Frustraties werk en maatschappij
Ik ben begin de dertig en eigenlijk sinds ik ben beginnen werken (toen ik mijn masteropleiding afgerond had, een kleine 10j geleden) nooit echt gelukkig geweest met mijn werksituatie.
Ik verdien op zich niet heel slecht (hoewel ik ook geen gigantisch loon heb), mijn partner en ik hebben een eigen huisje (niet enorm maar met een tuintje, iets wat we graag wilden), en ik rij met een golfje van 15 jaar oud, niet moeders mooiste auto maar ik vind het wel prima.
Toch heb ik het gevoel dat ik heel weinig terug krijg voor de tijd die ik in mijn werk stop. Ik reken steeds aan €100/gewerkte dag, dat telt makkelijk (en klopt ongeveer wel), en als ik dan kijk hoe duur alles en wat ik voor dat geld kan kopen vraag ik mij af waar ik het allemaal voor doe. Zo sneuvelde mijn broek op het werk een aantal weken geleden, en dus had ik bijna een hele dag voor niks gewerkt. Ook als ik mijn auto vol tank (die ik eigenlijk bijna alleen gebruik om naar het werk te gaan), kost me dat een dag werken. Laatst had ik per ongeluk een paar km te hard gereden op weg naar huis, weer een dag weg...
En daar sta je dan elke dag vroeg voor op, doe je je best om je werk zo goed mogelijk te doen met de bescheiden middelen die je krijgt, sta je 's avonds in de file,... En dat terwijl de directeur duizenden keren meer verdient, zijn boetes even duur en wellicht voor het bedrijf zijn en zijn broek niet zal scheuren. En hij kan zichzelf op de borst kloppen en een bonus toekennen als het een goed jaar was, terwijl ik daar ook aan heb meegewerkt maar er nog geen bedankje voor krijg.
Ergens weet ik wel dat ik maar een gemiddeld persoon ben en daarom niet als een koning beloond kan worden, en misschien moet ik wat nederiger zijn en blij zijn dat ik gezond ben, maar het vreet toch vaak aan me. En misschien niet eens echt het financiële, maar meer het gevoel van niet vooruit te komen. Vroeger met mijn bijbaan had ik een doel waar ik voor spaarde, en meer werken bracht mij dichter bij dat doel. Toen had ik er geen problemen mee. Maar nu overleef ik maar een beetje, en als ik eens een paar maanden zuinig aan doe kan er misschien eens een nieuwe dakgoot aan ons huis of kunnen we misschien eindelijk de woonkamer schilderen, dingen die ik ooit als vanzelfsprekend zou hebben beschouwd. En ik merk dat dit heel vaak een grote invloed heeft op hoe ik mij voel, hoewel ik er waarschijnlijk weinig aan kan doen.
Ben ik de enige die hier last van heeft? Hoe gaan jullie hier mee om?
Ilse43 schreef op 02-04-2024 om 19:13:
Wat is het alternatief? Er moet nou eenmaal geld verdiend worden om je rekeningen te betalen. Dus óf je zorgt voor leuker werk, óf je zorgt voor werk met een hoger loon. Of je wordt zelfvoorzienend en maakt voortaan alle producten die je nodig hebt (eten, drinken, kleding, meubels, een huis) zelf. Dan hoef je niet te werken voor geld om die spullen te kopen.
Meer opties zijn er niet, toch?
Overigens denk ik niet dat een bedrijf je aanneemt 'omdat ze menen meer geld uit je te halen dan ze in je hoeven te stoppen'. Je hoeft niet te betalen om ergens te werken. Ze nemen mensen aan omdat ze die nódig hebben om de dingen te maken die ze willen verkopen. En afhankelijk van de 'winst' die ze op die producten maken, kunnen ze jou meer of minder betalen. Of afhankelijk van hoe belangrijk jouw werk binnen dat productieproces gevonden wordt. Maar bedrijven zijn geen filantropische instellingen die medewerkers geld geven zonder dat daar productie tegenover staat.
Overigens vraag ik me wel af waar je denkt dat je voor werkt. Een dag voor niks gewerkt omdat je broek sneuvelde, hoezo dan? Wees blij dat je gewerkt hebt en dus geld had om een broek te kunnen kopen. Daar is dat geld toch voor? Voor kleding, eten, het vervangen van versleten spullen, de energierekening. Waar denk je dan dat je voor werkt?
Er is inderdaad geen alternatief dat weet ik ook wel.
Je tweede alinea zegt toch hetzelfde als wat ik zeg? Een bedrijf neemt je aan omdat de extra winst die ze door jouw toedoen maken groter is dan hetgeen wat jij kost. En als die winst plots groter is gaan ze jou niet meer betalen maar krijgen de aandeelhouders gewoon meer.
Wat ik wilde zeggen met het voorbeeld van de broek (en eveneens met bv de boete) is dat als ik bij wijze van spreken gewoon thuis gebleven was dan had mijn broek niet gesneuveld en had ik dus even veel gehad. De minste tegenslag die je op een dag kan hebben maakt dat je niks verdient of zelfs in de min gaat die dag.
Jonagold schreef op 02-04-2024 om 19:34:
Als je daarmee bedoelt dat je ongeveer 3.000 euro netto per maand verdient, vind ik dat je een behoorlijk salaris hebt op jouw leeftijd. Ik verdien dat ook, voor 32 uur per week, maar ben halverwege de 50…
Maar salaris is zeker niet zaligmakend. Voldoening haal ik niet alleen uit het salaris dat ik verdien, of uit hoe goed ik mijn werk doe. Voldoening haal ik vooral uit wat ik kan betekenen voor een ander. Ik ben secretaresse, dus dat is niet echt een beroep waarin je ‘het verschil’ kunt maken. Maar ik heb wel altijd gewerkt bij organisaties die dat wel doen. Daar haal ik een heel stuk voldoening uit. Op dit moment werk ik bijvoorbeeld in een ouderenzorgorganisatie. Naast dat mijn bestuurder echt niet zonder me kan doe ik ook regelmatig iets voor/met de bewoners. Ik schuif bijvoorbeeld aan bij het kerstdiner bij mensen die geen familie hebben om mee te eten. Op mijn kamer hangen diamond paintings van een heel gedreven bewoner. Die wilde de locatiemanager niet in de algemene ruimtes hangen, ik vond dat zo sneu, en nu komt de bewoner iedere week wel een paar keer langs voor een praatje.
Naast mijn werk heb ik altijd vrijwilligerswerk gedaan. Van bloed geven tot mentor van een verstandelijk beperkte meneer, en van wandelen met honden van zieke mensen tot achter de bar in een theater. Ook op de scholen van mijn kinderen ben ik altijd actief geweest. Klassenmoeder, helpen bij techniekles, mee met uitstapjes en op de mbo opleiding van de jongste zat ik in de ouderraad. Van al die dingen krijg ik energie, ik leer ervan en ik kan iets voor een ander betekenen. Als ik jou was zou ik daar eens naar kijken. Hoe kun je meer zin aan je leven geven? En dat kan ook door een hobby, maar voor mij zit dat dus in vrijwilligerswerk en de plek waar ik werk.
Uiteraard niet. Ik bedoelde €100 per gewerkte dag,dus ca. €2000/maand.
Ik heb alleen nog maar in fabrieken gewerkt. Ik kan me idd voorstellen dat iets in de ouderenzorg wel kan helpen hoewel dit ook instituten zijn die proberen middels besparingen en hoge prijzen zoveel mogelijk winst te genereren op kap van de bewoners.
Hoe hou je het vol om die laatste alinea toe doen naast een gewone baan? Ik geef bloed via mijn werk (dat zie ik nou niet als vrijwillergerswerk), maar verder heb ik alle vrijwilligerswerk dat ik als student deed opgegeven wegens geen tijd.
Jesse_1 schreef op 02-04-2024 om 20:23:
[..]
Oei, heb je verschillende werkgevers gehad? Ik heb dit gevoel namelijk helemaal niet. Misschien heb ik mazzel, maar ik voel mij altijd heel erg gewaardeerd. (Al had ik het in mijn vorige baan wel wat lastiger omdat de werkdruk daar heel hoog was en je wel extra uren mocht/moest maken, maar die niet uitbetaald kreeg, maar alleen in tijd kon compenseren - en die tijd was er niet omdat er altijd veel werk was).
Ik word aangenomen omdat ik goed ben ik mijn werk en ze mij nodig hebben om de boel voor elkaar te krijgen.
Ik vind mijn werk ook oprecht leuk, al mopper ik zeker ook wel eens. Als ik vaker dan heel af en toe met tegenzin naar mijn werk zou gaan, dan zou ik een andere baan zoeken.
Ja dit is mijn derde baan.
Ik vind mijn werk ook leuk op zich hoor, dat is het niet. Maar gewaardeerd heb ik mij nog nooit gevoeld. Als je een dag niks produceert/opbrengt moet je uitleggen waarom en als je een dag veel binnen haalt moet je uitleggen waarom het niet elke dag zo is. En dat meer presteren en geen tijd hebben om het te compenseren dat herken ik ook inderdaad.
Ik heb niet het gevoel "nodig" te zijn. Er zijn behoorlijk wat mensen die bij ons vertrekken (pensioen, ontslag, arbeidsongeschiktheid) en die worden allemaal vervangen (vaak door goedkopere mensen uit het buitenland). Ik ben dus zeker ook niet onvervangbaar.
Ik heb al vaak overwogen om (weer) een andere baan te zoeken, maar heb het gevoel dat het meer is dan enkel de inhoud van mijn baan. Het is meer dat werken naar mijn gevoel heel veel tijd kost en je er weinig voor terug krijgt.
Tuinbroek schreef op 03-04-2024 om 03:06:
- een goede tweedehands merkbroek kost je in jouw manier van denken max 30 min werk.
- als je salaris belangrijk vindt, dan werk je als je een master hebt en 2000 euro per maand verdient, onder de prijs. Er zijn veel betere banen op de markt.
Met een tweedehands merkbroek mag ik mijn werk niet binnen i.v.m. veiligheid. Schoenen krijgen we van het werk, de rest van onze kleding moet aan voorschriften voldoen maar moeten we wel zelf kopen.
Ik verdien ook meer dan die €2000 maar als ik kijk wat ik investeer voor mijn werk, dus vervoer, kleding enz dan hou ik ongeveer €2000 over. Dat is uiteindelijk het bedrag wat ik te besteden heb dus daar reken ik mee.
Je bent pas 30 he? Je moet dus nog sven door, minimaal je leeftijd en nog wel meer. Je bent nog niet op de helft.
Je kunt een dag meelopen met een verpleegkundige, een loodgieter, of een leraar, politieagent, gemeenteambtenaar, weet ik veel, tot er iets is wat je raakt en waar je trots op bent, waarin je verschil maakt. En dat kun je dan gaan doen, met opleiding en al.
Natuurlijk gaat het niet om wat jij opbrengt en hoe inwisselbaar je bent, want dat is iedereen. Het gaat om de invulling van jóuw leven, niet dat van je baas. Daar ben je echt zelf verantwoordelijk voor.
Je hebt een master en je doet zo te zien productiewerk in een fabriek. Kun je uitleggen waarom dat is? Heb je niet een bore-out? Dat je veel meer uitdaging nodig hebt?
Je zou kunnen nadenken over een bestaan als zelfstandige. Dat moet je dan niet van het ene op het andere moment doen, maar langzaamaan. Eerst bedenk je wat je wilt. Dan bedenk je hoe je daar moet komen. En vervolgens zet je kleine stapjes - naast je werk - in je streven naar dat doel.
Als je een beetje handig bent en lichamelijk goed gezond dan zou mijn advies zijn om een klussen/aannemingsbedrijf te beginnen. Volgens mij zijn die mensen waanzinnig gezocht en zitten ze nooit om werk verlegen. En iedereen is blij dat je ze uit de brand helpt. Wel belangrijk is dat je zorgt voor een degelijke arbeidsongeschiktheidsdekking en voor een goede boekhouder (dat laatste voorkomt enorme frustratie en aanvaringen met de fiscus). Hoe dan ook, als je werkt als zelfstandige is alle winst voor jou. Alle verlies helaas ook, maar zo is er altijd wat.
Als je niet wil dat winst naar aandeelhouders of directeuren gaat, moet je ambtenaar zien te worden. Dan zit iedereen in de organisatie in vaste loonschalen.
Zelf heb ik jarenlang gewerkt als zelfstandige in werk dat inhoudelijk leuk was en vaak voldoening gaf, maar erg weinig opleverde. Toen het met de voldoening ook achteruit ging en het gesappel me op de zenuwen begon te werken, heb ik dat werk gestaakt en een baan in loondienst gezocht. Nu zit ik in een situatie waarin mijn eerste prioriteit is om geld te verdienen voor mezelf en mijn tienerkinderen in zo comfortabel mogelijke omstandigheden. Ik heb nu een baan die daar gelukkig goed aan voldoet en waar ik dus erg tevreden mee ben. Als mijn jongste haar eventuele vervolgopleiding heeft afgerond - dat zal over een jaar of 7 a 8 zijn denk ik - ga ik wel kijken of ik nog ambitie heb waar ik wat mee wil of dat ik mijn geld zoveel mogelijk op ga potten in een streven naar een vroeg verlaten van de arbeidsmarkt.
Wat overigens ook nog een optie kan zijn, is proberen te bezuinigen en daardoor je lasten te verlagen. Zoetjesaan aflossen op de hypotheek bijvoorbeeld, ook als dat niet hoeft, leidt tot lagere lasten, en ook tot een snellere vermogensopbouw. En dat laatste maakt het dan weer makkelijker om ergens anders financiële risico's te lopen.
Als je een masteropleiding hebt en bijna 10 jaar werkervaring, dan zou je niet verwachten dat je in een fabriek saai werk doet dat je niet leuk vindt en zo weinig betaalt. Kun je niet werk vinden van een wat hoger niveau of dat meer afwisseling biedt? Of waar je in elk geval meer mee verdient, zodat je het idee hebt dat het wat meer nut heeft om je de hele dag in te spannen.
En verder, tja, werk is werk, je hebt nu eenmaal een inkomen nodig om van te leven, te wonen, te eten en te kleden en dat krijg je alleen maar door je handjes te laten wapperen. Met een beetje geluk en misschien wat meer moeite doe je werk dat je intussen ook nog leuk vindt om te doen. En met wat pech of als je zoals jij het al 10 jaar aan laat sudderen, sleep je jezelf de dagen door.
EmmaT schreef op 03-04-2024 om 07:25:
Je bent pas 30 he? Je moet dus nog sven door, minimaal je leeftijd en nog wel meer. Je bent nog niet op de helft.
Je kunt een dag meelopen met een verpleegkundige, een loodgieter, of een leraar, politieagent, gemeenteambtenaar, weet ik veel, tot er iets is wat je raakt en waar je trots op bent, waarin je verschil maakt. En dat kun je dan gaan doen, met opleiding en al.
Natuurlijk gaat het niet om wat jij opbrengt en hoe inwisselbaar je bent, want dat is iedereen. Het gaat om de invulling van jóuw leven, niet dat van je baas. Daar ben je echt zelf verantwoordelijk voor.
Ja dat is ook wat me zo dwars zit, als dit voor een paar weken was, prima dan. Maar dit stopt pas als ik “oud” ben. Als ik nog wat wil maken van mijn leven zal er dus iets moeten veranderen.
Ik weet niet goed hoe ik dat moet doen, dat “invullen”. Toen ik op de universiteit zat had ik het gevoel dat mijn diploma mij een “goede” baan zou opleveren, wat dat ook moge zijn. Ik had iets om voor te werken en zette mij daar heel erg voor in. Nu maakt het weinig uit of ik mijn best doe of niet, er is toch geen verschil. En met die “goede” baan heb ik op mijn 30 het afgeleefde huis gekocht dat een koppel begin de 20 waarvan 1 persoon maar werkte nieuw heeft gebouwd eind jaren 70. En daar moet ik dan elke dag 12u voor van huis zijn. Ik wil best actie ondernemen want met niks doen verandert er niks, maar ik denk dat mijn baan an sich niet het probleem is. Wel de verhouding vrije tijd/werk, en wat ik kan bereiken met werken.
Pief schreef op 03-04-2024 om 07:58:
Je hebt een master en je doet zo te zien productiewerk in een fabriek. Kun je uitleggen waarom dat is? Heb je niet een bore-out? Dat je veel meer uitdaging nodig hebt?
Ik doe coördinerend werk en sta zelf niet aan de lopende band. Maar ik werk niet in maatpak. Op zich vind ik dat ook niet erg, ik voel me beter tussen de mensen onder mij en word daar ook veel meer gewaardeerd dan door de mensen boven mij.
Temet schreef op 03-04-2024 om 10:51:
Je zou kunnen nadenken over een bestaan als zelfstandige. Dat moet je dan niet van het ene op het andere moment doen, maar langzaamaan. Eerst bedenk je wat je wilt. Dan bedenk je hoe je daar moet komen. En vervolgens zet je kleine stapjes - naast je werk - in je streven naar dat doel.
Dat is denk ik inderdaad iets wat ik op termijn wil. Zelfstandig worden. Niet meer moeten luisteren naar zo’n oude man die nooit genoeg heeft. Ik heb alleen nu niet voldoende kapitaal daarvoor en de hypotheek moet ook worden afgelost. Hopelijk komt er een moment dat dit wel kan.
Je beschrijft het als een financieel probleem maar ik hoor vooral een zingevingsprobleem.
Of je werkt om te leven of ook leeft om te werken, is heel individueel en het een is niet beter dan het ander. Als je vooral werkt om te leven, snap ik jouw frustratie. Maar dan nog kun je op zoek naar een baan waar je het meer naar je zin hebt. Je brengt er veel tijd door, dan kun je het er maar beter leuk hebben.
Voor mij is mijn werk ook een belangrijk stuk zingeving in mijn leven. Ik ben medisch specialist en heb het gevoel dat ik iets zinvols bijdraag aan de maatschappij. Of dat echt zo is kun je natuurlijk over discussiëren, maar voor mij voelt het zo. Ik ben daarbij erg bevoorrecht omdat het ook zo goed verdient. Daar heb ik weliswaar lang voor gestudeerd en ik heb ook een veeleisende baan met veel verantwoordelijkheid maar ik vind dat het salarisverschil tussen mij en bijv verpleegkundigen of secretaresses veel te groot is (zonder hen zou mijn werk niet eens mogelijk zijn). Ik zou dit werk ook doen voor minder geld. Ik vind het namelijk fantastisch werk met hele leuke collega's. Ik zou financieel minder kunnen werken maar dat wil ik niet, want dan wordt mijn baan minder interessant qua takenpakket. Dat is een groot voorrecht en ik snap dat dat niet voor iedereen weggelegd is.
Maar ik denk dat ik net zo gelukkig had kunnen worden in het onderwijs of in een andere baan in de zorg. Niet in de commerciële sector. Ik snap dat we commerciële bedrijven ook hard nodig hebben maar het past minder goed bij mij.
Mijn advies is om op zoek te gaan naar jouw innerlijke drive. Waar word jij warm van? Wat wil jij bijdragen aan de maatschappij? Wat voor hobby's heb of had je, en is er in die richting geld te verdienen? Dat hoeft niet direct gerelateerd te zijn maar kan ook gaan om de richting. Jonagold schrijft dat ze als secretaresse daarom altijd bij bedrijven/instanties werkt waarvan ze achter de missie staat. En dan zoek je in die richting werk of je gaat weer een opleiding volgen. Het boek 'morele ambitie' van Rutger Bregman kan ook aan het denken zetten hierover (ik ben het niet met alles eens hoor, maar het gedachtengoed is interessant).
Je bent echt te jong om dit te laten voortduren. Zonde van je leven en je talenten.
Kan je sowieso niet uitrekenen of je een dag minder in de week kan werken? En dag om wél iets leuks te doen? Verder probeer ik altijd een beetje onder mijn stand te leven, waardoor ik geld overhou voor leuke dingen.
Ikzelf ben trouwens midden dertig gestopt met mijn vaste baan en voor mezelf begonnen (wel met salaris van man achter de hand voor als het in het begin niet genoeg zou opleveren) maar dat deed het wel, en ben tot op de dag van vandaag blij dat ik het gedaan heb. Natuurlijk heeft een vaste baan ook voordelen, en sinds een paar jaar is het werk wel wat teruggelopen, maar nog steeds kan ik er wel van rondkomen (maar ik leef onder mijn stand en heb een goede spaarrekening) dus de dagelijkse dingen, daar bezuinig ik op, maar ga vervolgens lekker met vrienden uit eten of op vakantie. Kleding koop ik ook regelmatig tweedehands of in de aanbieding bij de H&M om vervolgens ineens wél die dure broek te kopen. Maar dan zijn de uitzonderingen die het leuk maken.
Ik heb alleen nog maar in fabrieken gewerkt. Ik kan me idd voorstellen dat iets in de ouderenzorg wel kan helpen hoewel dit ook instituten zijn die proberen middels besparingen en hoge prijzen zoveel mogelijk winst te genereren op kap van de bewoners.
Hoe hou je het vol om die laatste alinea toe doen naast een gewone baan? Ik geef bloed via mijn werk (dat zie ik nou niet als vrijwillergerswerk), maar verder heb ik alle vrijwilligerswerk dat ik als student deed opgegeven wegens geen tijd.
Ik vind dat je wel een beetje een vertekend beeld hebt van de zorg. Ik ook hoor, want de organisatie waar ik voor werk is zeer zeker niet uit op het maken van winst, we teren al enige tijd in op de (flinke) reserves. Uitgangspunt is dat vooral het personeel gelukkig moet zijn, want alleen blij en gelukkig personeel kan goed voor de bewoners zorgen. Wij worden dus juist zeer gewaardeerd, dat wordt ook regelmatig uitgesproken door bestuur en directie en onderstreept met extraatjes. Vorige week een bosje gerbera’s voor alle medewerkers bijvoorbeeld, en met Valentijnsdag voor iedereen een lekker stuk chocolade. Het is dan ook niet voor niets al jaren op rij de beste werkgever in de zorg van Nederland…
Maar ook bij andere bedrijven is winst niet altijd het belangrijkste. Er zijn echt wel meer bedrijven, ook commerciële, waar de medewerker gezien en gewaardeerd wordt. Verdiep je eens in wat goede werkgevers zijn. Bijvoorbeeld Effectory doet daar jaarlijks onderzoek naar. Ook naar bedrijven in de industrie. Dan kun je gerichter solliciteren.
Verder viel me op dat je schreef dat je er 12 uur van je dag doorbrengt. Als je een werkdag van 8 uur hebt, plus een half uur pauze, betekent dat dus dat je 3,5 uur per dag reist. Dat moet ook beter kunnen. Ik neem de reistijd die ik heb voor lief. Heb tussendoor een klein jaar echt om de hoek gewerkt vanwege die reistijd, maar het werk was een stuk minder boeiend. Dus ik ben weer terug gegaan naar mijn oude baas. Die ook heel blij was om me weer terug te krijgen.
En als je, zoals ik, 4 dagen werkt en al best grote kinderen hebt, dan blijft er ruim tijd over voor vrijwilligerswerk hoor. Trouwens, ook toen ze klein waren deed ik dat. Omdat ik het belangrijk vindt wat voor een ander/de maatschappij te doen, en omdat ik me wil blijven ontwikkelen, en omdat ik dingen voor mezelf wil doen naast moeder, partner en werknemer zijn. Ik heb verder geen echt noemenswaardige hobby’s, dus daar hou ik tijd over. Overigens, bloed geven zag ik ook niet als vrijwilligerswerk, maar bij een onderzoek werd dat wel als een van de opties genoemd, dus ‘de maatschappij’ ziet het wel zo blijkbaar.
Ik zou echt gaan onderzoeken waar je gelukkiger van wordt, want dit werkt door in je hele leven. Ga eens om je heen kijken, loop hier en daar eens mee en ontdek waar je warm voor loopt, waar je energie van krijgt. En zoek dan iets in die richting, of ga een opleiding volgen.
Als je niet zo heel erg veel verdient, merk je netto minder van minder uren gaan werken (vanwege de belastingvrije voet). Dus daar hoef je het misschien niet voor te laten. Maar vooral: kom uit die ‘nee’-modus. Als je niet gelukkig bent, moet je er wat aan doen. En anders niet zeuren. Je geeft nu alleen maar negatieve reacties op alle voorstellen, daar schiet je echt niks mee op. Zet jezelf aan en ga eens goed voor jezelf zorgen!
Trijsje schreef op 03-04-2024 om 15:39:
Je beschrijft het als een financieel probleem maar ik hoor vooral een zingevingsprobleem.
Of je werkt om te leven of ook leeft om te werken, is heel individueel en het een is niet beter dan het ander. Als je vooral werkt om te leven, snap ik jouw frustratie. Maar dan nog kun je op zoek naar een baan waar je het meer naar je zin hebt. Je brengt er veel tijd door, dan kun je het er maar beter leuk hebben.
Voor mij is mijn werk ook een belangrijk stuk zingeving in mijn leven.
Mijn advies is om op zoek te gaan naar jouw innerlijke drive. Waar word jij warm van? Wat wil jij bijdragen aan de maatschappij? Wat voor hobby's heb of had je, en is er in die richting geld te verdienen? Dat hoeft niet direct gerelateerd te zijn maar kan ook gaan om de richting. Jonagold schrijft dat ze als secretaresse daarom altijd bij bedrijven/instanties werkt waarvan ze achter de missie staat. En dan zoek je in die richting werk of je gaat weer een opleiding volgen. Het boek 'morele ambitie' van Rutger Bregman kan ook aan het denken zetten hierover (ik ben het niet met alles eens hoor, maar het gedachtengoed is interessant).
Je bent echt te jong om dit te laten voortduren. Zonde van je leven en je talenten.
Ik merk dat verschil ook wel met collega's. Er zijn er die hun werk heel zinvol vinden, bijvoorbeeld omdat onze producten "groener" zouden zijn dan hun vorige generaties waardoor ze een bijdrage zouden zijn voor een beter milieu. Door mijn functie weet ik dat dit vooral een ding is op papier, de producten zijn niet per se veel beter maar de berekeningen voor de brochures worden gewoon anders uitgevoerd waardoor de verschillen immens lijken. Ik stoor mij daar erg aan. We zouden prima echt groenere producten kunnen maken hoor, maar dan ligt de winst lager.
Ik ben altijd heel gedreven geweest door techniek. Ik heb een oldtimer, mijn opa was klokkenmaker en ik vind klokken nog altijd prachtig. Ik heb dan ook een diploma als ingenieur gehaald want ik kon goed studeren en had een passie voor techniek. Ik heb er nooit over moeten nadenken want ik deed het heel erg graag en kreeg er veel energie van. Het leek gewoon logisch.
Beginnen werken was vervolgens een hele grote anticlimax. Hoe meer een bedrijf schreeuwt dat technologie het belangrijkste is hoe minder dat vaak is. Technologie is een middel, geen doel. Ik vind dat erg jammer.
1968 schreef op 03-04-2024 om 18:26:
Kan je sowieso niet uitrekenen of je een dag minder in de week kan werken? En dag om wél iets leuks te doen? Verder probeer ik altijd een beetje onder mijn stand te leven, waardoor ik geld overhou voor leuke dingen.
Eén van onze salarissen gaat naar de hypotheek. Daar is weinig aan te veranderen de komende jaren. Verder heb ik niet het gevoel dat boven mijn stand leef. We stoppen bijna alles wat we over hebben na de basisdingen in ons huis. Vooral hoognodige dingen zoals het dichten van lekken of repareren van rot hout (ons huis heeft veel hout) om ergere kosten in de toekomst te voorkomen. Misschien als we wat verder zijn met het huis dat er wel wat ruimte komt hoor, dat moet ik dan bekijken. Verder kopen we ons eten vaak rechtstreeks bij een boer met een buurtwinkeltje (veel goedkoper dan de supermarkt) en de rest van wat we nodig hebben komt vooral van bij Lidl, waar we zoveel mogelijk in de aanbieding kopen. Sparen doen we eigenlijk niet momenteel. Voorlopig kan ik mijn geld dus nog wel gebruiken maar ik kan zeker kijken wat de toekomst brengt.
Dat is trouwens ook één van mijn frustraties. Ik heb een masterdiploma en zou zogenaamd "goed" moeten verdienen, maar eigenlijk heb ik het gevoel dat ik verdien wat een ongeschoolde arbeider zou moeten verdienen. Ik weet dat die nog flink wat minder hebben en dus waarschijnlijk komen mensen zonder diploma gewoon niet meer rond, en dat terwijl er mensen zijn die zichzelf miljoenen uitkeren.
Jonagold schreef op 03-04-2024 om 21:30:
Ik vind dat je wel een beetje een vertekend beeld hebt van de zorg. Ik ook hoor, want de organisatie waar ik voor werk is zeer zeker niet uit op het maken van winst, we teren al enige tijd in op de (flinke) reserves. Uitgangspunt is dat vooral het personeel gelukkig moet zijn, want alleen blij en gelukkig personeel kan goed voor de bewoners zorgen. Wij worden dus juist zeer gewaardeerd, dat wordt ook regelmatig uitgesproken door bestuur en directie en onderstreept met extraatjes. Vorige week een bosje gerbera’s voor alle medewerkers bijvoorbeeld, en met Valentijnsdag voor iedereen een lekker stuk chocolade. Het is dan ook niet voor niets al jaren op rij de beste werkgever in de zorg van Nederland…
Maar ook bij andere bedrijven is winst niet altijd het belangrijkste. Er zijn echt wel meer bedrijven, ook commerciële, waar de medewerker gezien en gewaardeerd wordt. Verdiep je eens in wat goede werkgevers zijn. Bijvoorbeeld Effectory doet daar jaarlijks onderzoek naar. Ook naar bedrijven in de industrie. Dan kun je gerichter solliciteren.
Verder viel me op dat je schreef dat je er 12 uur van je dag doorbrengt. Als je een werkdag van 8 uur hebt, plus een half uur pauze, betekent dat dus dat je 3,5 uur per dag reist. Dat moet ook beter kunnen. Ik neem de reistijd die ik heb voor lief. Heb tussendoor een klein jaar echt om de hoek gewerkt vanwege die reistijd, maar het werk was een stuk minder boeiend. Dus ik ben weer terug gegaan naar mijn oude baas. Die ook heel blij was om me weer terug te krijgen.
En als je, zoals ik, 4 dagen werkt en al best grote kinderen hebt, dan blijft er ruim tijd over voor vrijwilligerswerk hoor. Trouwens, ook toen ze klein waren deed ik dat. Omdat ik het belangrijk vindt wat voor een ander/de maatschappij te doen, en omdat ik me wil blijven ontwikkelen, en omdat ik dingen voor mezelf wil doen naast moeder, partner en werknemer zijn. Ik heb verder geen echt noemenswaardige hobby’s, dus daar hou ik tijd over. Overigens, bloed geven zag ik ook niet als vrijwilligerswerk, maar bij een onderzoek werd dat wel als een van de opties genoemd, dus ‘de maatschappij’ ziet het wel zo blijkbaar.
Ik zou echt gaan onderzoeken waar je gelukkiger van wordt, want dit werkt door in je hele leven. Ga eens om je heen kijken, loop hier en daar eens mee en ontdek waar je warm voor loopt, waar je energie van krijgt. En zoek dan iets in die richting, of ga een opleiding volgen.
Als je niet zo heel erg veel verdient, merk je netto minder van minder uren gaan werken (vanwege de belastingvrije voet). Dus daar hoef je het misschien niet voor te laten. Maar vooral: kom uit die ‘nee’-modus. Als je niet gelukkig bent, moet je er wat aan doen. En anders niet zeuren. Je geeft nu alleen maar negatieve reacties op alle voorstellen, daar schiet je echt niks mee op. Zet jezelf aan en ga eens goed voor jezelf zorgen!
Ik kan zijn naam niet meer herinneren, maar ik moet altijd terug denken aan die ene ceo van een farmaceutisch bedrijf dat een tijd geleden in opspraak kwam omdat ze een medicijn verkochten voor €68000 dat in india maar €187 kostte. Toen een journalist vroeg hoe dit nou kon zei hij: we zijn geen bedrijf om mensen te genezen, maar om geld te verdienen. Dat beeld is bij mij heel erg blijven hangen.
Wij kregen voor de honderdste verjaardag van ons bedrijf een gratis appel in het bedrijfsrestaurant. Tegelijk kreeg de directeur voor dezelfde gelegenheid een nieuwe sportauto. Niet dat ik die auto zo graag zou willen maar het schept wel een beeld.
Ik heb een uur pauze omdat ons bedrijfsrestaurant te klein is. We gaan dus in twee shiften eten. Verder moet ik op tijd zijn en is mijn traject nogal filegevoelig. Ik vertrek dus een dik uur op voorhand. Als ik pech heb ben ik net op tijd, als ik geluk heb ben ik te vroeg. Het is ook ongeveer een kwartier wandelen van de parkeerplaats tot aan mijn kantoor dus dat is ook nog een half uur. Ik vertrek om 6u en ik ben om 6u weer thuis ongeveer, meestal.
Ik wil echt niet negatief zijn op alles, maar ik voel me erg gevangen in mijn situatie, en ik moet eerst een mogelijke uitweg vinden. Het zijn ook allemaal geen kleine keuzes gezien de financiële gevolgen groot kunnen zijn.
Je klinkt als een intelligent, gedreven persoon, die zijn of haar ei niet kwijt kan. Weet je dat ik nooit een dag baal dat ik moet werken? Elke dag uitdaging of iets waar ik naar uitkijk. Met jouw ideeën en gedrevenheid en opleiding kan jij dat ook. Kijk eens verder, bijvoorbeeld naar overheid of semi- overheid. Naar adviesbureaus. Of naar een klein bedrijf waat je zelf in het management zit of in ieder geval invloed hebt. Met jouw opleiding verdien je ook echt weinig. Maar waar je ongelukkig van wordt is dat je niks te zeggen hebt niks kan veranderen, terwijl je de visie wel hebt.
Solliciteren dus.
Y123, ik kwam gisteren stomtoevallig een heel interessant (maar wel wat ouder stuk) tegen in de Volkskrant. Het gaat niet over waar jij tegenaan loopt, maar misschien toch ook een beetje wel, en ik denk dat je misschien wel wat dingen herkent.
https://www.volkskrant.nl/nieuws-achtergrond/er-zijn-te-weinig-nerdfluisteraars-bij-bedrijven-en-overheden-vindt-ict-expert-bert-hubert~bc3b95cdb/
Als ik lees dat een eeuwfeest bij jullie luister wordt bijgezet met een gratis appel voor de medewerkers, dan denk ik dat je ook gewoon een rottige werkgever hebt getroffen. Dat moet beter kunnen. Heb je al eens op de site van (ik meen) Intermediair gekeken of je salaris niet achterblijft? Als dat inderdaad zo is, kan je ook eens stevig onderhandelen met je werkgever.
En heb je al eens naar detacheringsbureaus gekeken? Ik weet niet in hoeverre die er zijn in jouw werkveld, maar het kan misschien een mooie manier zijn om eens om je heen te kijken of het gras elders groener is, en ondertussen ook gewoon een stabiel inkomen te hebben. Ondertussen kijk je dan waar er externen worden ingehuurd en hoe die worden betaald, en als dat er veel aantrekkelijker uitziet, kan je de overstap voorbereiden naar een zelfstandigenbestaan.
Toch nog even wat over dat zelfstandigenbestaan. Ten eerste: hou in de gaten dat omzet wat anders is dan winst. Als je hoge kosten maakt (ik werkte in een sector met hoge kosten) dan heb je aan een hoge omzet nog altijd niet zo bar veel. Ten tweede: bedenk dat je uren die je aan acquisitie en andere 'randzaken' besteedt, niet kunt declareren, dus je wel betaalde uren moeten genoeg opleveren voor de niet betaalde maar wel noodzakelijke uren. Ten derde: de flexibiliteit van het zelfstandigenbestaan valt in de praktijk vaak wat tegen, tenzij je zo enorm goed verdient en zoveel klanten in de rij hebt staan dat je werkelijk regelmatig vakanties kunt nemen. Maar niet gewerkt is niet betaald. En als je overdag niet werkt omdat je een ziek kind moest opvangen oid en dan 's avonds uren maakt terwijl je partner die in loondienst werkt lekker 's avonds op de bank zit dan kan dat ook gaan irriteren op den duur. Ten vierde herhaal ik wat ik eerder zei: hou rekening met de noodzaak van een dekking bij arbeidsongeschiktheid (en verzeker de omzet en niet de winst), en regel een fatsoenlijke boekhouder. Tenzij je de boekhouding zelf kan en wil doen. Ik had een collega die boekhouddiploma's had, die deed zijn BTW en IB-aangiften zelf, maar als boekhouden niet je sterke kant is, is dat naar mijn idee sterk af te raden.
Het klinkt alsof je meer in je mars hebt dan dat je nu doet. Dat je in dit bedrijf teleurgesteld bent en hun strategieën doorziet wil niet zeggen dat alle bedrijven zo zijn. Dat is wel erg zwart wit.
Snuffel je weleens tussen vacatures?
[..]
Ik kan zijn naam niet meer herinneren, maar ik moet altijd terug denken aan die ene ceo van een farmaceutisch bedrijf dat een tijd geleden in opspraak kwam omdat ze een medicijn verkochten voor €68000 dat in india maar €187 kostte. Toen een journalist vroeg hoe dit nou kon zei hij: we zijn geen bedrijf om mensen te genezen, maar om geld te verdienen. Dat beeld is bij mij heel erg blijven hangen.
Wij kregen voor de honderdste verjaardag van ons bedrijf een gratis appel in het bedrijfsrestaurant. Tegelijk kreeg de directeur voor dezelfde gelegenheid een nieuwe sportauto. Niet dat ik die auto zo graag zou willen maar het schept wel een beeld.
Ik heb een uur pauze omdat ons bedrijfsrestaurant te klein is. We gaan dus in twee shiften eten. Verder moet ik op tijd zijn en is mijn traject nogal filegevoelig. Ik vertrek dus een dik uur op voorhand. Als ik pech heb ben ik net op tijd, als ik geluk heb ben ik te vroeg. Het is ook ongeveer een kwartier wandelen van de parkeerplaats tot aan mijn kantoor dus dat is ook nog een half uur. Ik vertrek om 6u en ik ben om 6u weer thuis ongeveer, meestal.
Ik wil echt niet negatief zijn op alles, maar ik voel me erg gevangen in mijn situatie, en ik moet eerst een mogelijke uitweg vinden. Het zijn ook allemaal geen kleine keuzes gezien de financiële gevolgen groot kunnen zijn.
Nou, dan heb je echt geen lot uit de loterij, als werkgever. Dat kan echt echt stukken beter, ook in de industrie. Hier verdienen de bestuurders ook echt niet slecht, en vele malen meer dan de verzorgenden, maar ze gunnen het personeel echt de wereld. De salarissen in de zorg zijn nu eenmaal vastgelegd in de cao, maar we krijgen er wel serieus veel bij. En er wordt erg ingezet op ontwikkelen en bijleren. Personeel is ons grootste kapitaal, en daar wordt dus echt heel goed voor gezorgd.
En die reistijd, daar zou ik ook moe van worden, zeker in combi met het niet naar je zin hebben op je werk. Ook dat kan echt beter! Dus ga je eens oriënteren bij andere bedrijven. Kijk op wat banensites, ook om te kijken of je salaris wel marktconform is. Dat kan ook bij Intermediair, zoals hierboven ook gemeld is.
Je bent niet gevangen, je kiest er zelf voor om te blijven. Of niet... Kom in beweging! Maak er wat van voor jezelf. Je leeft maar 1 keer, dus het moet ook echt wel goed zijn. Je krijgt geen tweede kans. Maar je moet in het leven ook wel zelf de slingers ophangen, om er maar een paar clichés tegenaan te gooien. Dit is niet de enige baan op aarde, je zit hier niet vast. Maar je moet wel zelf in beweging komen om er wat aan te veranderen. In dit draadje zit meer dan genoeg inspiratie. Ben benieuwd waar je uit gaat komen 
.
Zij-instroom voortgezet onderwijs zou je kunnen overwegen: wiskunde met name schreeuwt om docenten. Maatschappelijk nut, geen onaardig salaris, nooit saai, veel vakantie (wel bij elkaar gespaard door overwerk in niet-vakantiewerken maar dat geeft niet). Zelf 15 jaar geleden vanuit bedrijfsleven overgestapt, geen seconde meer gebaald van mijn baan.