|
|
14 december 2007
Belinda Meuldijk schreef een boek over haar autistische zoon Yoshi. Ze wil daarmee iedereen een hart onder de riem steken die een zorgenkind in zijn omgeving heeft. Volgens Marca van den Eijnden is ze daar helaas niet in geslaagd.
Bespreking van:
De wereld volgens Yoshi
door: Belinda Meuldijk en Yoshi de Nijs
uitg.: Tirion
ISBN 9043911127
prijs: EUR 12,95
door Marca van den Eijnden
Belinda Meuldijk is getrouwd met zanger Rob de Nijs en moeder van de 2-jarige Robbert, als zij zwanger wordt van een tweeling. In de zesde maand sterft het meisje van de tweeling. Hun zoon Yoshi wordt in de zevende maand met een keizersnede geboren. Een premature baby van drie pond.
In het begin lijkt Yoshi zich normaal te ontwikkelen, maar al snel blijkt het toch minder florissant te gaan. Op 4-jarige leeftijd heeft hij een woordenschat van een 1-jarige en hij heeft drift-aanvallen omdat hij zich niet kan uitdrukken. In de peuterspeelzaal zit hij alleen in een hoekje te spelen. Hij doet dingen in een doosje en haalt ze er weer uit, uren lang. Bij het ophalen lijkt hij zijn moeder nauwelijks te herkennen.
Vanaf zijn 4e jaar begint Yoshi te praten. Daardoor nemen zijn drift-aanvallen af. Na eindeloze reeksen testen wordt op 6-jarige leeftijd vastgesteld dat hij autistisch is. Belinda krijgt een folder mee waarin staat dat autisten baat hebben bij structuur, rust en regelmaat. Dat is lastig, omdat Belinda's leven juist aan elkaar hangt van chaos, onrust en afwisseling.
Achtbaan
Tijdens een uitstapje naar de Efteling ontdekt Yoshi de achtbaan. Belinda vermant zich en stapt met haar zoon in dat huiveringwekkende ding. Aan het einde van de rit is de angst overwonnen; in hun verdere leven is de achtbaan een centraal thema geworden.
Vanaf dat moment wordt het relaas onaangenaam. Er komen ontmoetingen met BN-ers, optredens van Rob, misplaatste opmerkingen van Yoshi, en vakanties naar Frankrijk, Amerika en Japan. Overal moet er een douche en een bad zijn voor Yoshi, anders kan hij zijn draai niet vinden.
Etiket
De eindeloze reeks onderzoeken naar wat er met je kind aan de hand kan zijn, is zeer herkenbaar evenals de frustratie om wie het nu eigenlijk gaat. Het kind of de hulpverlener. Bij iedere hulpverleningsinstantie worden dezelfde onderzoeken opnieuw gedaan, de ene onderzoeker vertrouwt de andere niet.
Als er dan eindelijk een 'etiket' is voor je kind, dan is dat inderdaad een belangrijk moment. Anders kun je nergens hulp krijgen. Maar iedere ouder van een kind met een beperking kent dit fenomeen. Ik geloof dus niet dat je ze daarmee nou echt een hart onder de riem steekt, zoals ze bij Pauw en Witteman verklaarde.
ZMLK-school
Voor Yoshi is er geen geschikte school, dus wordt hij geplaatst op een ZMLK-school, een school voor zeer moeilijk lerende kinderen. "Het leerniveau was te laag voor Yoshi, maar omdat ik de sfeer op de scholen die wel van zijn niveau waren, veel te agressief vond, verkoos ik het hem dan maar te zetten tussen de kindjes met Downsyndroom en dergelijke. Die waren zo lief en zonnig dat ze voor Yos geen bedreiging vormden."
Over zo'n uitspraak kan ik mij behoorlijk opwinden. Heeft Belinda in al die jaren niet gezien dat kinderen met een Downsyndroom een kleine minderheid vormen onder de groep mensen met een verstandelijke beperking? En dat juist de Down-groep door de maatschappij geaccepteerd wordt, omdat je het zo goed kan zien, en ze altijd zo lief en zonnig zijn?
Mensen met een Downsyndroom komen aan het werk bij AH en MacDonalds, die daarmee kunnen laten zien dat zij goed zijn voor gehandicapten. Maar voor het merendeel komen mensen met (verstandelijke) beperkingen toch niet of nauwelijks aan de bak.
Wereldreis
'De wereld volgens Yoshi' begint met een voorwoord van Yoshi zelf, waarin hij aangeeft dat het boek over hem gaat en over reizen. Zijn manier van reizen is een andere dan wanneer normale mensen reizen. Yoshi kondigt aan dat hij de lezer mee gaat nemen op een wereldreis en dat hij ons gaat introduceren in zijn wereld. Dat klinkt spannend en aantrekkelijk. Ik wil graag meereizen met Yoshi, en geintroduceerd worden in zijn wereld.
Maar uiteindelijk is het een boek geworden over Belinda zelf en hoe zij probeert om te gaan met het autisme van haar zoon. Dat Yoshi co-auteur zou zijn, gaat er bij mij niet in. De citaten en uitspraken van Yoshi beslaan niet meer dan vier pagina's en zijn meer een illustratie bij het verhaal van Belinda.
Zoektocht
De zoektocht van Belinda is een tocht waarbij zij probeert een manier te vinden om om te gaan met het autisme van haar zoon. Ze doet dat door hem overal bij te betrekken en de omgeving te informeren over de beperking van Yoshi. Prima. En het mag ook wat kosten, zo te zien.
Voor de aanpak van Belinda heb je namelijk wel de nodige middelen nodig. Ze reist veel en Yoshi kan altijd mee. Tijdens het reizen moet Yoshi een hotelkamer met bad en douche hebben, anders komt hij niet tot rust. Ze koopt een huis in Spanje omdat haar vader daar woont. En bij het huis wordt een zwembad aangelegd, zodat Belinda even tot rust kan komen.
Ik gun ze dat allemaal van harte. Maar of het nou zo goed werkt als hart onder de riem voor andere ouders met een zorgenkind, betwijfel ik.
Tips
Het boek geeft ook tips voor de omgang met een kind met een beperking. Die tips staan tussen de verhalen in. Het idee is aardig, maar het werkt niet. Ze leiden af van het verhaal en zijn belerend en daardoor irritant.
Zo is er bijvoorbeeld een kledingtip. Yoshi geeft kennelijk niet veel om kleren en is geneigd om er als een hobbezak bij te lopen. Belinda probeert hem daarom goed te kleden, en betoogt daarbij uitvoerig dat juist voor mensen met een beperking modieuze kleding belangrijk is. Daar ben ik het helemaal mee eens. Maar in tegenstelling tot Belinda ken ik heel veel verstandelijk beperkte jongeren die ijdel zijn en dus veel waarde hechten aan hun uiterlijk. Het wereldbeeld van Belinda lijkt dus wat beperkt, wat de reikwijdte van het boek al weer een stuk minder maakt.
Liever de liedjes
Het boek wordt opgeleukt met foto's van Yoshi, Rob de Nijs en Belinda Meuldijk. Zo is het toch vooral een boek geworden over de autistische zoon van twee BN-ers.
Al met al geen echte aanrader dus, voor ouders die iets van zichzelf en hun eigen problemen terug willen zien. Dan kun je beter luisteren naar Belinda's liedjes. Die zijn ontroerend en geven veel beter weer waar het allemaal om draait.
Marca van den Eijnden
p/a [email protected]
1.
Met interesse heb ik je boekbespreking gelezen. Ik ken het boek niet, maar ik vond de bespreking interessant. Ik kan me voorstellen dat je je ergert aan een heleboel dingen . Een tip als een tweede huis in Spanje is inderdaad niet voor iedereen haalbaar, wát een misser.
Eén ding vond ik je echter wat te hard over. Ik hoop niet dat je me dit kwalijk neemt maar mijn ervaring is dat het in een hokje plaatsen wel degelijk deuren opent voor een kind. JIj schrijft dat iedereen dat al weet. Helaas is mijn ervaring dat er veel ouders juist báng zijn dat hun kind in een hokje komt en dat dit helemaal niet goed is voor het kind, het er de rest van zijn leven aan vast zit enz.
Vroeger dacht ik net als jij, dat iederéén dat toch wel weet, en iedereen toch het beste voor zijn/haar kind wil, enz. Tot mijn verbazing bleken dus niet alle ouders zo in elkaar te zitten als jij en ik. Wel heel erg. Daarom lijkt het mij persoonlijk toch wel nuttig dat Belinda Meulendijk in haar boek dit aspect nog eens benadrukt
Hartelijke groeten,
Irene E. (een van mijn kinderen heeft een autistische stoornis).