9 mei 2008

Daniela Hooghiemstra schrijft columns voor het blad Esta. Ze zijn nu gebundeld in het boek Leuk! dat in juni verschijnt bij uitgeverij Atlas. Hieronder een voorpublicatie.
 

Prioriteiten

door Daniela Hooghiemstra

Heleen Mees is een feministische econome die de Nederlandse vrouw uit haar huis wil halen. Ze vindt het maar niks dat al die hoogopgeleide vrouwen 'halve baantjes' hebben en verder thuis voor hun kinderen zorgen. Ceo moeten ze worden. Of iets anders hoogs. Kijk maar naar haar; ze woont en werkt in New York, waar ze adviseur is van de presidentscampagne van Hillary Clinton. Ze heeft een actiegroep Women on Top opgericht en ze publiceert regelmatig over de noodzaak voor vrouwen om hogerop te komen.

Ze heeft natuurlijk gelijk. Ik zou het ook wel anders willen. Om te beginnen zou ik er anders uit willen zien, meer zoals zij. Ook in het zwart, met een egale huid en zo'n lekkere strenge, beheerste gelaatsuitdrukking.

Maar voordat ik mij met een dergelijke restyling kan gaan bezighouden en ik met een gerust hart mijn huis kan verlaten, zit ik nog met een paar dingetjes. Staan tijdens het eten, bijvoorbeeld. Aan tafel hoor je te zitten, vind ik. Zeker als je later, net zoals Heleen Mees, een maatschappelijke carrière nastreeft waarvoor je nog wel eens ergens moet aanschuiven. Mijn kinderen kunnen het nog niet, blijven zitten. We zijn nog geen minuut aan tafel of de één staat al naast zijn stoel, de ander staat er bovenop en een derde loopt ergens rond.

Je kunt natuurlijk zeggen: laat ze lekker met hun bord spaghetti happend in de gang staan, stap in de taxi en ga naar die belangrijke vergadering. Maar ik wil dit toch eerst even geregeld hebben. En het lastige is: ik weet niet hoeveel tijd het mij gaat kosten. Het kwartje kan zomaar ineens vallen, maar het kan evengoed nog jaren duren.

Maar er is meer. Mijn zoon van 7 vermoordt op zijn computer iedereen die hij tegenkomt. Brandschattend en moordend trekt hij door dorpen. Dat is bij die spelletjes heel gewoon. Dus vind je het dan gek, dat als hij aan mij vraagt of we vanavond "tegen elkaar gaan kaasfonduen", ik daar even voor ga zitten?

Ik moet zó veel uitleggen. De volwassen mensen met wie Heleen Mees te maken heeft, zijn ook niet zomaar geworden wie ze zijn. Die hebben allemaal ouders gehad die van alles hebben moeten vóórdoen, verbieden, uitleggen. Dat kost tijd. Veel tijd.

Het gaat om de ogenschijnlijk simpele dingen, maar kinderen moeten ze wel even wéten. "Als je espadrilles aandoet terwijl het regent, krijg je natte voeten," bijvoorbeeld.
En: "Als jij Josine nooit haar zin geeft, dan geeft zij jou omgekeerd ook nooit jouw zin."
En: "Omdat jij gister de blauwe lepel had, mag Kobus hem vandaag."
En: "Als je dat oranje vest aandoet, zie je eruit als een Pool."
En: "Niet op de badrand staan, dan heb je straks een gat in je hoofd."
En: "Die tv moet nú uit!"
En: "Heeft zij dát gezegd? Dan is ze gewoon jaloers."
En: "Slakken gaan dood als je er Glassex op spuit."
En: "Als jullie je broccoli niet opeten, is er straks ook geen toetje."
En: "Het is niet 'ja', het is: 'ja graag'".
En: "Vóór je kijken als je fietst!"

Heleen, geef mij nog even wat tijd. Ik beloof je dat ik, zodra ik de boel hier een beetje op de rails heb, naar de top probeer te komen.

Daniela Hooghiemstra
[email protected]