Voor de winnaars: 10 DVD's van Peter en de Wolf

februari/maart 2004

Waarin verschillen u en uw kind van smaak? En hoe gaat u daarmee om? De mooiste inzendingen zijn goed voor een DVD van Peter en de Wolf.
 

Inzendingen

1. Kindersmaak bij ons thuis
Kathy Groeninck, Geraardsbergen België

Op een dag was ik mijn kasten aan het sorteren. Ik zette een aantal dingen op de tafel omdat ik ze niet zo mooi (meer) vond en deze uit mijn kast wou doen. De oudste (11 jaar) passeerde: 'Oh zo mooi, Ik ga op mijn kamer een museum maken'.

Aan kleren moet ik volgens hem geen geld besteden. En een gaatje erin, dat vindt hij ook geen probleem.

De kleinste (6 jaar) wil dan weer computerspelletjes met mij spelen waar ik echt niets aan vind met soldaten enzo.

Ja, met mijn 3 mannen (1 grote en 2 kleine) in huis, verschillen de smaken nogal eens.

Dochter Roos van bijna 4 heeft echt een uitgesproken eigen smaak (en mening ook).

Gelukkiger wijze is het bijna de smaak die ik vroeger ook had dus is het voor mij wat makkelijker te accepteren.

Te beginnen bij: het speelgoed. Omdat ik vroeger echt een poppenmoeder was hoopte ik dat Roos dit ook zou zijn/worden, inmiddels heb ik de hoop opgegeven.

Op haar 3e verjaardag kreeg ze een mooie babypop in de hoop dat dit zou inslaan als een bom... een paar dagen later belandde de pop in de speelgoedkist samen met ander speelgoed waar zelden naar omgekeken word. Ook kreeg ze een paar dagen later een verlaat verjaarskado: een tiener pop (Steffie)met een prachtig roze jurkje aan... hier was ze dolblij mee (en nog) ze heeft inmiddels een speciale "Barbie doos" waar wel 7 verschillende tiener poppen in bivakkeren, van mode pop tot verpleegster maar die met de roze jurk blijft favoriet!

Ik vond het jammer dat ze nu al met die tiener poppen speelde want ik zag haar zo graag als poppenmoedertje net als ik zelf vroeger was, ik heb me zelf maar wijs gemaakt dat ze die periode heeft over geslagen en stort me nu op het maken van tienerpoppen mode...

Dan de kleding. Alles moet het liefst roze zijn, terwijl ik licht blauw en andere kleuren blauw haar ook zo mooi vind staan.

Ik leg, voor ze slapen gaat, de kleren voor de volgende dag al klaar... makkelik zou je denken waar het niet dat ik de volgende ochtend heel andere kleren op d'r stoeltje zie ligggen als wat ik de avond er voor had klaargelegd... alles ROZE!!

In het begin ruilde ik het gewoon om, met frisse tegensputterij van Roos, nu ga ik dat "gevecht" niet meer aan en laat het gewoon zo en leg in goed over leg samen met haar de kleren klaar voor de volgende dag zodat ik toch nog een klein beetje de vinger in de pap kan houden....

Zelf ben ik een liefhebber van warm eten. Het liefst zou ik zowel 's middags als 's avonds warm eten. Mijn oudste dochter van bijna 6 jaar vindt bijna al het warm eten vies. Het liefst heeft ze gewoon een boterham.

Elke avond zetten we dus trouw een bordje voor haar neer met een aardappeltje, wat groente en een heel klein stukje vlees. Met veel tomatenketchup gaan er dan 4 of 5 pieteterige stukjes aardappel in. Door belonen proberen we het voor elkaar te krijgen dat ze ook wat van de rest eet.

Eén avond in de week krijgt ze brood. Een andere avond is er dan frites, pannenkoeken of zelf gemaakte pasta. Het enige warme eten dat ze eet.

Ik loop zelf graag in een spijkerbroek; leuk, handig, sterk, niet te koud enz. Voor onze zoon Tim (toen 2, 5, nu 6 jaar) hadden we ook leuke spijkerbroeken aangeschaft. Helaas, meneer wilde pertinent geen spijkerbroek aan. Het waarom kon hij toen nog niet onder woorden brengen, maar wel duidelijk maken dat hij ze echt niet wilde dragen. Jammer.

De remedie: ik plande vast voor de volgende dag een spijkerbroek maar probeerde het al de dag ervoor. Na het afwerende gedrag zei ik dan: Ok, maar dan leg ik hem vast klaar voor morgen. De volgende dag was er dan wel even gemopper, maar hij snapte wel dat hij er dan niet onderuit kon. Nu zijn spijkerbroeken favoriet, vooral een tuinbroek van spijkerstof, want dat heeft Bob de Bouwer ook!

Een kindersmaak is uniek maar vaak doet je kind aan na-apen is dit niet jouw smaak en kun je er niet van slapen als volwassene word je gewaardeerd om een eigen smaak zie die kindersmaak dus als positief vermaak over smaak valt niet te twisten, ieders smaak is uniek zelfs wanneer je kind er als een zuurstok uitziet en plain publiek het is toch heerlijk om iemands keuze te waarderen hoe het ook uitpakt, daar zal je kind zelf het meeste van leren

Mijn zoon van drie kijkt niet naar prachtige poppenseries als Dierendokter Tom of Bob de Bouwer. Nee, mijn mannetje verkiest zijn grote held Brandweerman Sam. Deze poppenserie uit dezelfde stal als Tom en Bob, is zo knullig dat het wel amateurisme lijkt.

De begin-tune alleen al: "hij is heel accuraat, Brandweerman Sam"... zo knullig vertaald dat het pijn doet. En dan gezongen door een man met het accent van Koningin Beatrix. Maar mijn zoontje vindt het prachtig en ik moet toegeven: hoe knullig ook, de brandweerauto is natuurlijk geweldig ("hier Jupiter 999- over") en Brandweerman Sam redt elke keer weer de dag.

Mijn zoon ziet graag elke dag dezelfde aflevering (welke peuter niet?) en beleeft het hele verhaal intens mee. Hij lacht steeds om alle grappen en zingt mee met de begintune. Ik moet dus erg vaak dezelfde ellende van Sam meemaken. Sam irriteert me inmiddels mateloos: wat een saaie man. Hij verbiedt iedereen met lucifers te spelen en zegt voortdurend: "niet doen, dat is erg gevaarlijk. "

Maar er is één karakter waar ik na een tijdje toch wel erg om moet lachen en dat is - voor de kenners - Diewerd. Zij is een persiflage van zichzelf en hoe langer ik naar deze ellende van de braafste man van Nederland kijk in al zijn onbenulligheid, hoe leuker ik deze Diewerd vind.

Diewerd heeft een winkel van Sinkel, draagt altijd roze pantoffels en heeft altijd de krullers in, mèt haarnetje erover. En ze praat net als Mien Dobbelsteen en ook op die toon. Heerlijk. Stiekem hoop ik inmiddels dat mijn zoon vraagt om Sam te mogen zien, want dan kan ik weer smullen van anti-heldin Diewerd...

Maar die begin-tune blijft echt verschrikkelijk.

Mijn dochter is een meisje dat helemaal gek is op roze, goud, glitter, K3 en ballet. Ik verbaas me er regelmatig over dat ik een kind met die voorkeuren op de wereld heb gezet, want als ik ergens niet van hou is het roze, goud, glitter, K3 en ballet. Ook vroeger als kind hield ik daar niet van. Ik ben dan ook "bang" dat mijn kind altijd van roze en ballet blijft houden.... Ik ben meer "stoer" dan "schattig", klim liever in een boom dan dat ik me in een balletpak hijs en hou meer van zwart en kaki dan roze en goud.

Maar goed, zij vindt het geweldig en daar zal ik me dan toch een beetje aan aan moeten passen. Kleren kopen gaat redelijk, zij wil alles roze, ik probeer haar ook nog wat andere kleuren aan te smeren. Soms lukt dat. Of ik koop als zij er niet bij is gewoon stoere spijkerbroeken voor haar, die ze dan toch wel draagt gelukkig.

Verder doet ze aan ballet. Gelukkig hoef ik haar daar alleen maar naar toe te brengen en weer op te halen, want om daar nu iedere week naar te kijken? Jakkes..... Als ze een uitvoering heeft gaan we natuurlijk wél kijken, dat hoort erbij. Hier hebben we dan verder ook geen discussies over, ze moet een sport kiezen die z�j leuk vindt, niet een sport die ik leuk vind.

Al met al gaat het met die verschillende smaken best wel goed hier!

Mijn vriend en ik hebben een dochter van 24 maanden oud. En als verstandige ouders bekommeren wij ons allebei op onze eigen manier om haar toekomstige muzieksmaak.

Ik doe dat door haar op schoot te nemen achter de piano om klassieke muziek en allerhande kinderliedjes te spelen. Erg leuk, vind ik zelf.

Mijn vriend doet dat door onze dochter voor het naar bed gaan DVD's te laten zien en CD's te laten horen van RUSH, en soortgelijke herrieschoppers, waar ik van walg.

Ondertussen heb ik de stille hoop dat mijn invoering in de klassiekers en in de kinderliedjes vruchten af zal werpen. En mijn vriend, op zijn beurt, is er zeker van dat onze dochter helemaal zijn muzieksmaak heeft.

Ter ondersteuning neemt hij haar al vanaf de geboorte mee naar evenementen als Park Pop en andere gruwelen waar ik mij als vanzelfsprekend verre van houd. En natuurlijk neem ik haar ter compensatie mee naar bijvoorbeeld ballet-voorstellingen voor kinderen.

En onze dochter? Nou, die sleurt mijn vriend af en toe mee naar de piano, alwaar ze vast begint te dansen. En mij overhandigt ze voor het naar bed gaan de DVD van RUSH, die ze zelf wel eventjes opzet, als ik weiger.

Over één ding zijn mijn vriend en ik het eens: ze is wel erg muzikaal ;-)

Ik vind dat het om 2 verschillende zaken gaat:

Ten eerste de primaire smaak van kinderen wat betreft eten, muziek, kleding, speelgoed, wat ze wel of niet mooi vinden. En dat heeft dus niets met onze volwassen smaak te maken. Smaken verschillen, ook bij volwassenen. Alleen als volwassene heb je in de loop van je leven kunnen leren en/of de gelegenheid gehad om keuzes te maken, energie te stoppen om dingen te 'leren' waarderen. Sommigen hebben meer feeling voor schoonheid en details, anderen minder of het interesseert hen weinig.

Bij kinderen gaat het dus in eerste instantie om hun primaire gevoelens. En die zijn NATUURLIJK anders dan bij volwassenen. Wel speelt het aanbod en het 'afkijken' een rol. ALs een vriendinnetje barbie's heeft dan wil het andere meisje dat ook. Of ze er werkelijk iets aan vindt of er veel mee speelt, is maar de vraag. Ook dat is gewoon kindergedrag.

En dat is dus het 2e punt: je kunt als ouder/verzorger enz. je kind al op jonge leeftijd in aanraking brengen, laten proeven, voelen, kijken naar andere zaken dan alleen de pure 'kinderdingen'. Een goed voorbeeld is de natuur: wijzen op knopjes van bomen en planten in het voorjaar, laten kijken hoe mooi die bloemen zijn of dat uitzicht over het grasland met bruggetje en treurwilgen. Dat kun je ook doen met eten, met muziek en alles wat je je maar bedenken kunt.

M. a. w. een kind heeft zo zijn voorkeuren op zijn of haar eigen leeftijdsniveau (ook hier is dat natuurlijk niet bij elk kind hetzelfde). Deze voorkeuren zullen naar mate het kind ouder wordt veranderen en verdiepen. Dat is heel natuurlijk. Wel kun je als ouder je kind stimuleren door, voor jou, mooie dingen te laten beleven en zo het kind al op jonge leeftijd meer bieden dan de gebruikelijke K3 CD.

Het zal mij niks verbazen dat wanneer je je kind op peuter/kleuter leeftijd naar mooie muziek laat luisteren, dat veel kinderen dit ook al op jonge leeftijd waarderen. Alleen veel van ons vinden, dat je kinderen alleen kinderdingen moet bieden, waardoor 'volwassen' interesse pas veel later komen.

Ikzelf ben 40 en hou van de 70jaren muziek. Marloes van 12 houdt van Britney en Kimlian, de kids top 20, v an de skaterlook en ze heeft sinds kort Kimlian-haar! Om in hun taal te spreken: ik vind het KEI VET!

Mayke van bijna 8 houdt van roze, rood en K3 en heeft een prinsessenkamer.

Ik ben er trots op 2 meiden te hebben met een uitgesproken mening, die ze niet onder stoelen of banken steken, en ik dus ook niet!!

De muziekstijlen gaan op hun slaapkamers tegen elkaar in, wat mag(ong een half uur, anders hebben we boze buren). En ze swingen in de kamer met mij mee op de jaren 70.

Heerlijk die verschillen, ik geniet er oprecht van. Ieder zijn eigen ding, toch?!

Mijn kind lust alleen lekkere dingen. Alles we 's avonds eten dan hoeft hij het niet. Dan schuif hij zijn bordtje weg om te zeggen dit vind ik niet lekker. Ik wil wat anders. Maar hij moet het eten van mij want dan zeg ik: daar word je groot van en sterk van!

Eerlijkheid is geboden en dat valt niet altijd gemakkelijk om te vertellen. Mijn zoontje is anders dan anders. Hij is 7 jaar en zonder etiket, maar wel behept met een behoorlijk aantal beperkingen. Ik twijfel of het zin heeft of ik er hier enkele van zal opsommen, immers de lijst is te lang om recht te doen aan de essentie van mijn smaak versus de smaak van mijn kind.

Evenmin zal ik mijn karakter hier uiteen zetten, hoewel het belangrijk is te weten dat ik niet snel iets vreemd vind in een mensenleven. Ik beschouw het leven niet vanuit strenge normen en waarden, maar juist vanuit de natuurlijke aanleg van mensen. De natuurlijke aanleg van kinderen... dichtbij het water, zand, lucht en warmte. Ik heb weinig met plastic speelgoed, ik heb erg weinig affiniteit met typisch jongensspeelgoed of typisch meisjesspeelgoed. Het leek me zo leuk om lekker te knutselen en te kleien met mijn zoontje. Afgezien van het feit dat dit juist moeilijke dingen voor hem zijn, lijkt het niet bepaald zijn smaak.

Vanaf het moment dat mijn zoontje een voorkeur voor bepaald speelgoed begon te ontwikkelen, waren het trekkers, bussen en auto's die hij verkoos boven de zachte antroposofische poppen.

Meermaals riep ik, dat mijn zoontje best danser mocht worden... en dat meende ik! Het hierna volgende is niet meer te ontkennen, want het duurt nu al 2 jaar...

Mijn zoontje is helemaal voetbalgek: hij begint 's ochtends met het 'gewone' voetbalspel, heeft daarna altijd nog de vraag of ik met de mini-doelen en een softbal binnen een potje voetbal speel en als hij uit school komt stelt hij opnieuw die vraag. Als die vraag niet positief beantwoord wordt, dan heeft hij nog twee andere mini-voetbalspelletjes die hij uit de kast haalt en uiteindelijk gaat hij enigzins teleurgesteld, maar net zo gedreven met zijn bal onder de arm naar het speeltuintje om daar een buurjongetje of buurmeisje te vinden, die met hem wil voetballen. En dan moet u weten hoe prestatiegericht en competitief hij bij al deze spelletjes is.... grrrrrrrr!

Als hij iemand in het speeltuintje gevonden heeft om te voetballen, is hij blij en uitbundig. Als hij niemand gevonden heeft, komt hij met een chagrijnig en boos gezicht teruggelopen. Vraagt op de valreep of de a-sportieve buurman - ongeveer 120 kilo - met hem wil voetballen, en geeft het vervolgens voor het komende half uur op.

Uiteindelijk gaat hij tellen hoeveel nachtjes hij nog moet slapen, voordat hij weer naar de voetbaltrainig kan. Duurt het niet al te lang voor hem, dan haalt hij opgelucht adem!

Na 2 zonen ook nog een dochter: wat vond mamma dat leuk! De eerste roze romper werd meteen na uitslag van de punctie gekocht. Na de geboorte volgden al snel poppenwagens, buggies, My First New Born Baby (of hoe die poppen ook mogen heten). Jongensspeelgoed zaten we tenslotte al ruim in.

En nu is dochter Pien 3. Ze racet af en toe met pop op gevaarlijke wijze door de bochten ("stunten" heet dat hier in huis), waarbij pop tenauwernood een crash overleeft.

Maar Piens grote liefde heet "Keemboy". Geen jongenspop, maar de gameboy van haar broers. Stoer tegen de bank geleund staat ze te gamen. De kleine garnalenvingertjes bedienen vaardig de knoppen. "Kijk mamma, die Pokemon is geëvolueerd!".

Behendig weet ze zich van ene naar het andere level te laten "teleporteren". Misschien niet helemaal het beeld dat mamma voor ogen had toen ze de uitslag van de punctie hoorde!

Ik ben "gelukkig" altijd een beetje kind gebleven. Misschien komt dat omdat ik de oudste ben van 3 kinderen en het leeftijds verschil (7 en 9 jaar) ervoor gezorgd heeft dat ik heel lang in de kinderverhalen en speelgoed heb gezeten.

Toen ik 3 jaar geleden dan ook mijn zoon "Max" kreeg, vertelde ik aan iedereen dat ik weer legaal tekenfilms en kinderprogramma's mocht kijken omdat ik het belangrijk vind dat je zo vaak mogelijk met je kind mee kijkt zodat je weet wat hij leuk vindt en hoe hij het ervaart. We kijken van alles samen en dat zijn echt niet alleen maar de programma's voor 3 jarigen. Het gaat van "Sponge Bob", "Bassie en Adriaan" tot echte kinderfilms zoals "kruimeltje", "Disney" en "Annie" die toch echt 1 ½ uur duren.

Hij kijkt ze helemaal uit en vindt het net als ik prachtig. Ik geniet daar met volle teugen van want ik heb eindelijk mijn televisie maatje gevonden. Net als ik vindt hij Dikkie dik en bob de bouwer weer helemaal niet leuk om naar te kijken. Hij haalt de 5 minuten niet.

Hij kijkt zelfs een live concert van Trijntje Oosterhuis mee of we kijken naar Discovery en – geloof mij – dit gaat echt heel geconcentreerd want hij vertelt daarna hele verhalen over wat hij gezien heeft.

Een verschil? Het enige verschil dat ik kan vinden zit in het voorlezen van de boeken. Ik lees al voor vanaf 4 maanden en ga iedere week met 'm naar de Bieb. Vindt hij helemaal geweldig en is telkens weer een feest.

Hij wil regelmatig boeken waar geen einde aan lijkt te komen en ik zoek juist naar verhaaltjes die je in 1 avond uit kan lezen voordat hij naar bed gaat.

Ook is hij minder kieskeurig met de plaatjes dan ik. Als ik de plaatjes niet leuk vind, is het voorlezen ook alweer minder en ik zoek daarnaast ook naar leuke dialogen zoals je dat bv hebt bij jip en janneke. Heerlijk om al die stemmetjes te gebruiken. Maar dat is echt het enige verschil en daar heb ik nog goed over moeten nadenken ook. Want hij houdt erg genoeg net als ik van: chocolade, chips en kibbeling.

In mei dit jaar verwachten we de 2e. Ik ben benieuwd of ik over twee jaar samen met mijn 2 kinderen op een regenachtige zondagmiddag half verscholen onder een deken op de bank zit een Disney film net opgezet en een bakje chips binnen handbereik.

Hoe simpel kan gezelligheid en geluk zijn.

Zoals in veel gezinnen was kleding een regelmatig terugkerend "hot item" tussen mij en onze dochter Merel (bijna 7). Met haar broer waren er in een ver verleden soms hele discussies over een paar sokken. Maar na de peuter pubertijd was dat snel over. Zo niet met onze dochter.

Om de ochtenden soepeler te laten verlopen kwamen we tot een compromis. De ene dag mag zij kiezen, de andere dag ik. Dat leidt weleens tot vreemde combinaties.

Haar vader heeft dan weleens commentaar (dat is geen gezicht Merel) maar dat wordt met een nuffig gezicht door haar gepareerd. "Ik mag vandaag kiezen papa". En dan gaat ze dus naar school in het bovenstuk van haar nieuwe paarse pyama met haar lievelings spijkerbroek.

Af en toe is ze bereid tot een klein compromis. En het is toch ook wel heel leuk om te zien hoe trots en blij ze soms kan zijn met gaar zelf gekozen combinaties.

Op een regenachtige dag was ik met mijn 2 zoontjes van 4 en 2 jaar boodschappen aan het doen. Nu bleken ze daar regenlaarsjes in de aanbieding te hebben in de kleuren rood, blauw en rose. Die hadden we nu net nodig!

Dus ik pak een paar rode en een paar blauwe laarsjes en vraag welke ze het mooiste vinden. (Ik heb inmiddels geleerd dat ze dit soort inspraak wel waarderen.)

Tot mijn grote verbazing zegt Berend, de oudste, : "Ik vind alleen die rose laarsjes mooi". Aangezien de jongste zijn grote heldenbroer in alles kopieert loop ik nu door het bos met mijn stoere jongens gestoken in rose laarsjes.

Nu maar hopen dat die voeten snel groeien...

Onze Vincent van 2, 5 jaar oud is dol op TV kijken. Zijn voorkeur gaat nog niet echt uit naar een bepaalde stijl of genre, maar meer naar geluid en kleur.

In de maanden december en januari waren wij op het Indonesische eiland Bali, waar natuurlijk voldoende DVD's en VCD's te krijgen zijn, zij het allemaal illegale kopieën, die voor een habbekrats daar in de winkel liggen. Dat mag de pret niet drukken; ook niet het feit dat ze in het Bahassa Indonesia nagesynchroniseerd en dus niet ondertiteld zijn.

Absoluut onverstaanbaar en onvoorstelbaar hoe aandachtig hij naar de Indonesische versie van Bob de Bouwer (door Vincent 'Bobbebaure' genoemd) heeft gekeken en geluisterd. En dat 2 maanden lang!

Onze huishoudster daar vond het wel prima; zij mocht uiteindelijk de VCD houden! Wij zijn blij dat we hem achter konden laten; we kunnen geen Bobbebaure meer horen of zien...

Mijn dochter Laura (net 6) en ik hadden bijna elke ochtend ruzie over de kleren die zij die dag aan zou doen. Laura wilde namelijk altijd dat aan wat van mij niet mocht. Bijvoorbeeld hempjes in de winter, of iedere dag dezelfde rok en een maillot. Zij wilde ook alleen maar rokken aan, terwijl ik een stoere broek ook heel leuk vind.

Ik kocht soms kleren zonder dat ze erbij was, en geheid hadden we om die kleren de meeste ruzies. Bovendien krijgt Laura regelmatig kleren van haar twee jaar oudere nichtje, die ik dan altijd allemaal in haar kast legde.

Maar nu zijn de ruzies voorbij. We hebben het samen opgelost. Vanaf een maand of wat geleden kopen we alleen nog maar samen kleren voor haar. En dan kopen we alleen de kleren die zij heel leuk vindt, en die ik in ieder geval niet lelijk vind. En als ze weer een zak kleren van haar nicht krijgt, dan maken we samen een selectie van wat er in haar kast komt te liggen.

En wat blijkt, onze smaak blijkt in de meeste gevallen helemaal niet zo erg te verschillen. Laura koopt zelfs broeken.

Ook liggen er nu alleen nog maar kleren van het huidige seizoen in de kast, zodat Laura ook niet meer in de verleiding kan komen om dat leuke hempje aan te trekken in de winter.

We hebben afgesproken dat ze een broek, rok of trui best twee dagen achter elkaar aan mag hebben, mits hij nog schoon is.

En nu laat ik haar dus in haar ogen haar eigen keuzes maken, die in mijn ogen eigenlijk niet meer verkeerd kunnen gaan. Nu komt ze 's morgens aangekleed naar me toe met een glimlach en opgestoken hand en zegt: "mam, high five, we hebben weer geen ruzie gehad!"

Het enige dat blijft, is dat zij zich het liefst drie keer per dag omkleedt, en niet snapt waarom dat van mij niet mag.

Je doet het nooit goed... Zelf had ik een moeder die altijd en eeuwig commentaar liep te leveren op alles wat ik mooi of goed vond. Varieerend van mijn kledingsmaak (Kind in die broek lijk je wel een Volendammer) tot en met mijn voorliefde van George Michael (George Eikel) en U2 (Kind wat een drilbenenmuziek). Ik heb me heilig voorgenomen om mijn drie meiden op te laten groeien tot wezens die hun eigen identiteit kunnen en mogen bepalen, hun eigen kamer mogen inrichten en kleding dragen die zij leuk vinden......

Oh oh oh, wat is dat moeilijk. Mijn oudste is nu 5 en weet heel goed welke kleding zij aanwil. Elke avond nemen wij haar kledingkeuze door voor de volgende dag en tactisch probeer ik de boel te sturen met de opmerkingen dat die andere rok veel cooler is of dat andere kleding ook graag gedragen wil worden. Of die keer dat zij perse een geel hoofddoekje, geknoopt onder haar kin, op wilde naar school.

Ik heb geprobeerd uit te leggen dat ik het prima vond maar dat ze er wel op voorbereid moest zijn dat de kindjes uit haar klas misschien gingen pesten. Inderdaad geschiedde dat maar mijn dochter hield haar hoofd hoog en riep dat zij het wel mooi vond en heeft het doekje tot smiddags gedragen.

In mijn hart was ik er supertrots op dat mijn dochter zo'n zelfvertrouwen had. Ik heb haar uitbundig geprezen en gezegd dat ik haar prachtig vond. In de harde maatschappij van nu is het zo belangrijk dat kinderen zich mogen ontplooien zoals zij dat vinden en dat ze zich sterk genoeg voelen om een eigen ik te worden.

Na bijna twee jaar in een stijlvol ingericht babykamertje geslapen te hebben, was het eindelijk zover: een grote jongenskamer. En hoe gaan we die inrichten?

De babykamer van onze zoon was geheel naar onze smaak in rustige tinten crème, bruin en blauw ingericht. Wel voorzien van vissen-thema inclusief muurschildering (het is toch een kinderkamer) maar wel stijltje à la Jan des Bouvrie.

Toen kwam de nieuwe grote jongenskamer. 'Wat voor dekbed wil je op je grote bed?' was onze vraag. Waarop tot onze schrik een volmondig Bob de Bouwer volgde. Tot die tijd waren we het er over eens dat een fel gekleurde Bob de Bouwer pyama en sokken er net mee door konden. Maar daar moest het naar onze smaak dan wel bij blijven.

Vervolgens kreeg zoonlief van zijn oom voor zijn verjaardag een Bob de Bouwer dekbed en meteen daarna voor kerst nog een volledige uitrusting van poster tot poppetjes. En hij was er zo blij mee! Dus wij overstag onder het mom van: het is toch zijn kamer. En het is een leuk (maar fel gekleurd) geheel geworden.

We hebben er nu namelijk voor gekozen om de muren en meubels heel neutraal te houden (wit met grijs en blauw) en alle, maar dan ook alle, accessoires zijn, jawel, van Bob de Bouwer. Als hij die dan zat wordt, kunnen we die vervangen door een ander thema. Misschien verschillen onze smaken tegen die tijd niet meer zoveel...

Wij mogen thuis om de beurt muziek uitkiezen. Papa's muziek gaat nog wel, sinds we zijn veertigdelige Contrapunctus Op Vals Orgel-verzameling per ongeluk kwijt gemaakt hebben. Ik heb zelf uiteraard een zeer gedistingeerde smaak, met een voorkeur voor vroeg-klassiek (en Metallica bij de afwas, maar ik was niet zo vaak af).

Maar als het Merlijn (3) zijn beurt is, amai. Om de een of andere reden prefereert hij de door een goois kinderkoor vertolkte liedjes van Annie MG Schmidt. En tja, het arme kind moet ook door respectievelijk onze Monteverdi en The Who heenbijten, dus één keer per dag sluiten we hem op in de woonkamer en gaat De Kat Van Ome Willem aan.

Pa gaat van ellende de slaapkamers stofzuigen, en ik verlies mij in visioenen van de oude Annie MG die, vastgebonden op een stoel, honderd keer het rijmpje over het secure konijntje moet aanhoren. Had ze het nou maar bij Pluk en Suja Prikkeltje gelaten.

Onze zoektocht naar muziek die we alledrie te pruimen vinden leek ten einde toen we een keer het Carnival des Animaux opzetten. Wij stampten door de kamer als drie olifanten. Trippelden op onze tenen de trap op en af als muisjes. Als Merlijn nu muziek mocht uitkiezen was dat steevast de dierenmuziek, lekker hard. Tot wij bij het door de kamer zwemmen als visjes gestoord werden door de bel. De buurman.

Sindsdien mogen we nog maar 1x per dag naar de dierenmuziek luisteren. Heel zachtjes. Wij sluipen intussen door de kamer als olifantjes.

Hebt u dat nu ook wel eens, dat gevoel van déja-vu? Soms denk ik terug aan mijn eigen jeugd. Aan mijn ouders, die NIETS begrepen van mijn muziek, van de laatste mode en die ook geen enkel idee hadden over wie nu onze popsterren en andere idolen waren. Weet u nog? En misschien hebt u zich toen - net als ik - ook voorgenomen om daar later als ouder HEEL anders mee om te gaan. Ik zou de muziek van mijn kinderen natuurlijk ook geweldig vinden!

En vond u toen net als ik dat onze muziek gewoon mooi was, en dat we die later nog net zo mooi zouden vinden? Inderdaad. Ik vind die muziek nog steeds mooi. Alleen blijken mijn kinderen daar een heel ander idee over te hebben. Hoe bestaat het! Dat die kinderen niet horen hoe mooi die muziek is, toch?

U begrijpt het al: ik ben toch in de fout vervallen die ik me had voorgenomen als ouder nooit te maken. Ik verschil ernstig van mening met mijn kinderen over mijn en hun smaak! Ik vind televisie kijken helemaal niet leuk. De kinderen daarentegen doen niets liever dan voor de buis zitten. 24-uur Bassie en Adriaan in de kerstvakantie was het absolute summum Ik zet op zondagochtend aan het gezellige gezinsontbijt graag een mooie klassieke cd op. De kinderen rennen naar boven om hun K3-cd te halen. Ik zie in de uitverkoop een hele leuke broek van een kwalitatief goed merk. Zij rennen naar de C&A voor een blote-buik-bloes. En het ergste is: ik ga hierover nog in discussie met ze ook!

Het was mijn man die me plotseling het gevoel gaf gewoon stom bezig te zijn. "Eigenlijk", zei hij, "zit er wel iets in, in Bassie en Adriaan. Het moet voor kinderen best aantrekkelijk zijn. Er gebeurt veel, het speelt in verschillende landen en omstandigheden, er wordt veel informatie gegeven, er is aktie en je kunt lachen. Ik kan ze geen ongelijk geven dat ze dit graag willen zien". Ik heb het een paar dagen moeten laten bezinken, maar ben nu in het stadium dat ik hem schoorvoetend gelijk ga geven. Eigenlijk zoeken kinderen hetzelfde als hun ouders. Het moet leuk zijn, anderen moeten het ook leuk vinden zodat je erover kunt praten, er moet iets van spanning in zitten, en ruimte overlaten voor de fantasie.

Daarover denken we dus hetzelfde. Waarom is het dan dat kinderen andere dingen leuk vinden dan hun ouders? Is er dan toch verschil tussen kindersmaak en volwassenensmaak? Laten we het maar eerlijk toegeven. We worden gewoon ouder en staan veel minder open voor het nieuwe. Kinderen staan dat wel, met heel hun hart, ze genieten er intens van en het geeft hen een plaats in hun sociale wereld. Laten we ze daarin dan ook niet teveel beperken. Geef ze de kans die eigen smaak te ontwikkelen, ook al betekent het dat de televisie op Bassie en Adriaan staat. Ik praat er later nog wel eens met ze over, als ze zelf ouder zijn!

Victor (4) is dol op Bassie en Adriaan. Zelf (34) vind ik het vreselijk. Ik heb ook geprobeerd om dit programma te ontwijken. Op een dag zag victor toch een aflevering en vond het heel erg leuk.

Toen ik zag dat hij er zo van genoot, heb ik me erbij neergelegd en herinner ik hem er nu aan dat Bassie en Adriaan gaat beginnen. Nu geniet ik ervan hoe hij zich er helemaal in verliest en zing ik ook de liedjes mee.

Maar Shin Chan mag hij absoluut niet zien.

Onze middelste zoon van 6 heeft inderdaad een andere smaak op veel punten dan wij, zijn ouders. Smaak in de letterlijke zin: geef hem maar een bak vol gekookte witte rijst, macaroni of bamisoep met "niks er in". Smaak op kledinggebied: vanaf dat hij twee woordjes kon zeggen 'mama' en 'nee', gebruikte hij die twee woordjes om aan te geven dat hij toch echt ab-so-luut geen tuinbroek aan zou doen.

En smaak op het gebied van zijn kapsel. Zijn voorstellingsvermogen over zijn ideale kapsel heeft zich moeten ontwikkelen, maar op zijn vijfde wist hij het zeker. Het moest nét zo lang worden als zijn held, Dennis van het SBS6-programma klussen & wonen.

Slik, help, dat vonden wij toch wel erg heftig, een peuter met een staart en bij voorkeur een hamer of zaag in zijn hand.

Maar we gooiden ons er positief in en lieten het groeien in de verwachting dat hij er zelf wel gauw last zou hebben van haren in zijn ogen, knopen in zijn haar of uitgescholden worden voor meisje. Inderdaad al die dingen hebben de revue gepasseerd, maar gelukkig bestaat er gel om haar uit de ogen te houden, of haarbanden die hij draagt àla Rambo.

De knopen in zijn haar borstelt hij er zelf met tranen in de ogen uit en als iemand hem uitscheldt, haalt hij zijn schouders op. Iedereen in zijn omgeving is er inmiddels wel aan gewend overigens, dus nu huppelt onze 6-jarige zoon met wapperende haren dagelijks naar school.

En eerlijk is eerlijk, we zijn nu toch wel trots op hem dat hij zoveel zelfvertrouwen heeft dat hij alles heeft overwonnen en gewoon zijn eigen gang gaat. Dat komt wel goed met die jongen !

Mijn dochter van 6 heeft een hartstochtelijke voorkeur voor de kinderprogramma's van Nickelodeon. Op zich niet zo erg ware het niet dat er programma's tussen zitten waar mijn nekharen van overeind gaan staan. Tot een half jaar geleden was het helemaal geen probleem. Zij keek zo af en toe naar Zeppelin en Clifford op Yorin. Als ik dat nu voor haar aanzet roept ze dat ze dat ZAAAAI (lees saai) vindt en grijpt direct naar de afstandbediening.

Ik heb er nog even aangedacht om mijn tv zo te programmeren dat Nickelodeon er gewoon niet meer is maar vond dat uiteindelijk iets te ver gaan. Probeer het nu gewoon zoveel mogelijk te beperken.

Heb vorige week ervaren dat het ook niet altijd grof en gewelddadig hoeft te zijn. Ik ben samen met haar naar de film NEMO geweest en gelukkig kon ze daar, net als ik, vreselijk van genieten.

Smaken verschillen net zoals persoonlijkheden verschillen en waarom zou mijn dochter/zoon niet een andere smaak mogen ontwikkelen dan de mijne (onze, want ik ben getrouwd)?!

In de ontdekkingstocht van een kind wordt ook de smaak ontdekt en ontwikkelt, vaak gespiegeld aan de omgeving(vriendjes, school... ), dus smaak verandert ook in de loop der tijd (wat mij af en toe wat hoop geeft!)

Zolang de motivatie hierom draait vind ik bijna alles prima, maar worden er aan een modeverschijnsel ook andere normen en waarden gekoppelt zoals je ziet bij b. v. Pocémon (alleen door vechten kom je hogerop) gaan bij mij de alarmbellen af! Dan kom je op een opvoedingsterrein wat wij duidelijk anders ingevuld willen zien!

Tot nu toe heb ik nog altijd kunnen onderhandelen over dit soort zaken want je hebt het dan niet meer over smaak maar wel over gedrag. (b. v. waarom wil je Pocémon zien? -ik wil ook zo sterk worden- hoe kun je dat anders ook bereiken?...)

Over smaak valt dus duidelijk niet te twisten. Wel over andere items...

Onze dochter is 2,5 jaar en erg zelfstandig in het kiezen van de dingen die zij wil en vooral lust. Nu vind ik het erg belangrijk dat ze haar eigen smaak ontwikkelt. Zo laat ik haar meestal kiezen als we kleding kopen ( ik heb dan twee dingen in me hand en zij mag kiezen). Dat is erg belangrijk voor haar ontwikkeling vind ik. Ik zie het verschil heel erg bij mezelf en mijn moeder.

We winkelen samen graag maar ook bij ons is er een generatiekloof. Een andere smaak hebben hoort bij je persoonlijkheid en vind het erg goed dat onze dochter een eigen smaak ontwikkeld want anders zouden we allemaal maar hetzelfde zijn. Is dat niet erg saai misschien? Dit was mijn bijdrage. Misschien dat anderen denken dat deze niet juist is. Maar dit is mijn smaak.

Mijn dochter is 10 en wil graag als bruid naar het verkleedfeest op school. Oei, dacht ik meteen. Het komt de laatste tijd wel vaak voor dat ze thuis komt met verhalen dat ze erg populair is: "mam, alle jongens uit de klas willen met me". Wauw kind, natuurlijk je bent ook een schatje. Misschien door deze ervaringen en de programma's op TV; "wil je met me trouwen?" heeft ze bedacht dat ze in bruidsjurk met boeket naar school toe wil gaan.

Nou, geen probleem zei ik zo luchtig mogelijk, nadat ik eerst wat tijd had genomen om aan het idee te wennen, een bruid? Waarom niet een cheerleader zoals mijn jongste dochter, of een hippie, of iets dergelijks. Oké, kijk maar in je kast wat je hebt om er een bruidsjurk van te maken. Er kwam een wit hemdjurkje uit en een krinkelrok die kon er wel onder. "Maar eigenlijk vind ik het mooier als dit een beetje lager zit, zodat je 'dit' ziet". Dit, dat waren haar schouders, lekker bloot, zo in de voorjaarskilte. Nou goed, we zouden er een heuse jurk van maken, dat kwam wel voor elkaar.

"O ja, mam Tessa gaat als Takkenwijf!" Wat zeg je? Voorzichtig informeer ik naar wat ze bedoelt. Haar vriendin was bij de kringloopwinkel geweest met haar moeder en had daar een jurk met herfstkleuren gekocht voor weinig geld, haar moeder had nog wel een hoedje en zou daar takjes en blaadjes op maken. De vriendin vroeg aan haar moeder: "hoe noem ik me dan?" "Nou, zei haar moeder: "dan ga je toch gewoon als 'takkenwijf'!".

Na dat verhaal had mijn dochter in haar hoofd geprent toch echt ook even naar de kringloopwinkel te moeten om te kijken of daar iets te koop was voor het verkleedfeest. Zo, gezegd, zo gedaan. En ja hoor, in het magazijn, net binnen, hing een heuse trouwjurk, zo een uit de jaren 70, compleet met wijde mouwen zoals nu zo in de mode is. Maar wel voor 35 euro! Nou nee, toch maar niet, dit is wel een beetje erg duur voor een verkleedfeest.

Een nacht ging voorbij, de jurk zou wel eens weg kunnen zijn, mam, ik wil zo graag die jurk hebben. Ik weet niet wat er met me gebeurd is, misschien wel het idee aan het werk dat er aan die andere jurk moest worden gedaan, of het idee dat ze zich toch niet hoeft te schamen voor haar keuzes, of dat ik haar (of mezelf?) die Barbie-jurk zo graag gunde?

De volgende dag kwam die jurk er gewoon, een echte bruidsjurk. Wie er in getrouwd is weten we niet, wel weten we dat het een erg klein dametje moet zijn geweest, want hij past als gegoten, op een paar kleine plaatsen (!) na. Een elastiek door de hals en ze kan er zelfs zonder t-shirtje in. Geweldig. Bij een huishoud-textielzaak wat plastic bruidsbloemen gehaald en daar hebben we een bruidsboeket van gemaakt. Helemaal compleet! En nu maar showen.

Soms moet je je kunnen verplaatsen in de smaak van je kind, en je kunt het ook heel erg sturen, positieve "medewerking", een beetje overdrijven, dan wordt het toch nog wat.

Het MOEST een discofeest worden, dat wist Sytze, met al de stelligheid van zijn aanstaande acht jaren, zeker. Nu is papa barok-musicus en mama erkend disco-hater, dus de organisatie ging niet van harte.

We zijn uitgekomen op een voor alle partijen verteerbare deal: ieder mocht een CD'tje meenemen of uitkiezen, met één favoriet nummer, bovendien zouden wij de spelletjes van muziek voorzien.

Zo hebben we een fantastische middag gehad met verrassende ouwe rockers (meegenomen door een zesjarige), Samba, Abba, Kidz in Black en K3. Daarnaast hadden we Marin Marais als begeleiding van het slaperige-wolf-spel en bij het proppengooien veel meer delen van het Carnalval des Animaux dan gedacht, wegens succes.

Toen de hele meute met snoepzakken onder de arm vertrokken was, hebben we met een innig tevreden Sytze nog een stuk prachtig Notenkraker-ballet gekeken. Mèt de discolamp aan, dat wel...

Hoe kitscheriger hoe beter. Esmée van vijf jaar houdt van alles wat glimt en glittert. Zo ontdekte ze een roze glitterriem bij de HEMA. "Dit is een prachtige riem mam, vind je ook niet?"

Ik staar naar het ding en vind het een vreseliijk ding. Roze kleding, K3 en hartjes okee, maar er zijn grenzen.

Na wat boze blikken na het slecht-nieuwsgesprek zegt Esmée: "Nou dan koop ik hem als ik ga trouwen. Denk je dat Rogier hem mooi vindt?" "Ja schat, dan mag je hem kopen" antwoord ik met een zucht.

Ik hoop dat de HEMA de riem nog lang in de collectie heeft, of toch niet?

Strijkende tweeling. Bij een vriendje thuis. Daar staan ze met z'n tweeen om beurten met de strijkbout in de handen theedoeken te strijken... Kwam ze net ophalen en sta een beetje schaapachtig te lachen. Vind het wel grappig en ook weer niet...

In deze tijd mogen we natuurlijk niet klagen als twee jongetjes gek zijn op strijken en dat vol overgave doen. Van oma hebben ze nog een kadootje te goed en ja hoor, wat vragen ze...

Had ik die CD-rom van Robbie Konijn Dreumes maar niet gekocht. Het was te verleidelijk. Een aanbieding voor slechts 9 euro, goede recensies, leuk uiterlijk: wat wil je nog meer. Ik vond dat mijn dreumes van 1,5 moest leren omgaan met een muis. Een ideaal programma leek het en dat bleek het voor hem ook te zijn.

Inmiddels zijn we een jaar verder en de muisbewegingen beheerst hij. Maar van Robbie wil hij geen afscheid nemen.

Eén keer heb ik het in mijn hoofd gehaald het programma te wissen. Uit het oog uit het hart, dacht ik. Na drie dagen leed om Robbie, die weg was, gaf ik toe. Ik installeerde Robbie weer. Ik was een held in de ogen van mijn zoon, maar voelde me vreselijk.

Nu kijk ik nog dagelijks naar die "lieve" bellendraak, zing mee met de "vrolijke" liedjes van de liedjesparade, houd zijn hand vast bij de "enge" jungle jamboree en tuf mee met de alfabet trein.

De peuter- en kleuterversie schaf ik niet aan. Nog een paar jaar met dat konijn in huis trek ik niet. Nu maar hopen, dat ik stand houd wanneer ik de CDÆs zie liggen. Waarom ben ik zo bang, dat ik voor de bijl ga? Ik weet het antwoord. Hij is enthousiast, weg van Robbie en o ja, hij leert er zoveel van.

Kindersmaak... Mijn oudste zoon houdt van computeren, mijn middelste houdt van computeren, mijn jongste (dochter) houdt van... computeren, en mama... ja, mama houdt ook van computeren.

Wat dat betreft hebben mijn kinderen dezelfde "smaak". Alleen liggen onze interesses (in welk spel of id) op een iets ander vlak en dat is maar goed ook.

Meestal maken we een afspraak, eerst iets doen wat mama goed en verantwoord vindt, zoals bv. tafeltrainer voor een half uurtje en daarna mag je iets voor jezelf uitkiezen. Dat dat niet altijd is wat mama verantwoord en leuk vindt, ja dat hoort bij de afspraak.

Met de smaak voor het eten, gaat het toch ook op ongeveer dezelfde manier. Je mag 1 ding kiezen wat je echt niet lust en voor de rest moet je toch echt van alles een hapje of wat proberen. Het probleem is dan dat papa ook niet alles lust en dan.... ja afspraak is afspraak dus ook papa... moet een hapje proberen.

Het is belangrijk dat een kind zijn eigen smaak ontwikkelt met een beetje hulp van mama... dus wel zelf je kleren kiezen, maar mama doet de slagroom op het toetje en bepaald dan bv. welke trui bij welke broek. Je mag ze tenslotte beste een beetje sturen in de richting die jij wilt. Kiezen voor je eigen school (de oudste gaat bijna naar het voortgezet onderwijs) maar wel met een beetje hulp in de goede richting. Je kinderen in hun eigen waarde laten en zelfvertrouwen geven maakt dat ze bewust kiezen en hun eigen "smaak" ook lekker vinden.

Vooral ook laten kiezen, hoe jong ze ook zijn. Zo krijgen ze voldoende zelfvertrouwen mee en leren ze ook dat ze voor hun keuzes verantwoordelijk zijn. Sta achter je keuze ook al blijkt dit later niet altijd de juiste te zijn.

Natuurlijk heeft ieder kind zijn eigen eigen smaak, en jij als ouder ook, maar dat is toch helemaal geen probleem, zo hoort het ook te zijn. Stel je voor dat we allemaal dezelfde smaak zouden hebben, dat zou pas saai zijn....

De kleine van mij krijgt tandjes, allemaal heel mooi hoor, maare ze wil niks meer drinken en vooral niks meer eten. wanhopig als ouder word je dr van je wil een kindje met een bolle toeter maar die van ons prakiseerd dr niet over, steevast duwd ze met dr handje alles weg wat je dr ook voor zet pap, banaan, brood ontbijtkoek niks wil ze. Nou dan maar veel drinken voor effe dan! nee hoor ook helemaal niets geen suiker water geen diksap pfft vermoeiend hoor maare t gaat wel over toch?? dan maar naar de creche want papa moet toch geld verdienen ze staat naast me die kleine Chantal en schreeuwd naar t mandje aan de kinderwagen druk wijzend naar een pakje rosevicee ik wanhopig pak dat pakje dr uit en stop het rietje dr in, snel pakt ze t uit mn handen en drinkt dr zo gulzig uit dat de dr verslikt bijna heeerlijk vind ze het en ik ik ben allang een trotse papa dat ze toch weer drinkt mn kleine schat en tja je raad het vast al ik lust al helemaal geen limonade drink graag melk, thee, water en af en toe een cola of een biertje.......

Mijn zoontje van 8 heeft een keer muziek van Ramstein gehoord en nu is hij hier helemaal aan verknocht. De muziek vind ik al waardeloos voor jeugd of volwassenen, hoe kan een kind van 8 dat nu leuk vinden. Hij herkent de muziek ook meteen en probeert zelfs zijn broertje van 4 de muziek leuk te laten vinden.

Hopelijk verandert hij nog van smaak, anders wordt het bij ons wel een verschikkelijk herrie in huis.

Door naar pagina 2