|
|
Column over pleegkinderen
november 1999
Voor we ons opgaven als 'aspirant-pleegouder', kregen we de gekste verhalen te horen. We zouden uitgehoord worden over ons intieme leven, we zouden apart genomen worden voor een gesprek over onze relatie, en vervolgens zouden de afzonderlijke antwoorden met elkaar vergeleken worden. Te open zijn was niet goed, te gesloten ook niet. Nu zijn we vrij nuchtere mensen, dus we zouden wel zien. Als het te gek wordt, dan stoppen we ermee, was de afspraak.
Steeds bewuster
Een pleegouder is iets anders dan een adoptie-ouder. De hele procedure is dus ook geheel anders. Toen de verplichte introductiecursus begon, zei ik tegen Hans: "Geitenwollen sokken aan, jongen! We gaan inleven en invoelen".
Gedurende vier avonden onderga je een heel scala van indrukken en gevoelens. Bijvoorbeeld: invoelen hoe het is om je ouders 'te verliezen', door je eigen verlies te verwoorden. Of praten over jouw normen ten aanzien van seksualiteit, omdat veel kinderen seksueel misbruikt zijn. Mishandeling, onthechte en bodemloze kinderen, alles komt aan de orde.
Steeds bewuster kwamen we van die avonden thuis, en steeds meer spraken we over wat we niet en vooral ook wat we wel zouden aankunnen. En dat is precies wat ze willen bereiken. Dat je je bewust wordt van je eigen grenzen en gevoelens, zodat je een pleegkind kunt aanvoelen bij de problemen die het meebrengt.
Kind op bestelling?
Toen we eenmaal wisten wat we dachten aan te kunnen, mochten we een enorme vragenlijst invullen. Kind op bestelling? Het lijkt erop. Leeftijden, handicaps, problemen in gedrag, alles staat erop.
Omdat onze Ilja nog zo beïnvloedbaar is met haar 5 jaar, wilden we geen agressiviteit en hyperactiviteit. Ik wil blijven werken, dus ook geen kinderen onder de 4 jaar. En niet ouder dan 14, want daar hebben we geen ervaring mee.
Ach, en verder maakte het ons niet zo uit. Wat doe je als er een kind is dat snel een plek nodig heeft? Dan ga je toch niet kijken naar het kleurtje of de achtergrond? Dan gooi je gewoon de deur open.
Wel plek, geen kind
En nu wachten we alweer een maand op ons volgende kind [Vic uit de vorige aflevering is alweer weg – red.OO]. De media stonden er bol van: 'Tekort aan pleegouders'. Maar dat wil natuurlijk niet zeggen dat er voor de pleegouders die wél beschikbaar zijn, op afroep kinderen beschikbaar zijn. Zeker niet voor crisisopvang, de vorm waar wij voor gekozen hebben.
We waren overigens al gewaarschuwd: met crisisopvang (opvang voor korte duur) kan het wel eens een tijdje duren voor er een kind komt. Een aanmelding moet passen bij ons aanbod en de meldingen voor crisisopvang gaan ook met pieken en dalen.
De eerste weken liep ik nog trouw bereikbaar te zijn, 06-nummer mee, bij ieder telefoontje denkend dat het de pleegzorg kon zijn. Nu wachten we gewoon rustig af, laten we Ilja in de pleegkamer spelen, en hopen we alleen maar dat we binnen afzienbare tijd kunnen starten.
"Net een zwangerschap waarvan je niet weet hoeveel maanden die duurt en ook niet wat je krijgt...", zei iemand laatst tegen mij. Wie weet krijg ik ook nog een bult van dat wachten.
Mariska Botman
p/a [email protected]
Mariska Botman is 36 jaar, beleidsmedewerker bij de Nederlandse Vereniging voor Pleeggezinnen, en buitengewoon ambtenaar van de Burgerlijke Stand. Getrouwd met Hans (46) en journalist bij een landelijk dagblad. Samen met Ilja, dochter van 6, vormen ze sinds 1999 een pleeggezin.
Ze hebben gekozen voor crisis-opvang, een type opvang dat normaal gesproken kort duurt. Voor kinderen die om een of andere reden snel een plekje in een gezin nodig hebben. Deze vorm duurt drie maanden tot een jaar.
Bij Ouders Online leest u elke maand de ervaringen van Mariska en haar gezin. Heeft u vragen over pleegzorg, of overweegt u zelf een pleegkind in huis te nemen, dan kunt u mailen naar het bovengenoemde adres.