Hoe krijg ik zoon zelfredzaam?
Situatieschets: zoon (15, 3 VWO, ADD) moet met een groepje samen een opdracht maken voor Engels. Ieder doet zijn deel, eentje verzamelt alle input en levert het document in.
Na verloop van tijd krijgt zoon een mail van docent dat in het ingeleverde document geen artikel van de hand van zoon zit, zodat er (voorlopig) een 1,1 is ingevuld, en natuurlijk de vraag hoe dit nu zit. Na 4 dagen lees ik per ongeluk deze mail. Zoon heeft niet gereageerd, en snapt niet hoe dit nu kan (werkstuk). Heeft geen telefoonnummer van degene die het stuk heeft ingeleverd en inmiddels zitten we in de toetsweek dus hij ziet de docent ook niet meer. Klasgenoot reageert niet op mails en was vandaag absent. Morgen is nog een inhaaldag, maar dan is het ook klaar. Vanochtend heeft zoon het stuk bij docent bekeken, en inderdaad zit zijn bijdrage er niet bij. Hij heeft het gemaakt op Google Drive, maar heeft het daarna weggegooid. Wij hebben gezien dat hij eraan gewerkt heeft, hebben ook wat meegekeken/meegeholpen, dus dat weten we zeker. Hij heeft er zelfs erg veel tijd in gestoken. Maar ja, docent kan natuurlijk ook niks zonder dat artikel. En klasgenoot krijgen we niet te pakken. Wat nu?
Nu gaat dit over een concreet probleem. Maar dit soort situaties is aan de orde van de dag hier. Zoon is heel slecht (understatement) in het nakomen van afspraken en als er dingen mislopen (werkstuk vergeten te maken, afspraak maken om toets in te halen lukt niet) roept hij ook geen hulp in, of pas na (te) lange tijd. Dan staan we als ouders natuurlijk ook vrij machteloos en bovendien slaan we keer op keer als gezin een modderfiguur op school. Ik kan ook niet (meer) op aan van wat zoon zegt over dit soort situaties. Tenminste, van school krijg ik hele andere dingen te horen. Bijvoorbeeld: hij zegt dat docent een paar keer afspraak voor inhaaltoets niet na is gekomen, docent zegt dat hij er niet was. Ik weet niet hoe ik zoon hierin moet sturen. Alle suggesties als lijstjes maken, jezelf (of ons) een bericht sturen als je iets moet onthouden lopen bij hem als zand door een zeef. Ik ben er op school natuurlijk niet bij, uit zichzelf vertelt hij niets (en doet hij dus niets). Ik zit echt met mijn handen in het haar. Iemand briljante suggesties? Hoe krijg ik hem op dit vlak zelfredzaam??
Nou Rick
Dat werkt niet hier thuis en op school hoor. Ze mogen max 1 toets per dag hebben buiten de toetsweken, en dat gebeurt ook wel eens. Komt daar dan een werkstuk/boekverslag/internetopdracht of wat dan ook bij, dan redden wij dat hier niet hoor. En waar je nu even helemaal aan voorbij gaat, is dat kinderen als mijn zoon al moeite hebben hun werk af te krijgen als er een keiharde deadline ergens voor staat, dus werk doen wat niet in agenda of Magister staat gaat al helemaal niet gebeuren!
We lopen eigenlijk constant achter de feiten aan, repareren dingen terwijl de volgende opdracht of toets zich alweer aandient...
Zit nu te wachten op een telefoontje van school. Zittenblijvers worden tussen 13 en 16 uur gebeld, ik denk dat we erbij zitten...
toch engeltje
Wees eens eerlijk: Die zoon van jou gaat echt niet harder werken als er opeens de verplichting is dat een toets twee weken vantevoren gepland moet worden. Zoals ik al zei, er zijn nog steeds scholen waar magister niet leidend is of waar je korter vooraf een toets mag geven dus ik zou hier al heel blij mee zijn, het heeft toch geen zin om dat eerder te weten.
Engeltje,
Zittenblijven?! Menig school stuurt het aan op afstromen als ze op basis van werkhouding/ planning vermoeden dat een lln een niveau niet redt.
Doubleren
het zat erin, en is dus ook gebeurd. Hij moet jaar 3 overdoen. Heel verdrietig is ie. Maar ik denk dat het beter is zo. Kunnen we volgend jaar wat meer focussen op het organiseren en plannen.
Rick, ik begrijp jou niet, of jij mij niet. Waar het mij om gaat is dat zoon zicht moet krijgen op juist de opdrachten op de lange termijn. Die toetsen lukken wel, maar wij komen er te vaak te laat achter dat er ook nog iets naast dat reguliere huiswerk moet. En dat komt helemaal niet in Magister.
Flanagan, ja, wij zijn ook ontzettend blij met deze school die ziet dat hij niet gelukkiger wordt of het beter zal doen op een Havo. En die hem de kans wil geven in dit extra jaar te groeien. Dat is redelijk uniek in Nederland geloof ik. Dat heb ik gisteren in het telefoongesprek ook nog maar weer eens gezegd.
Nu eerst genieten van de vakantie, volgend jaar de schouders er weer onder...
Engeltje
Mijn dochter moet door ziekte het hele jaar overdoen op een lager niveau.
In plaats van Magister gebruikt de school SOM.
Alles een readers, powerpoints en antwoorden heeft ze gedownload, altijd handig voor een andere school.
Jij kunt misschien (met zoon?) alle inleverdata van verslagen noteren, zodat Je/jullie voorbereid zijn.
voor engeltje
Wat jammer dat hij moet blijven zitten.
Ik heb eens teruggelezen. Ik heb gereageerd op deze tekst van jou: "Ik heb hier al eens eerder geklaagd over hoe Magister op zijn school werkt: maar voor een week vooruit het huiswerk erin, dus toetsen weten we pas max 1 week van tevoren. "
Nu blijkt dus dat die toetsen het probleem niet zijn maar al het andere huiswerk wat niet op Magister komt. Dat had ik niet zo begrepen. Ik reageerde vooral op jouw woordje 'maar' in het bovenstaande citaat. Begrijp je mij nu wel? Ik las dat al het huiswerk en toetsen keurig een week vooraf in Magister staat en dat lijkt mij meer dan genoeg.
Magister
Magister is ook niet alles. Hier merk ik dat de cijfers van een toets weeeeken later worden ingevoerd. Met name tegen de tijd van de rapporten, wordt je als ouder flink onrustig.
En ja, ik weet het, ik moet het lost laten, maar zo ook vandaag het artikel in de Telegraaf over zittenblijven en de regels in de schoolgidsen.
Soms kiest een ouder met kind voor een school en verandert de school tussentijds het beleid over doubleren. Daarnaast houdt men een slag om de arm( uitgezonderd speciale omstandigheden) en weet je nog niet waar je aan toe bent, mocht het zover komen.
Beeldvorming
Om te praten over wat je 'belangrijk acht' in plaats van wat je moet, is het nodig om te weten wie je bent en wat je wil. Omdat je dat als puber vaak niet weet is het een heel moeilijke tijd met ADD. Je moet langetermijn doelen gaan nastreven maar daar heb je nog geen beeld bij en dus de motivatie niet voor. Games bieden korte termijn doelen en -bevrediging. Het is juist des ADD's om daar helemaal in op te gaan. Dat heet hyperfocus. Ik denk ook dat dat een vorm van 'zelfmedicatie' is omdat je dan precies de goede stimulatie hebt voor focus en dus eindelijk wat helderheid en rust in je kop hebt Ik zou dat dus zeker niet verbieden maar er wel afspraken over maken dat je je kind helpt om die hyperfocus te beëindigen. Dat is namelijk niet zo gemakkelijk.
Ik zou proberen meer de nadruk te leggen op zijn eigen beeldvorming van wat hij wil, hoe hij zichzelf ziet, hoe zijn ideale plaatje eruit ziet. Bijvoorbeeld: je zegt dat je volgend jaar over wil gaan, wat is daar voor nodig? Wat moet je daarvoor doen? Hoe kunnen we je daar bij helpen? En ik vrees dat je dit veel en vaak moet doen omdat eenmaal gevormde beelden met het grootste gemak weer uit elkaar vallen als je ADD hebt. Er hoeven maar een paar andere prikkels te komen en woeps, weg. Als hij, als rechtgeaarde puber, vindt dat er met zijn ouders niet te praten valt, zou ik voor een extern klankbord gaan. Een ADD-coach liefst. Iemand die goed snapt waar hij mee moet dealen.
Een methode die me ook nog te binnen schiet is Kids skills. Dat is er ook voor pubers maar ik weet even niet hoe dat heet. Dat gaat uit van het per keer leren van een (1) vaardigheid, geeft het kind veel verantwoordelijkheid en is heel getructureerd waardoor je overprikkeling en daardoor ontmoediging vermijdt. Het is echt gericht op zelf het belang zien, stimulatie en bemoediging van de omgeving en het boeken van succes.
Ik snap trouwens heel goed wat je bedoelt over dat Magister. Het gaat niet per se over iets objectiefs. Het kan voor de gemiddelde leerling wel genoeg zijn om een week vantevoren te weten wat wanneer klaar moet zijn maar voor een ADD-er kan dat heel anders liggen. Ook hier geldt dat er een helder beeld moet zijn van hoe de tijd zich gaat vullen, dat je je daar dan op kunt instellen. Als dat beeld niet duidelijk genoeg is of er gebeuren te veel onverwachte dingen, raakt de structuur weer los en dat heeft een sneeuwbaleffect. Engeltje, heeft jouw zoon wel vaste tijdblokken die hoe dan ook gereserveerd staan voor schoolwerk ook als hij nog niet weet wat hij in die tijd moet gaan doen? Dat zou misschien iets kunnen helpen?
Helpen met die beeldvorming, Zowel wb identiteit en motivatie als wb structuur. Vaak herhalen, opnieuw het beeld opbouwen, maar niet teveel verschillende zaken tegelijk willen aanpakken want dan ondermijn je je inspanningen.
Maar eerst maar eens vakantie ...jammer dat hij niet is overgegaan maar misschien kan het hem helpen bij zijn beeldvorming. Dit wil hij niet. Wat wil hij wel?
Succes!
Jo Hanna
Nabrander
Je schrijft dat hij ADD van geen vreemde heeft en dat je al moeite genoeg hebt om jezelf op de rails te houden. Dat herken ik. Ik ben daarom met mezelf aan de slag gegaan. Ben jij gediagnosticeerd? Heb je jezelf wel eens laten begeleiden? Ik zit middenin het diagnosetraject maar ik heb wel daaraan voorafgaand veel gelezen over volwassen AD(H)D en ik heb op eigen houtje een werkboek doorgewerkt. En de grootste uitdaging is misschien nog wel om op te houden met mezelf te veroordelen. Maar wat ik eigenlijk wilde zeggen was dat het mijn ervaring is dat je het zoveel beter gaat begrijpen als je er bij jezelf in duikt, als je je eigen gedrag in heden en verleden oordeelloos gaat bekijken. Ik voel me meer opgewassen tegen de middelbare school tijd van mijn oudste waar ik als ik eerder enorm tegenop zag omdat ik zie hoeveel moeite het haar nu al kost om grip te krijgen op haar concentratie. Maar ik hoop na de diagnose zelf aan de medicatie te kunnen gaan en met behulp daarvan mijn eigen structuur op een hoger plan te kunnen tillen waardoor ik haar ook beter kan begeleiden. En dan zien we wel of en wanneer het nodig is om voor haar ook voor een diagnose te gaan. Dus: eerst zelf aan de zuurstof en dan pas je kind is misschien ook nog een optie? En nog los van de diagnose/medicatie heb ik de 'educatie', het opdoen van kennis en die in de praktijk te herkennen als heel waardevol ervaren.
Groet,
Jo Hanna
JoHanna, dankjewel
Heel zinvolle reacties, ik ga daar eens op broeden.
Een coach voor hem heb ik al diverse keren voorgesteld, maar wil hij niet. Geldt ook voor een 'buddy' op school. Struisvogel ten top, als je net doet of er niks aan de hand is, is er ook niks aan de hand. Gelukkig is hij geen standaardpuber, hij neemt best wel wat van ons aan. Maar inderdaad moeten we wel steeds opnieuw de 'strijd' aan om hem aan zijn huiswerk te krijgen. Verder lukt het wel aardig. Persoonlijke hygiëne, kamer opruimen, helpen met huishouden (vaatwasser, tafel dekken, hond uitlaten) gaat zonder problemen en steeds vaker uit zichzelf. Maar dat huiswerk... En als hij dan eenmaal aan het werk is, is hij zijn concentratie om de haverklap kwijt en kunnen we weer opnieuw beginnen.
Wat jij zegt over Magister klopt inderdaad. Maar ik vind ook voor 'normale' kinderen een week vooruitplannen met regelmaat te kort dag. Je zult maar een weekend weg gaan met je ouders (of zo) en dan de week erop 5 toetsen. Dat is niet te doen. Maar goed, dit zijn de riemen, daarmee moeten we dan maar roeien. We hebben, zoals Flanagan ook al voorstelt, bedacht dat we volgend jaar samen met zoon een maandkalender oid gaan vullen met de toetsen en de losse opdrachten. Zodat we die beter kunnen plannen. Idealiter begint hij een paar weken van tevoren met een opdracht, zodat hij steeds kleine stukjes kan afwerken, en hij dus niet lang geconcentreerd hoeft te blijven. Staat tegenover dat hij (als echte deadlinewerker) die focus wel veel beter op kan brengen als het echt nodig is. Zo hebben we in de toetsweek ruim 4 uur achter elkaar aan een boekverslag gewerkt. Kostte geen moeite om hem erbij te houden. Maar ja, dat vindt hij niet erg om te doen, en we doen het samen.
We hebben geen vaste tijdblokken voor huiswerk. Misschien inderdaad wel een goed idee om nog meer structuur in zijn dagen aan te brengen. Aan afspraken kan hij zich redelijk goed houden, dus dat zou kunnen werken.
Wij zijn zelf niet gediagnosticeerd, ik denk ook niet dat manlief en ik zelf echt ADD hebben (in ieder geval zeker niet zo zwaar als zoon), maar we hebben wel beiden bovengemiddeld veel ADD-trekken. Medicatie werkt bij zoon niet. Mezelf veroordelen klinkt wel zwaar, ik vind wel regelmatig dat ik tekort schiet. Op hetzelfde moment denk ik dan dat ik ook niet meer dan mijn best kan doen (lang leve de RET 
!), dus ik relativeer dat wel meteen. Begrijpen doe ik hem heel goed, dat is het probleem niet, ik weet alleen niet goed hoe ik hem moet helpen. Vooral ook omdat hij zich zo moeilijk laat helpen...
Kids skills heb ik opgezocht, voor jongeren is dat Mission Possible. Ik weet niet of het wat voor hem is, zoals gezegd wil hij niet zo concreet aan zichzelf werken, want dat betekent impliciet toegeven dat er wat met hem is. En dat ligt erg gevoelig. Maar ik denk erover na.
Dank voor je bijdragen. Fijne vakantie!
Tja
Ik denk dat er maar weinig scholen zijn die zo veel verder vooruit plannen. Ze zijn er wel maar dat is een zeldzaamheid. Zijn dat geen Daltonscholen?
Maar toch: iedereen begrijpt dat na hoofdstuk 2 van Engels hoofdstuk 3 komt dus als je dan zo graag vooruit wil werken begin je meteen na de toets van hoofdstuk 2 met het leren van de woordjes van hoofdstuk 3.
Ik geloof alleen niet dat je pubers daar blij mee maakt maar als dat echt zo'n issue is dan kun je dat best regelen. Dan komen alleen de werkstukken etc er nog tussen die je niet kunt verwachten maar die hebben dan ook bijna nooit een hele korte deadline.
Persoonlijk vind ik dat je te veel wil en als je dan zo nodig een weekendje weg wil dan moet je als ouders ernstig overwegen of dat slim is om dat te plannen. Als het gaat om iets wat maar zelden voorkomt dan komt een puber daar ook wel weer uit maar ik neem aan dat jij dat met jouw puber niet zomaar doet.
motivatie?
Jammer Engeltje, dat je zoon toch moet blijven zitten. Aan de andere kant: mooi dat jullie school niet aanstuurt op afstromen en een mooie kans om het jaar over te doen en goed af te sluiten volgend jaar.
Mijn zoon gaat gelukkig nu wel over, ondanks de dikke vette 1 voor de laatste aardrijkskunde-toets: hij bleek achteraf hele andere stof te moeten leren. Typisch mijn zoon dus. Wat er dan vervolgens gebeurt: hij (euh, ik dus) komt er achter dat hij verkeerde stof heeft geleerd op de avond vóór de toets. Hij heeft de volgende dag pas 's middags de toets en kan 's ochtends dus nog iets doen om zijn vege lijf te redden. Dat kauw ik hem dus helemaal voor en prent hem in dat hij dat moet gaan doen. Ik hoop bij hem dus de motivatie en spirit in te brengen dat hij zijn tanden er even in wil zetten om een paar uurtjes te gaan vlammen. Maar eigenlijk geeft hij weinig reactie. Het doet hem niet zoveel (lijkt het?).
Hij gaat na het ontbijt braaf aan zijn bureau zitten met zijn boeken voor z'n neus. Maar als ik een uurtje later kom kijken heeft hij niets gedaan en zit hij rustig te gamen! Voelt totáál de druk niet van een niet-geleerde toets en een gemiste kans om alsnog de stof te leren!
Ik kan daar dus niet bij. Is het afleiding? Of is het een vlucht want 'het lukt me toch niet'? Of geen besef van noodzaak? Geen interesse? Hij is overigens de hele toetsweek heel relaxed bezig geweest. Zonder enige mate van stress naar school gegaan. Nergens last van. Het rare is: hij heeft -op die ene 1 na dan- allemaal prachtige cijfers! Dus op de een of andere manier heeft hij de kennis wel opgenomen.
Dat magister is dus vooral voor mijzelf belangrijk, zodat ik zelf weet wat er aan komt en hem kan helpen het in te plannen. Wij hadden een systeem waar men het hele jaar vooruit kon plannen. Makkelijk, want toetsen kon ik dan alvast noteren. Aan de andere kant werd er ook wel weer veel geschoven, zodat er dan ook wel weer fouten inslopen omdat ik van oude gegevens uitging.
De concrete vraag van de TS (hoe krijg ik mijn zoon zelfredzaam) blijft nog steeds open.
Genoemd zijn:
- mindfullness
- omdenken 'ipv wat je moet naar wat je belangrijk acht'
- kids skills/mission impossible
- nadruk leggen eigen beeldvorming
- lange termijndoelen inzichtelijk maken
meer tips/adviezen?
JoHanna, wat je zegt over hyperfocus vond ik interessant. Een eyeopener was dat het gamen een moment van rust geeft in het hoofd van een AD(H)D'er. Zo had ik het nog niet bekeken. Je zegt wel dat je hem moet helpen uit de hyperfocus te komen. Kun jij aangeven hoe dan precies? Want daar loop ik dus echt tegenaan.
Over overzicht bewaren, plannen en zelf ADD-ig zijn: soms is zelf perfect kunnen plannen en een goed overzicht hebben juist NIET handig bij de begeleiding van iemand die het niet kan, hoor. Ik ben een planner in hart en nieren en ben daardoor veel te snel, te kritisch en veeleisend! Ik laat het plannen daarom liever aan een externe coach over.
maar Syl
Als je zoon prachtige cijfers heeft, wat is dan precies het probleem? Dat hij ze niet op jouw manier haalt?
en hier
moet dochter nog beginnen met vo, maar hoe enthousiaster ik ben, hoe minder zij het is. Ze heeft (op bs dan) haar zeer gemotiveerde momenten, maar altijd alleen als ik ver uit de buurt ben. Het moet van háár zijn. Wil ik iets van haar, dan gaat ze echt naar standje onverschilligheid en gebeurt er vrij weinig.
Gloria
hahaha! Grappig. Problemen vallen niet af te lezen aan cijfers alleen! Bovendien, zijn cijfers voor 'inzet'(hier op school krijg je voor elk vak een cijfer voor inzet) zijn over het algemeen NIET voldoende. Ja, hij heeft een 8,6 voor wiskunde, maar een onvoldoende voor zijn inzet voor dat vak. Dat geeft toch wel aan dat er meer aan de hand is.
Dat hij nu mooie cijfers heeft (voor het grootste deel dan) komt doordat mams, paps en coach er bovenop zitten, school er bovenop zit, we zoveel mogelijk bijsturen waar nodig, reageren op signalen, agenda bijhouden, helpen met organiseren van zijn werk. Op tijd bijspringen enz enz.
Heb je mijn reacties gelezen hoe het gaat met werkstukken, met diverse toetsen? Vind je dat geen probleem dan? Zonder mijn bijsturen was hij echt niet zover gekomen! En ik wil er naar toe dat hij het wèl helemaal zelf kan.
Sterkte met je dochter op het VO. Ik vond het een wereld van verschil met de BS. Geen enkele juf of meester heeft daar voor elkaar gekregen mijn zoon aan het werk te krijgen. Hij deed hooguit 1 of 2 taakjes per dag in groep 8(andere kinderen deden gemiddeld 8-10 taakjes). Zat de rest van de dag te spelen met gummetjes en potloden. Op het VO moest er een tandje of tig bijgeschakeld worden. En dat heeft hij (en wij!) -na wat bobbels en butsen- dan toch uiteindelijk geflikt. Het was no easy ride. Ik ben wat dat betreft ook reuze trots op hem!
het was
anders heel serieus bedoeld.
Je vraagt je af hoe het met z'n motivatie zit, en ik vertel je hoe het bij mijn dochter werkt, ook al zit ze nog niet op vo. Kan best dat het voor jouw kind heel anders werkt. Maar krijgt hij zo de kans zijn eigen manieren te ontwikkelen? Is het niveau wel passend trouwens?
Syl en Gloria
Precies dat is mijn dilemma: moet ik hem (nog steeds) zoveel mogelijk begeleiden, bij de hand nemen bij van alles en nog wat? Of laat ik hem juist los? Want dat begeleiden wordt al heel snel overnemen. Of in ieder geval grotendeels voorkauwen. En schiet hij daar wat mee op, leert hij daar nou wat van, of leert hij vooral op zijn omgeving vertrouwen?? Was er maar iemand die ons kon vertellen wat we het beste kunnen doen...
Gloria, ik zou vooral investeren in een goede relatie met haar mentor. Die is heel belangrijk. Maak zo snel mogelijk een afspraak om je dochter 'toe te lichten', zodat de mentor begrijpt wat haar problemen zijn en wat jullie van school verwachten en wat school van jullie kan verwachten. In de brugklas had zoon een fantastische mentor, met zelf een moeilijk lerend kind. Die begreep dus zowel ons als zoon als school, en dat werkte perfect. De mentor in jaar 2 was een lieverd, maar daar hadden we niet veel aan in praktische zin. En de dame die hij dit jaar had was ook geweldig, zij heeft ervoor gezorgd dat hij niet hoeft af te stromen. En als je weet dat jouw enthousiasme een tegengesteld effect heeft op je dochter is dat natuurlijk wel iets waar je rekening mee kunt houden, hoe moeilijk ook. Tegengas geven is natuurlijk wel des pubers, dus hier herken ik dat gedrag ook wel, maar niet zo extreem.
nou eigenlijk
gaat het tot dusverre prima met dochter. Kan helemaal anders gaan op vo hoor, en ze schiet nu heftig pubertijd in dus we zullen het zien.
Dochter heeft er gewoon heel veel behoefte aan dingen op haar eigen nanier te doen. Ze is over het algemeen goed gemotiveerd, maar ik merk gewoon dat als ik me ermee wil bemoeien dat die motivatie snel verdwijnt. Kan best dat dat bij dochter sterker is dan bij anderen, zie ik in mijn omgeving ook wel. Maar ik vroeg me gewoon of hoe dat in z'n algemeenheid werkt. Of je niet snel een stuk motivatie stuk kunt maken bij teveel begeleiding.
Vooralsnog heb ik me bij dochter afzijdig gehouden met schoolwerk en alleen die rol ingenomen die zij me toestond. (gezellig meekijken, afvragen bijv) Dat ging vooralsnog prima, ook al is dochter ook een echte chaoot. Moet wel zeggen dat dochter daarnaast ook zeer gevoelig is, dus het kan best zijn dat ze bemoeienis van mij opvat als een boodschap dat ze zelf niet capabel genoeg is, waardoor ze minder 'zin' erin heeft. Maar daarnaast denk ik echt dat een project, klein of groot, *van haar* moet zijn, en dat ze al snel ervaart dat iets van een ander is bij bemoeienis.
Daarbij denk ik dat bemoeienis van een ander ook snel energie kan kosten, zeker als die bemoeienis niet naadloos aansluit. Kinderen die moeite hebben met executieve functies kunnen al hun energie hard nodig hebben om zaakjes voor elkaar te krijgen, manieren te bedenken om toch te presteren. Een ander kan hierin afleiden van die ontwikkeling.
Ik merk het hier in huis met allerlei dingen, want op andere gebieden, klusjes bijv, houd ik me niet afzijdig. Hoe meer ik achter dochter aanzit hoe minder zin ze erin heeft. Terwijl ze met momenten ook hierin erg gemotiveerd kan zijn en dan presteert ze enorm goed.
Slim Maar
hallo allemaal,
Dochter van 11 heeft concentratie problemen door epilepsie (mn veel absences) en heeft ook heel moeite met plannen en organiseren. Ze kan wel goed focussen op wat ze leuk vindt (sporten bijv) maar dwarrelt snel weer weg..
ADD zit in de familie maar bovengenoemde symptonen kunnen ook bij haar epilepsie horen.
In ieder geval moeten we volgend jaar (groep 8) meer aandacht besteden aan planning. Oudste dochter zit op Dalton (zonder diagnose) maar ik moet wel zeggen dat het lang van te voren plannen van huiswerk en toetsen voor mijn jongste wel ideeal lijkt. Ik herken wel veel van Gloria, hoe meer "druk", hoe minder het lukt en hoe minder het doorzettingsvermogen.
Ik las iets over Slim maar, lijkt mij ook wel wat alleen las ik bij recensies dat het nogal specialistisch is als handboek voor ouders.. is dit ook jullie ervaring ?
afstand
Als je dochter op zich best gemotiveerd is, kun je het ook eerst van een gepaste afstand aanzien. In het begin deden wij dat ook.
Op het VO heb je Magister. Een online toegang tot cijferlijsten, absentielijsten, de agenda en het huiswerk. Je kunt dus ongemerkt een vinger aan de pols houden.
lastig
Het boek slim maar vond ikzelf niet echt een prettig boek om door te komen. De schrijfster valt nogal in herhalingen en doordat ze erg graag alles overzichtelijk wil brengen, verlies ik juist het overzicht. Maar dat kan aan mij liggen hoor!
Op zich krijg je wel een vrij goed beeld welke executieve functies er zijn en bij welke leeftijd je wat kunt verwachten.
Kun je het niet eens inzien in een biep, of misschien online een paar pagina's lezen?
anders brengen
"Ik weet niet of het wat voor hem is, zoals gezegd wil hij niet zo concreet aan zichzelf werken, want dat betekent impliciet toegeven dat er wat met hem is."
Mijn kinderen (jonger, dat wel) hebben allebei al wat begeleiding gehad voor verschillende dingen en daar 'is niks mee'. Ik breng dat als 'er zijn dingen die je moet leren naast lezen, schrijven en rekenen' en 'iedereen heeft iets anders te leren'. En dat vind ik wel mooi van die Kids skill/Mission possible methode, dat focust dus ook op vaardigheden (positief) niet op problemen (negatief). Wat wil en moet ik leren om mijn doel te bereiken. En dat doel kan variëren van 'volgend jaar overgaan' tot 'minder gedoe hebben met mijn ouders' .
Afijn, ik weet niet of dat bij een 15-jarige ook nog werkt maar ik dacht ik noem het toch even.
Groet,
Jo Hanna
Syl - hyperfocus
Bij mijn dochter, die nog veel jonger is, helpt het om duidelijk afspraken te maken over hoe lang ze nog mag computeren, van te voren aan te kondigen dat ze moet stoppen, haar de ruimte te geven om af te ronden en dan samen het huiswerk op te starten. Mijn dochter laat zich wel (nog) gemakkelijk sturen. Ze ziet zelf wat er gebeurt en heeft daar ook last van. Zij wil namelijk echt zelf haar huiswerk he-le-maal af hebben. Maar hier is de puberteit overduidelijk nog niet toegeslagen . Ik ben wel benieuwd wat er dan gebeurt ....
Bij mezelf helpt (soms 
een keukenwekker zetten. En hoe helderder mijn beeld is van wat ik daarna wil doen, hoe groter de kans dat ik me kan losrukken van mijn iPad of mijn boek. Maar dus eigenlijk ook: echt een 'afspraak' maken, tijd toedelen en ook het vervolg goed in beeld hebben. Als ik de tijd maar wat laat verglijden en afwacht tot ik vanzelf aan de gang ga, blijf ik ook hangen in ledigheid.
Hoe dan ook denk ik dat je het niet kan opleggen. Er moet motivatie zijn en iets van bewustzijn van je eigen gedrag. Je moet het er samen over eens zijn dat jij je zoon mag helpen zijn focus te verleggen. Uit je verhaal kan ik niet opmaken of dat haalbaar is. Misschien via de coach inbrengen?
Groet,
Jo Hanna
