Even niet zo goed...
Even onder een andere naam i.v.m. herkenbaarheid. Het gaat op dit moment even niet zo goed met mij. Ik ben emotioneel gezien echt een wrak. Waar ik voorheen bijna nooit huilde, gebeurt dat nu bijna dagelijks en soms weet ik zelf ook niet waar het vandaan komt. Ik slaap enorm slecht, waardoor ik vermoeider ben, minder geconcentreerd, kort lontje. Ik heb sinds jaren weer last van paniekaanvallen en afgelopen sinds afgelopen vrijdag ook nog een conflict op mijn werk omdat ik een collega in zijn gezicht gemept heb na een opmerking tegen een andere collega over mijn kind.
Mijn man vangt heel veel op, heeft bijna eindeloos geduld, maar soms weet hij het ook even niet meer. Ik moet hier zelf doorheen en mijn weg in vinden, dat weet ik. Maar ik merk dat mijn gemoedstoestand zijn weerslag heeft op mijn gezin. Juist in een periode dat mijn kind en mijn man me hard nodig hebben.
In mijn hoofd loopt op dit moment alles door elkaar, waardoor overzicht en het scheiden van zaken niet altijd lukt. Soms ook wel en dan kan ik best helder denken en alles relativeren en in perspectief zetten, maar soms lukt dat helemaal niet, waardoor ik overzicht en controle verlies en de minst leuke versie van mezelf wordt, eentje die mijn man en kind niet verdienen.
Het heeft alles te maken met onzekerheid en schuldgevoel.
Inmiddels ben ik al weer aardig op weg met reïntegreren op het werk en sinds deze maand werk ik weer 50% (halve dagen). Dat gaat goed, maar ik merk wel dat ik wat vermoeider ben, hoewel het ook voldoening geeft en zelfvertrouwen dat dat weer lukt.
Ook thuis ging het de afgelopen weken goed. Alles liep gewoon weer lekker en dan ben ik best leuk mens als echtgenote en moeder. Maar vanmiddag ging het toch weer mis en lukte het me niet om begripvol te reageren op mijn dochter.
Dochter was vanmorgen later op school omdat ze naar de tandarts moest om voor het eerst haar beugels een klein beetje bij te stellen. Ik had vooraf best wat spanning omdat ik niet wist hoe ze zou reageren. Nu ging dat allemaal heel goed en ze ging daarna heel vrolijk naar school, maar vanmiddag kwam ze totaal gefrustreerd thuis. Niet omdat ze pijn had, maar omdat ze tijdens de tekenles een dictee had moeten maken dat de rest van de klas had gemaakt toen zij er nog niet was.
En blijkbaar vond ze dat heel vervelend. Mijn reactie daarop was niet begripvol. Ik had zoiets van 'ik snap dat je liever tekent, maar dat dictee moet toch een keer gemaakt, zo'n ramp is het nu ook weer niet'. Ik heb ook gezegd dat ze zich niet zo aan moest stellen en als ze het nodig vond om te gaan janken dat ze dat dan maar ergens moest gaan doen waar ik er geen last van had. Weer zo'n oordeel over haar gevoelens, veel te hard en compleet onnodig. Als ik eerlijk ben naar mezelf was het het ontladen van mijn eigen spanning. Maar al voor de zoveelste keer ten koste van mijn kind. Zucht.
Terwijl ik had geleerd dat er gewoon zijn, haar gevoel erkennen en even knuffelen wél werkt.
En uiteindelijk ging het dochter niet eens om de situatie op zich, maar om het feit dat ze niet anders wil zijn dan andere kinderen en op het moment dat ze een andere opdracht krijgt dan de rest van de klas, voelt ze zich wel een beetje zo. Tel daarbij haar eigen spanning op en het resultaat zou me niet moeten verbazen en toch overviel het me. Het voelt nu net of het hele leerproces van de afgelopen maanden en alle therapiesessies compleet nutteloos waren. Zelf jaren worstelen met niet anders willen zijn en geen begrip kunnen opbrengen als je eigen kind hetzelfde ervaart. Ik voel me nu vooral verdrietig en teleurgesteld in mezelf. Ik weet dat mindere momenten en af en toe een kleine terugval erbij horen, maar toch. Ik wilde dit gedrag zo graag achter me laten.
Je hebt best een hyperfocus op het analyseren van gevoelens en het perfect willen doen, soms zodang dat 1 misstapje voelt alsof alles teniet is gedaan. Ik denk dat je het jezelf en je dochter moelijker mee maakt dan nodig.
Dacht je dat dit in andere huishoudens niet voorkwam? Ook zonder problematiek is het heel menselijk eens uit je slof te schieten.
Sorry zeggen en weer door en opnieuw beginnen, meer is het niet.
Je dochter is gevoelig, maar leert net zoveel van welke reactie dan ook.
Het enige waar je wel mee moet uitkijken zijn de woorden die je gebruikt. En dat je dochter niet overweldigd met jouw heftigheid/analyses/rollercoaster aan emotie.
Maar ze gaat echt niet stuk van binnen omdat je een keer boos wordt op iets kleins dat ze uitvergroot en niet op alle verdrietjes hoeft per se meteen een knuffel en volledig begrip. Er bestaat ook niet 1 juiste manier van reageren, laat het gewoon natuurlijk komen. Het is menselijk om niet perfect te zijn.👍
Mooi leermoment, toch?
Was je je al bewust van je eigen spanning vooraf? Had je daarop kunnen anticiperen of bijv je dochter waarschuwen vooraf? (Let niet op mij, niet zo’n goede dag ofzo)
Je hóeft je geen druk te maken over zo’n situatie met de beugel, want het is natuurlijk haar probleem en niet het jouwe. Zorg dat je op jezelf gericht raakt en afleiding zoekt, het is van haar en niet van jou.
En je hoeft haar natuurlijk ook niet te snappen, begrijpen of te beoordelen. Zij heeft recht op haar eigen (on) redelijkheid.
Waarbij je jezelf natuurlijk wel kunt afgrenzen als je teveel last hebt van gedrag van haar. Maar neem de tijd om af te grenzen voor jezelf: je dochter is geen verlengstuk van jou maar eigen persoon.
Ik vind mijn kinderen vaak onuitstaanbaar en aanstellerig. Maar dat mógen ze!
Waarschijnlijk maak ik het in mijn hoofd inderdaad groter en zwaarder dan het is en dan ga ik weer te zwart/wit denken; alles of niets. Het is vooral dat ik gehoopt had dat ik de dingen die ik geleerd heb ook kan toepassen. Als dochter en ik ruzie maken wordt het al snel heel lelijk en halen we het slechtste in elkaar naar boven en dat vind ik geen goed voorbeeld voor haar.
Tuurlijk is deze situatie 'haar probleem' en mag ze best af en toe onredelijk doen.
Dat kan en mag ik misschien ook best wel vinden, alleen hoef ik dat niet te zeggen.
Want dat is olie op het vuur en daardoor escaleert haar bui. Door even kort haar gevoel te erkennen, een knuffel te geven en af te leiden valt zo'n bui meestal best snel te kantelen. Ik weet dondersgoed hoe het anders kan en toch lukt het me op dat moment niet, waardoor ik in een negatieve spiraal ga denken.
Ik was me wel bewust van mijn spanning vooraf en daarna vooral opgelucht dat het goed was gegaan en dat dochter vrolijk naar school ging. En daardoor zag ik die omslag niet goed aankomen. Ik wil haar niet belasten met mijn spanningen en gevoelens. Die zijn immers van mij en daar hoeft zij niks mee.
Nox:" is vooral dat ik gehoopt had dat ik de dingen die ik geleerd heb ook kan toepassen."
Oké, dat snap ik best, maar kon jij in 1 x lopen?
Praten?
Was je in 1 x zindelijk en had je nooit een ongelukje?
Mijn hond (even praktisch voorbeeld), gaat het best als ik de rust zelve ben, altijd vriendelijk en stabiel. Maar dat is niet realistisch. Ik heb hem dan net ook "klotehond" genoemd tot mn spijt, puur omdat ik een rotdag had waarin niks ging zoals ik wilde en ik al 2 nachten niet heb geslapen.
Hormonen ( voor vrouwen), werk, relatie, gezondheid, omgeving: alles is van invloed op hoe jij je voelt. Vandaag kon je het niet hebben en dat is dan maar zo.
Als je gevoelige kind het alleen maar goed doet op begripvolle knuffels, krijgt ze het later heel zwaar. Het is daarom niet erg dat ze ziet dat jij ook niet almachtig bent en dat ook de leerkracht op school weleens ( op het eerste gezicht) een slechte dag kan hebben.
Zeg gewoon sorry, maar maak er geen heel ding van; ze moet zelf ook haar emoties leren reguleren en dat is voor iedereen een proces van vallen en opstaan. Je hoeft het niet volledig goed te doen, ik zeg altijd soms is goed genoeg ook echt gewoon goed genoeg.
Nox schreef op 18-10-2022 om 22:05:
Waarschijnlijk maak ik het in mijn hoofd inderdaad groter en zwaarder dan het is en dan ga ik weer te zwart/wit denken; alles of niets. Het is vooral dat ik gehoopt had dat ik de dingen die ik geleerd heb ook kan toepassen. Als dochter en ik ruzie maken wordt het al snel heel lelijk en halen we het slechtste in elkaar naar boven en dat vind ik geen goed voorbeeld voor haar.
Tuurlijk is deze situatie 'haar probleem' en mag ze best af en toe onredelijk doen.
Dat kan en mag ik misschien ook best wel vinden, alleen hoef ik dat niet te zeggen.
Want dat is olie op het vuur en daardoor escaleert haar bui. Door even kort haar gevoel te erkennen, een knuffel te geven en af te leiden valt zo'n bui meestal best snel te kantelen. Ik weet dondersgoed hoe het anders kan en toch lukt het me op dat moment niet, waardoor ik in een negatieve spiraal ga denken.
Ik was me wel bewust van mijn spanning vooraf en daarna vooral opgelucht dat het goed was gegaan en dat dochter vrolijk naar school ging. En daardoor zag ik die omslag niet goed aankomen. Ik wil haar niet belasten met mijn spanningen en gevoelens. Die zijn immers van mij en daar hoeft zij niks mee.
Maar Nox, nu kreeg ze natuurlijk ook de volle lading van jouw spanningen, en dan op een manier die wrs voor haar moeilijk te plaatsen is.
Jij weet van jezelf dat je erg gevoelig bent en sterk meeleeft met haar, en dat dat op een bepaald moment eruit kan komen.
Als je haar daarop voorbereid dan belast je haar niet met jouw gevoelens maar leer je haar tools ontwikkelen om om te gaan met situaties die lastig kúnnen zijn/ worden. Het kan ingewikkeld zijn, samenleven met allemaal gevoelige mensen. Er niet door overvallen worden kan overzicht en regie geven. (Maar is ook iets dat ik moet leren, vat het zeker ook niet op als kritiek.)
Er zit trouwens een wereld van verschil tussen ‘ alles wegknuffelen’ en iemand actief niet serieus nemen.
Je kunt het ook zien als een signaal: het wordt tijd dat je ook zaken bij háár mag gaan laten, je hoeft het niet te veroordelen maar ook niet op te lossen/ weg te nemen.
"...en als ze het nodig vond om te gaan janken dat ze dat dan maar ergens moest gaan doen waar ik er geen last van had"
Ik vind dit nogal wat om tegen een kind te zeggen en verbaas mij wat over de bagatelliserende reacties die erop volgen.
Dat je een keer niet zo begripvol en ongeduldig reageert, soit. Maar waarom zo'n woord als janken gebruiken?
Ik ben het eens met Max' analyse. Je analyseert en overdenkt alles wat jullie zeggen en doen. Ik zou er helemaal gek van worden. Neem het leven gewoon eens hoe het komt.
En zeggen dat jullie het slechtste in elkaar naar boven halen, ik vind dat stuitend. Je dochter is acht! (of zeven, in ieder geval nog klein). Zij haalt helemaal niks in jou naar boven, zij is je kleine dochter. Hoe kun je zo hard tegen haar zijn en zeggen dat ze ergens anders moet gaan janken? Je dochter heeft het al wat moeilijker door haar lichamelijke problemen en daar mag ze nu van jou niet verdrietig om zijn? Als een kind loopt te dreinen omdat het geen koekje mag terwijl je al de tafel aan het dekken bent, ja, dan kun je ze wegsturen.
En na zo'n uitbarsting volgt er waarschijnlijk weer een zwaar gesprek waarin je haar uitlegt wat jouw gevoelens zijn en wat haar gedrag bij jou triggert, et cetera, et cetera. En dan moet zij daar waarschijnlijk begrip voor opbrengen. Terwijl jij de wijste moet zijn en je niet laten ergeren als zij huilt. Probeer wat lichter in het leven te staan. De meeste mensen doen maar wat en sudderen voort, zonder aan alles achteraf emoties te hangen.
Ik had zoiets van 'ik snap dat je liever tekent, maar dat dictee moet toch een keer gemaakt
Bovenstaande was voldoende geweest.
Laat haar balen en gefrustreerd zijn, dat mag. Ook jij mag balen. Het hoeft niet allemaal met harde woorden gezegd te worden.
Nee natuurlijk kon ik niet alles in één keer. Nog steeds niet. En mijn kind ook niet. Maar het is niet de eerste keer dat ik nodeloos hard tegen haar was met iets wat niets toevoegde om te zeggen en iets wat zo makkelijk anders had gekund.
Het voelt dan net alsof ik niks geleerd heb van de afgelopen periode en eerdere voorvallen, ondanks al dat geanalyseer.
Ik heb gisteravond wel nog sorry tegen haar gezegd. Zonder een uitgebreide verhandeling over het waarom. Gewoon dat het veel te hard en niet nodig was wat ik zei en dat ik daar spijt van had.
Het is overigens helemaal niet mijn intentie om alle kleine en grote verdrietjes weg te knuffelen of haar te pamperen. Ik geloof ook niet dat onze opvoeding daarop gericht is of dat ze niet weerbaar is. Wat betreft omgaan met tegenslag heeft ze al meer dan genoeg op haar bordje gehad wat mij betreft en het enige wat echt gevoelig ligt is het stukje 'niet anders willen zijn'. Dat kan ze met momenten wel vrij breed oprekken, maar ook daar hoef ik niet iets van te vinden. Ik zou willen dat ik wat lichter in het leven kon staan en dingen makkelijker los, achter me of bij haar zou kunnen laten.
Want eerlijk is eerlijk; ik lig na zo'n voorval wel de halve nacht wakker en voel me er allerminst fijn onder en vooral teleurgesteld in mezelf.
Ik ben vooral bang dat er op enig moment iets voorgoed stuk gaat in haar. Dat er een grens bereikt is waarbij er een soort deur dichtgaat en ze me niet meer vertrouwt of niet het gevoel heeft dat ze nog bij me terecht kan.
"Niet anders willen zijn" en gelijk heeft je dochter. Waarom in een hokje stoppen?
wil40 schreef op 19-10-2022 om 15:25:
"Niet anders willen zijn" en gelijk heeft je dochter. Waarom in een hokje stoppen?
Omdat ze anders is.
Rhonda schreef op 19-10-2022 om 15:27:
[..]
Omdat ze anders is.
Dat is mooi, ieder mens is uniek.
Nox:’ Ik ben vooral bang dat er op enig moment iets voorgoed stuk gaat in haar. Dat er een grens bereikt is waarbij er een soort deur dichtgaat en ze me niet meer vertrouwt of niet het gevoel heeft dat ze nog bij me terecht kan.’
Gezien de reacties van je kind op andere gebeurtenissen, zou ik daar nog geen zorgen om maken. Die grens lijkt mij nog ver weg, gezien haar lieve reacties als je het zwaar hebt en ze bij je in bed kruipt. Vergelijk haar kindertijd niet met jouw kindertijd; spiegel jezelf niet aan je moeder, die is namelijk van een andere generatie.
PS het woord ‘janken’ is m.i. een onvriendelijk woord, aub niet meer in de mond nemen als je moe bent of iets dergelijks en je tegen je dochter praat.
Ik stop mijn dochter voor mijn gevoel niet 'in een hokje'. Zij ervaart bepaalde situaties soms zelf als 'anders zijn' en dat vindt ze soms even lastig. En dat mag, want dat is het af en toe ook gewoon. En natuurlijk is ze uniek en mooi en lief, maar dat staat daar los van. Het is haar gevoel en ze zal daar op een of andere manier mee om moeten leren gaan.
Die angst om iets in haar stuk te maken is gebaseerd op mijn eigen ervaringen inderdaad. Er is één heel duidelijk moment aan te wijzen dat ik gestopt ben met verwachtingen hebben van mijn ouders, los van de basisbehoeften als onderdak, eten, kleding etc. En dat wil ik niet voor haar, zeker omdat ze nog veel jonger is dan ik toen was (15).
Ze reageert nu nog meestal heel lief als ik verdrietig ben. Ook als ik dat voor mijn gevoel niet verdien. En ze komt meestal uit zichzelf al terug op een onredelijke bui. Zoals gisteren, dat ze zelf ook zei dat ze soms moeilijk doet over niks omdat ze even boos is op de situatie en dan ruzie met zichzelf gaat maken in haar hoofd.
Ik ben bang dat ze ooit op een punt komt dat ze denkt 'je hebt nu al zo vaak op deze manier gereageerd, blijkbaar meen je het wel'.
