Je kunt je afvragen waarom je nog zo'n boek zou kopen, omdat je toch alles al kunt vinden op internet. Het antwoord is simpel: juist omdát je zoveel op internet kunt vinden, zie je daar af en toe door de bomen het bos niet meer. Wat moet je wel geloven en wat niet? Wat is gebruikelijk en wat is uitzonderlijk? Dan is zo'n boekje – met gefilterde en betrouwbare informatie – echt ontzettend handig.

Anderzijds hebben al dit soort boeken een belangrijk nadeel (vergeleken bij internet), namelijk dat ze altijd zijn ingedeeld op basis van ziektes en aandoeningen. Terwijl je – als leek – vooraf vaak niet weet wat voor ziekte je kind heeft, of zou kunnen hebben. (Wie weet nou het verschil tussen de vijfde en de zesde ziekte?) Dan moet je dus gaan bladeren. Maar als het om een dun boekje gaat, zoals dit, dan is dat niet zo bezwaarlijk.

Onze enige wens is om er een goeie app van te maken. Dan zou ons geluk compleet zijn.

Amandelen
Het boek volgt de gebruikelijke procedures en protocollen (de zogenaamde NHG-standaarden), en is gebaseerd op recent onderzoek. Geneeskunde volgens het boekje dus. Niks mis mee natuurlijk, maar daardoor gaat het af en toe wel voorbij aan de praktijk van alledag, die soms wat weerbarstiger is dan wat de boekjes (waaronder dit boekje) erover zeggen.

Bijvoorbeeld: het onderwerp 'amandelen' (in het hoofdstuk 'Keelpijn'). Het boek zegt daarover dat "uit onderzoek is gebleken dat dat [het verwijderen van keelamandelen - red.] meestal niet helpt". Helemaal waar, qua algemeen onderzoek, maar het gaat wel voorbij aan twee belangrijke zaken.

Ten eerste dat dat onderzoek 'epidemiologisch onderzoek' is, oftewel onderzoek onder grote groepen kinderen. Dat zegt niets over individuele gevallen. Soms kan het wel degelijk nuttig zijn om amandelen te knippen. Het boek dekt zich netjes in door te spreken van "meestal", maar veel mensen zullen daarover heen lezen, en wat betekent het nou voor jezelf?

Ten tweede dat ouders volstrekt wanhopig kunnen zijn, met doorwaakte nachten en al. Dan wil je natuurlijk niets liever dan toch die amandelen eruit laten halen, omdat het misschien wel kan helpen. Sommige artsen hebben daar beslist begrip voor (lazen we kort geleden in een ingezonden brief in de Volkskrant).

Oh, en over dat hoofdstuk 'Keelpijn' gesproken: daaraan zie je heel duidelijk dat het boek bedoeld is voor ouders van kleine kinderen. Het probleem van keelpijn bij pubers, wat soms op de ziekte van Pfeiffer kan duiden, wordt niet besproken. Pfeiffer wordt overigens helemaal niet besproken.

Informatie voor zwangere vrouwen
Waar we ontzettend blij mee waren, was dat overal waar dat van toepassing is, een link wordt gelegd met zwangerschap. Wat is wel gevaarlijk en wat niet? Wanneer moet je actie ondernemen en wat moet je dan doen? We krijgen daar altijd veel vragen over en die worden in dit boekje keurig beantwoord.

Ook voor ervaren ouders
Zelfs voor ervaren ouders (zoals wijzelf) bevat het boek nog leuke nieuwtjes en interessante weetjes.

Wat we bijvoorbeeld niet wisten, is wat je moet doen als je kind een tand verloren heeft bij een klap of een val. (Namelijk: de tand schoonmaken met melk, dus niet met water, de schoongemaakte tand terugzetten in de mond, tanden op elkaar met een papieren zakdoekje of een gaasje ertussen, en dan meteen naar de tandarts.)

Wat we ook niet wisten (hoewel we het zelf hadden kunnen bedenken) was dat je bij een voorwerp in de neus, zoals een kraaltje of een wilgen-katje, beslist niet moet gaan pulken met een pincet of een haaknaald. De kans is groot dat je dan iets beschadigt, of dat je het voorwerp alleen maar dieper in de neus duwt. In plaats daarvan: hard laten snuiten! (Als het kind er oud genoeg voor is om dat te kunnen.)

Kleine tekortkomingen
We lazen het boek met veel instemming en plezier. Maar onvermijdelijk kwamen we natuurlijk kleine dingetjes tegen waarvan we vonden dat die toch wel vermeld hadden moeten worden:

Maar laat u door die kleinigheden vooral niet afschrikken; het boek zelf is uitstekend.

Henk Boeke
[email protected]