|
|
Jacqueline Eckhardt In deze aflevering: sfeervolle boeken over leven en dood, vernieuwende boeken, grappige boeken, en een enorm spannend boek.
21 september 2012
Vroeger hadden we een kat. Hij heette Willem. Maar nu is hij dood, en vragen mijn kinderen waar Willem toch is. Echt gebeurd, en auteur Sanne de Bakker heeft daar – geheel toevallig – een prachtig kartonnen prentenboek van gemaakt.
De Willem van Sanne de Bakker is een lieve, langharige kat. Hij is al oud en op een dag gaat hij dood. Zijn baasje, een klein meisje, zit met allerlei vragen. Mama zegt dat Willem op de wolken ligt te slapen. Maar waar is hij als de wolken weg zijn? Wordt hij nat als het regent? En gaat iedereen die oud is naar de wolken?
Grote levensvragen, verpakt in een luchtig boekje. Met eerlijke antwoorden op eerlijke vragen. En een moeder die ook durft te laten zien dat ze verdrietig is. Willem is een kat is een troostrijk kleinood. Ook voor volwassenen.
De mooiste begrafenis van de wereld doet qua vorm en stijl meteen denken aan Astrid Lindgren en Marit Törnqvist. Het is een voorleesboek waarin de plaatjes een deel van het verhaal vertellen. Romantische plaatjes zijn het. Over eigengereide kinderen die met tomeloze fantasie de wereld naar hun hand zetten.
Drie kinderen vervelen zich. Maar niet voor lang, want Ester, de oudste van het stel, vindt een dode hommel. Ze besluit dat hij een begrafenis verdient. Een mooie begrafenis. Ester graaft een gat, haar vriendje maakt een mooi gedicht, en broertje Putte huilt. Dat geeft een goed gevoel. En als Ester beseft dat de wereld vol dode dieren is, richten ze een bedrijfje op, genaamd 'Begrafenis BV'.
Maar zoveel dode dieren liggen er niet in het bos. Na één dode veldmuis richten ze zich dan maar op de haringen in de koelkast en de muizen uit de val van oma. Schijnbaar onbewogen herhalen ze op een geheime plaats hun rituelen. Gat graven, gedicht maken, huilen. Totdat ze getuige zijn van een merel die tegen een ruit vliegt. Hij is niet meteen dood, maar gaat wel dood, en dat maakt een verschil. Nu huilt Ester. En Putte valt van alle emotie in slaap.
De mooiste begrafenis van de wereld blijft hangen omdat het zo goed die kinderemoties raakt. Iets ergs vertalen in een spel, zodat je ermee om kunt gaan. Humor en verdriet wisselen elkaar af. En uiteindelijk gaat het leven gewoon door... Want de volgende dag? Gingen de kinderen weer iets heel anders doen.
In groep 3 zijn ze na deze zomervakantie net begonnen met lezen. De eerste letters, de eerste woordjes. Maar nooit zullen ze de woorden tegenkomen die schrijver Jaap Robben gebruikt. Hij diepte twintig woorden op die bijna niemand meer gebruikt, maar die te mooi zijn om te laten uitsterven.
Ulevel en oelewapper, die kende ik nog wel. Maar Robben gebruikt ook ponjaard (korte degen), tempeest (stormweer) en cajoleren (strelen, aaien). Alle verhaaltjes zijn op rijm. Bijvoorbeeld, over cajoleren:
Ik heb handen
Die graag iemand zouden aaien.
Al is af en toe eens zwaaien
Ook een goed begin.
De labbekak is overigens mijn favoriet: "Dat is een zitzak zonder botten. Hun bekken lijken net slappe grotten. Ze worden ongemerkt steeds dikker. Niet omdat ze zoveel eten, maar te lui zijn om te kakken." De tekst laat niets te raden over. Maar de bijbehorende tekening zegt al genoeg. Wat een gedrocht, die labbekak!
Jaap Robben en Benjamin Leroy maakten al eerder samen creatieve hoogstandjes voor kinderen, zoals Zullen we een bos beginnen? (2008) en De Zuurtjes (2010). Voeg dit nieuwste boek daar maar snel aan toe.
De 50plus-partij haalde twee zetels bij de laatste verkiezingen. Krijgen ze wat meer te vertellen. En ze kónden al zoveel vertellen! Samen met illustrator Sylvia Weve maakte Bette Westera twaalf portretten van bewoners van een verzorgingstehuis. Voor kinderen, die soms wel eens vergeten dat opa of oma ook jong zijn geweest.
Je moet even doorkrijgen hoe het boek werkt. Aan de kant, ik ben je oma niet! ziet eruit als een fotoalbum van levensverhalen, met uitklapbare pagina's. Op de voorkant staat het verhaal van nu. Op de achterkant lees je hoe het vroeger was. Zodat je uiteindelijk precies weet 'hoe het allemaal zo gekomen is'.
Die opzet werkt. Neem een willekeurig verzorgingstehuis, en de bewoners zien er redelijk homogeen uit. Maar achter al die personen schuilt steeds een eigen verhaal. Mevrouw De Vries brengt haar verzorgers tot wanhoop omdat ze steeds op meubels klimt. Blijkt ze vroeger een acrobate in het circus te zijn geweest. Meneer Zeybek helpt graag mee als de hulp zijn kamer komt doen. Hij was vroeger baas van een schoonmaakbedrijf. En meneer Van Dam, vroeger dakloos, slaapt af en toe nog steeds het liefst in het plantsoen.
Ouderen zijn behalve oud ook boeiend en grappig! Prachtig opgetekend door Bette Westera. Op rijm en vol humor. De schitterende illustraties van Sylvia Weve doen daar nog een schepje bovenop. Lezen (of voorlezen) dit boek! Dan leer je opa's en oma's van een heel andere kant kennen.
Strijd om de kathedraal is het nieuwste jeugdboek van meesterverteller Jacques Vriens. Eerdere boeken als Achtstegroepers huilen niet en Tien torens diep waren ook heel succesvol in de bioscoop en op tv. Met dit nieuwe boek, over de vriendschap tussen Thies en de blinde Mette rond het jaar 1400, zou dat ook wel eens kunnen gebeuren.
Lang geleden, in het zuiden van Nederland, zit Thies mokkend met zijn ganzenveer boven een vel perkament. Hij moet van zijn vader naar de kloosterschool om bouwmeester te worden, net als hij zelf. De bouw van de kathedraal is zijn levenswerk. Maar Thies droomt van andere dingen. Hij wil toneelspeler worden.
Als hij op een dag de blinde Mette ontmoet, blijkt dat hij in elk geval talent heeft om verhalen te vertellen. Mettes vader werkt op de bouwplaats van de kathedraal en ze wil alles weten over het gebouw. Thies schetst haar de beelden. Helaas is niet iedereen blij met de kathedraal. Iemand steekt de werkplaats van Thies' vader in brand, en alle bouwtekeningen gaan verloren. De strijd om de kathedraal wordt nog grimmiger. Zo grimmig dat er slachtoffers vallen.
Strijd om de kathedraal roept glasheldere beelden op en is razend spannend. Geweldig! Mag van mij ook weer verfilmd worden.
Jacqueline Eckhardt
p/a
[email protected]
Jacqueline Eckhardt is tekstschrijver en balletdocente. Ze is getrouwd met sportjournalist Dennis Jansen. Samen met hun vier kinderen verhuisden zij onlangs vanuit het oerdegelijke Westlandse tuindersdorp Kwintsheul naar de 'grote stad' Den Haag. De draai is nog niet helemaal gevonden, de weg naar het Haagse kinderboekenmuseum gelukkig wel. Vanaf april 2003 schrijft Jacqueline de kinderboeken-recensies voor Ouders Online.