5 december 2003 door Justine Pardoen
Veel ouders worstelen met het dilemma dat het verstand soms iets anders zegt dan het gevoel. Discipline is nuttig maar verzaken mag ook. De leerplicht is okee maar schoolziek moet kunnen. Alcohol tijdens de zwangerschap is schadelijk, maar een glas wijn ontspant.
In deze aflevering ervaart Justine de betrekkelijkheid van pedagogische adviezen, en verklapt ze dat ze foute Sinterklaas-cadeautjes gaat geven.
Als ouder kun je veel fout doen. Ook met Sinterklaas. Kan het dan nooit eens simpel zijn?
Vorige week vertelde een deskundige in onze Vraagbaak "Opvoeding en gedrag" (zie Kun je twee kinderen samen één Sinterklaas-cadeau geven?) dat het niet zo'n goed idee is om je kinderen samen één cadeau te geven. Twee broertjes samen één trein? Liever niet! Als je een cadeau aan iemand geeft, geef je ook aandacht. Je laat zien: ik vind jou belangrijk.
Letterlijk waarschuwde onze speelgoed-specialist: "Zodra je één cadeau geeft aan twee kinderen tegelijk, misken je de eigenheid van elk kind, omdat beide kinderen doorgaans niet precies dezelfde wensen en interesses hebben. Dan mis je dus een kans om je kinderen een goed gevoel over zichzelf te laten opbouwen".
Toen ik dat las, kwam onmiddellijk de herinnering bij mij boven aan de eerste keer dat ik een cadeau kreeg dat niet helemaal voor mij alleen bedoeld was. Ik kreeg een boek voor mij en mijn partner samen. Ik wist niet wat me overkwam! Na jaren alleen gewoond te hebben, had ik inmiddels volle boekenkasten langs alle muren. Toen Henk en ik in één huis kropen, hadden we onze boeken zorgvuldig in kasten náást elkaar gezet en heel bewust niet door elkaar. Nu, na 20 jaar, staan onze boeken nog steeds niet door elkaar. En dan krijg je opeens een boek dat je moet delen! Ik was totaal in verwarring: waar moest dat boek staan? In wiens kast moest ik het zetten? Of zou er een nieuwe kast met boeken-voor-ons-samen gecreëerd moeten worden?
Kinderachtig vond ik mezelf. Maar toch zat ik ermee. Ik was het gewoon niet gewend.
Inmiddels wel hoor; we krijgen regelmatig cadeaus voor ons samen. Het is nu eigenlijk omgekeerd: ik krijg nog maar zelden een boek voor mij alleen. Ja, van Henk, soms, hoewel die ook wel eens iets koopt voor mij dat hij eigenlijk graag zelf wil lezen (of voorlezen).
Maar goed. Terug naar de Sint die twee kinderen samen één trein wil geven. Moet die Sint zich schuldig gaan voelen? Die kinderen krijgen door het jaar al zoveel voor zichzelf!
Zijn we dan ineens slechte ouders als we zo nu en dan vragen of onze kinderen iets kunnen delen met de ander?
Iemand mailde de redactie dat ze het standpunt van de speelgoed-deskundige onzin vond: "Onze kinderen hebben jaren geleden samen een poppenhuis gekregen en dat heeft de pret zeker niet kleiner gemaakt. Ze gingen meteen aan de slag en spelen tot op de dag van vandaag minzaam samen maar ook vaak alleen met datzelfde poppenhuis."
En ook al zou een gedeeld cadeau een teleurstelling zijn, wat is daar mis mee? Wat is er eigenlijk mis met zo nu en dan een teleurstelling?
Blijkbaar past teleurstelling niet meer bij ons moderne levensgevoel. Zo hoorde ik gister een mevrouw op Radio 1 vertellen over de kunst van het cadeautjes inpakken. Die kunst verstaan we niet zo goed, en daarom geeft zij er cursussen in. Eén van de dingen die ze haar cursisten leert, is om geen gummetjes in te pakken alsof het om juwelen gaat. Dat zou zo sneu zijn voor degene die het uitpakt.
Nou moe?! Spelen we dan alleen nog maar om de knikkers, en niet meer om het spel? Heel terecht zei de studio-presentator na afloop van de reportage dat het juist wel eens leuk zou kunnen zijn, om iemand op het verkeerde been te zetten.
Verwennen... Sint is ervoor. Dat is toch eigenlijk de kern van dat hele kinderfeest: één keer per jaar zo verschrikkelijk verwend worden dat ze er misselijk van worden. Te veel lekkers. En je tegelijkertijd af moeten vragen of je dat eigenlijk wel verdiend hebt, in plaats van de roe en de zak.
Misschien is de betekenis van dat jaarlijkse verwen-festijn wel verdwenen, in een tijd waarin de wensen van kinderen doorlopend vervuld worden. Dan lijkt de betekenis van het Sinterklaasfeest ineens te moeten worden dat je je kind zou moeten leren zich te beheersen.
Nee hoor... Sint moet de broekriem aanhalen dit jaar. Sint heeft last van de recessie dit jaar. En dús vervullen we alleen kleine wensen.
De Britse kindertelefoon tipt op zijn website hoe ouders de grote kinderwensen kunnen weerstaan. Ouders met kinderen die een PC onder de kerstboom willen, kunnen geen nee zeggen, of weten niet meer hoe dat moet, lijkt het. En daar bellen ze dan de Kindertelefoon voor.
Ook de vraag van deze week in de Vraagbaak Opvoeding en gedrag gaat daarover: verwennen zou verkeerd zijn, omdat je er watjes van kweekt, die niet weten wat zelfbeheersing en doorzettingsvermogen is. Het is niet goed een kind altijd zijn zin te geven.
Nou ja, dat weten we natuurlijk al lang. Maar dat is het nu juist. Ik zeg heel vaak "nee". Het hele jaar door eigenlijk. Alleen Sint vervult heel grote, stiekeme wensen. Daarom is Sint veel guller dan mamma. Eén keer per jaar mag je toch wel een grote hartewens van je kind vervullen? Dat is toch juist de clou?
De afgelopen week heb ik dus het volgende geleerd (jammer dat er nog steeds geen leestekens voor ironie en cynisme bestaan):
Zo kun je het dus nooit goed doen. Weet je wat? Ik ga gewoon lekker alles pedagogisch fout doen (mag ik dan mee naar Spanje, ja... mmm...):
En verder krijgen ze zulke mooie boeken en CD's, dat ze er vast ruzie over krijgen. Prima. Laat ze maar vechten. Ik trek de deur wel dicht zodat ik er geen last van heb. En ik pak alles zó mooi in, dat ze in ieder geval begrijpen dat de Sint het met veel liefde heeft uitgezocht.
