27 november 2011 door Marijke de Vries
Kun je een luister-cd voor volwassenen aan een kind geven? Marijke de Vries testte voor ons: 'De aaibaarheidsfactor' van Rudy Kousbroek.
Mijn zoon (12) is poezenfluisteraar. Dat betekent dat hij op straat regelmatig uitroept: "Aaah, wat een lief póesje!", door de knieën gaat, en zelfs de meest schuwe kat weet te verleiden om bij hem te komen en zich lekker achter de oortjes te laten kriebelen.
Het betekent ook dat hij zijn ouders, die wandelende takken al best heftige huisdieren vinden, wist te verleiden tot de aanschaf van een kat. En dat er, na het voortijdig overlijden daarvan, inmiddels twee kittens door ons huis huppelen.
Zoals vrijwel elke poezenliefhebber kent mijn zoon De aaibaarheidsfactor van Rudy Kousbroek. Een prachtig boekje (uit 1969), met onder andere: de plaats van de poes in het koninkrijk der dieren, en de visie op dieren in verschillende Europese landen ("De Fransen zien in veel gevallen een dier als een soort biefstuk op poten"). Maar ook: hilarische en herkenbare verhalen over hoe je een kat leert door het kattenluikje te gaan, en de beroemde handleiding voor een zelfbouwkat.
Dit zijn de verhalen die ik mijn zoon voorlas, hinkstapspringend over de lastiger passages en de echt onbegrijpelijke woorden overslaand.
Maar nu hebben we het luisterboek, voorgelezen door Midas Dekkers. Hoe zou mijn kersverse brugklasser, die zich nog elke avond voor het slapengaan graag laat voorlezen, dat vinden?
Lastig, bleek al snel, toen ik de cd aanzette. Hij zat het eerste verhaal geeuwend uit, en liet zich dankbaar afleiden door een van de poezen die zich onder zijn dekbed verstopte.
De avond daarna zocht ik zijn lievelingsverhaal op, over het aaien van poezen. Dat hield zijn aandacht al wat meer vast. Ook de andere verhalen die hij al kende, beluisterden we. Grinnikend en elkaar aanstotend bij herkenbare passages over poezen die vergeten hun tong weer naar binnen te halen na het likken. En met kippenvel bij het verhaal over weglopende poezen (vanwege ons eigen katertje dat onlangs een dag zoek was).
Nadat we de eerste cd (het zijn er twee, in een aaibaar zwart fluwelig hoesje) hadden beluisterd, vond hij het "wel leuk, maar ik ben zo gewend hoe jij voorleest, mam".
Boeken voor volwassenen, over aansprekende onderwerpen, kun je best voorlezen aan kinderen (met af en toe wat weglaten of parafraseren), maar het eenrichtingsverkeer van een luisterboek werkt minder goed.
Bij mijn zoon staat poezen knuffelen op 1, gevolgd door voorlezen door mama. Als dat allebei niet kan, vooruit, dan mag Midas Dekkers voorlezen.
