Baby Essentials: 10x items die je leven fijner maken
Zwanger worden Zwanger worden

Zwanger worden

Lees ook op

Hoe maak je de beslissing voor wel of geen derde kindje?

Ik wordt gek van mezelf. Heen en weer geslingerd tussen enerzijds de wens voor nog een kindje en anderzijds het genieten van de vrijheid die we inmiddels weer hebben met onze twee kinderen van 5 en 7 jaar. Zijn we helemaal uit de luiers, hapjes en slaapjes, en dan zouden we weer gezellig van voren af aan beginnen....
Mijn man komt er net als ik ook niet uit, hij wil ergens wel graag maar heeft dezelfde bezwaren. Ons huis is ook vrij klein, er is sowieso geen aparte kamer voor elk kind als er een derde komt. Ik ben nu 33 jaar en ik heb tegen mezelf gezegd dat ik de grens stel op 35. Na mijn 35e wil ik niet meer zwanger worden. Maar ja,wat nu? Hoe hebben anderen deze beslissing genomen? Soms hoop ik dat het "gewoon"gebeurt. Maar erg realistisch is dat niet, want mijn man past altijd heel goed op met de condooms. Is nog nooit misgegaan. Ik was wel bij beide kinderen meteen zwanger trouwens.

Naar laatste reactie
Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.

Tja...

...hoe je dat beslist weet ik niet. Volg je gevoel, neem een beslissing en blijf er dan bij? Zoiets?

Ik heb al heel wat van dit soort draadjes voorbij zien komen (zonder jouw vraag te willen baggateliseren, hoor) en het valt me op dat eigenlijk altijd gereageerd wordt door vrouwen die toch voor die derde/vierde zijn gegaan. Die roepen dan: ach joh, die praktische obstakels, die vergeet je als je dat kindje eenmaal hebt. Is ook vast zo, maar van mij toch een tegengeluid: hoezeer ik ook kan verlangen naar een babietje, ik zou een nieuw kindje toch heel erg ervaren als 'terug naar start'. En dan is mijn jongste pas 1,5! Ik vind ouder wordende kinderen erg leuk, geniet van de beetjes herwonnen vrijheid en vind de praktische argumenten wél belangrijk want ik hou van comfort en een beetje rust in ons leven.
Geen derde voor mij dus...

Succes!

m@

m@

18-05-2009 om 21:34

Gemengd

Ik ken gezin die binnen 13 maanden 2 kinderen kregen (jongen en meisje). Jaren later begon het weer te kriebelen. Toen de kids net 5 en 6 waren, kwam er een broertje bij. Het broertje was bewust verwekt. Onlangs zei de moeder dat ze er toch spijt van had dat ze hem niet sneller verwekt hadden. Ze waren inderdaad al gewend aan hun zelfstandigheid met 2 kids van 5 en 6 jaar en dan ineens weer zo´n baby erbij. Dus zij hadden wel 3 kids gewild, maar dan toch niet na zoveel jaar wachten.

In mijn familie een tijdje geleden ook bewust een derde geboren toen hun 2 kids 5 en 7 waren. Daar hoor ik verder geen klachten over. Loopt allemaal wel.

Wij krijgen over een tijdje de 5e. Bij ons zit er steeds 2 1/2 jaar tussen. En iedere keer merk je wel dat het weer even terug gaan in de tijd is. Wij zijn erg voor attachment parenting, dus ik sleep de hele dag met de baby, hij krijgt op verzoek bv, etc, etc...en dan eet je vaak niet eens rustig. Maar wij hebben het er graag voor over.

En ik denk dat daar de sleutel ligt. Realiseer je dat het voorlopig gedaan is met je makkelijke leventje. Je moet ´s nachts weer uit bed, poepluiers, consultatiebureaus, prikjes, gesleep met de kleine als de oudere kids naar school of clubs moeten, etc, etc....en hebben jullie dat er allemaal voor over...dan is een derde echt heel leuk en zul je er geen spijt van krijgen.

Ga je zwaar zitten balen omdat je (even) niet uit eten kunt en je nachtrust langdurig verstoort gaan worden, etc...begin er dan in geen geval aan!

Sterkte met de beslissing,

M@

Eens met m@

Ook hier die twijfels gehad en uiteindelijk wel een derde gekregen, nooit spijt van gehad. En nu sinds 2 maanden hebben we ook nog een vierde kindje. Ook geen spijt van hoor, we zijn er dolblij mee. Maar je geeft inderdaad wel weer wat op...
De derde was nog maar 2, maar toch is dat alweer heel anders als zo'n klein hulpeloos baby'tje dat helemaal op jou is aangewezen. Gebroken nachten, vieze luiers, niet meer zo makkelijk weg kunnen gaan, het hoort er allemaal bij. En als je nu inderdaad al denkt dat je dat eigenlijk niet wil of niet aankan, dan moet je er zeker niet aan beginnen.

Aan de andere kant, en dat is cliché maar voor mij wel de waarheid: als je het wel wilt, laat je niet tegenhouden door te weinig slaapkamers oid... Daar komen echt wel weer oplossingen voor en er zijn belangrijkere dingen dan een eigen slaapkamer.

Succes met het maken van een beslissing!

Polly Shearman

Polly Shearman

19-05-2009 om 10:52

Er altijd 3 gewild

maar met de derde bewust langer gewacht ( de andere schelen 2,5 jaar) nr 3 kwam 5 jaar later. Ik had het gevoel het lot te tarten, we hadden 2 gezonde kinderen maar wilde zo graag een nr 3. Nr 3 kwam, na zware zwangerschap en ik ben nog nooit zoooo gelukkig geweest. Nu 2,5 jaar later blijkt nr 3 niet gezond te zijn en reuma te hebben. Grenzen zijn snel verlegt, nou en? hij is niet gezond maar het kan allemaal veel erger. Ik geniet van mijn 3 kinderen of ze nu gezond of ziek zijn.
groet, polly

Wel of niet?

Ik herken het gevoel wel. Je wilt zo graag weer een babytje en al die fases meemaken (ook de nare) maar het is ook weer een gedoe. Indd al die slaapjes, hapjes,luiers enz enz. Misschien moet je het juist als een voordeel zien dat de andere al wat ouder zijn? Die zijn al wat zelfstandiger en kunnen al aardig de dingen zelf doen, waardoor je je ook weer meer kan richten op een babytje.
Blijft lastig. Ik heb altijd gezegd 3 kinderen, maar nu de 2e er is, vind ik het ook wel goed zo. Gewoon het is af en klaar. En die 2e is nu zo anders dan mijn 1e, veel meer genieten gewoon met alles.
Succes met je beslissing, goed de voors en tegens op papier zetten denk ik.

Fairy1973

Fairy1973

19-05-2009 om 21:20 Topicstarter

Nog iets heel belangrijks

Het is niet zo dat ik mijn vrijheid niet wil opgeven(is ook maar relatief, want de kindjes zijn 5 en 7 en hebben toch ook nog best veel aandacht nodig, het is alleen zo dat we in het weekend wel weer vaker tot 8.15 in bed kunnen liggen. Waar ik wel tegenop zou zien zijn de nachtvoedingen maar ala, dat is ook maar korte tijd zo.
Na mijn tweede had ik aanvankelijk ook het gevoel dat het af was. En dat bleef zo tot voor kort. Ik denk nu "nu kan het eventueel nog qua leeftijd", ik ben 33 jaar.

Er speelt echter nog een ander probleem dat ik nog niet vermeld heb, maar dat wel heel belangrijk is in deze. Mijn man heeft enkele jaren geleden kanker gehad en is over 2 jaar klaar met de controles (dat betekent dan genezen verklaard). Toen werd de keuze wel of geen derde eigenlijk van tafel geveegd. Je bent op zo'n moment wel met anderen dingen bezig, dus dat verdween een beetje naar de achtergrond. Maar het gaat goed met mijn man en dan komt er ruimte om weer te gaan nadenken en je verdriet te voelen dat je een keuze is ontnomen want zo voelde dat wel. Natuurlijk zijn we dolblij dat we al twee kinderen hadden toen hij ziek werd, daar hoefden we niet meer over te beslissen. Maar die derde blijft door mijn hoofd spoken. Het zou zo leuk zijn. Maar mijn man is huiverig om zijn genen door te geven, en zegt dat hij dan weliswaar wel bijna genezen verklaard is, maar dat een ziekte als deze altijd kan terugkomen.Ik weet het. En toch, toch heb ik het vertrouwen dat het niet meer terugkomt. Maar ik begrijp zijn punt heel goed. Hij wilde ook altijd graag 3 kinderen.Nu zegt hij wel dat als het per ongeluk zou gebeuren dat het oke is, maar er willens en wetens voor kiezen kan hij niet. Tja, dat is ook dubbel he?

Reageer op dit bericht

Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.