|
|
20 juni 2003
Wie durft er nog kind te zijn met zijn kinderen? Veel ouders schamen zich voor hun eigen speelse gedrag, vooral in het openbaar. Op de grond gaan zitten, rare rollen spelen en gekke bekken trekken? Wie dat niet durft, doet zijn kind én zichzelf te kort. Want veel strijd kan voorkomen worden door er een spelletje van te maken.
Drie artikelen over het onderwerp "Spelen met je kinderen, hoe doe je dat?":
door Justine Pardoen
Spelend opvoeden
Lawrence Cohen
Het Spectrum
ISBN 90 2747 642 X
EUR 18,50
In het boek "Spelend opvoeden" van Lawrence Cohen wordt uitgelegd hoe belangrijk het is om in de wereld van je kind te stappen door te spelen. Degene die met zijn kinderen durft te spelen, is een betere ouder dan wie dat niet doet, luidt de boodschap.
Spelend opvoeden is een aanrader voor alle ouders die willen leren dat spelen met je kind meer is dan samen weggaan naar een speelgoedwinkel om iets nieuws uit te zoeken, of ze meenemen naar een speeltuin waar je zelf de krant gaat zitten lezen.
Het gaat er niet om dat spelen altijd een opvoedkundige lading zou moeten hebben. Het is ook gewoon fijn om samen te lachen en plezier te maken: het maakt opvoeden leuker.
In het boek staan veel voorbeelden, en de schrijver gaat ook in op mogelijke gedragsproblemen en je eigen remmingen. Het boek geeft tips om te leren stoeien met je kinderen en samen te giechelen. Ook -- of misschien wel juist -- na een zware werkdag.
Verslapte speel-spieren
In zijn contacten met ouders ontdekte Cohen dat veel ouders het verleerd zijn om te spelen. Hun speel-spieren zijn verslapt. Wat wil je ook: hun leven is hard, druk en veeleisend. Veel ouders spelen zelfs nooit met hun kinderen. Soms niet eens omdat ze geen tijd hebben, maar omdat ze het niet kunnen of niet durven. Het voelt als overdreven 'gek doen'. En daar hebben ze geen zin in.
Zelf heeft Cohen het ook moeten leren. Zijn truukjes geeft hij graag door. Niet alleen voor de 'fun', want volgens hem is het veel meer dan dat. Het is een noodzakelijke vaardigheid om een betere relatie met je kinderen te krijgen.
Spelen is van levensbelang
Kinderen hebben spel nodig om de wereld te leren begrijpen. Minder aangename dingen kunnen ze door middel van spel opnieuw beleven, maar dan in een rol waarbij ze zelf de situatie in de hand hebben. Dat kan helend werken, bij emotionele schade die al eerder is opgelopen.
In zijn spel kan een kind rollen van volwassenen aannemen. Het is een heel aangename manier om iets te weten te komen over wie je bent. Wat bevalt me beter: de rol van vader of die van moeder? Ben ik liever de juf of het stoute kind? De boef of de agent?
In een spel komen de spelers nader tot elkaar. Kinderen kunnen contact maken met anderen door hen in hun spel te betrekken. Ze bevredigen er ook hun behoefte aan liefde en genegenheid mee.
Spel als communicatie
Een kind zal niet thuiskomen en zeggen: "Ik heb een rotdag gehad. Mag ik erover praten met jou?" In plaats daarvan zal zo'n kind vragen: "Wil je met me spelen?" Dat kan een partijtje dammen zijn, een bal overgooien, of samen iets maken met Lego of K'nex.
In de manier waarop je kind zich uit in het spel, kun je zien hoe hij zich voelt. Bijvoorbeeld:
Lachend nagelknippen
De auteur van "Spelend opvoeden" vertelt hoe een vader ontdekte hoe hij de machtsstrijd met zijn dochtertje kon doorbreken door er een spel van te maken. Het wekelijkse nagelknippen was een ware hel, totdat hij 'stoppen of doorgaan' introduceerde.
Dat spelletje ging als volgt. De vader ging een paar meter verderop staan met de nagelschaar. Hij zei tegen haar dat wanneer ze 'stop' zou zeggen, hij onmiddellijk zou stoppen, totdat ze 'doorgaan' zei. Als ze na een poosje nog geen 'doorgaan' had gezegd, dan mocht hij het zelf zeggen, totdat zij weer 'stop' zei. Als ze 'stop' zei, dan bevroor hij altijd in zijn lichaamshouding en daarom moest ze lachen. Dat was al heel wat: lachen bij het nagelknippen!
Uiteindelijk werden de nagels geknipt en ze leerden er plezier bij te hebben. Meteen stoppen als het kind 'stop' zei, leerde haar dat ze erop kon vertrouwen dat haar vader haar geen pijn zou doen of haar zou dwingen. Zij bleef de baas over het spelletje, waardoor de situatie veel ontspannener werd.
Ouders die denken dat zoiets te veel tijd kost en dat ze het nooit kunnen opbrengen, krijgen van Cohen te horen dat ze eens moeten denken aan al die tijd dat ze bezig zijn geweest om een kind iets te laten doen wat het niet wil. Denk aan alle keren dat je bezig bent je kind zich te laten aankleden, op tijd te zijn voor school, zijn kamer op te laten ruimen. Of erger nog: de energie die het kost om boos te moeten worden, te schreeuwen en de sfeer daarna weer goed te krijgen...
Verder lezen: Praktische tips