Camping in Calviac - aflevering 3

Naomi Middelkoop runt samen met haar man een camping in het Franse departement Lot. Voor Ouders Online schrijft zij dit jaar (opnieuw) een 2-wekelijkse column over haar belevenissen met ouders en kinderen op de camping.

Stenen

Wanneer ik 's morgens nog in een lange broek en wollen trui in de receptie zit, komen de stoerste jongens al vragen of de glijbaan van het zwembad aan mag. En 's avonds moeten ze door papa en mama terug naar de tent of caravan gesleurd worden, omdat het anders te laat en te koud wordt. Tja, dat zwembad... een bron van plezier, maar ook van zorg én ontroering.

Blauwe lipjes
Zo nu en dan komt er één van de kinderen met blauwe lipjes naar boven gelopen voor een ijsje. Het liefst zou ik hen warme chocolademelk geven, of erwtensoep, maar ze schijnen het echt niet koud te hebben.

Over het algemeen hebben we weinig last van kinderen wanneer het weer zo mooi is, maar er zijn natuurlijk uitzonderingen.

Beetje beu
Wanneer mijn man 's avonds naar het zwembad loopt om de boel af te sluiten, wordt hij daar onaangenaam verrast. De jongens waren het zwemmen kennelijk een beetje beu en hadden daarom stenen in het zwembad gegooid. Dat is niet alleen vervelend, maar ook behoorlijk gevaarlijk, aangezien kleine steentje kunnen worden opgezogen door de pompen. Die kunnen dan doorbranden en dan kost het ons een nieuwe pomp.

Het is al behoorlijk donker, dus mijn man besluit de stenen pas de volgende dag uit het water te vissen.

Glijbaan een dag dicht
De volgende ochtend belooft het weer een warme dag te worden en om een uur of 9 staan de kinderen dan ook alweer bij de receptie met de vraag of de glijbaan aan mag.

"Nee jongens, jammer!" zeg ik beslist, en ik leg ze uit wat voor gevolgen hun stenen kunnen hebben voor ons en voor henzelf. Zonder pompen kan het zwembad niet open. Ik vertel hen dat elke keer als wij stenen in het zwembad vinden, de glijbaan een dag dicht gaat.

De jongens ontkennen niet dat ze de stenen in het water hebben gegooid en dat vind ik wel weer eerlijk van ze. Een beetje beteuterd vertrekken ze weer naar het zwembad.

Kring
Als ik een kwartiertje later van mijn terras naar het zwembad kijk, zie ik de kinderen in een kring zitten. Ze bespreken kennelijk iets ernstigs, want hun snoetjes staan behoorlijk serieus.

Ik moet er wel een beetje om lachen. Die 9 à 10-jarige guppies die samen overleggen wat ze nu moeten gaan doen...

Ik ga verder met mijn receptiewerk en vergeet bijna het hele voorval. Tot, om vijf minuten voor 6, de hele groep kinderen de receptie in komt lopen. De grootste van het stel heeft een emmer in zijn handen.

Beetje trots
"Alstublieft!" zegt hij verlegen, terwijl hij me de emmer aangeeft. De emmer zit, tot mijn verbazing, vol met stenen. "We hebben ze er allemaal uitgevist!" zegt hij een beetje trots. De kinderen die achter hem staan, knikken enthousiast. "Mag nu de glijbaan weer aan, morgen?" vraagt een klein meisje voorzichtig.

Ik kijk nog even quasi bedenkelijk naar de volle emmer stenen, slaak een diepe zucht en zeg dan: "Vooruit dan maar..." De opgeheven kindersnoetjes om me heen beginnen spontaan te glimmen en na een vrolijk "Dankjewel" rennen ze de receptie weer uit.

Soms kan ik onze jongste camping-gasten wel achter het spreekwoordelijke behang plakken, maar op momenten als deze heb ik alles voor hen over.

Naomi Middelkoop, Camping Les Trois Sources (Calviac, Frankrijk)
[email protected]

Archief van voorgaande afleveringen