Twee bijzondere bevallingsverhalen

Heel normaal en met een keizersnee

onder redactie van Justine Pardoen
25 mei 2001

Ouders Online vroeg om uw bevallingsverhalen. Hoe was het nu echt? Waarom zou u de bevalling zo nog wel eens over willen doen. Of juist niet?

Het aantal inzendingen (op het Forum) liep tegen de honderd. We danken iedereen die haar verhaal heeft willen delen met anderen. Ongelooflijk hoeveel details iedereen nog weet, ook na langere tijd. U kunt alles nog lezen op het Forum in de rubriek Bevalling, onderwerp Bevallingsverhalen.

Mandy: "Het doet verrotte zeer en je denkt op een gegeven moment zelfs dat je dood gaat." [Forum Ouders Online]

Barende vrouwen maken wel wat mee: van de ontdekking van een dubbele baarmoeder tijdens de bevalling tot een dansende co-assistent op je buik. In de weg zittende vleesbomen, trekkende tangen, kapjes die van de vacuümpomp afschieten en in de vagina achterblijven, verloskundigen die op het moment suprême wegrennen, mislukte ruggenprikken, liters bloedverlies, inscheuren en natuurlijk frustratie, pijn. En – oh herkennning – wat hebben vrouwen een hekel aan dat gewroet in de vagina van onervaren handen! Maar gelukkig ligt er aan het einde dan meestal een mooi wondertje in je armen of op je buik.

Moontje: "Ik, die vier jaar nodig had om met kunst- en vliegwerk toch nog zwanger te worden. Ik, die negen maanden lang doodsbang ben geweest dat het mis zou gaan. Ik, die na de dermoidcyste ter grootte van een sinaasappel aan mijn eierstok dacht nooit kinderen te kunnen krijgen...een baby, mijn baby, van vlees en bloed!" [Forum Ouders Online]

Maar soms gaat het niet goed. Tessie (alias Mara) baarde een prachtige zoon die vlak voor de geboorte gestorven was. Het was een bevalling die ze graag nog eens over zou doen. Tessie: "De liefde die je overspoelt, dat heerlijke gevoel van zo'n warm lichaampje op je lijf... Ik heb mogen proeven aan het ouderschap en het smaakt naar meer... veel meer! Over een tijdje gaan we proberen voor een broertje of zusje voor Guus. Ik kan bijna niet wachten."

Uit alle prachtige, grappige, lange en korte, warme, ontroerende, oerkrachtige en mooi vertelde verhalen kozen wij er twee. De foto's zijn afkomstig uit ons eigen archief (prijsvraag bevallingsfoto's).

De normaalste bevalling?

Ingezonden door Anne, 7 mei 2001

Ik ben gewoon thuis in bed bevallen, niks geen gillende sirenes, verloskundigen of partner (...ok, ik heb zelf wel de halve straat bij elkaar geschreeuwd, maar dat telt niet). Geen nageslacht dat per ongeluk op de wc of onder de douche ter wereld komt, geen placenta's die pertinent weigeren los te komen en ook al geen nabloedbadderingen. Prijzen voor de Afgrijselijkste Bevalling Ooit zal ik dus wel nooit winnen.

Ik dacht zelf dat Mormel (werktitel) 9 dagen te vroeg geboren zou worden. Nooit doen. Altijd inzetten op minstens een maand na d-day. Nu heb ik namelijk dwangmatig 19 dagen lang na elk toiletbezoek me in bochten liggen wringen om, om die onwijze buik heen in mijn onderbroek te kunnen staren: Gebeurde Er Al Wat? ... nee dus. Ja, op de uitgerekende dag zelf verloor ik de slijmprop. Dat zegt dus inderdaad niks. Dus sleepte ik mij maar weer als een gehandicapte potvis van het kastje naar de muur en naar de supermarkt.

Negen dagen en veel wanhopig gedoe met ananananassen en gefrut met Vriendlief (wat alleen hij zeer op prijs stelde :) ) en nog ander gepruts wat volgens mij alleen werkt als je gelooft dat het werkt en dat deed ik dus maar half, later – volgt u deze zin nog? – ben ik gestript door de verloskundige, die en passant dreigde dat ze vast een afspraak met de gynaecoloog ging maken en dat ik dan na het weekend ingeleid kon worden. Kijk, dat hielp dus wel.

Die nacht werd ik herhaaldelijk zwetend wakker van nare dromen over wilde beesten en enge mannen met messen die het allemaal op mijn arme buik voorzien hadden. Na een keer of drie realiseerde ik me dat ik de pijn uit mijn droom ook echt voelde: hoera! een wee! Als mijn buik en mijn gammele bekken het hadden toegelaten had ik een spontaan rondedansje op het bed gedaan. Om Vriend niet al te erg te storen installeerde ik me met een deken, een kaarsje en de Johannes Passion in de woonkamer.

De weeën werden al vrij snel sterker en volgden elkaar sneller op, maar ik kon ze nog prima aan door op de zwaardere momenten de basloopjes uit de Passion mee te neuriën voor Mormel (heeft ie nog trauma's van).

Ik vond het bijna zielig de verloskundige vervolgens uit bed te moeten bellen omdat ik zelf vreselijk de schurft heb aan vroeg opstaan (had ik misschien moeten bedenken voordat we besloten ons voort te planten...). Maar ja, volgens hun briefje moest je bellen bij langer dan een uur weeën om de 3-5 minuten en dat haalde ik al ruim. Ze kwam, constateerde dat ik met 5 cm ontsluiting prima op schema lag, en vertrok weer voor haar spreekuur.

Toen het lichter werd, werden ook de weeën sterker. Ze kwamen bijna zonder pauze en begon ik moeite te krijgen met het vinden van een goede houding. Alles wat maar enigszins leek op zitten of voorover hangen was onprettig, en liggen op mijn zij was ronduit afgrijselijk. Ik had er in een rap tempo gruwelijk genoeg van. Wat ook niet echt een goede houding is :). Toen belde de verloskundige ook nog, eigenlijk om te vragen of het erg was als ze iets later kwam, maar toen ze mij op de achtegrond hoorde loeien, maakte ze volgens Vriend haar vraag niet eens af :).

Gelukkig was de ontsluiting inmiddels gevorderd tot ongeveer acht centimeter. Alleen lag Mormel met zijn gezicht naar de uitgang, en om te zorgen dat hij zijn hoofd misschien nog zou draaien moest ik de rest van de ontsluiting doorbrengen op, jawel, mijn zij. Aargh! Luttele minuten later kreeg ik bovendien, dubbel Aargh, persdrang. Omdat er nog een randje 'stond' mocht ik natuurlijk niet meepersen. Persweeën wegzuchten??? Het moet haast wel een man geweest zijn die bedacht heeft dat dat kan! Ik heb het dekbed bijkans doorgeknaagd en de stokdove buurman wakkergeschreeuwd, maar die wee ging echt niet weg zonder dat ik stiekum een heel groot beetje meeperste.

Ik dacht dat ik nu wel ongeveer het pijnlijkste van de hele excercitie had gehad, totdat de verloskundige besloot me even te helpen met dat laatste richeltje en het tijdens een wee wegduwde. Op dat moment had ik geen pijn, ik wás pijn. (Ik had de verloskundige met grote kracht van me af willen trappen.) Maar de ontsluiting was daardoor wel volledig. Mijn aanstaande zoontje had zelfs zijn hoofd goedgedraaid, dus ik mocht persen.

Hum juist, persen, daar zegt u wat. Na een paar halfzachte pogingen besloot ik me nergens meer voor te generen en te poepen, in de hoop dat het kind dan ook wel de goeie kant uit zou gaan. Dat was verstandig. Mijn lijf nam het toen weer over, en dat ging eigenlijk prima. Ik was het verder goed zat dus ik heb die skippybal eruit gewerkt, wee of geen wee. Na veertig minuten kreeg ik een klein vochtig schreeuwend jongetje op mijn buik gelegd. Had die de hele tijd in mijn buik gezeten? Welneeeeee, dat was toch een soort konijntje geweest? Na twintig minuten kwam de placenta, en was ik een prachtig (nouja, hij leek nog enigszins op een neanderthaler) en lief en grappig zoontje, en een vreemdsoortig gespleten schaamlip rijker.

Hoera! morgen weer! (... zeg ik nu, na dertien weken. Frappant toch dat verdringingsmechanisme.)

Spoed-keizersnee

Ingezonden door Nancy, 8 mei 2001

Met negen weken zwangerschap hoorden wij dat wij niet één maar twee kindjes verwachten. Hiephiephoera!!!!! Ik was al bang dat er niets in zou zitten maar er zaten er maar liefst twee in. Alles ging goed en afgezien van de gewone kwaaltjes geen problemen.

Met week 23 hoorden wij dat een van de kindjes een achterstand had. Na veel extra controles en veel onzekerheid kreeg ik rond 30 weken wel zeer regelmatige harde buiken. Nog meer controles volgden. Met 32 weken leek het op de echo goed te gaan en kregen we eindelijk een positief gevoel tot de CTG. De harstlag viel terug naar onder de 100, dit tot drie keer aan toe. Ik werd meteen opgenomen in het ziekenhuis en ging dagelijks aan de CTG.

Op 21 juli mocht ik een feestmaal bestellen, want ik was jarig. Toch een klein beetje feest in het ziekenhuis. Maar ineens was daar de zaalarts. De CTG liet zien dat de kleine het benauwd kreeg. Ze wilden het weekend niet meer afwachten: de kinderen moesten gehaald worden. Paniek paniek... ze mochten er nog helemaal niet uit, ik was pas 33 weken zwanger. Dat kan toch niet, dan zijn ze veel te klein.

Maar ja, ik had geen keus. Iedereen gebeld en afwachten maar. Helaas was er in amsterdam geen plek dus we moesten naar Utrecht. Daar aangekomen weer aan de CTG en eindelijk mochten we de operatie-kamer in. Ik lag te schudden van de zenuwen, ik was doodsbang voor de ruggenprik. Achteraf gezien was de ruggenprik nog het makkelijkste van alles.

Toen de verdoving werkte, begon het snijden en ineens zag ik daar een heel klein minimeisje boven het groene doek voorbij vliegen. "Gefeliciteerd, u heeft een dochter."

Waar is ze dan??? Hoe gaat het met haar?? Is alles goed?? Waarom huilt ze niet?? Wat is ze klein!! Eindelijk hoor ik een zacht huiltje... Gelukkig, ze leeft.

Toen ineens stonden er twee mannen op mijn buik te duwen, een ander stond te trekken. PANIEK.. wat doen ze, wat doen ze? "Mevrouw.. er moet er nog een uit en die zit nogal hoog." Oh ja... dat was ook zo. Na veel getrek en gesjor zie ik daar een groter jongetje voorbij vliegen. "Gefeliciteerd, u heeft een zoon." Deze huilt meteen, gelukkig. Mijn man realiseert zich ineens dat hij een fototoestel in zijn handen heeft. Hij vraagt me of hij naar de kinderen mag en ik zeg ja. Binnen een minuut heeft hij het rolletje volgeschoten. Hij schrikt.. ons meiske krijgt zuurstof, wat is er aan de hand? Is het niet goed? "Meneer. ze is er net. We weten het nog niet. Ze moet even geholpen worden."

Ondertussen lig ik nog op de operatietafel, nog steeds aan alle kanten te schudden. Ik heb ineens het gevoel dat mijn buik opengereten wordt, mijn navel springt uit elkaar en ik gil van de pijn. De gyn snapt het niet: "U kunt helemaal niets voelen, mevrouwtje." Nou ik voel het wel. Ik weet niet meer wat ik gezegd heb ik weet alleen dat ik pijn had en goed ook. Ineens staat mijn man naast me, vraagt of het goed gaat. Ja, gaat goed ga maar naar de kinderen. Ik blijf gillen en schreeuwen (denk ik). De anestesist zegt dat hij mij iets kalmerends heeft gegeven. Ik zeg nog dat ik daar weinig van merk en daarna weet ik niets meer... een groot zwart gat.

Ik word wakker op de uitslaapkamer met veel pijn. De zuster schrikt, want ik heb mijn benen al opgetrokken en dat mag niet, de verdoving hoort er nog in te zitten. Na een paar extra shots morfine gaat het goed. Mijn man is gebeld om naar me toe te komen. Ik ben alle besef van tijd kwijt... ben me niet bewust dat ik twee kinderen op de wereld heb gezet. Ik wil alleen maar mijn man zien. Hij komt... ik weet niet of we gepraat hebben, geen herinnering van.

Ik word weggereden en het volgende wat ik weet is dat mijn ouders, zus, zwager, schoonouders – kortom de hele familie – aanwezig zijn. We gaan naar de kinderen. Eerst naar mijn zoon, die ligt op Medium Care. Hij is groot... weegt 2465 gram en 48cm ligt in de couveuse met allerlei plakkertjes. Ik heb hem niet aangeraakt. Niemand zei dat dat mocht. De anderen komen ook kijken en feliciteren ons. Waarmee?? Is dat mijn kind? Oh...

Daarna naar mijn dochter. Zij ligt op Intensive Care. Ze doet het heel goed, geen beademing, doet alles zelf maar wat is ze klein, 1300 gram en 38cm. Ook allemaal plakkertjes en metertjes. We mogen haar wel aanraken. Ze reageert, maar waarom voel ik dan niets? Opa's en Oma's mogen ook even kijken: een emotioneel moment. Daarna wil ik alleen maar slapen. Van mij mag iedereen weg, want ik ben moe: de morfine doet zijn werk.

En tóch zou ik het overdoen, omdat omdat ik er twee bloedmooie, fantastische kinderen aan overgehouden heb. Maar ik wil het nóóit meer doen omdat de keizersnee voor mij een verschrikking was, teveel stress en onzekerheid. Het besef dat ik twee kinderen gebaard had, kwam pas dagen later en nog heb ik spijt dat er geen foto's zijn van het moment dat ze geboren zijn.