Hoe krijg ik zoon zelfredzaam?
Situatieschets: zoon (15, 3 VWO, ADD) moet met een groepje samen een opdracht maken voor Engels. Ieder doet zijn deel, eentje verzamelt alle input en levert het document in.
Na verloop van tijd krijgt zoon een mail van docent dat in het ingeleverde document geen artikel van de hand van zoon zit, zodat er (voorlopig) een 1,1 is ingevuld, en natuurlijk de vraag hoe dit nu zit. Na 4 dagen lees ik per ongeluk deze mail. Zoon heeft niet gereageerd, en snapt niet hoe dit nu kan (werkstuk). Heeft geen telefoonnummer van degene die het stuk heeft ingeleverd en inmiddels zitten we in de toetsweek dus hij ziet de docent ook niet meer. Klasgenoot reageert niet op mails en was vandaag absent. Morgen is nog een inhaaldag, maar dan is het ook klaar. Vanochtend heeft zoon het stuk bij docent bekeken, en inderdaad zit zijn bijdrage er niet bij. Hij heeft het gemaakt op Google Drive, maar heeft het daarna weggegooid. Wij hebben gezien dat hij eraan gewerkt heeft, hebben ook wat meegekeken/meegeholpen, dus dat weten we zeker. Hij heeft er zelfs erg veel tijd in gestoken. Maar ja, docent kan natuurlijk ook niks zonder dat artikel. En klasgenoot krijgen we niet te pakken. Wat nu?
Nu gaat dit over een concreet probleem. Maar dit soort situaties is aan de orde van de dag hier. Zoon is heel slecht (understatement) in het nakomen van afspraken en als er dingen mislopen (werkstuk vergeten te maken, afspraak maken om toets in te halen lukt niet) roept hij ook geen hulp in, of pas na (te) lange tijd. Dan staan we als ouders natuurlijk ook vrij machteloos en bovendien slaan we keer op keer als gezin een modderfiguur op school. Ik kan ook niet (meer) op aan van wat zoon zegt over dit soort situaties. Tenminste, van school krijg ik hele andere dingen te horen. Bijvoorbeeld: hij zegt dat docent een paar keer afspraak voor inhaaltoets niet na is gekomen, docent zegt dat hij er niet was. Ik weet niet hoe ik zoon hierin moet sturen. Alle suggesties als lijstjes maken, jezelf (of ons) een bericht sturen als je iets moet onthouden lopen bij hem als zand door een zeef. Ik ben er op school natuurlijk niet bij, uit zichzelf vertelt hij niets (en doet hij dus niets). Ik zit echt met mijn handen in het haar. Iemand briljante suggesties? Hoe krijg ik hem op dit vlak zelfredzaam??
herkenning . . .
maar ook geen oplossing nog, behalve dat ik kan uitleggen wat wij doen. Oudste gaat binnenkort voor ADD onderzoek, dus zo officieel als bij jullie is het hier niet, maar de feiten zijn herkenbaar.
Verschil is dat we hier (eind 2e VO) al sinds begin brugklas mee bezig zijn en het gaat iets beter. Dwz: hij snapt rationeel dat het belangrijke dingen zijn en kan er soms best goed in zijn (eventjes / paar dingen/ met hulp en sturing). Maar er is nog geen structurele verbetering op de een of andere manier en dat is - bij hem, denk ik, van de koude grond geredeneerd - omdat hij niet écht voelt hoe het zit en wat de consequenties zijn. Dan kun je zeggen: gooi 'm in het diepe. Maar er zit ook een vaardigheids-component in die hij moet trainen. Dus dan is het diepe wel heel erg diep om in gegooid te worden.
In hoeverre wil je zoon geholpen worden? Is hij op goede momenten in staat om te zien wat hem onderscheidt van anderen hierin? Hoe het bij hem werkt?
Die van ons vertelt wel veel, maar alleen als ik het vraag én als hij het onthouden heeft. Huiswerk opschrijven of snappen dat de kans errug groot is dat je huiswerk opkrijgt en daar dus naar vragen (zelf!) dat blijft gewoon echt niet lang hangen. Ik snap dat oprecht niet, maar ja, zo werkt het dus bij hem. Hij gaat dan wel uitzoeken wat het huiswerk dan wel is, maar dit soort dingen kosten hem gewoon echt veel extra tijd. En hij pikt niet veel op op school (behalve als hij het mega interessant vindt) dus dat moet hij ook nog inhalen.
Wat ik hem toewens - en daar ligt echt de sleutel - is inzicht in hemzelf, wat belemmert hem in het onthouden en bedenken wat je moet doen. Is dat omdat hij het diep in z'n hart niet gelooft, dat het belangrijk is? Is dat omdat de oplossingen hem niet aanstaan (lijstjes, naar iemand toestappen)?
Slikt jouw zoon medicijnen trouwens? Staat hij open voor dingen als meditatie, focus-training?
groet,
Bibliotheekboek
Zoon, add
Hier een zoon, bijna 9, met ADD. Hij krijgt medicijnen en we werken aan de hand van 'Slim maar ...' (van Peg Dawson meen ik, maar zij heeft ook een VO-variant geschreven, geloof ik) met hem aan executieve functies. Het is een beetje sloom geschreven maar het is heel verhelderend en heel praktisch. Ik pak het regelmatig weer op (waar zijn we nu en wat is het volgende wat we aan gaan pakken).
Dat hij moeite heeft met afspraken kan te maken hebben met planning die mis gaat of de organisatie ervan en meer. Door het boek herken ik nu waar het mis gaat en wat we er aan kunnen doen. 'We' omdat het een gezamenlijke taak is, wij helpen hem het (later) zelf te kunnen. Allemaal tussen-stapjes. Dit jaar bespreken we het met hem zodat hij weet wat we aan het oefenen zijn (om naar het volgende level te gaan zoals hij zelf zegt) en dat voorkomt heel veel dwarsigheid.
Geen medicatie helaas
Alles geprobeerd, maar hij hoort bij die paar % waar het niks doet. Hij is op zich niet dwars, maar als we een gesprek hierover hebben is dat eenrichtingsverkeer (meestal zo trouwens). Of het hem niet raakt of juist heel veel, ik zou het je niet kunnen zeggen. Slim maar... hebben we, vroeger ook veel mee gewerkt maar ik geloof dat ik het zelf ook een beetje (erg) moe ben, dat duwen en trekken. Er komt niets uit hemzelf. En omdat hij die ADD van geen vreemde heeft heb ik al moeite genoeg om mezelf op de rails te houden. Hem al 15 jaar aan het handje hebben heeft me een beetje uitgeput. Ik zie heus op een heleboel fronten vooruitgang, maar hier dus totaal niet. En school en het sociale leven vraagt op dit vlak steeds meer van hem. Dus het wordt ook steeds lastiger.
Dank voor jullie input, ik ga de VO versie van Slim maar... dan maar eens aanschaffen en mezelf weer eens oppeppen. Bibliotheekboek, heb jij suggesties voor focustraining (nooit van gehoord)? En wat bedoel je met meditatie?
focus
wat ik bedoel is dat ik mezelf ook herken in mijn oudste 
, maar vanwege allerlei redenen heb ik kennelijk in m'n school-/studie-/werkende leven iets met lijstjes en organiseren leren doen.
Toen kinderen zich aandienden werd druk op mij hoger maar wilde ik tegelijkertijd in m'n baan leukere dingen doen. Daar werd ik geconfronteerd met hoe ik me gedraag als de druk wordt opgevoerd, en kwam de 'chaos' naar boven gecombineerd met hoe ik omga met zorgen maken etc.
Met behulp van meditatie meer in het hier en nu leren leven, ervaren wat er in m'n hoofd gebeurd en vertrouwen dat ik heus wel weet wat ik moet doen zonder angstig aan m'n lijstjes vast te klampen, dat heeft mij geholpen. Daarmee heb ik dus ruimte over om focus te houden zonder dat ik mezelf bedelf onder zorgen/acties/lijstjes.
Jezelf terugbrengen naar wat ook al weer belangrijk was, wat je je voorgenomen had. Jezelf leren managen, feitelijk. Niemand kan dat natuurlijk altijd en hoeft ook niet. Maar als je doorhebt wat jou belemmert, wat maakt nou dat je niet doet wat je wilde, dat helpt volgens mij. Zo kom je bij de kern: is het angst voor iets, is het dat je wel wilt maar niet kunt, is het dat je eigenlijk gewoon iets leukers wilt doen en werkelijk het nut er niet van inziet? Hoe hak je te grote zaken op in kleine zaken zodat je je niet overvallen voelt?
al googelend kom ik dit soort dingen tegen:
http://www.hetoogvandeorkaan.nl/jongeren-en-kinderen
http://www.lannoocampus.nl/sites/default/files/books/issuu/9789401401876.pdf
Deze lijkt me interessant als medicatie niet helpt (en sowieso):
http://www.uvaminds.nl/site/wat/mindfulness-trainingen/mindfulness-voor-pubers-met-adhd
"De Mindfulness training is een aandachttraining die gebaseerd is op een combinatie van Westerse kennis over stress en meditatietechnieken. In de training leer je om doelbewust aandacht te geven, zonder oordeel, in het huidige moment. Aandachttraining verbetert de aandacht en concentratie en vermindert impulsiviteit, agressie, en andere gedragsproblemen bij kinderen en jongeren met ADHD. Aandachttraining helpt kinderen en tieners op een kalme, onbevooroordeelde manier met de aandachtsproblemen om te gaan. Tevens helpt het de ouders om op een kalme, onbevooroordeelde manier met gedragsproblemen van hun kinderen om te gaan, en acceptatie en mededogen in uw opvoeding te brengen. Bovendien leren ouders hoe zij de aandachtstraining van hun kind of tiener kunnen ondersteunen en belonen"
"Wetenschappelijk onderzoek
Uit ons onderzoek blijkt dat Mindfulness training bij adolescenten met ADHD en hun ouders, leidt tot sterke vermindering van gedragsproblemen, impulsiviteit, en verbetering van de aandacht en concentratie. We willen nu nagaan hoe de mindfulness training zich verhoudt tot de behandelvorm medicatie. We zijn gestart met een groot en belangrijk onderzoek, zie www.adhd-meditatieofmedicatie.nl voor alle informatie."
Inderdaad heel interessant
Maar in Amsterdam en volgens mij is het onderzoek afgelopen of loopt het al, in ieder geval is het niet voor ons (omgeving Den Haag). Ik ga me er eens uitgebreider in verdiepen (nu even druk met andere dingen). Dus hartelijk dank voor de tip.
Google drive
Heeft hij ook al de prullenbak van de Google Drive geleegd? Zo niet, dan kan het zijn dat het document daar nog in staat.
Ik leer mijn kinderen overigens dat ze altijd een in te leveren document naar zichzelf moeten mailen of in de Dropbox werken, dan heb je ook altijd oudere versies nog voor de greep.
Overigens vind ik het heel herkenbaar, bovenstaande tips heb ik heel vaak moeten herhalen voordat het muntje viel. Mijn zoon (Havo 4) is inmiddels al zo ver dat hij direct actie onderneemt als het met het inleveren misgaat, maar hij kleunt ook regelmatig van eerst een 1 naar een (bijna) voldoende. "Verkeerd ingeleverd" heet het dan bij hem. Hij wil niet dat ik me ermee bemoei, dus dat is soms een harde leerschool als de 1 niet meer weggaat.
Ik denk dat mijn zoon ook niet te porren is voor mindfulness, zeker niet als moeder het voorstelt, da's per definitie verdacht.
ADD
Lastig hoor. Ik herken het wel. Mijn dochter heeft ADD, mijn vader en broer ook. Bij mijn vader was het volkomen normaal: hij had een vrij beroep zonder deadlines en mijn moeder regelde alles thuis. Hij luisterde altijd maar met een half oor naar ons. Voor ons kinderen volkomen normaal. Ik herken het nu pas, nu mijn dochter struikelt in het onderwijs. Het is erfelijk. (En mijn vader maar vragen: "van wie heeft ze het dan?") 
Mijn broer heeft zijn weg ook gevonden. Nu mijn dochter nog. Is er iets waar jouw zoon erg goed in is? Je zult merken dat hij op dat gebied helemaal niets vergeet of slordig afhandelt. Laat hem daar excelleren, dat is ontzettend belangrijk. Verder weet ik het niet precies. Hoe moeten deze kinderen door hun schooltijd heen? Ik worstel met mijn dochter in het vo. Het is erg lastig. Er wordt heel veel gevraagd van onze kinderen. Veel meer dan in mijn tijd, of in die van mijn vader.
Uvaminds
Hebben jullie ervaring met UvaMinds? Ik heb 3x contact gehad om ons op te geven en of de medewerker kon er niets over vertellen en we zouden terug worden gebeld (wat niet gebeurd), de tweede keer idem. De derde keer bleek dat er (natuurlijk) veel onderzoekjes waren maar vooraf moest zoveel intieme details over je privé-leven worden doorgegeven en kind (8 jaar) zou ook alleen worden ondervraagd. Ik had het idee dat we met jeugdzorg in zee gingen. Het viel mij erg tegen dat het zwaartepunt niet lag bij wat je verbeterd wil zien door middel van de training, maar om straf, slaag, genoeg eten etc.
Dat is de reden waarom ik bij voorbaat al volledig afhaakte. Zoveel wantrouwen naar de ouders toe. Ik denk niet dat wij daar goed advies kunnen halen.
evenzo?
Ik geloof dat ik je niet helemaal begrijp: "Het viel mij erg tegen dat het zwaartepunt niet lag bij wat je verbeterd wil zien door middel van de training, maar om straf, slaag, genoeg eten etc." >> Wilden ze weten of je kind straf kreeg of vonden ze dat je door straf te geven verbetering kon bereiken?! (Wel bizar dat ze onprofessioneel en vaag deden).
groet,
Bibliotheekboek
paar dingen
Een add diagnose is natuurlijk niet niks. (klopt de diagnose? Geen sprake van ass?) Heb je de diagnose (plus alles wat daarbij komt kijken!) geaccepteerd? Ik vraag dit omdat je rept over 'modderfiguur slaan op school'.
Misschien kun je hier nog iets in verbeteren? En mogelijk daardoor zoon ook? Ik denk dat je pas aan je tekortkomingen kunt gaan werken als je ze eerst helemaal accepteert.
Zolang een gesprek eenrichtingsverkeer is, ga je er sowieso niet komen lijkt me. Zoon moet zelf een noodzaak, of iig een sterke wil tonen om iets te veranderen. Kan zijn dat hij nog enorm kop in het zand steekt, of de vaardigheden compleet (nog) mist om te reflecteren, kan ook nog natuurlijk.
Hulp van een goede coach?
Reactie
Even op volgorde van binnenkomst:
MoederMop, uiteindelijk bleek dat hij inderdaad niet heeft gedaan wat hij had moeten doen, zoals wij eigenlijk al vermoedden. Jammer dat zijn klasgenoten niet aan de bel hebben getrokken (maar misschien kennen zij hem intussen ook al wel, en hebben ze er geen energie in gestoken...). Anyway, hij heeft gisteravond nog twee artikelen geschreven en ingeleverd begeleid door een vaag gehouden mailtje waarin we het gegooid hebben op miscommunicatie. Pfff. Ik hamer er ook altijd op dat hij tussentijds opslaat, zorgt dat hij weet wat er is ingeleverd en dat soort dingen, maar op school sta ik er niet naast, dat is het lastige . Of hij te porren is voor mindfulness weet ik niet. Hij is wel heel volgzaam, als wij zeggen dat we denken dat het goed voor hem is doet hij het vast, maar ik denk dat hij zelf niet zo overtuigd is van het nut en de noodzaak.
Emma, , heel herkenbaar. Bij ons zit het duidelijk ook in de familie, aan beide kanten, maar er valt voor ons redelijk mee te leven. Alleen is zoonlief echt het resultaat van zijn vader en moeder, dus hij heeft er echt last van. Ik word een beetje moedeloos van het feit dat we hierin geen vooruitgang zien, maar goed, we zijn allemaal toe aan vakantie en dan worden dingen nog weleens teveel en zie je het niet meer zo positief. Hij excelleert in Minecraft en complexe tekeningen. Die staan dan ook in al zijn schriften, ipv de aantekeningen die er zouden moeten staan... Hij is ook erg perfectionistisch, dus hij vindt zichzelf een loser dat hij niet kan wat anderen wel zo makkelijk (lijkt het) kunnen.
Evenzo: het gaat om onderzoek, dus dan vind ik het net als Bibliotheekboek wel logisch dat ze veel van je willen weten. Of een kind thuis geslagen wordt omdat het zijn huiswerk niet af heeft of juist dagelijks begeleid wordt scheelt natuurlijk ook bij je onderzoek. Maar ik snap dat je daar geen zin in hebt. Wel vervelend dat ze niet professioneel zijn.
Gloria: de diagnose is correct. En ADD-ers vertonen vaak autiforme trekjes, die zien wij inderdaad ook bij zoon, dus wij twijfelen niet aan de diagnose. We hebben als ouders de diagnose geaccepteerd, ook school is uiterst coulant en begrijpend, maar het is keer op keer dat we moet uitleggen, vragen om uitstel, enzovoorts, en dat wordt uiteindelijk wel heel vermoeiend. Zoon is een ander verhaal. Hij weet wat hij heeft, maar is vaak wel intens verdrietig daarom. Zoals ik hierboven al zei is hij heel perfectionistisch, en vindt zichzelf dus vaak een loser. Nou ja, dat is mijn interpretatie, want hij is nog meer gesloten dan een oester.
Hulp van een coach wil hij niet, ook geen contact met leeftijd/lotgenoten of zo. Ik denk idd kop in het zand, als ik doe of het er niet is, is het er ook niet echt, zeg maar.
Gelukkig is hij nu klaar met school, vanochtend laatste toets. Eindelijk uitrusten, want we zijn MOE.
Biebboek
Wilden ze weten of je kind straf kreeg of vonden ze dat je door straf te geven verbetering kon bereiken?! (Wel bizar dat ze onprofessioneel en vaag deden).
Bij het aanmelden moet je dus heel veel formulieren invullen waarvan steeds meer vragen gaan over straf, consequenties en dergelijk. En niet zozeer over de reden van het meedoen van de cursus: wat je wil anders wil zien, wat je hoop te bereiken. Er bekroop mij echt een naar gevoel bij het invullen. En ik ben echt wel wat gewend voor wat betreft onderzoek want daar hebben wij eerder aan meegedaan (over zeer lange tijd) dus ik weet precies hoe dat gaat en wat het inhoudt. Ik heb dit toen teruggekoppeld en tijdens het gesprek had ik gewoon het idee dat er wat achter gehouden werd. Er werd eigenlijk steeds weer gezegd dat zo wel zoveel moesten vragen omdat het wettelijk verplicht is. Dat bleef verder vaag (waar zijn jullie dan naar op zoek?). Heel specifieke vragen voor ons maar andersom vaag en vrijblijvend blijven. Maar het waren wel heel, heel erg veel vragen die een bepaalde kant op gingen. Daar heb ik grote vragentekens bij. Weinig respect voor ouders en kinderen met deze diagnose.
Ik kreeg niet het gevoel dat ze achter mijn kind of mij stonden of steunden in het leren omgaan van maar dat er iets anders speelde en dat ze daarin niet helemaal open en eerlijk waren. Weinig professioneel naar mijn mening en daarom ben ik niet op het aanbod ingegaan. Dit is lastige problematiek waar je echt de hulp van een professional bij kan gebruiken maar niet iemand die een andere insteek lijkt te hebben en die jij aan het handje mee moet nemen.
Maarja, is mijn mening zoals er zoveel zijn. Misschien is er iemand met een goede ervaring? Die lees ik graag.
kop in het zand
Wat ik me nou afvraag of concentratie-trainingen nou helpen bij kinderen zoals de zoon van Engeltje. En welke trainingen dan wèl echt zinvol zijn.
Mijn zoon is precies zo namelijk. Slordig, geen aandacht bij schoolse verplichtingen. Niet op de hoogte van wijzigingen, huiswerk. Moeite met navragen van zaken. (de eerste werkstukken hier verdwenen in een la: weg=weg. Hij leefde dan gewoon in de illusie dat er geen opdracht was. Werkstuk? Hoezo? Weet ik niet. Niet gezien.)
Het lijkt gebrek aan concentratie, maar dat is het dus niet echt. Hij zit uren aaneen te minecraften, youtuben, filmpjes te maken, gamen, lego te spelen oid. Als hij het maar leuk vindt idd. School en alles daaromheen boeit hem niet echt en wil hij geen tijd en aandacht geven. Het verkleint alleen maar zijn kostbare (minecraft) tijd!
Als je hem nu op dit moment zou vragen dan weet hij je exact te vertellen welke bouwsels hij nog moet bouwen in zijn minecraft wereld en wanneer hij dat gaat doen en wat en hoe hij dat gaat doen en hoeveel tijd hij daarvoor nodig heeft. Maar vraag je hem welke toetsen hij morgen heeft, dan weet hij dat niet eens!
Ik zie het dus meer als een weerstand tegen dingen die min of meer 'moeten' waar hij niet 100% in geïnteresseerd is. Zie jij dat ook zo bij jouw zoon Engeltje? Of is dat toch anders?
Ik ben in ieder geval benieuwd of andere ouders dit herkennen en of je het accepteren van het dagelijkse 'moeten' kunt leren?
hoe ging dat toen ze jonger waren dan?
Onze zoon is nu 14, maar heeft regelmatig speltherapie gehad toen hij jong was (groep 4/5/6/7) ivm o.a. 'angst' maar ook om hem te helpen zich te realiseren dat er een wereld om je heen is. Een gevleugelde uitspraak is geworden: wat moet heeft voorrang. Dat klinkt simpel (en misschien streng, maar zo is het niet bedoeld) maar dat is het eigenlijk ook voor een kind van die leeftijd. Wie dan bepaalt wat 'moet' daar is kinderpsychologe mee aan de slag gegaan. Wat is de leefomgeving, wat is school, wat zijn je vriendjes, wat voor dingen gebeuren er om je heen, hoe doe je wat moet / wat men van je verwacht en wat vind je daarvan?
Heeft hem in ieder geval geholpen om de wereld 'concreet' te maken en in ieder geval zaken op te merken. Het gaf hem 'woorden' en iets meer begrip van zijn eigen plek. Het lijkt er nu een beetje op alsof hij een 'doorstart' nodig heeft in de nieuwe wereld die VO heet en puberteit.
Ik ben overigens voorstander van in ieder geval helpen dat hij die toetsen wel leert dus ja ik ben hier de agenda thuis en de secretaresse en bijles voor diverse vakken enzo . . .
Ik denk dat als we niets doen dat het vast ook wel goed komt met die jongens in het leven. Maar er is nog een groot verschil tussen helemaal niets doen en alles doen. Ik zoek naar naar een manier van helpen die hém helpt en niet alleen z'n schoolprestaties op redelijk niveau houdt.
Bibliotheekboek
Omdenken
Zoon heeft ook veel moeite met zaken die 'moeten'. Hij is dat voor zichzelf aan het omdenken. In plaats van 'ik moet' formuleert hij het voor zichzelf als 'ik acht het nodig'.
Het helpt! Ik doe zelf ook mee. Dat 'moeten' ook altijd. Ik wil het, ik acht het nodig, ik ga het doen!
nodig?
hihi, tsja, hij acht het niet zo nodig, die toetsen
Ik blijf het lastig vinden hoor, hem er van te doordringen dat dat soort dingen wèl nodig zijn. Misschien beseft hij dat ook wel, maar trekt mc net een beetje harder aan hem en kan hij dat dan niet in zijn hoofd uitzetten.
motiveren
Inderdaad. Zoon is wel gemotiveerd. Maar ook inderdaad op zijn gemoed werken met concrete informatie waarom zaken wel belangrijk zijn voor hemzelf. Dat doordringen is wel een dingetje.
op zijn gemoed werken
Haha, ik hoor zoon hier al schreeuwen: HOU NOU OP!!!!
jahaa, ik WEET het
Ik probeer mijn zoon dan ook te overtuigen dat hij iets moet doen, dat het nuttig en verstandig is. Mijn zoon roept dan: Jahaaa, WEET ik! En vervolgens gaat hij gewoon door met whatever hij mee bezig is op de computer.
Vandaag ook weer. Pluk hem van minecraft af om zijn toets voor morgen te overhoren. Oh, hij kende het wel en hij was helemaal klaar. Protest, boosheid, irritatie, brutaal omdat ik hem van zijn minecraft afhaalde.
Na 2 vragen had ik al door dat hij het dus totaal niet kende. Dus in de smoorhitte toch maar samen een uittreksel gaan maken -een ander manier om iets in je hoofd te stampen ken ik niet. Dan blijkt dat hij dus helemaal niet weet hoe een uittreksel te maken. En ook komt boven tafel dat de stof voor de helft zelfs helemaal nieuw voor hem is ... oef. Hoe is het mogelijk met een privé-coach, huiswerkbegeleiding en heel betrokken ouders? Hij weet ons dus heel knap om de tuin te leiden! Hopelijk heeft hij nu wel ingezien dat beter plannen en uittreksels maken werkt.
Syl
Onze zonen zouden een forum moeten hebben om te klagen over die ongelooflijk irritante moeders. Wat zouden ze elkaar veel te vertellen hebben
Ja heerlijk
Heerlijk dat dat voor mij bij hem al voorbij is. Ook zo midden voortgezet onderwijs bood ik hem aan om een goede mbo opleiding voor hem te gaan zoeken? Van mij hoefde hij niet op de havo te blijven hangen.
Dat was blijkbaar toch niet de bedoeling.
Maar ik moet zeggen dat ik hem al heel wat hand in hand begeleiding had gegeven vanaf de basisschool. Nooit gelukt om goede huiswerkbegeleiding te vinden hadden we samen wel een goede werkmodus.
Hij wist niet beter dan dat we het samen deden.
Nog een te gaan die dit jaar ook blijft zitten. De mbo vraag gesteld maar nog geen antwoord op gekregen.
Net even een motiverend gesprekje over het morgen nog even doornemen van de boekverslagen en het project voor haar Engels examen.
Nou ja, meegenomen is dan weer meegenomen.
Lukt het prima, anders maar rustig zonder naar school.
Bij haar heb ik de irritatiegrens nog net niet bereikt.
Syl, spijker op de kop
Het zouden tweelingen kunnen zijn, die zoons van ons . Maar ik geloof dat er meer van dit soort kinderen hier rondlopen. Als ik nou maar wist op welk knopje ik moest drukken om hem op dit gebied actief (actiever) te krijgen! Maar ja, ik ben zelf min of meer hetzelde. Enorme deadlinewerker. Maar, ik haal die deadline dan meestal net wel. En hij doet of er geen deadline, of liever nog, geen opdracht, is. Ik heb ook vaak het idee dat hij oprecht niet weet dat er wat van hem verwacht wordt. Worden die dingen in zijn bol geblokkeerd, of kan hij heel goed toneelspelen?? Geen idee.
Huiswerkbegeleiding hebben we ook al geprobeerd, maar kost een hoop en levert niks op. Hij moet eigenlijk echt iemand de hele dag naast hem hebben zitten die 'vertaalt' wat er moet gebeuren. Huiswerk noteren, aantekeningen maken, briefjes inleveren, opdracht plannen. Door zijn ADD lukt het hem niet om aantekeningen te maken. Maar hij regelt dan niet dat hij die aantekeningen van iemand anders over mag nemen. Van de docent geschiedenis mag hij de aantekeningen komen halen, voor een toets (dus niet voor het hele jaar vooruit, maar echt als de toets in aantocht is). Maar dat bedenkt hij of niet, of de dag voor de toets, maar dan is de docent er bijvoorbeeld niet. Sowieso is de dag voor je toets de stof pas ophalen natuurlijk niet genoeg.
Ik heb hier al eens eerder geklaagd over hoe Magister op zijn school werkt: maar voor een week vooruit het huiswerk erin, dus toetsen weten we pas max 1 week van tevoren. Van een aantal vakken is er een (half)jaarschema, maar op papier, dus dat raakt kwijt. En niet van alle vakken. Dus langetermijn dingen als boekverslag en werkstuk weten wij meestal niks van, en gaat hij dus pas aan werken als wij een 1,1 ontwaren op zijn cijferlijst en de betreffende docent een mail sturen. Want ook dat doet hij niet uit zichzelf, hij laat rustig die 1,1 staan. Boeit niet. Maar hij wil wel heel graag over! Iemand die daar chocola van kan maken??
En ik ben het nu langzaamaan een beetje zat, dat wij hem willen helpen maar daarvoor wel flink tegen de stroom op moeten roeien (lees, zonder medewerking, eerder tegenwerking van hem). Uiteindelijk lukt het altijd wel om hem mee te krijgen, maar dat traject ervoor kost zoveel energie. En zoals ik al eerder zei, ik ben zelf ook niet de meest georganiseerde, dus ik moet er zelf ook al moeite voor doen. Nou ja, gelukkig vakantie. We zijn heel benieuwd of hij over is. Niet op basis van zijn cijfers, maar school had aangegeven coulant te zullen zijn als hij vanaf toetsperiode 3 een stijgende lijn zou laten zien. Dat heeft hij gedaan, maar of ze het genoeg vinden? Blijft nog even spannend, we horen het volgende week dinsdag. Zelf weet ik niet wat ik hoop. De basis is niet goed gedenk ik, hij zal als hij nu over gaat vast volgend jaar struikelen. Ik laat het maar aan school over om te beoordelen waar hij dan het meeste baat bij heeft.
Pfffffff
Net een naar haar examen 'gewerkt'.
"Mam, kun je school bellen dat ik het examen morgen doe?"
Schat, die duurbetaalde examinatoren komen vandaag voor jou, niet morgen. Stop met denken en ga, zou zonde zijn. Je staat er goed voor, je werkstuk is af, je lijst is af, je spreekt prima engels (het is een mondeling). Onder het ontbijt lees ik je nog wat voor uit een samenvatting over je gekozen onderwerp.
Geholpen door een andere logerende puber op visite stond ze toch maar op. Geen tijd meer voor lenzen, maar met haar bril op vind ze zich er slimmer uitzien, wie weet scheelt het punten.
Flesje ijswater mee en gaan met die banaan. Doorgaan met ademhalen, even rustig ontspannen, handen plat op tafel. Voeten plat op de grond. Ontspannen. Rustig ademhalen. Weg!
Pfffffff, koffie.
Herkennen jullie dit ook?
Hier een puberale dyslect die aantekeningen verwerken of het schrijven van stukjes voor zich uit schuift.Grr.
Wat mij wel opvalt is dat kind voor sommige docenten heel hard holt en daar goede cijfers voor haalt en bij andere vakken juist niet. Herkennen jullie dat ook?
(Ondertussen Is de gebruikelijke uitspraak: 'ik regel het zelf', iets dat je graag hoort als dat ook het geval zou zijn.
Hoe komt het zo dat de ene docent een ll wel kan motiveren door in te zien hoe belangrijk contact is. Zo was kind een paar dagen later uit. Bij navraag bleek dat een docent had bijlessen geregeld voor een groepje om een cijfer op te halen en ons kind had zich hiervoor opgegeven. Dus toch zelf geregeld.)
Flanagan
'ik regel het zelf', iets dat je graag hoort als dat ook het geval zou zijn.
Die ga ik inlijsten!!
Ik zie hier ook verschillen tussen docenten. Volgens mij heeft dat vooral te maken met duidelijkheid. Als zoon weet waar hij aan toe is en wat er van hem verwacht wordt, kan hij best aardig presteren af en toe.
Engeltje
Veel scholen hanteren die 'week vooruit' regel niet eens dus als die strikt gehandhaafd wordt zou ik toch wel heel blij zijn en ver vooruit plannen doen/kunnen/willen de meeste pubers niet. Gewoon het huiswerk bijhouden, dus ook woordjes leren zonder dat er een toets voor is is vaak meer dan voldoende om goede cijfers te halen
docenten
Mijn kinderen werken het hardst bij sympathieke docenten. 
Niet bij afblaffers.
Woordjes leren
Wijze woorden Rick, maar volgens mijn zoon geldt dat niet voor hem. Hij is "gewoon slecht in woordjes leren". Dus doet hij dat maar niet.
Oh wat vreselijk
Dit is ook mijn voorland met mijn jongste. Als ik er niet bovenop zit doet ze helemaal niets. En ik vergeet ook wel eens wat dus dan is het weer grote stress als we er op het laatste moment achter komen dat ze nog huiswerk heeft. Of het ligt nog op school ;-(
Voor dit jaar ben ik er wel klaar mee. Ze moet nog een week naar school, maar ik hoop dat juf de rapporten al klaar heeft zodat die enen voor niet gemaakt huiswerk niet meer meetellen.
Afspraken van thuis nakomen
Ook afspraken die in het gezin worden gemaakt, worden soms zo slecht opgepakt door zoon en dat leidt ook wel eens tot wrijving. Dan spreken we wat af, "iedereen het ermee eens?", ja? Dan is dat afgesproken, zet het in je agenda. En als het puntje bij paaltje komt, "geen zin" of een andere afspraak gemaakt, met vrienden, met de schaakclub. Ook als je hem er regelmatig aan herinnert en hij heeft er geen zin in, dan is het: "ik weet van niks".
