Gedwongen abortus
Hi allemaal,
Om een heel lang verhaal kort te maken: Ik heb 3 maanden geleden een gedwongen abortus gedaan met 13,5 week. Ik ben daartoe gedwongen door de mensen in mijn directe omgeving, waar ik nu helaas ook nog bij woon met mijn zoontje van 4 jaar omdat ik geen kant op kan. Hier wonen is heel lastig omdat ik het ze gewoon niet kan vergeven, de abortus maakt me nog elke dag kapot en ik heb er zoveel verdriet van. Ik denk nergens anders aan en de pijn lijkt niet minder te worden.
Is er misschien iemand die ook zoiets mee heeft gemaakt? Ik kan er gewoon niet mee omgaan. Ik raak er dagelijks van in paniek..
Kan het fiom je hier niet in begeleiden? Je zal niet de eerste zijn die met deze pijn te maken heeft. Misschien via fiom in contact met groep ‘ lotgenoten’ die ook te maken hebben met naasten die niet weten hoe ze hun huisgenoot kunnen opvangen.
Heb je hulp (gehad) bij het verwerken van deze abortus, misschien dat een gesprek met je huisarts wat hulp kan bieden? Of inderdaad het Fiom zoals Flanagan al schreef?
je schrijft dat je nog een zoontje van 4 hebt en bij anderen woont, omdat je geen kant op kan? Is dat soms de reden dat ze je hebben geadviseerd geen 2e kind te krijgen nu? Heb je zicht om zelfstandig te gaan wonen of helemaal niet?
Wat naar dat je je hiertoe gedwongen hebt gevoeld. Het is logisch dat je gevoelens alle kanten opgaan, want het is niet niks. Hierboven is Fiom al genoemd (fiom.nl). Je kan ook hulp krijgen via erishulp.nl. Sterkte!
Als het drie maanden geleden is gebeurd, is je pijn eigenlijk nog heel vers. Goed dat je hulp zoekt.
Eens had ik een kamergenoot die door haar familie aangezet is door het toepassen van een abortus. Niet veel later hoorde ik haar ‘s nachts huilen en vertelde haar moeder hierover. Die gaf aan dat haar deur altijd voor haar open stond. Eigenlijk wist die moeder niet hoe hoe haar te steunen. Ik gaf aan dat de moeder zelf ook de eerste stap kon zetten. Dat is wel gebeurd, maar de band tussen moeder en dochter had wel tijd nodig om te helen.
In jouw situatie rent er nog een 4- jarige rond. Dit kind heeft jou nodig.
Kan je iets symbolische doel om het afscheid vorm te geven. Misschien zelfs samen met je huisgenoten, zodat het voor jou en voor hen een erkenning van het verlies betekent en het verlies uit die taboe- modus komt.
sterkte
Het is heel heftig als je omgeving je dwingt tot een dergelijke keuze. Ik vind ook niet dat dat menselijk is. Tegelijkertijd begrijp ik ook dat de mensen waar jij woont het misschien niet trekken als er naast jou en je kleuter nog een baby bij komt. Die grens mogen zij stellen, hoe pijnlijk ook voor jou. Het zou dan goed zijn om uit te kijken naar een eigen plekje waar je eigen keuzes kan maken.
Hoe dan ook lijkt het me goed om hierover te praten met een onafhankelijk iemand, gewoon om je verhaal kwijt te kunnen.
Wat enorm verdrietig. Er was een kind op komst in een huishouden wat dat niet aankon en jij was niet in staat om daar iets aan te veranderen. Het is geen kwestie van ‘de abortus was goed’ of ‘de abortus was verkeerd’. Je bent klem komen te zitten in een ‘onmogelijke’ situatie en hebt een beslissing moeten nemen die je niet had willen nemen. Dat is tragisch, als je er geen vrede mee kan vinden de zwangerschap te beëindigen. Ik denk ook dat het belangrijk is om je daarbij te laten helpen, bijvoorbeeld door in gesprek te gaan bij het FIOM, om deze verdrietige, machteloze situatie een plek te geven in jouw levensverhaal, zodat je met dit voldongen feit, dit verlies, verder kan, voor je oudste kind en natuurlijk ook voor jezelf.
