|
|
Column over pleegkinderen
februari 2000
Meestal blijf ik vrij rustig wanneer ik boos ben op mijn dochter Ilja, of - zoals nu - op mijn pleegzoon Ron (11 jaar, ADHD en ontwikkelingsachterstand). Ik had Hans al gewaarschuwd: "Houd je adrenaline-gehalte laag jongen, en laat je niet opnaaien." Maar nu gierde het bij mij tot ongekende hoogte.
Ilja en Ron
Sinds Ron bij ons in huis is, is er is geen moment rust meer. Wanneer hij niet direct aandacht vraagt, dan gebeurt het wel indirect. Zo is hij een levende ondertiteling voor de televisie, moet hij alles hardop van commentaar voorzien, en praat, zingt en leest hij alles mee. Een simpel verzoek als "Ron, ik kan het zo ook wel horen, wees nou eens stil man...", heeft enkel als effect dat hij binnensmonds vreemde kreun- en brom-geluiden gaat maken.
TV uit, zucht...
Wanneer de tv uit moet, wordt het helemaal leuk. Traag en met een lang gezicht loopt hij door de kamer. Zucht... Wat zal ik nu weer eens gaan doen? Zucht... ik verveel me... Zelf iets bedenken kan hij niet. Dat moeten wij voor hem doen.
Dan weer moet de kat het ontgelden. Eerst worden er nog pogingen gedaan het beest te knuffelen, maar poes heeft geen zin. Een speelgoedmuis is snel gepakt en wham.... Met flinke vaart en precisie wordt het speeltje als een projectiel op de poes afgevuurd.
Na een dag vol grote en kleine irritaties, voortdurende correcties, en geruzie tussen Ron en Ilja, is het nu over bij mij; de stoppen slaan door. Ik spring op, en brul dat hij nu naar zijn kamer moet vertrekken, want anders... Gelukkig snapt hij de hint, waarna hij meteen de trap op sprint.
Vergelijking slaat aan
Verongelijkt kijkend zit hij op zijn kamer. Ik had ondertussen tot 100 geteld en de eerste woede was wel weer weg. Ron snapte niet waarom ik nou zo boos werd. Hij had toch niets gedaan? Blijkbaar zag hij de link niet tussen zijn welgemeende gooi naar de kat en mijn uitbarsting.
Terwijl ik me realiseer dat ook dit een onderdeel van zijn ADHD is, ga ik bij hem zitten. Hij is bang dat ik hem niet aardig vindt. Bang dat deze dag vol kleine missers en een grote fout voor hem fataal zullen zijn. Dat we hem nu niet meer willen.
Plots schiet mij een vergelijking te binnen. Ik vertel hem dat wij hem een leuke jongen vinden, maar dat we zijn gedrag niet kunnen accepteren. Dat we niet per se boos zijn op hem als persoon, maar wel op de dingen die hij doet, of juist niet doet (zoals luisteren). "Je bent net een race-auto Ron. Je gaat maar door; vol gas ga je zonder nadenken door allerlei moeilijke bochten, zonder op de regels te letten, of te remmen waar dat nodig is. Blijkbaar kun je je rem zelf niet vinden. Dus moeten wij jouw rem zijn en daarom worden we boos."
Het helpt; de vergelijking slaat aan. De eerstvolgende dagen horen we regelmatig een gierend remgeluid wanneer we hem corrigeren. "Oh ja, remmen... ieieieieieieie..."
Niet als ADHD-pleeggezin door het leven
Nu is het rustig in huis. Op zondag 24 januari is Ron vertrokken naar een behandelgroep voor kinderen met ADHD. Zijn plaatser en onze pleegzorgbegeleider waren unaniem: het was een moeilijke jongen voor een eerste plaatsing, en wij hebben het prima gedaan. "Ik heb ze in de rij staan hoor", meldt de plaatser. Blijkbaar is het voor deze kinderen extra moeilijk om een pleeggezin te vinden. Maar hoe vervelend we het ook vinden, deze keer bedanken we voor de eer. We willen ervoor waken niet als ADHD-pleeggezin door het leven te gaan.
"Een meisje die lief is..."
De rust is vreemd, maar wel lekker. We praten veel over Ron; over zijn leuke en minder leuke kanten. Ilja lijkt hem niet te missen. Vreemd. Ik had het idee dat er toch een soort broer-zus relatie was ontstaan, en dat juist zij er moeite mee zou hebben dat hij weg was.
"Mam, als we weer een kindje krijgen, kies je dan een meisje die lief is en geen ruzie maakt?" Vanaf 1 maart zijn we weer beschikbaar.
Mariska Botman
p/a [email protected]
Mariska Botman is 36 jaar, beleidsmedewerker bij de Nederlandse Vereniging voor Pleeggezinnen, en buitengewoon ambtenaar van de Burgerlijke Stand. Getrouwd met Hans (46) en journalist bij een landelijk dagblad. Samen met Ilja, dochter van 6, vormen ze sinds 1999 een pleeggezin.
Ze hebben gekozen voor crisis-opvang, een type opvang dat normaal gesproken kort duurt. Voor kinderen die om een of andere reden snel een plekje in een gezin nodig hebben. Deze vorm duurt drie maanden tot een jaar.
Bij Ouders Online leest u elke maand de ervaringen van Mariska en haar gezin. Heeft u vragen over pleegzorg, of overweegt u zelf een pleegkind in huis te nemen, dan kunt u mailen naar het bovengenoemde adres.