Opinie

Wat gaat 't snel

Op de speelplaats hoor je de gemeenplaats al te vaak tussen ouders onderling: "Wat gaat het snel, voor je 't weet zijn ze volwassen." Je kunt van het hele leven wel zeggen dat het voorbijvliegt - wat dan ook vaak gezegd wordt. (Intussen moet het nog wel geleefd worden, van dag tot dag. Maar dat is een ander filosofisch onderwerp.) Mijn stelling: het opgroeien van mijn kinderen gaat helemaal niet te snel. Ik moet er niet aan denken dat het twee keer zo langzaam zou gaan. Saai lijkt me dat. Daarmee ben ik nog géén ongeduldige vader die niet kan wachten tot hij met z'n zoon kan voetballen - het gaat voor mij precies in het juiste tempo, niet te snel en ook niet te langzaam.

Natuurlijk, als hardwerkende vader mis je van alles: kleine stapjes in de ontwikkeling. Opeens kom ik erachter dat mijn 2½ jarige zoon woorden gebruikt die hij vorige week nog niet kon zeggen. Of mijn dochter van drie maanden die plotseling kan schaterlachen alsof ze dat al haar hele leven deed. Dan zorg je ervoor dat je meer meemaakt, is mijn remedie. Door in het weekend niet in de krant te duiken of urenlang boodschappen te doen, maar met het gezin of zoonlief alleen iets te ondernemen. Dan merk je weer dat hij het heerlijk vindt je de hele dag in de buurt te hebben. En daar geniet je zelf ook van.

Erger dan elke andere morgen is de maandagochtend - ook als je twee bent al: het afscheid in de peuterspeelzaal, als ik hem wegbreng. Boos en met de handen voor zijn ogen om het allemaal niet te hoeven inzien, brult hij "Pappa niet werken!" Gelukkig weet ik dat die stemming snel weer omslaat na mijn vertrek. En eerlijk gezegd merk ik het op zo'n moment behalve pijnlijk ook wel prettig te vinden dat ik hem kan achterlaten om naar kantoor te gaan. Dan concludeer ik niet geschikt te zullen zijn als full-time huisvader, net zo min als mijn vrouw genoeg zou hebben aan het huismoederschap. Misschien hoef ik niet zo nodig èlk stapje mee te maken?