18 maart 2011

Tieners kunnen soms te veel tijd besteden aan gamen. Hieronder een ervaringsverhaal van een jongvolwassene (21 jr), die achteraf vindt dat hij zijn tijd vermorst heeft. Plus een oplossing.
 

Hoe ik mijn tijd vermorste

door Bart Peilkokers

Woord vooraf van de redactie
Op onze ouderavonden over 'kinderen en nieuwe media' komt regelmatig de tijdsbesteding bij gamen aan de orde. Ons advies is dan altijd om kinderen te begrenzen, omdat ze dat zelf niet goed kunnen. Maar hoe doe je dat? En hoe hou je het gezellig? Want alsmaar ruzie maken schiet ook niet op. Technische hulpmiddelen kunnen dan best handig zijn.

Voor Windows XP heb je het programma TimeSlot, waarmee je de computertijd kunt begrenzen. Maar dat werkt niet goed op Vista en Windows 7. (Gelukkig hebben die besturingssystemen hun eigen begrenzingsmiddelen, al zijn die helaas nogal gebrekkig.) Maar voor game-consoles als de PS3 is helemaal niets beschikbaar, en voor de Xbox is het instellen van tijdslimieten heel lastig. Wat dan?

Redactie Ouders Online

Ik kan het mij nog goed herinneren: "Weg met dat ding!", schreeuwde mijn vader. Hij had al zes keer geroepen voor het eten, maar het ging totaal langs me heen. Ik bevond me in een andere wereld. Een wereld waarin niemand zeurde over het eten, of de tennislessen waarvoor ik te laat zou komen.

Het begon met RTS-games
Door de jaren heen waren er verschillende spellen waarin ik mijn tijd verloor. Het begon met 'real time strategy'-spellen (RTS-games). Dat zijn spellen waarin de speler de generaal is, die zijn soldaten via het beeldscherm laat vechten zoals hij dat zelf wil.

Als jongetje speelde ik al graag met Lego, waarmee ik hele fortificaties bouwde. In mijn fantasie construeerde ik tegenstanders die kilometers langs muren moesten trekken om mijn basis te vernietigen. Lego in groep 8, dat kon niet meer. Maar in die RTS-games kon ik mijn oude passie kwijt.

Dagenlang god geweest
Mijn passie voor RTS-games heb ik nooit verloren. Maar ik ontdekte wel heel veel andere games. Zo was er Black & White, waarin ik een god was. Die god had een 'beest', zoals een schildpad of een tijger.

Het beest kon – net als de god – ervoor kiezen hele steden te verbranden. Maar hij kon er ook voor kiezen om steden te bóuwen, en de burgers voldoende eten te schenken. Het beest leerde van de interacties van de god. Ik ben dagenlang god geweest.

Meedoen met de grote jongens
De volgende fase was die van Knight Online. Dat is een (gratis) MMORPG, wat staat voor: Massive Multiplayer Online Role Playing Game. Je bent dan met talloze andere spelers online in een rollenspel dat zich in een fictieve wereld afspeelt. Knight Online zuigt je een eigen wereld in, waarin twee groepen tegen elkaar strijden.

Het spel heeft veel overeenkomsten met World of Warcraft, wat op dit moment heel populair is. Het loont om heel veel te spelen, want als je te weinig speelt, kun je niet meedoen met de grote jongens.

Vooral één avond staat me nog bij. Ik was 14, ik speelde op hoog niveau, en voelde me heel wat. Tijdens het spelen dronk ik een halve krat bier leeg, en tuimelde ik om half-3 's nachts, zwaar aangeschoten, mijn bed in.

Turbulente jaren
De jaren erop waren turbulent. Ik daalde af van havo/vwo naar vmbo, maar ik leerde ook nieuwe mensen kennen met wie ik bevriend raakte. Ik ging naar een huiswerkinstituut, waardoor ik mijn passie voor gamen kon combineren met het halen van degelijke cijfers.

Uiteindelijk haalde ik via volwassenen-educatie mijn havo. Maar daarna bleek ik in een soort tram te zitten die steeds tot stilstand kwam. Steeds begon ik aan een opleiding die ik niet afmaakte. 's Nachts speelde ik Warcraft 3 online, en rookte daar ook vaak een jointje bij.

Enorme vertraging
Hoe het kwam weet ik niet, maar op enig moment zag ik het licht. Ik besloot nog één keer een opleiding uit te kiezen en die ook af te maken. Ik kom er dus wel, zij het met enorme vertraging.

Had mijn leven er anders uitgezien als mijn ouders het gamen voor mij aan banden hadden gelegd?

Waardevolle tijd verspeeld
Ik weet dat ik er moeite mee gehad zou hebben wanneer mijn ouders een tijdslot op mijn PC of mijn game-console hadden geïnstalleerd. Maar nu ik 21 ben, vind ik het jammer dat ik door het gamen weinig tijd geïnvesteerd heb in het ontdekken van andere passies.

Ik had bijvoorbeeld graag willen leren schaken en muziek maken. En ik ontdek nu pas hoe leuk het is om te lezen. Ook heb ik kansen laten schieten. Ik kreeg de mogelijkheid om me in te zetten voor de studentenvakbond, maar heb dat voorbij laten gaan omdat ik wilde blijven gamen.

Consolestop
Achteraf gezien heb ik dus waardevolle tijd verspeeld. Letterlijk. Met gamen is niets mis, tenzij je niets anders meer doet. En omdat ik weet dat er in veel gezinnen ruzie is over de gametijd, denk ik dat zij baat kunnen hebben bij een middel om die gametijd te beperken.

Daarom zou ik zoiets als ConsoleStop [tijdschakelaar voor game-consoles, zie onder - red.] wel proberen, als ik kinderen had. Het geeft je kinderen steun in periodes waarin het gamen zo'n grote aantrekkingskracht heeft.

Bewuste beleving van tijd
Tijd is het meest waardevolle wat een mens heeft, en ik denk dat een bewuste beleving van tijd iets is wat je moet leren. Bewust leren omgaan met je tijd past in mijn ogen bij een bewuste opvoeding.

Wel denk ik dat het gebruik van technische oplossingen moet samengaan met zinvolle gesprekken. Zelf had ik bijvoorbeeld graag met mijn ouders gesproken over het nut van tijdplanning en zelfbeheersing. Bij ons was er helaas alleen maar ruzie.

Bart Peilkokers
p/a [email protected]