Handboek voor ouders,
van een Amerikaanse 'babyfluisteraar'

Wat wil een baby eigenlijk?

Justine Pardoen
juni 2001

Deze week verscheen het boek "Wat je baby vertelt" van Tracy Hogg en Melinda Blau (Forum, ISBN 90 225 2938 X, ƒ 34,90, gebonden). Het boek is een vertaling van de Amerikaanse bestseller "Secrets of the Babywhisperer".

De redactie van Ouders Online is enthousiast, legt uit waarom, en publiceert als voorproefje hier een deel uit het boek.

Nog niet zo lang geleden dachten wetenschappers dat baby's geen pijn kunnen voelen. Ze werden dan ook zonder aanvullende pijnstilling geopereerd. Die tijd ligt achter ons. Een baby moet behandeld worden als volwaardig mens. Ook al komt hij of zij ter wereld met een zenuwstelsel dat nog niet helemaal uitontwikkeld is, en ook al moeten er nog de nodige hersencellen worden aangemaakt in de eerste twee jaar na de geboorte. Een baby is een mens, alleen een beetje anders.

Maar hoe doe je dat: omgaan met een baby als volwaardig mens? De basis van een goede communicatie is begrip en daar zit nu juist het probleem. Een baby heeft geen taal om zijn emoties te uiten. Heeft een baby wel emoties? En welke dan? Een baby huilt vaak om onduidelijke redenen. In hoeverre kun je 'redenen' toeschrijven aan een zuigeling?

Wat wil een baby eigenlijk?
Als ouder wil je de behoeften van je baby kunnen bevredigen, want daar gaat het in het begin vooral om. Tenminste, als je een gelukkige baby wilt.

Geluk is belangrijk. Ten eerste voor de baby zelf natuurlijk, want in je eerste levensjaren legt dat geluk de basis voor het zelfvertrouwen dat een mens in de rest van zijn leven nodig heeft om een beetje normaal te kunnen functioneren. Maar het geluk van een baby is ook heel belangrijk voor zijn ouders. Huilbaby's vreten aan je: ze maken je onzeker of zelfs wanhopig. Kortom, ongelukkige baby's zijn een bedreiging voor het zelfbeeld van de ouders en van hun huwelijk.

Blijkbaar weten veel ouders niet hoe je een baby gelukkig maakt, want het ene boek na het andere verschijnt over hoe je het beste om kunt gaan met je kind in het eerste levensjaar. Ouders neigen in onze prestatie-maatschappij hun ouderlijk succes misschien te veel af te meten aan de ontwikkelingsvoorsprong van hun baby. Over het eenvoudig welbevinden van het kind hebben we het weinig meer.

Maar soms is het ook de baby zelf die maar niet gelukkig te krijgen is: wat je ook doet, hij of zij huilt veel en is maar voor hele korte periodes tevreden te houden. Onrustige baby's worden soms op de wasmachine gezet of 's nachts rondgereden in de auto door wanhopige ouders, of gewoon even een half uurtje schreeuwend alleen gelaten omdat de moeder even staat bij te komen onder de douche.

Dwangbuis of spreekbuis?
Steeds vaker worden kinderen ook weer ingebakerd: een methode die doet denken aan het gebruik van een dwangbuis in de psychiatrie. De armen strak tegen het lijf gebonden in een soort korset, dat brengt de mens tot rust. Ook bij baby's werkt dat. Het helpt zo goed dat het inbakeren officieel is omarmd door de professionele ouder- en kindzorg. In de toekomst zal het dus steeds vaker geadviseerd worden op het consultatiebureau.

Maar het kan misschien ook anders. Het geheim zit 'm erin dat je de taal van je baby moet leren begrijpen. Tracy Hogg – in Amerika noemt men haar de babyfluisteraar en wordt ze door bekende sterren als Jodie Foster en Michael Fox op handen gedragen – weet hoe dat moet.

Heks en hype
Hogg, Engelse van oorsprong, vertelt trots ook wel 'heks' of 'magiër' genoemd te worden. Ze wordt verguisd is haar geboorteland, maar is een hype in de Verenigde Staten. We zijn op onze hoede.

Meteen al in het begin worden we geconfronteerd met een beproefde truc in Engelstalige opvoedboeken: een 'ken-je-baby-test'. Ook worden we met een paar geforceerde acroniemen opgezadeld. De belangrijkste is: EASY, wat staat voor 'Eat, Activity, Sleep en Your time'. In de Nederlandse vertaling werd dat: FIJN, oftewel 'Fles of borst, In actie komen, Jij gaat slapen en Nu ben jij aan de beurt'. Je vraagt je af hoe lang de vertaler daarop gepuzzeld heeft en nog steeds is het resultaat bedroevend.

Maar verder is het okee. In het kort gezegd: het boek brengt ons terug naar de basis van het bestaan met een baby in huis en versterkt het zelfvertrouwen van ouders.

Lol
Het natuurlijke ritme van baby's is veel rustiger en langzamer dan de ouders zelf gewend zijn. Zeker als het om het eerste kind gaat, hebben ouders soms moeite met de aanpassingen die dat vergt. Ouders moeten zich aanpassen aan het eenvoudige bestaan waar een baby behoefte aan heeft. Zodra je de baby probeert in te voegen in het jachtige bestaan dat je gewend was in het kinderloze leven, gaat het vroeg of laat mis.

En toch is het ook weer niet zo dat de behoeften van de ouders daardoor volledig ondergesneeuwd raken. Integendeel: het is juist belangrijk dat ouders ook hun eigen persoonlijke ruimte goed afbakenen. Want waar was die hele onderneming nu ook alweer om begonnen: je begint toch niet aan het ouderschap om er geen lol meer in te hebben?

Onze conclusie: Het boek brengt ons terug naar de basis van het bestaan met een baby in huis en versterkt het zelfvertrouwen van ouders.

Beschamend eenvoudig
Ik ben enthousiast over het boek van Hogg. Hogg laat ouders voelen dat ze het zelf moeten doen: een moeder weet in eerste en laatste instantie wat het beste is voor haar kind. Maar ze moet wél die verantwoordelijkheid durven nemen. En natuurlijk zijn we allemaal wel eens onzeker, maar twijfel kan ook te ver gaan. De suggesties van Hogg – echte adviezen geeft ze niet – zijn eigenlijk zo simpel dat je je als lezer schaamt dat je dit in een boek moet lezen. Maar daarin zit tegelijk ook de kracht van haar benadering. Ze haalt de kracht van het moederinstinct naar boven.

Hogg bevestigt onzekere ouders in iets wat ze eigenlijk zelf allang wisten. Ouders weten immers heel goed wat hun baby nodig heeft, maar soms zijn ze door omstandigheden nog niet toegekomen aan dat besef. Of ze nemen de tijd niet om goed naar hun kind te luisteren.

Het gaat om simpele dingen en wat dat betreft is er ook niets nieuws onder de zon. Maar die simpele dingen, dáár gaat het dus om in het leven met een baby en de rest is ballast.

Oordeel zelf!
Uiteindelijk moeten ouders zelf bepalen welke ondersteuning ze nodig hebben, wat bij hen past en welk advies ze opvolgen. Oordeel dus zelf. Daartoe publiceert Ouders Online het vijfde hoofdstuk uit het boek 'Wat je baby vertelt' van Tracy Hogg en Melinda Blau.

Het hoofdstuk heet De I - Wakker worden en de luier ruiken en gaat over datgene wat er gebeurt tijdens de wakkere uurtjes van de baby: het verschonen, aankleden, spelen, in bad en massage. "De I" aan het begin heeft betrekking op de letter I in FIJN, die staat voor "In actie komen" (zie boven).

Hogg legt in dit hoofdstuk op verschillende manieren uit dat je respect moet hebben voor de persoonlijke ruimte van een baby. En dus verschoon je je kind niet terwijl je aan het telefoneren bent ('ik hou me helemaal niet met jou bezig') en leg je je hand of een knuffeldiertje op zijn borst als hij naakt op zijn rug op het aankleedkussen ligt. Dat geeft een gevoel van veiligheid.

Kortom: je behandelt een baby als mens. Je doet niet alsof hij er niet is, je hebt aandacht voor hem als hij wakker is, je laat hem met rust als hij daar behoefte aan heeft, en je helpt hem zoveel mogelijk bij zijn moeilijke taak om de nieuwe wereld om hem heen te leren begrijpen.

Justine Pardoen - redactie Ouders Online
[email protected]

Voorpublicatie Klik hier om de voorpublicatie te downloaden. Het bestand is opgemaakt in pdf-formaat; een codering waarmee de oorspronkelijke vormgeving van het boek goed benaderd wordt. De bestandsomvang is 480 kB (download-tijd: ongeveer 2 minuten met een gewoon telefoon-modem). De meeste moderne browsers kunnen pdf-bestanden probleemloos verwerken. Slaagt u er niet in het bestand te openen, dan kunt u een gratis Acrobat-reader downloaden bij de fabrikant Adobe.

Reacties van lezers

Groeten, Marija Hoksbergen