"Op mijn babyshower probeerde iedereen zijn eigen horrorverhaal over hun bevalling te delen. "Dat gaat je nooit lukken, Angelique." Dat zeiden ze omdat ik me had aangemeld voor een training pijnloos bevallen. Gelukkig ben ik stronteigenwijs.
Ik ben Angelique de Graav en mijn dochter Estelle is inmiddels 11 jaar. We wonen samen in Den Haag, waar ik een praktijk aan huis heb en een webshop run in Rijswijk. Misschien verklapte mijn voorbereiding tijdens de zwangerschap al iets over mijn fascinatie voor natuurgeneeswijzen, want ik werk tegenwoordig als orthomoleculair therapeut.
Tijdens mijn zwangerschap in 2011 besloot ik dat ik niet zou geloven in de typische dramatische bevalling, zoals ik die mijn hele leven op televisie zag. Dat moet anders kunnen, als mensen over de hele wereld gewoon op een rijstveld kunnen bevallen, dan zal er een manier zijn om dit beter te doen. Ik onderzocht hoe elke cultuur omging met bevallen, welke tips er waren om sneller en pijnloos te bevallen of waar ik op moest letten. Mijn toenmalige partner en ik gingen oefenen zodat hij precies wist hoe te handelen in elke situatie. Ook hier werden we flink uitgelachen, trouwens!
Via de training die ik volgde leerde ik een gestructureerde manier waarmee ik mijn eigen angsten onder ogen leerde zien en aanpakken. En op 14 december was het zover, ik was met 2 vrienden op stap en we zaten de hele avond keihard te lachen. Ik zat al in week 41 en lag over de grond te rollen van alle grapjes. Rond 23.30 uur "plaste ik in mijn broek van het lachen", tenminste dat dacht ik. Mijn vrienden keken me aan alsof ik niet helemaal in orde was, maar met 41 weken zwangerschap hadden zij wel door wat er gebeurde. Mijn water was gewoon gebroken. "Ga maar gewoon slapen," was het advies van de verloskundige. Niet precies wat ik verwachtte, want in de films beginnen ze direct te puffen terwijl ze naar het ziekenhuis racen. Spannend! Er gaat iets gebeuren!
Ik ben gaan slapen en rond 02.30, hoorde ik iets "knappen" in mijn buik. Ik schrok me kapot en belde in paniek naar de verloskundige. Die herkende niets van wat ik vertelde trouwens. Maar al snel begonnen de weeën. Ondanks alle voorbereidingen schrok ik me kapot! Alle lessen en tips vlogen uit het raam en ik begon krampachtig te hyperventileren. Dit was niet helemaal wat ik verwachtte, het begon met elke 4 minuten een wee, deed ik het wel goed met het timen ervan!? Mijn toenmalige partner werd een beetje boos om mijn gedrag, haha. Rond 3 uur zat ik al op elke 3 minuten! "Ga maar even douchen," zei de verloskundige, "bij een eerste bevalling gaat het allemaal niet zo snel."
Om 3.30 uur zat ik al op elke 2 minuten, volgens mij moeten we echt naar het ziekenhuis hoor, zei ik nog. O ja, het advies van mijn nichtje Whitney, liegen, liegen, liegen, want anders geloven ze je niet. Goed advies tijdens de babyshower! Dus ging ik jokken. Nou vooruit dan maar, ik mocht komen. Dus daar gingen we rond 3.45 uur naar het Bronovo ziekenhuis.
We kwamen vlak na 4 uur aan en ik moest naar de 5e etage met weeën om de minuut in de lift. Iedereen deed superkalm en relaxt. Dit was niet pijnloos, dit voelde ik wel, dacht ik nog wanhopig. Ik snap niet hoe mensen dit 10 of zelfs 24 uur volhouden! De verloskundige stelde zich voor en ineens veranderde alles! "Dit is niet hoe het was, paniek!". "Het is anders", zei ik in paniek. Ze keek me kalm aan en deed rustig haar ding: "We gaan nu kijken hoeveel centimeter ontsluiting je hebt.". Ze draaide zich om, keek de verpleegster aan en zei: "Alles met spoed klaarmaken, nu!". "Wat is er!? Is er iets mis?" vroeg ik in paniek. "Je hebt 9 centimeter ontsluiting, je persweeën zijn begonnen!"
"Ik zei toch, er is iets veranderd. Dit kan ik niet, epiduraal, I need an epidural! I can't do this for hours! Zeg dat!", riep ik tegen mijn partner. Ik kon niet meer op het Nederlandse woord komen voor ruggenprik! "Epiduraal! Epiduraal!", riep ik alleen maar.
"Nog niet persen," zei de verloskundige. HOE doe je dat!? Dat deel was echt niet leuk, alles in je lichaam wil persen, maar je mag het niet doen. Maar gelukkig mocht ik rond 4.30 uur met persen beginnen tijdens een wee. Na een aantal keer persen zei de verloskundige: "Nog 1 keer en dan ben je mama.". Ik bleef stil en dacht even na, was ik hier wel klaar voor? De rest van mijn leven moeder zijn. Alsof ik een keuze had op dat moment.
"OK, ik ben er klaar voor!" Ze is om 4.53 uur geboren en ze leek precies op mij! Superkik was dat! Geen bloed, geen ontlasting, geen gekkigheid. De verloskundige begon met een zaklamp te zoeken naar scheuren, maar kon bijna niets vinden. Mijn dochter zat even bij haar vader op schoot rechtop en bekeek iedereen in de kamer. De verloskundige stopte met werken en keek naar mijn dochter. "Dit is onmogelijk.". "Wat?!" vroeg ik een beetje in paniek. De baby kijkt me aan. Ze had gelijk, maar ik snapte het probleem niet. "Een baby kan zijn nek niet bewegen of zien.", zei de verloskundige. Terwijl ze dat zei, keek mijn baby haar strak in de ogen aan. "Oké," zei ik, "kennelijk wel dus.". Het was informatie waar ik even niets mee kon, aangezien ze dat dus duidelijk wel kon. Om 08:00 stonden we buiten met een baby in de Maxi-Cosi, op weg naar het kraamhotel bij Rotterdam Airport.
Mijn bevallingsverhaal heb ik gedeeld met een paar vriendinnen. Eentje had al twee kinderen en was doodsbang voor de bevalling. Haar derde kind werd met behulp van mijn script binnen 61 minuten geboren. Een andere vriendin uit Boston beviel binnen twee uur, onder mijn begeleiding. Dus ik heb het idee dat mijn plan wel voor meer mensen helpt. Maar het draaide eigenlijk gewoon om goede voorbereiding, zoals ik dat in mijn werkzaamheden zou aanpakken als ik iets zou doen wat onbekend is."
