Dit is het tweede boek over Polleke, het vervolg op "Altijd samen, amen". Spiek, Pollekes vader, is een dakloze verslaafde. Haar moeder is verwikkeld in een nog niet helemaal soepel lopende relatie met de meester. En Polleke zelf heeft een vriendje, Mimoen, die al beloofd is aan een meisje in Marokko. Een boek dus, dat bol staat van problemen die helemaal van deze tijd zijn, geconstrueerd rond een 11-jarige hoofdpersoon.

Toen ik eraan begon, dacht ik, moet dit nou? Is een meisje uit een gewoon, leuk, gezellig gezin niet interessant genoeg? Maar die scepsis verdween toen ik eenmaal aan het lezen was. Het boek bevat veel pakkende dialogen en humor, en het leven van Polleke is géén poel van ellende. Ze geniet van dezelfde dingen als andere meisjes van haar leeftijd: de eerste verliefdheden, giechelen met vriendinnen, en een eigen kalf (in plaats van een pony) bij opa en oma.

Polleke maakt zich wel zorgen om haar vader. Maar misschien juist omdat hij niet weet hoe hij moet leven, probeert Polleke heel overtuigd te leven. Net zoals ze gedichten schrijft, die eigenlijk door haar vader geschreven hadden moeten worden. Want Spiek, zo houdt Polleke zichzelf voor, is een dichter. Alleen lukt het hem niet om te schrijven.

Langzaam begint Polleke te beseffen dat Spiek zichzelf en de rest van de wereld voor de gek houdt en dat hij op deze manier niet door kan gaan. Ze zegt hem uiteindelijk heel duidelijk dat hij moet afkicken. Tot haar schrik stemt Spiek daarmee in, op voorwaarde dat zij met hem meegaat.

Het boek eindigt voor de deur van het afkick-centrum. Wellicht betekent dit een vervolg.

Katinka Kersting