Column over pleegkinderen

november / december 2000

Pleegouder zonder pleegkind

Wanneer je je aanmeldt voor pleegzorg, ben je enthousiast. Je wilt voor een kind zorgen en je wilt het een plek geven. Vol goede moed ga je de introductieperiode in, de cursus volgen, en de gesprekken met de pleegzorgwerker aan. Uiteindelijk ben je 'goedgekeurd' en ben je geen aspirant-pleegouder meer, maar 'pleegouder in de wacht'. Inmiddels wachten we alweer een hele tijd, na het vertrek van ons vorige pleegkind.

Vorige week stond in de krant dat de pleegzorg zijn pleegouders in de kou laat staan. De strekking van het verhaal was dat er aan de ene kant een grote werving voor pleegouders is, terwijl er aan de andere kant veel pleegouders 'in de wacht' zijn. Dat wil zeggen: ze zijn pleegouder zonder pleegkind, en wachten soms al erg lang op een plaatsing.

Vreemd, zul je denken. Maar zo vreemd vind ik het niet. Ik weet inmiddels dat er een scheve verhouding is tussen 'vraag' en 'aanbod'. Veel pleegouders willen een zo jong mogelijk kind opvangen. Kinderen tot 4 jaar zijn favoriet. Aan de andere kant is er juist een enorme groep oudere pleegkinderen. Voor kinderen van 12 jaar en ouder is het moeilijker om een plek te vinden.

Even geen puber meer
Na het vertrek van onze pleegpuber, in september, is ons aanbod is gelijk gebleven: kinderen in de basisschoolleeftijd. Het laatste kind was dus eigenlijk ouder dan ons aanbod. Maar wetende dat het juist voor dat soort kinderen zo moeilijk is een plek te vinden, hadden we aangegeven dat die leeftijdscategorie op zich bespreekbaar was.

In het gesprek na de plaatsing hebben we die laatste toezegging voorlopig weer ingetrokken. Even geen puber meer.

Emotioneel heb ik het daar toch moeilijk mee. Het gaat eigenlijk niet om de puber, de leeftijdsgroep, maar de moeite die ik persoonlijk had met de laatste plaatsing. Je kunt nog zoveel aangeven op papier, vertellen wat voor kind je er wel of niet bij kan hebben, maar de praktijk is vaak zo anders.

Wat was er dan zo moeilijk?
Als mij gevraagd wordt waarom het eigenlijk zo moeilijk was, dan is dat lastig om uit te leggen. Het beste antwoord dat ik tot nu toe heb kunnen vinden, is dat het soms gewoon niet klikt. Je kunt overal en altijd iemand tegenkomen waar je absoluut geen toegang bij kunt vinden. Dat kan aan jou liggen of aan de ander.

En als je zo iemand ergens tegenkomt, zoek je er verder geen contact mee. Krijg je een kind in huis waar je dat gevoel bij hebt of krijgt, dan wordt het moeilijker.

Ik kwam in conflict met mezelf. Je geeft je niet voor niets op als pleegouder. Je weet dat de kinderen problematisch kunnen zijn en bagage met zich meenemen. Wij willen er zijn voor die kinderen.

Rotgevoel
En dan komt er een binnen waar je, hoe je er ook je best voor doet, zoveel moeite mee krijgt, dat je het bijna niet meer kunt opbrengen om er voor zo iemand te zijn. Dat is een rotgevoel.

We hebben nog steeds contact met haar. Ze was er onlangs nog even, op een verjaardag. Ze wil nog graag af en toe langskomen. En eigenlijk doet me dat goed. Blijkbaar zijn we er toch voldoende voor haar geweest. Pleegouder ben je ook niet alleen voor de duur van de opvang; pleegouder ben je voor altijd.

P.S. Voor de nieuwsgierigen die willen weten hoe het met de telefoonrekening is afgelopen: daar zijn we nog mee bezig. Het laatste wat we hoorden, was dat er ongeveer 10% is overgemaakt en dat het pleegkind elke maand een bedrag opzij moet leggen. Dat kan nog lang gaan duren.

Mariska Botman
p/a [email protected]

Bij Ouders Online leest u elke maand de ervaringen van Mariska en haar gezin. Heeft u vragen over pleegzorg, of overweegt u zelf een pleegkind in huis te nemen, dan kunt u mailen naar het bovengenoemde adres.