|
|
Vraagbaak Opvoeding en gedrag - Archief
Zijn ouders zijn 4 jaar gescheiden, moeder woont weer samen, er zijn geen directe conflicten, en oppervlakkig is er goede samenwerking en afstemming. Maar echt inhoudelijk overleg over zijn wel en wee is niet mogelijk. In het gezin bij moeder is hij de middelste van drie: een jongen van 10, en na hem een jongen van 1. Deze beide kinderen zijn van dezelfde vader met wie moeder nu samenwoont.
Er is een bezoekregeling, ik zie hem altijd om het weekeinde drie dagen en de helft van alle vakanties. Communcatie met de moeder gaat via een schrift. In bijzondere gevallen (verjaardagen en zo) wordt, bij het afzetten van mijn zoon, daarover iets afgesproken.
Het stotteren wordt erger naarmate hij opgewondener vertelt, echter niet altijd. Het zijn geen specifieke klanken of woorden maar hij kan er lang in blijven hangen. Hij kan goed meekomen op school, maar is bij moeder en op school wel moeilijk hanteerbaar, of specifieker: moeilijk corrigeerbaar. Hij doet dan vijandig jegens anderen, thuis met name bij de oudste zoon. Twee maal beet hij hem in bad tot bloedens in de buik. Moeder vindt het moeilijk consequent te corrigeren, zowel de huidige partner als ik zijn consequenter.
Bij mij merk ik nauwelijks iets van strijd, en als dat voorkomt dan is het makkelijk te corrigeren. Mijn vragen:
- hoe zou het stotteren verband houden met de gezinssituatie?
- wat zijn aanbevelingen om het stotteren te verminderen?
- wat zijn aanbevelingen om ook aan de gedragsproblemen iets te kunnen verbeteren?
[naam en adres bekend bij de redactie]
Antwoord:
Stotteren is een lastig probleem, er zijn geen duidelijke aanwijzingen waar het vandaan komt. Het is zelfs niet zo dat verhoogde stress bij een stotteraar altijd tot meer stotteren leidt. Dus is het helemaal niet gezegd dat de gezinssituatie iets met het stotteren van uw zoontje te maken heeft. Maar het is ook niet uitgesloten. Belangrijke aanwijzing kan zijn of hij, als hij bij u is (en naar ik begrijp dan in een rustigere situatie), ook minder stottert. Dit is natuurlijk lastig vast te stellen omdat u het niet kunt vergelijken met de andere situatie.
Stotteren bij kinderen wil nog wel eens spontaan over gaan. Dus misschien is er iets voor te zeggen om er de eerstkomende jaren helemaal niets aan te doen. Dat geldt echter niet voor de gedragsproblemen. Maar ook die zijn moeilijk aan te pakken als u en uw ex-vrouw geen overleg over gedragsregels voeren. Mijn advies is daarom: zoek in uw regio naar een goede psycholoog die verstand heeft van kinderen, gezinnen en stotteren. Die te vinden zal niet gemakkelijk zijn, en u moet ook niet over één nacht ijs gaan.
Het lijkt me goed als die psycholoog dan gesprekken met u, uw ex-vrouw en partner, met uw samen en met het kind erbij voert, teneinde tot een verantwoorde taxatie te komen van uw zoontje en de omgeving waarin hij verkeert. Deze persoon kan u dan hopelijk helpen tot een verantwoorde serie afspraken te komen rond de gedragsregels jegens uw zoontje. Misschien is het ook verstandig de oudste van de andere twee kinderen uit het nieuwe gezin van uw ex-vrouw hierbij te betrekken.
Dit lijkt een hele opgave, en dat is het ook. Maar waarschijnlijk is het de enige echt verantwoorde manier om te proberen hierin tot een goede aanpak te komen.
Vriendelijke groeten,
Alfred Lange