Afscheid van moeder en en de cohort-regels
Mijn lieve moeder is deze week op hoge leeftijd overleden. Ze was net 90, maar lichamelijk op en dus heb ik er vrede mee en ben ik blij dat ze maar een kort maar wel pijnlijk einde heeft moeten meemaken ipv een langdurig lijden.
Haar vragende ogen om hulp bij zware pijn in de darmen of die optrekkende schouders van ‘ik weet het ook niet meer’ omdat ze door de dementie zich ook niet goed kon verwoorden, zijn haar niet meer tot last.
Ik had het al een tijdje zien aankomen en al een uitvaart in gedachte zoals ik dat ook voor mijn vader toentertijd geregeld had. Maar een cohort op de afdeling haalt overal een streep door heen. Ze mocht zodoende niet opgebaard worden op haar kamer. Ik kan niet in eigen tempo deze week van rouw vorm geven. Ze is ook dezelfde dag overgebracht naar uitvaartcentrum, niet eens in een kist met bloemen erop zoals eertijds het geval bij mijn vader.
Ik voel een boosheid op komen. Het is niet terecht want onmacht, maar het is als een verwachting die in water valt. Ik merk dat het mij ook niet meer boeit hoe nu verder de uitvaart verloopt. Ik hou wel een speech en ben als graf eigenaar betrokken bij het verdere verloop. Maar mijn broer en schoonzus waren bij de uitgeleide omdat ze dichtbij wonen en ik geen behoefte meer had om een halve dag te moeten wachten op die uitgeleide als gevolg van de deceptie. Broer en schoonzus hebben, omdat ze dichtbij wonen, ook vandaag haar kamer leeg gemaakt. Ik voel een leegte omdat ik die gesprekken met de verzorgend op haar afdeling nu zo mis, terwijl die eertijds bij mijn vader juist mij die troost boden bij het rouwproces. ik mis de lieve woorden van mensen die in de laatste jaren haar dagelijks zagen en verzorgden, die haar kenden.
En het verbaast mij zo dat ik er tegelijk zo onverschillig in sta. Dat ik het allemaal wel prima vind wat anderen doen of uitkiezen. En dat allemaal door die cohort-regels. Ik baal tot in mijn tenen. Geen idee hoe lang die deceptie stand aanhoudt.
Misschien dat lezers het gevoel van deceptie tijdens afscheid herkennen nu we al twee jaar in een tijd leven waarin afscheid nemen niet meer zo vanzelfsprekend is.
Gecondoleerd met je verlies, wat een tegenvaller dat het niet lukt zoals je wilde met de laatst moeilijke taken.
Je boosheid naast geblokt verdriet is best te begrijpen. Probeer het niet op te geven. Hoe graag jij het op jouw manier had gedaan, probeer er onder de omstandigheden het beste van te maken, daar je laatste rituelen onomkeerbaar voor het laatst zijn.
Parkeer die boosheid, maak er het beste van onder de omstandigheden en laat het daarna maar komen. Sterkte.
Wat verdrietig Flanagan. Gecondoleerd met het verlies van je moeder.
Ik denk over sterven ongeveer hetzelfde als over bevallen: het is heel verstandig om een plan te maken maar dikke kans dat het toch anders gaat.
Zijn er in dat of een ander uitvaartcentrum geen familiekamers? Hier heb je een uitvaartcentrum met vier van die kamers waar je een sleutel van krijgt en waar je 24 uur kunt binnenlopen. Dan wordt de overledene opgebaard en omringd door alle bloemen die gestuurd worden. Je kunt er ook mensen ontvangen. Ik vind het een heel mooi alternatief als thuis opbaren niet lukt. Misschien kan het nog lukken om haar daar bijvoorbeeld twee dagen neer te leggen? Dan heb je alsnog iets van jouw afscheid.
Ik bedoel zoiets: https://www.degrootuitvaart.nl/24-uurs-familiekamers-de-groot-uitvaart
Maar goed, misschien is ook dat al een gepasseerd station? Jammer dat het niet lukt zoals je wilde. Ik snap wel dat het je zwaar valt, je had je ingesteld op dichtbij en warm en op je eigen tijd en nu is het noodgedwongen afstandelijk. Je lijkt jezelf wel eigenhandig wat mogelijkheden tot verbinding door de neus te boren; je had natuurlijk met je broer mee kunnen gaan, uitgeleide doen, kamer leeghalen. Dan had je die gesprekken in ieder geval wel gehad. Je hebt wel eens verteld over het heilzame effect van mindfulness; kun je daar nu niet iets mee? Het zou fijn zijn als je wat zachter en en opener zou kunnen worden voor wat er wel is, in plaats van vooral boos en kil te voelen om wat er niet is, hoe begrijpelijk het ook is dat het je pijn doet. Knuffel Flanagan! Zorg goed voor jezelf 
Gecondoleerd Flanagan. Hopelijk kun je toch nog afscheid nemen op een manier die bij jou past.
Dank je Max. We hebben een kleine familie en door omstandigheden ook nog een afscheid in kleine besloten kring. Mogelijk dat dit bijdraagt aan een verslagenheid. Als de groep groter was en zodoende meer aanspreekpunten waren, was het misschien minder zwaar
Mijn oprechte deelneming Flanagan, heel veel sterkte!
Gecondoleerd Flanagan, sterkte in deze moeilijke tijd
Gecondoleerd flanagan. Weet dat je rouwen niet verkeerd kunt doen. Iedereen doet het op zijn eigen manier en je kunt in dergelijke situaties vaak onverwacht anders reageren dan je normaal gesproken zou doen. Neem jezelf dat niet kwalijk en geef jezelf ruimte om te voelen en te ervaren wat je ervaart. Wees lief en mild voor jezelf, juist nu het even moeilijk is.
Flanagan, wat verdrietig dat het nu zo anders gaat als je in gedachten had. Overmacht maakt niet datje niet boos zou mogen zijn. juist omdat het zo’n eenmalig gebeuren is, doet het je pijn. Die hele cohort-toestand heeft je overvallen. En je mist de mensen die dagelijks voor je moeder zorgden, je hebt behoefte aan hun inbreng in deze dagen. Kun je misschien buiten de zorginstelling afspreken met haar evv-er en/of anderen die je waardeert?
Veel sterkte in deze verwarrende verdrietige tijd waarin gevoel en verstand elkaar dwarszitten. Zoek verbinding met de anderen. Sterkte bij het voorbereiden van je speech en andere dingen die gedaan moeten worden.
Lieve allemaal, jullie fijne reacties doen mij goed.
Het klopt wel wat Mija schrijft; verstandig plannen te maken, maar het besef dat het ook anders kan gaan. Je maakt plannen omdat bv kaarten anders niet op tijd aankomen bij familie en bekenden voor uitvaart.etc etc. Kamer op tijd leeg en maximaal 5 dagen opbaren. Als je een grote familie hebt, kunnen taken verdeeld worden. Als het op 2 mensen neerkomt, is het praktisch om reeds een strak plan op de plank te hebben liggen.
Ik kan idd het beste de mindfulness principes opkrikken en voorkomen dat ik te snel aannames doe, die mij weer onrust geven.
Het zorgteam mag mij graag: ik weet dat ik welkom ben en ik zal ook na de begrafenis bij hen langs gaan want het zijn mooie mensen met een groot hart.
Ach Flanagan, gecondoleerd! Moeilijk als dingen niet gaan zoals je graag zou willen, zeker bij een overlijden. Dat hakt er flink in. Zet inderdaad je mindfulness in, om te accepteren dat het is zoals het is. Het lijkt me een goed idee om later nog met de zorgverleners te gaan praten. Dat zullen zij ook op prijs stellen. Na zoveel jaar heb je toch een band opgebouwd.
Gecondoleerd met het overlijden van je moeder Flanagan. Zoals je wellicht weet heb ik net intensieve dagen achter de rug in verband met het overlijden van mijn ex-man. In die dagen heb ik gemerkt hoe belangrijk en gevoelig elke vorm van communicatie is. Jij had blijkbaar een bepaalde gang van zaken voor ogen rond de uitvaart, maar dat zat in jouw hoofd. Heb je dat ook besproken met de afdeling of met je broer? Ik denk dat het voor jou beter was geweest als je vooraf had geweten dat je moeder niet opgebaard kon blijven in haar kamer. Ik neem aan dat dat in een verpleeghuis was?
Mijn ex overleed op weg naar het hospice. Gelukkig werd hij daar wel op een kamer neergelegd en kregen we die dag alle tijd en ruimte om alles te laten doordringen. Aan het einde van de dag werd hij wel weggehaald en naar een rouwcentrum gebracht. Mijn moeder idem, maar die werd een dag later weer naar haar huis gebracht, waar ze opgebaard bleef tot de begrafenis. Dus ik weet niet anders dan dat je hooguit 1 dag nog gebruik mag maken van een kamer in een hospice of verpleeghuis.
Ik hoop dat je in elk geval met je broer nog kunt praten over je teleurstelling, wat jij in gedachte had en dat jullie samen nog kunnen uitzoeken wat er nog mogelijk is. Trek je niet teleurgesteld terug, want dat zou jammer zijn. Alle communicatie goed houden is 'a hell of a job' in deze moeilijke dagen, maar wel heel belangrijk en d ekans dat er iets mis gaat is groot. Zo voelde iemand zich achtergesteld op een bepaald moment. gelukkig communiceerde diegene dat ook en kon het uitgepraat worden. Maar ieders gevoelens zijn zo heftig, je kunt niet in andermans hoofd kijken en de tijd om alles goed te bespreken is altijd te kort. Dus doe wat je nog kunt doen.
Fijn dat je straks in elk geval op de afdeling weer terug kunt komen om een en ander nog eens te bespreken en je gevoelens te delen. Maar ook daar zal het leven weer snel doorgaan. Echt je rouw verwerken en verder gaan met je verlies is toch een eenzaam gebeuren. Ik zoek nu bewust mensen op om erover te praten. En ik draag nog bewust zwarte kleding. Het leven gaat door, maar een deel van mijn leven is met iets anders bezig.
Tsjor
Het plan was van te voren met diverse mensen besproken. Uitgelegd waarom opbaren in haar kamer ( ca 5 dagen) en de toezegging dat het kon, totdat paar dagen voor tijd een aantal bewoners positief waren. We mochten gelukkig wel bij mijn moeder op de kamer zijn. Ze waren vrij begripvol met ons in haar situatie. Als mijn moeder nog een paar dagen langer had geleefd, was er wel ruimte voor opbaren op haar kamer. Maar nu ging er plotsklaps een streep door de planning en hoefde de rest van mij ook niet meer. Het plan cremeren en daarna bijzetten bij mijn vader, was ook besproken. Tot mijn broer aangaf voorkeur te hebben voor begraven. Dat was voor mij geen punt. Maar broer en vrouw wilden ook hup alle spullen zo vlug mogelijk weghalen. Ik had moeite mee de kamer te zien als alles al weg was. Gistermorgen kreeg ik app je van zijn vrouw dat ze alles al had leeggehaald en dat broer alleen nog maar wat grotere spullen die dag zou ophalen. Dus zondag lichaam moeder weg en dinsdag kamer leeg. Het gaat mij even te snel.
En daarnaast te weinig overleg met elkaar omdat schoonzus zo het voortouw heeft genomen. Kamer hoefde pas vrijdag leeg. Wat mij ook steekt is haar opmerking na bespreking uitvaart eergisteren, dat mijn kinderen niet om hun oma gaven en dat ik daar een aandeel in had. Zo laag, ik snap die botheid niet en het is een smet op de uitvaart. Er speelt dus meer dan alleen de teleurstelling door cohort. Mals er geen cohort was ingesteld, was het anders verlopen; minder gejaagd. Nu heb ik het gevoel mij zo te moeten inhouden. Wie mij kent, weet dat ik in mijn huwelijk zware tijden heb meegemaakt die nog na smeulen op gebeurtenissen zoals een begrafenis. Daarbij ben ik ook met zus gebroken, wat te maken had met mijn ouders. Het ligt gevoelig als zij met kinderen op uitvaart aanwezig zijn. Ik sta dus niet te springen op ook nog zwaar weer met mijn broer. Het is gewoon zo jammer als een week van rouw en organiseren zo verloopt. Zoveel liever elkaar steun willen geven en ontvangen. Gevoel dat ik in een sneltrein ben gestapt. En dan hebben we nog niet eens de financiën afgehandeld.🙈
Ik heb mijzelf verwend met bosje rozen. Eerlijk gezegd had ik die al paar dagen voor haar overlijden op tafel gezet, als troost voor die nare dagen.
Ben wel blij met jullie betrokkenheid.
@Tsjor, ik had je draad over je ex gelezen. Vele mensen die jou uit die tijd al kenden, hebben hierop gereageerd. Ik kwam pas later op dit forum en wist niet wat het vroeger speelde. Ik las wel uit je draad dat je veel voor hem gedaan hebt en dat je en je kinderen hem zal missen.
Ook jij sterkte in deze tijd van verlies.
Wat verdrietig allemaal Flanagan... gecondoleerd met je verlies. Ik heb er verder geen ervaring mee of verstand van dus ook geen advies helaas, maar je hebt me in een ander lijntje van langer geleden heel fijn geholpen dus ik wens je heel veel wijsheid en sterkte bij dit alles.
