Ouders Online
Archief
Van de redactie

25 maart 2013

Wat eerst een clash tussen homofobe Turken en vooruitstrevende Nederlanders leek te zijn, bleek later een pijnlijk jeugdzorg-probleem. Een reconstructie van het Yunus-drama.
 


Wat er werkelijk aan de hand was met Yunus

Van de redactie

Zeg 'lesbisch', 'Turks', 'moslim' of 'jeugdzorg', liefst in één adem, en iedereen denkt alleen nog maar vanuit zijn onderbuik. Met alle nare gevolgen van dien.

Een Turkse moeder, woonachtig in Nederland, had zich beklaagd tegenover een Turks tv-station dat haar zoon Yunus bij lesbische pleegouders was geplaatst, en heel Turkije sprak er schande van.

Aanvankelijk leek het allemaal heel duidelijk: Nederlandse bestuurders en politici twitterden onmiddellijk dat het ongehoord was dat de Turken zich gingen bemoeien met 'onze jeugdzorg'. Hoe haalden ze het in hun hoofd? Het idee dat 'onze' lesbische pleegouders niet goed genoeg zouden zijn voor het Turks-Nederlandse jongetje Yunus, werd door minister Asscher (Binnenlandse Zaken) betiteld als 'volstrekt ongepast'.

Stem des volks
Minister Asscher, en later ook staatssecetaris van Rijn (pleegzorg) en premier Rutte, vertolkten de stem van het volk: je wordt niet voor niets uit huis geplaatst, en de mensen die dat doen zullen heus wel zorgvuldig handelen. Het belang van het kind staat altijd voorop.

Het is maar hoe je het bekijkt. In Australië, toch niet het aller-achterlijkste land ter wereld, werden alleenstaande moeders nog tot 1982 gedwongen om hun kind af te staan, omdat de Australische jeugdzorg vond dat kinderen beter af waren in gezinnen met twee ouders. (Bron: Nos.nl.) Zo kan een overheid dus denken over 'zorgvuldig handelen'.

Ook dichter bij huis, in Nederland zélf, speelde er – vlak na de Tweede Wereldoorlog – zo'n soort kwestie. Toen was er een wet in de maak om Joodse ouders die de Holocaust overleefd hadden, uit de ouderlijke macht te ontzetten. Waardoor ze hun kinderen alsnog verloren, ook als die niet het lot van Anne Frank hadden ondergaan. De zogenoemde OPK-commissie (voogdijcommissie voor oorlogspleegkinderen) vond namelijk dat Joodse kinderen beter af waren bij de pleegouders waar ze ondergedoken hadden gezeten.

'Het belang van het kind' is dus nogal een rekbaar begrip, dat per land en per tijdsgewricht kan verschillen.

Kinderrechtenverdrag
Toevallig kwam de Turkse premier Erdogan afgelopen week naar Nederland (voor andere zaken), wat tot een merkwaardige uitspraak van premier Rutte leidde.

Erdogan stelde dat bij de plaatsing van pleegkinderen rekening gehouden moet worden met de achtergrond van het kind. Rutte zei daarop dat onze jeugdzorg wel kijkt of het kind in een omgeving geplaatst kan worden die aansluit bij de culturele achtergrond. "Maar we maken uiteindelijk geen onderscheid naar geloof of seksuele geaardheid." (Bron: Nos.nl.)

Dat is raar, dat wij geen onderscheid zouden maken naar geloof of seksuele geaardheid. In het kinderrechtenverdrag van de Verenigde Naties, dat ook ondertekend is door Nederland, staat toch echt:

[...] Bij het overwegen van oplossingen wordt op passende wijze rekening gehouden met de wenselijkheid van continuïteit in de opvoeding van het kind en met de etnische, godsdienstige en culturele achtergrond van het kind [...]. (Artikel 20.3)

Er is ook jurisprudentie. In het verleden heeft het Europese Hof voor de Mensenrechten Oostenrijk veroordeeld omdat de autoriteiten hadden toegestaan dat een kind uit een christelijk gezin bij Jehova-getuigen was geplaatst.

Seksuele geaardheid was maar bijzaak
Het meningsverschil tussen Rutte en Erdogan liep niet uit de hand, maar toch zullen ze wel even gesidderd hebben in Den Haag. Want zo eenduidig bleek de zaak Yunus niet te zijn. De seksuele geaardheid van de pleegmoeders was eigenlijk maar bijzaak.

Het ging de Turkse moeder om iets veel fundamentelers. In 2007 had het Hof Den Haag al beslist dat Yunus terug moest naar zijn ouders (en wel binnen 3 weken na de uitspraak), omdat mishandeling en pedagogische onbekwaamheid niet bewezen waren. Jeugdzorg was het daar niet mee eens, en heeft de terugkeer van Yunus naar zijn ouders zó getraineerd en vertraagd dat uiteindelijk een andere rechter besloot om Yunus toch maar bij zijn pleegouders te laten. Dát was wat die moeder zo dwars zat.

Ere wie ere toekomt: Jeugdzorg-Darkhorse
Afgelopen week begon de informatievoorziening te kantelen. Eerst ging het alleen maar over de lesbische pleegouders, maar op 20 maart kwam de opinie-site Joop.nl met het hele verhaal over de rechtszaken (zie boven).

Maar ere wie ere toekomt: een dag eerder, op 19 maart, hadden actieve ouders van het weblog Jeugdzorg Dark horse al gemeld hoe de vork in de steel zat. Het zou ons niets verbazen als dát de trigger was voor Joop.nl om het verder uit te zoeken.

Hoe nu verder?
De vraag is hoe het nu verder gaat. Onze voorspelling is dat er niet zo veel meer zal gebeuren. De hype waait weer voorbij. Geen enkele bestuurder of politicus zal sorry zeggen. Dat zou alleen maar gezichtsverlies betekenen, én enorme gevolgen kunnen hebben.

De moeder van Yunus heeft ook de pech dat ze niet zo aaibaar is, met haar slechte gebit en haar hysterische gehuil via de Turkse schotel. Zij zal dus nooit zo'n multimediale volksopstand teweeg kunnen brengen als die lieve Mauro van een tijdje geleden. Haar kind zal ze dus waarschijnlijk nooit terugkrijgen.

Conclusie: bestuurders en politici reageren soms veel te snel, zonder zich op de hoogte te stellen van de achterliggende feiten, en Bureau Jeugdzorg kan gewoon – ongecontroleerd – z'n eigen gang gaan, door gerechtelijke uitspraken naast zich neer te leggen. Dat wisten we allemaal al, maar de Yunus-affaire maakt het nog eens pijnlijk duidelijk.

Het grootste probleem is dat er geen (onafhankelijke) instantie is die ouders kan bijstaan bij conflicten met Jeugdzorg. Zelfs de rechter kan dat niet, getuige de Yunus-affaire.

De enige die nog een béétje kan helpen, is de Nationale Ombudsman. Daar kun je terecht met klachten als je eerst de normale procedures hebt afgewerkt (waaronder het indienen van een klacht bij het Advies en Klachten Bureau Jeugdzorg (AKJ)). Uitspraken van de Ombudsman zijn echter niet bindend. Hij kan je gelijk geven, en Jeugdzorg adviseren om het anders aan te pakken, maar Jeugdzorg hoeft dat advies niet op te volgen.

Meer informatie

www.lcfj.nl
Het Landelijk Cliëntenforum Jeugdzorg (LCFJ) is de officiële belangenvereniging voor cliënten in de jeugdzorg. Zij helpen geen individuele cliënten of ouders, maar doen aan 'collectieve belangenbehartiging'. Daar heb je in de praktijk dus niet zo veel aan, als je zelf met een probleem zit.

www.denoodkreet.nl
De Noodkreet is een stichting die ouders en kinderen adviseert en ondersteunt, maar ook bemiddelt en begeleidt wanneer zij zijn vastgelopen binnen de jeugdhulpverlening.

www.stichtingkog.info
De stichting KOG ('kinderen, ouders, grootouders') helpt ouders en grootouders bij problemen met jeugdzorg. Met name bij: ondertoezichtstelling (OTS), uithuisplaatsing, en weggelopen kinderen.

jeugdzorg-darkhorse.blogspot.com
Dark horse is een weblog van actieve ouders die dagelijks berichten over misstanden in de jeugdzorg. (Een 'dark horse' is een paard dat bij een wedstrijd eerst achter lag, maar dan uit de schaduw van de koplopers naar voren springt en alsnog wint.)

www.wikileaksjeugdzorg.nl
De ouders achter deze Wikileaks verzamelen feiten om gedupeerden van jeugdzorg gelegenheid te geven hun zaak voor te leggen aan een letselschade-advocaat voor een eventuele schadeclaim.

Gratis overlevingsboek
In de Ouders Online-reeks verscheen: De jungle van de jeugdzorg - Een overlevingspakket voor ouders. Dit boek is niet meer te koop in de boekhandel, maar nog wel gratis te krijgen via Ouders Online.

Stuur een aan uzelf geadresseerde bubbeltjes-envelop van 20x28 cm, gefrankeerd met 5 standaardpostzegels voor de categorie 250-500 gram (het boek weegt 350 gram) naar:

Ouders Online
Stadionweg 76
1077 SP Amsterdam

Redactie Ouders Online
[email protected]


Reacties

1.

Hulde voor de kwaliteit van dit artikel!

Er zal toch ooit wel eens het moment komen dat DE GROTE LEUGEN rond de Nederlandse jeugdzorg sneuvelt?

[naam en adres bekend bij de redactie]