wat zijn ijkpunten geweest waar iets van verwijdering tussen ons is ontstaan?
- wat voel jij bij de huidige situatie?
- wat heb jij van mij nodig?
- wat vind jij?
Wij kunnen op dit moment (weer) heel erg genieten van seksualiteit. We benaderen elkaar niet meer vanuit ‘tekort’, maar vanuit verbinding en verlangen. Het is geen quick fix, maar kan juist doordat we tot de bodem zijn gegaan. En dat is mijn verwachting: je bent in een aantal jaren in een patroon gegroeid dat niet met een snelle succeservaring doorbroken is. Maar het kan wel als je beide bereid bent om de diepte in te gaan.
Wow Henkie, dat breng je mooi onder woorden. Ik denk dat je helemaal gelijk hebt.
Fulltime werken en je werk niet leuk vinden kan bakken energie kosten, wat alle terreinen van je leven beïnvloedt. Zit ze daar niet in vast gedraaid?
Ze kan gewoon stoppen met dit werk, houdt dit haar voor en iets anders gaan doen. Per direct minder gaan werken (kan ze verlof opnemen), een loopbaancoach op zoeken.
En dan een antwoord op je vraag: ja libido kan terugkomen, dat het nu minder is, kan zelfs louter alleen met haarzelf te maken hebben en niets met jou persoonlijk.
Geef zelf spontaan een knuffel en een zoen, en vraag door op haar werkbevinden en steun haar. Weet niet of nu op je strepen gaan staan je verder brengt. Je zou wel aan haar een keer kunnen vertellen wat je hier schrijft, wat intimiteit voor jou betekent en waarom je dat nodig hebt.
T12 schreef op 04-05-2024 om 10:35:
Wat kan ik nu eigenlijk het beste doen want er zijn precies twee kanten? Ik kan mijzelf nogmaals enkele weken opzij zetten en haar ruimte geven maar verdring ik dan niet mijn eigen noden? Moet zij dan van haar kant ook geen actie ondernemen? Want ik heb vaak het gevoel dat ik alleen maar tracht te werken aan de relatie. Hoe breng ik dit dan het beste op? Naar de dokter gaan ziet ze al niet zitten. Geen idee hoe ik haar kan duidelijk maak dat dit niet kan schaden en alleen maar kan helpen.
Nou maak je maar niet zo'n zorgen over 'je eigen noden'. Die kunnen wel een poosje in de koelkast. Eerst moet aan de relatie gewerkt worden en dan pas kan het weer op gang komen. Of wou je haar dwingen?
Het enige waaraan jij tracht te werken is, wat ik uit je verhaal lees, dat je duidelijk maakt dat je sex wil. Maar echt het gesprek aangaan, vragen naar haar behoeftes en gedachtes over de relatie: daar hoor ik je niet over.
RoodVruchtje schreef op 03-05-2024 om 13:38:
“Een veelvoorkomende dynamiek is: de man wil eerst seks, voordat hij verbinding voelt. En de vrouw wil eerst verbinding voordat ze seks wil. Dit verschil mondt vaak uit in een patstelling dat de man wel seks wil en de vrouw niet.”
https://www.boostrelatietherapie.nl/vrouwen-seksen-met-verbinding-mannen-verbinden-met-seks/
Klopt. Het zit bij mannen en vrouwen een beetje anders in elkaar.
Hoe is het nu tussen jullie, T12? Heb je wat gehad aan de tips die je gekregen hebt?