Terug naar overzicht Leeszaal

Opinie

Daar wordt een vrouw nu gek van

Justine Pardoen
februari 1997

De vrouw voor me, bij de bakker, begint bijna te huilen. "Het is toch verschrikkelijk? Wat moet ik nou doen?" Haar nood is zo hoog, dat ze de bakster haar verhaal doet over de moeite die ze heeft om een plaats te krijgen voor haar kind in een kinderdagverblijf. "En ik hoef maar drie dagen!"

Er zijn veel gezinnen die op de grens van het mogelijke leven, zo blijkt uit onderzoek; veel ouders kunnen maar nauwelijks werk en zorgtaken combineren. Er hoeft maar dít mis te gaan en de hoeksteen wankelt. De stress van gezinnen met twee werkende ouders is soms zo groot, dat het voor de man zeer verleidelijk is om nóg later thuis te komen van het werk of net iets langer weg te blijven na het partijtje squash of voetbal. De vrouw moet gewoon echt instorten voor ze toegeeft dat er iets aan de hand is.

Een slimme meid...
De commissie Dagindeling van Melkert moet hier de komende jaren een oplossing voor verzinnen. Jaren de tijd voor het antwoord op de vraag: 'Hoe maken we het die werkende ouders gemakkelijker?' Het wetenschappelijk instituut van het CDA denkt intussen de oplossing gevonden te hebben in financiële verlichting. We zouden dat best kunnen betalen, vooral als die vrouwen hun kinderen nu eens niet zo laat zouden krijgen. Dat bespaart de maatschappij immers veel geld dat nu uitgegeven wordt voor allerlei vruchtbaarheidsbevorderende behandelingen. U weet wel. Zo roept zelfs de Emancipatieraad inmiddels in koor met de gynaecologen: een slimme meid heeft haar zwangerschap op tijd.

Praten over het gezin is in. Vooral het gezin waar de gevolgen van de emanicipatie niet aan voorbij gegaan zijn. Hebbes, een nieuw onderwerp waarmee de politiek zich maatschappelijk kan profileren. Een gezinsminister, een nieuw gezinsbeleid, geschoeid op Zweeds, Deens of Noors model. Natuurlijk.

Modieuze aandacht voor het moderne gezin
Praten over het grote gebrek aan kinderopvang in ons land is uit. Dat probleem is toch opgelost: er zijn immers zo veel kinderopvangplaatsen bijgekomen de laatste jaren, ver-weet-ik-veel-voudigd, doelstelling gehaald, enz. Maar in de stress-praktijk van alledag is dat nog steeds het enige echte probleem. Wat heeft het voor zin om te filosoferen over 'flexibele' kinderopvang als er niet eens voldoende kinderopvang is? Als de kinderopvang en naschoolse opvang echt goed geregeld zouden zijn, zou iedereen zich verbazen over deze modieuze aandacht voor het moderne gezin.

Daar wordt een vrouw nu gek van - en haar partner in haar kielzog - dat ze haar baas niet kan beloven om te blijven werken omdat ze de kinderopvang maar niet voor elkaar krijgt. Dat het kinderdagverblijf waar je eerste kind zit, niet kan garanderen dat er straks ook plaats is voor de tweede. Dat het aantal betaalbare plaatsen zo schaars is, dat je een kind al moet opgeven voordat het geconcipieerd is. Dat er een wildgroei is aan particuliere instellingen voor kinderopvang, die zonder blikken of blozen negentig gulden per dag rekenen ("En als u iets te klagen heeft, dan zoekt u maar wat anders!"). Dat de aftrekmogelijkheden voor de kosten van kinderopvang gebonden zijn aan te hoge drempels. Dat de kosten voor kinderopvang voor een gezin waarin de vrouw studeert, voor de fiscus al helemaal niet tellen. Overbodige luxe zeker.

Daar wordt een vrouw nu gek van, dat al die overheidsbemoeienis met het gezin voorbij gaat aan haar werkelijke probleem. Het heeft er alle schijn van dat 'het gezin' het gat moet dichten dat onstaan is nu 'het milieu' uit is.

Copyright © 1996-2001 Ouders Online BV
Uitsluiting aansprakelijkheid
Pagina voor het laatst bijgewerkt op: 11 maart 1997