Baby Essentials: 10x items die je leven fijner maken
Zwangerschap en bevallen Zwangerschap en bevallen

Zwangerschap en bevallen

Lees ook op
Proudmama85

Proudmama85

29-11-2010 om 21:40

Verwerking van een zware bevalling en eerste periode met de baby

Hallo allemaal,
Omdat ik een nogal zware bevalling achter de rug heb waarvan mijn zoontje en ik nog niet hersteld zijn en ook de eerste 4 maanden met elkaar niet echt gemakkelijk waren wil ik graag mijn verhaal doen. Ook ben ik benieuwd of er anderen zijn die mijn verhaal herkennen omdat ze zelf iets soortgelijks hebben meegemaakt...
Mijn bevalling begon na een moeizame zwangerschap van 41 weken en 3 dagen. De vliezen braken spontaan onder de douche op de dag dat ik naar het ziekenhuis zou gaan om een ingeleide bevalling te bespreken, nadat 2 maal strippen niets had opgeleverd. Na 24 uur te hebben afgewacht kwamen er nog geen weeën, dus moest ik alsnog naar het ziekenhuis, dit keer voor de langdurig gebroken vliezen. Gelukkig bleek met de kleine alles goed te zijn maar helaas moesten we WEER 24 uur wachten om zo de natuur de kans te geven haar werk te doen. Helemaal overstuur kwam ik thuis, ik zag het totaal niet zitten al die toestanden aan mijn lijf! Mijn man is toen nog een slaaptablet wezen halen bij de verloskundige zodat ik kon slapen, ik was namelijk helemaal kapot van de emotionele achtbaan waarin ik zat.
Op zaterdagmorgen 31 juli moest ik in het ziekenhuis zijn, na het aanbrengen van een drukcatheter en een elektrode op het hoofdje van de baby en enkele sensoren op mijn buik, werd het infuus aangebracht. Al gauw kreeg ik enorme weeën en had ik het behoorlijk zwaar. Mijn moeder was "thank god!" meegegaan naar het ziekenhuis en o wat had ik mijn moeder en man nodig! Toch besefte ik me op dat moment niet dat ik het zo zwaar had, bleef denken:straks wordt het nog erger dus dit valt nog wel mee! Het ergste vond ik dat ik lag vastgekoppeld aan al die apparaten, ik kon nieteens fatsoenlijk uit bed om op de postoel te gaan, ookal was dit door de sterke weeën ook geen pretje. Na een tijd kwam de gyneacoloog bij me om te kijken hoever ik was en bleek dat ik slechts 3 cm ontsluiting had! Pfff... na een kort beraad kwam de gyn terug en raadde me aan voor pijnstilling te kiezen. Of een morfine-achtige injectie of een ruggeprik(infuus). Ik wilde er eigenlijk niet aan, vanwege de kans op koorts en omdat we dan langer in het ziekenhuis moesten blijven maar koos aan het begin van de avond toch voor de ruggeprik. Omdat ik zo lang op mijn rug lag lekte de vloeistof weg waardoor al gauw mijn hele benen gevoelloos werden, maar de pijn was even weg. De ontsluiting vorderde gestaag tot de laatste cm, die wilde maar niet. Ik had al enige tijd behoorlijke persdrang en een vreselijke druk op mijn onderste en was dan ook blij toen ik mocht meepersen. Toch schoot het niet op. Ik vond het heel vervelend om met mijn benen in de beugels te liggen, vooral ook omdat ik zo niet ontspannen lag en geen kracht meer had om ze op te trekken en zo te persen. Uiteindelijk werd de gyn erbij gehaald, de vacuum moest eraan te pas komen en met 3 ferme rukken (dat waren het echt) kwam onze zoon ter wereld. Hij brak daarbij zijn sleutelbeen. Ik was ingeknipt en uit de knip en mijn niet samentrekkende baarmoeder bloedde ik hevig. Ik verloor zo'n 2 liter bloed en werd steeds grauwer. Daarom moest ik aan het infuus met ik meen, nanodor? Gelukkig stopte het bloeden toen maar ik voelde me hondsberoerd en kreeg weinig mee van het hele gebeuren rond mijn bed. Voor ik mocht gaan slapen vroeg ik zelfs de verpleegkundige nog of ik morgen echt wel weer wakker zou worden..De borstvoeding die ik o zo graag wilde geven mocht niet, vanwege de medicatie, wat een tegenvaller was dat!
Het herstel na de bevalling viel me niet tegen, ik ging de volgende morgen, zij het met ontzettend veel pijn en moeite want hechtingen en heel slap, onder de douche. Onze kleine man had ook het nodige trauma eraan opgelopen, hij huilde aan een stuk door en spuugde veel. Ik lag inmiddels op zaal en werd helemaal gek van het feit dat ik met mijn gejank en mijn huilende baby geen privacy had. s'avonds werd ik na veel gezeur overgebracht naar een prive kamer. Mijn zoon sliep die nacht niet, en was op de zusterpost. Ik sliep als een os dankzij de temazepam.
De volgende dag ging beter maar omstreeks 3 uur s'nachts stonden ze opeens aan mijn bed dat mijn kleine ventje moest worden opgenomen op de couveuse afdeling, hij had koorts en ze vermoedden infectie. Ik mocht hem geen gedag zeggen want er was haast bij. Ook was ik niet aanwezig bij het inbrengen van zijn infuusje en bij de ruggemergpunctie die ze uitvoerden om te kijken of hij hersenvliesontsteking had. Ik was totaal overstuur en mijn man en ouders kwamen om me te troosten. De volgende 2 dagen moest ik steeds heen en weer (5 verdiepingen) om mijn zoon te verzorgen en te voeden, de borstvoeding was inmiddels gestart. Doodop was ik maar na alweer veel zeuren kregen we een kamer samen. Achteraf bleek het meer het trauma van de bevalling te zijn waar hij last van had en gelukkig geen infectie dus na een week mochten we naar huis. Enkele weken later bleek hij een koemelk allergie te hebben en het kiss syndroom, hij huilde onafgebroken en slapen deed hij alleen bij mij in bed of op mijn arm. Na de overstap op Pepti en een paar behandelingen van een osteopaat gaat het beter met hem. Het blijft een ontzettend prikkelbaar kind dat al uit zijn doen raakt van de kleinste verandering en echt regelmaat nodig heeft. We kunnen dan ook niet makkelijk even weg want hij moet op vaste tijden slapen, gelukkig nu wel in zijn eigen bedje dankzij een puckababy en gewenning. Elke keer dat hij een set prikjes heeft gehad is hij 2 a 3 wk uit zijn doen maar gelukkig kreeg hij vandaag de voorlopig laatste prikjes. Helaas kreeg ik vandaag ook te horen (wat ik al verwachtte) dat zijn hoofdje scheef is. Dit komt ten eerste doordat hij scheef in mijn buik en bekken lag, ten tweede vanwege zijn gebroken sleutelbeen waardoor hij de eerste 2 weken alleen maar op links mocht liggen, en ten derde door het kiss-syndroom (hij kan bijna niet naar rechts kijken). Morgen moeten we naar de kinderfysio en waarschijnlijk moet hij nu een helmpje op. 23 uur per dag, 10 maanden lang... De zoveelste tegenslag die we te verwerken krijgen.
Ik weet niet hoe lang ik dit nog aankan en vraag me dikwijls af waaraan we dit hebben verdiend,al die ellende. Elke dag denk ik nog terug aan die rotbevalling en ik kan er met niemand over praten want allemaal zeggen ze,het is nu toch voorbij, kijk wat een mooi mannetje je eraan over hebt gehouden, nu kan het genieten beginnen! Mijn man is altijd aan het werk, hij is vrachtwagenchauffeur en dus veel van huis en vriendinnen heb ik niet echt. Ik voel me eenzaam en bij tijd en wijle erg somber. Ik wou dat het bij ons ook goed zou gaan, net als bij de rest van de vrouwen die ik ken van de zwangerschapsgym en de buurvrouw. En omdat ik me zo voel en denk, voel ik me weer schuldig naar mijn zoontje toe, ik zou toch juist blij moeten zijn?
Achteraf denk ik dat ik had moeten luisteren naar mijn intuitie, bij 40 wk was mijn zoon nl nog niet ingedaald en ik had toen het gevoel dat er iets niet klopte. Ik heb toen gevraagd of er niet gekeken moest worden of er wat mis was, of hij wel door mijn bekken zou passen of niet. De bevalling heeft vanaf het moment dat de vliezen braken tot de geboorte 62 uur geduurd. Dit kwam onder andere omdat mijn zoon vrij groot was (brede schoudertjes) en omdat hij met zijn hoofdje scheef in mijn bekken zat. Mijn bekken was te smal. De gyn zei dat ze achteraf beter voor een keizersnede hadden kunnen kiezen.
Ik vind dat ik na de bevalling slecht begeleid ben, geen nagesprek met het ziekenhuis maar enkel met mijn eigen verloskundige, die niet bij de bevalling was. Ik zit hierdoor met veel onverwerkte gevoelens.
Vandaag de dag heb ik ook nog veel last van lichamelijke klachten, er zijn dagen dat ik amper kan lopen, zitten of liggen van de pijn in mijn bekken en ik ben doodmoe. Ook heb ik vaak last van enorme hoofdpijn en nekpijn. Ik zit ook nog met veel vragen, zo weet ik bijvoorbeeld niet wat voor gevolgen deze bevalling heeft voor een evt volgende zwangerschap en bevalling.
Ik hoop dat er hier iemand is die mijn verhaal herkent en ik hoop ook wat steun te vinden in dit forum. Met mijn man kan ik in elk geval niet praten, hij vind het allemaal maar raar dat ik er nog zo mee bezig ben...

Naar laatste reactie
Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.
dc

dc

30-11-2010 om 18:20

Gosh meid

Ik zit hier in tranen na je verhaal GELEZEN te hebben! Ik had ook 2 keer een zware bevalling, maar niet te vergelijken met de jouwe.

Een ding is zeker, hier kom je niet zomaar even overheen, dit moet je echt verwerken. Ga naar je huisarts, leg de situatie uit en vraag doorverwijzing naar een psycholoog. Vraag ook of je bloed getest kan worden. (ik raakte depressief door een hemoragie na de 2e en bleek een enorm ijzertekort te hebben).

Stop met je schuldig voelen, je hebt een trauma achter de rug. Als het je al lukt om fatsoenlijk voor je zoontje te zorgen, hoef je je echt niet schuldig te voelen. Hij wil je liefde, niet je blijschap hoor!

En als het je niet meer lukt om voor je zoontje te zorgen, trek op tijd aan de bel. (Kan je huisarts helpen?) Het is geen schande na wat je hebt meegemaakt hoor!

vlinder72

vlinder72

30-11-2010 om 19:44

Ach, nee toch

Ik zal je mijn bevallingsverhaal niet vertellen. Dat voegt toch niets toe. Maar het was ook een drama en de nasleep lijkt erg op dat van jou.

Ook ik was na mijn bevalling nog maanden de weg kwijt. Ik heb met kind bovenaan de trap gestaan en ik heb gedacht "als ik hem nu laat vallen dan is hij eindelijk stil". Ook wou ik hem met kinderwagen en al de snelweg op duwen. Nooit gedaan natuurlijk. Zo ver heen was ik gelukkig niet.

Ik heb veel verkeerd gedaan. Ook een weinig meelevende familie en een man die het niet echt begreep. Maar dat lag ook aan mij. Ik heb zelf niet op tijd aan de bel getrokken. Maar ja, wist ik veel. Je moet blij zijn met een baby. Iedereen zegt dat. En als ik zei dat hij zoveel huilde dan kreeg ik reacties als maar hij is toch lief en alle baby's huilen. Ja, maar die van mij huilt altijd en is soms stil en niet andersom.

Als eerste is het nu van belang dat jij rust krijgt en je weer beter gaat voelen. Als jij je namelijk beter voelt dan zie je alles minder somber in en gaat het vast ook stukken beter met je kindje.

1. Neem tijd voor jezelf. Komt papa thuis dan ga jij de deur uit. Even naar de stad, naar de kapper, naar de schoonheidsspecialiste. En zonder baby hè.

2. Merk je dat het je even teveel wordt. Breng de baby dan even naar de buren en doe dan het zelfde als bij 1.

3. Baby wordt er niets minder van als je hem gewoon even in de bedje legt en je zelf iets anders gaat doen. Ik legde hem vaak in bed en ging dan zelf héééeéél lang douchen zodat ik zijn gehuil niet kon horen.

4. Schrijf je bevallingsverhaal en de nasleep op en stuur dit als een klacht naar het ziekenhuis. Heeft mijn schoonzus gedaan. Zij kreeg daarna een afspraak in het ziekenhuis. Heeft de hele boel goed kunnen uitpraten en heeft daarna ook zwart op wit een verklaring gekregen dat zij bij een volgende zwangerschap om een keizersnee mocht vragen (ook als dit medisch gezien niet noodzakelijk was). Hier heeft zij bij haar tweede zwangerschap ook daadwerkelijk voor gekozen.

5. Ga naar de huisarts. Durf je dat niet (ik durfde dat dus niet) vraag dan of iemand met je mee gaat. Iemand anders kan ook vertellen dat het niet goed met je gaat. Ik heb hier achteraf het meeste spijt van. Ik had naar de huisarts moeten gaan. Veel bloedverlies (ik had na de bevalling een HB van 4,3), ontstoken hechtingen (normaal lopen ging pas na maanden), vermoeidheid, moordneigingen naar artsen toe. Hmmm, het ging echt niet goed.

6. Redressiehelmpje. Dat komt goed. Ik weet het. Je ziet nu allemaal beren op de weg. Ik weet nog dat ik helemaal in paniek raakte omdat mijn zoontje fysiotherapie moest hebben. En hoe dan? Ik was al zo moe? Hoe moest ik dat dan regelen? En nu heb ik vier kinderen en draai ik mijn hand niet meer voor fysio, logopedie, sportclubjes, school etc. Maar toen was het echt teveel. Net als bij jou. Dat komt omdat jij niet lekker in je vel zit. Misschien kan je man met je zoon naar het ziekenhuis gaan.

En goed nieuws. Uit ervaring van een goede vriendin weet ik dat je kindje zo gewend is aan zo'n helmpje. En zij is naar een speciale arts in Zwolle gegaan. Haar kind droeg een superstoere kunsthelm. Van heel dun materiaal. Als je wilt kan ik haar vragen waar zij precies geweest is.

Dus in het kort. Het is helemaal niet vreemd. Vraag om hulp. Kies ook voor jezelf. Jij moet nu als eerste opknappen. Pas als jij weer goed in je vel zit, heb je alle energie om optimaal voor je baby te zorgen. Je baby kan ook door papa, opa, oma, buren verzorgd worden. En mijn man werkt ook veel uren. Toch zeker 60 uur in de week. Nou dan is er dus nog genoeg over om ook voor de baby te zorgen. Dus vanaf nu is de baby 's nachts voor papa zodat jij door kan slapen. Geef je nog borstvoeding dan gaat papa baby halen zodat jij in je bed kan blijven liggen. Echt doen hoor.

O, en om nog even positief te eindigen. Ik kwam weer bij. Ik was dolblij toen ik weer kon gaan werken. Ik merkte dat ik toen weer mijzelf werd. Mijn zoon bleef huilen tot hij kon kruipen en zitten en toen werd het beter. Hij is nu 8 jaar en een schat van een jongen. ik heb na mijn drama bevalling toch nog 3 kinderen gekregen. Ik haat zwanger zijn, ik heb nachtmerries van bevallingen maar het is nooit meer zo erg geweest als na mijn eerste bevalling.

Gerdina

Gerdina

30-11-2010 om 20:51

Och, meid

wat heb jij een rotbevalling gehad! Ik zou het vreemder gevonden hebben als je daarna fluitend door had kunnen gaan. Dit heb je echt niet zomaar even verwerkt en het lijkt me inderdaad goed als je daar hulp bij zoekt. En idd ook je bloed laten controleren.
Zijn er mensen in je omgeving die je zoontje even van je over kunnen nemen, zodat je even tijd hebt om te slapen of iets voor jezelf te doen?
En wat betreft het helmpje, het is niet leuk, maar ook niet het einde van de wereld. Ik zag pas een kindje met zo'n helm en dat was best een hele blitse met allemaal kleurtjes. En volgens zijn moeder had hij er zelf geen last van.
Ik wil je ook heel veel sterkte wensen en schrijf het hier maar van je af, dat kan misschien een beetje helpen bij het verwerken.

Ach kom maar hier

en snotter even helemaal uit, wat vreselijk wat heb jij een ellendige ervaring ik kan mij zo goed voorstellen dat je je zo voelt. Ik vind het heel goed dat je het zo kan verwoorden.

Ik heb een andere bevalling gehad, jaren later kan ik er nog niet zonder een diep gevoel van verdriet aan terug denken, het slijt wel maar het is iets in mijn leven wat ik echt anders had willen herinneren. Ik heb het de eerste tijd weggestopt wat achteraf niet goed is geweest, ik had toendertijd hulp moeten zoeken.

Ik herken je situatie ook, met trauma, thuis zitten met een huilende baby, moe zijn van alles en je verhaal niet kwijt kunnen.

Vreselijk verdrietig allemaal.

Ik zou ook eens goed aan je man duidelijk maken dat hij het niet hoeft te begrijpen maar dat jij je wel zo voelt en dat je zijn steun mist. Ik zou ook zeker een gedragstherapeut gaan bellen om eens alles kwijt te kunnen en bijvoorbeeld EMDR te doen, je moet iets doen om dit trauma te verwerken.

Een dikke knuffel, het is goed om er heel veel over te praten, vandaar die therapeut en er zijn hier heel veel vrouwen op dit forum die jouw verhaal herkennen en die het zo vreselijk voor je vinden dat je dit zo met hem hebt moeten mee maken, ik hoop voor jouw zoontje dat hij hier ook overheen komt en je veel blijdschap gaat brengen.

Stop het niet weg !!

Proudmama 85

Lieve Proudmama85,

Ik heb geen tips voor je, en ik kan je ervaring niet delen (al waren mijn beide bevallingen 25 uur plus) en heb ik voor beide kinderen bij een osteopaat gelopen wegens het vele huilen,
ik heb ook tranen in mijn ogen na je verhaal... Ik vind dat je het heel helder op hebt geschreven en ik hoop dat je meer steun gaat vinden in je omgeving, want dat mag echt wel na wat jullie hebben mee gemaakt. En anders kom je hier veel buurten ok?!
Zou misschien kunnen dat het voor je man ook veel traumatischer is geweest dan hij (aanzichzelf?) toe wil geven, en hij vandaar veel moeite heeft het met jou te bespreken?!

Ik wens je alle sterkte en ruimte voor jou en voor je kindje...
liefs lunamaya

Oh en trouwens

mensen zoals mijn schoonmoeder willen maar niet begrijpen dat die bevalling toen vreselijk veel heeft gedaan bij mij. Dat soort mensen kunnen zo 'leuk' je nog even een zet de afgrond in trappen met stomme opmerkingen.

Echt, snoei ze direct de bek. Ik had dat ook in die tijd direct duidelijk moeten maken.

Hè bah, ik raak er echt van in een dip. Ik zou het zo graag anders voor je toveren.... In ieder geval, je bent niet alleen en ga die hulp erbij halen, praten heel veel praten.

joep

joep

30-11-2010 om 21:08

Herkenning

Ik heb met mijn oudste ook een hele problematische bevalling gehad, 2x mislukte vacuum en uiteindelijke een spoedkeizersnede, knoeiwerk door de haast. Na 6 weken kon ik mijn eigen erf nog niet af, zo zwak. Eigenlijk was de zwangerschap al niet wat ik verwacht had, erg misselijk (zo erg dat ik enkele weken bedrust heb gehouden).
Toen mijn zoon geboren was had hij een lichte vorm van erbse parese (uitval in de arm door forceren), later is dit gelukkig verdwenen. Waardeloze opdringere kraamverzorgster, die mij behandelde als een halve zool.
Veel gehuil, veel rondgedraag, nooit slapen en het was echt niet wat ik ervan had verwacht.
Ik had echt constant een idee van falen en achteraf denk ik ook dat ik behoorlijk depressief was. Ik heb enkele vriendinnnen en kennisen met kinderen en soms vertelde ik iets en ik zag dat zij het niet begrepen. Ik kreeg van niemand steun, als nou iemand alleen maar had gezegd van: ja joep, dat heb ik ook, dan had ik me heel anders gevoeld. Na een jaar ging het iets beter, na 2 jaar nog beter en nu ik 2 kinderen heb vind ik het over het algemeen goed te doen en ben ik ontzettend blij met mijn kinderen.
Daarom schrijf ik hier ook, je bent niet alleen. Overleg met je huisarts wat je kan doen, neem je rust, je klinkt behoorlijk overbelast.
Ik ging nog lang, nu nog weleens in het weekend, een paar uur slapen smiddags. Daarnaast kan een goede psycholoog iets voor je betekenen, liefst 1 die zelf een problematische bevalling heeft gehad.
Voor een volgende bevalling: ik heb na mijn eerste bevalling meteen in mijn dossier laten zetten dat ik bij een volgende zwangerschap een geplande keizersnede zou krijgen. Dat kun jij ook nu gaan regelen, evt kan de huisarts zich daarvoor inspannen. Nu weet nog iedereen het, als jij over een paar jaar zover bent, zeggen ze rustig: elke zwangerschap is verschillend, daar beginnen we niet aan.
Oja, het ging eigenlijk pas echt beter met mij toen ik in mijn 2e zwangerschap staaltabletten ging slikken, toen bemerkte ik pas hoe moe ik al die tijd geweest was.

Geplande keizersnede

joh dat is nog zo ver weg ! Maar ALS je ooit uberhaupt nog wil denken aan een volgend kindje dan kan je wel een geplande keizersnede krijgen hoor maak je daar iig nog even geen zorgen over, dat komt echt tzt wel goed.

En ik heb afgelopen jaren zo ontzettend veel vrouwen gehoord over hun trauma bevallingen, zomaar op een onbewaakt moment sta je tegenover iemand die na jouw woorden 'niet zo'n fijne bevalling' los gaan, compleet los uit hun functie schieten en ook hun ervaring vertellen, over hoe rot het was, hoe vreselijk de tijd er na was, dat niemand het wou begrijpen, iedereen het wou weg poetsen en afdoen.

Merel78

Merel78

30-11-2010 om 21:19

Lieve proudmama

Lieve proudmama

Allereerst een hele dikke virtuele knuffel voor jou. Hoewel ik ook langer dan 24 uur gebroken vliezen heb gehad en bij de eerste een behoorlijk zware bevalling met pijnstilling (pethidine), is dit lang zo hels niet geweest als bij jou. Echt traumatisch, wat een akelig verhaal. Het is niet gek dat je hier allemaal nog zo mee bezig bent. Tjee zeg, juist goed dat je over praat en ik hoop dat je hier steun vindt, al heb ik niet zo'n nare ervaring gehad. Heel, heel veel sterkte voor jou en je zoontje, want die heeft ook een traumatische bevalling gehad zo te lezen.

Wat ik wel nog tegen je wil zeggen: Bekkenpijn , dat is rampzalig, ik heb dat tijdens mijn zwangerschap gehad en het was niet leuk. Ik raad je ook echt aan daarvoor naar een goede fysiotherapeut te gaan die gespecialiseerd is daarin. die kan je mogelijk daarin helpen.

wat betreft het helmpje:
mijn dochter, nu 3.5 heeft ook een helmpje gehad. Ze had een voorkeurshouding die we bij 7 weken ontdekten en vanaf 8 weken kreeg ze wekelijks fysiotherapie. Dat hielp, maar duurde lang (tot zeker 5, 6 maanden). Hoewel de voorkeurshouding er uiteindelijk uit ging (waarschijnlijk had ze die al in de buik), was dat niet voldoende want ze had een behoorlijk afgeplat hoofd. Een helm moest dus echt. in het ziekenhuis, in tilburg waren wij, zei de arts dat ze tot de categorie behoorde met de meest grote afwijkingen. Ik zag er zo tegenop, vooral het knuffelen enz. Maar, het is me erg meegevallen. Ze wende er gauw aan, had er geen last van, het was juist een goede stoothelm (wat kon ze rauzen door de woonkamer, ze had nooit een bult )Ze heeft 1 periode een soort van doorligplek gehad, toen kon de helm niet op, maar dat genas toen gauw. Het was heftig, maar uiteindelijk niet het eind van de wereld.
het is naar alle tevredenheid, zeker gezien de forse afwijking, gegaan. Ze heeft nog een lichte afplatting, maar je ziet er verder niks van. Wat dat stukje betreft kan ik je dus misschien wel geruststellen. Als je nog vragen hebt daarover, stel ze gerust.

Weet je, niets is voorbij zolang jij er nog mee bezig bent. Dit is zo heftig wat je de afgelopen maanden meegemaakt hebt. Als ik bedenk hoe lang ik nog bezig geweest ben met het feit dat ik een bloeding had bij de zwangerschap van mijn dochter (met 11 weken) en ik dacht dat ik een miskraam kreeg, dat vergeet ik nooit meer en ik kan het zo nog oproepen. Heb daar zolang last van gehad, terwijl ik nota bene mijn kindje gewoon nog in de buik had en daarna gezond gekregen heb. Dus nee, het is echt echt niet raar dat jij hier mee rondloopt. En ik vind het echt verdrietig voor jou dat je niet iemand hebt bij wie je je verhaal kwijt kan.

Heel veel liefs in elk geval van mij.

Merel

Fransien

Fransien

30-11-2010 om 21:23

O bah

Hier geen trauma's van de bevalling, maar wel van de babytijd, vooral met de eerste. Ik wou dat ik toen de moed had gehad om te zeggen wat ik dacht dat er aan de hand was, maar ik luisterde naar de artsen, kraamzuster, wijkverpleegkundige en iedereen die er verstand van had (ahum). Moederinstinct liegt nooit, had ik er maar op durven vertrouwen. Joh, schakel je omgeving in. Je hebt er nu bijna geen puf voor, maar mensen willen meer voor je doen dan je denkt, heb ik ervaren, en ik ben ook niet iemand die makkelijk om hulp vraagt. En je bent helemaal niet vreemd dat je hier nu nog last van hebt, zeker met een baby die zoveel huilt, dan herstel je namelijk niet makkelijk.
Maak een dubbele afspraak met de huisarts, ga naar de fysiotherapeut voor jezelf (bekkenpijn kan ook te maken hebben met een SI-gewricht dat uit de kom is geraakt, weet ik uit ervaring, en dan kun je nog wel gewoon lopen, nou ja, wat je gewoon noemt), laat je bloed controleren en bespreek alle vragen die je nu hebt. Dikke kans dat je huisarts veel kan beantwoorden en anders bereid is om de antwoorden voor je te halen, dat is de onze tenminste wel, zeker als je nauwelijks in staat bent om naar het ziekenhuis te gaan. En bespreek alles wat je wilt weten hier gewoon, wij zijn geen medici, maar hebben allemaal onze eigen verhalen en ervaringen en willen met je meedenken.

Sunja

Sunja

30-11-2010 om 21:35

Jeetje

Hoi Proudmama,
Jeetje wat een verhaal! Mijn eerste bevalling was ook geen pretje maar valt in het niet bij dit verhaal. Dat je er zo over kunt praten/schrijven vind ik al heel wat. Het lijkt mij behoorlijk traumatisch inderdaad wat je meemaakt. En het is vreselijk als er iets met je kind is (een helmpje, huilen, een gebroken sleutelbeen, wat dan ook). Gewoon omdat je er vaak niets aan kunt doen en je dan eindeloos schuldig voelt. En ook omdat je zelf echt helemaal uitgeput kunt zijn, met pijn. Dan komt alles zoveel harder over. En nee, inderdaad niemand begrijpt dit. Alleen als je het zelf hebt meegemaakt.
Die roze wolk die je moet hebben bij een baby zou ik sowieso maar even laten voor wat het is. Die onzin maakt het alleen maar erger: je voelt je nog stommer. Bovendien is het echt maar schijn dat het bij anderen allemaal zo goed gaat. En iedereen krijgt zijn/haar portie ellende wel, is het niet nu dan later. Een vriendin van mij had een perfecte baby, altijd lekker slapen, nooit huilen. Nou, je zou haar nu moeten zien met haar krijsende peuter, het is verschrikkelijk. Ik kon in de babytijd niet naar de supermarkt vanwege het ritme van mijn zoontje en zijn gevoel voor overprikkeld raken (net als bij jou). Zij lachte hier toen om, maar nu kan zij niet meer naar welke winkel dan ook want haar dochter maakt zo'n scene dat mensen haar wegkijken. Terwijl ik nu een superpeuter heb, een heerlijk jongetje, hartstikke lief. Ik weet nog dat ik in de babytijd dacht: was hij maar ouder, ging dit maar over, wanneer gaat dit over, etc. En ik weet ook nog dat ik bij 10 maanden een keer de kamer binnenliep waar hij op zijn speelkleed zat te spelen met een paar dikke plastic ringen en dat ik toen voor het eerst dacht: wat leuk, ik heb een baby en kon ik de tijd maar stilzetten. Na bijna een jaar dus!
En mocht je echt nog een tip nodig hebben, ik weet wel iemand waar je mee zou kunnen gaan praten. Goed voor jou en goed voor je baby. Ik vind haar een wonderdokter, zowel voor het lichaam als voor de geest. En ze is heel normaal en nuchter, echt een ontzettend prettig mens. In Barendrecht bij Rotterdam zit ze. Wat ik vooral echt heel fijn vond, was dat ze zei: dit is heel erg en iedereen zegt dat het kan gebeuren (een huilbaby, een depressieve moeder) maar er kan ook iets aan gedaan worden. En dat deed ze. In 2 consulten voelde ik mij een stuk beter en mijn zoontje ook.
Sterkte!
Sunja

Jeetje...

Lieve Proudmama,

Ik heb geen ervaringen om met je te delen maar ik wil je wel heel veel sterkte en wijsheid toewensen in deze moeilijke tijd!
Neem de tips van de anderen serieus en zorg allereerst heel goed voor jezelf!

Liefs,
Regien

CCBloom

CCBloom

01-12-2010 om 11:51

Goed dat je hier bent

Goed dat je het hier even van je afschrijft
Goed dat je zo duidelijk kan vertellen
Goed dat je het bestaan van Ouders Online weet
Dit is al stap 1! En kijk dan welke adviezen bij jou passen en doe er iets mee, waardoor jij je in verloop van tijd ook weer beter mag gaan voelen.
Ik werd ook hierheen gestuurd. En wouw, wat heeft het me veel opgeleverd: luisterend oor en oog, vriendschap, inzicht in vele opzichten. Nee OOL is niet heilig, maar voor mij echt een verlengstuk. 10 jaar geleden alweer dat ik mezelf een mislukte moeder vond, en de bevalling staat me nog steeds vers in het geheugen. ALleen heb ik er wel mee leren omgaan in loop van tijd. Vreselijk vond ik het om aan de anti depressiva te gaan, maar hier las ik dat de oorzaak ook fysiek is en niet alleen mentaal. En de mentale bagage was al enorm.
Lieverd hou op jouw manier van je kind en geniet eerst van hele kleine dingetjes. Zoek ernaar en vindt ze. Laat je niet de les lezen door mensen die of allemaal ook een nare bevalling hebben gehad, of het gewoon niet snappen. Jij bepaalt hoe je er mee om kunt gaan. Praat met mensen die wel willen en vooral goed kunnen luisteren.
Sterkte en schrijf hier gewoon lekker door! Wij voelen en denken met je mee.

Proudmama

Het komt goed, maar het litteken blijft. Ik ben na ook zo'n bevalling hier op het forum terecht gekomen, nu alweer negen jaar geleden. Bijna op de dag af.

Ik kan nu niet lang schrijven. Je bent niet gek. Dit komt veel vaker voor. Er wordt veel te weinig eerlijk gecommuniceerd met vrouwen van te voren. In het ziekenhuis komt het heel veel voor dat je wordt behandeld als een buik met een kind erin, in plaats van als een vrouw die op het punt staat om moeder te worden.

Wat mij nog zo bijgebleven is: een kind groeit toch veel beter op met een psychisch gezonde moeder. Waarom let een ziekenhuis alleen op een gezonde baby en niet op een gezonde moeder?

Sunja

Sunja

01-12-2010 om 21:28

Berber ot

Mevrouw Seedorf (ja, familie van) en echt een supervrouw! Een fysiotherapie-praktijk, maar feitelijk echt veel meer dan dat. En ik kan je haar alsnog echt van harte aanraden, niet alleen voor jou ook voor je kinderen. En ook nu nog, ik ging voor mijn jongste (4 maanden) maar mijn oudste (2 jaar) zat als eerste op de tafel. Hij had het veel harder nodig zei ze. En ze heeft gelijk!
Nog meer OT: leuk dat je dicht in de buurt woont.

Erkenning

Lieve Proudmama,
Jeetje wat een verhaal (ben zelf 7 weken geleden bevallen, ook niet een romantische bevallingsverhaal), mijn eigen ellende valt er bij in het niet (niet dat het een wedstrijd is wie de meeste ellende heeft gehad hoor). Wat mij vooral heeft geholpen is het krijgen van erkenning. Dat de gynaecoloog de dag na de keizersnee tegen mij heeft gezegd dat ik het behoorlijk voor de kiezen heb gehad en dat ik dit nooit meer hoefde mee te maken bij een eventueel volgende bevalling. Dat mijn verloskundige me extra begeleiding heeft aangeboden omdat ze de bevalling zag als trauma. Dat zelfs mijn 'niet zeuren' schoonmoeder vond dat ik toch twee bevallingen had gehad na zolang weeën en toen nog een keizersnee.
Naast alle tips die je al hebt gekregen over tijd voor jezelf, zou ik je dus vooral willen adviseren om in gesprek te gaan met de mensen die bij je bevalling waren. Maak een afspraak ter evaluatie bij de gynaecoloog en/of de verloskundige van het zh (raar dat het zh dat niet standaard doet, heb ik wel gehad, dus is echt geen luxe) om alles te bespreken waar je nog last van hebt en hoe je het een evetuele volgende bevalling zou willen hebben. Al moet je daar nu vast niet aan denken... Van mijn bevalling heb ik in elk geval geleerd om een volgende keer assertiever te zijn. Ook mijn kindje was niet ingedaald, de weeën duurden erg lang en ik heb met name tijdensd e persweeën naar mijn gevoel te veel laten sollen. Ze hebben geprobeerd inwendig te draaien, ik moest nog een kwartier op de baarkruk, ik moest nog dit, ik moest nog dat. Een volgende keer ga ik dat niet meer doen als ik het gewoon niet meer kan (bij mij was het ook nog zo dat het niets opleverde, was dat wel zo geweest dan keek ik er vast anders tegenaan).
Het cliché dat je je de bevalling bent vergeten nadat je je kindje op je bosrt hebt liggen, gaat ehct niet op als je zoveel hebt meegemaakt. Je verdriet, boosheid, angst (?) het mag er dus allemaal zijn en is echt niet gek. Dat wil ik vooral tegen je zeggen.
Oh, mijn kleine mannetje huilt... Ik wens je heel veel sterkte en hopelijk de komende periode meer rust!
Liefs, Maanve

tonny

tonny

05-12-2010 om 16:32

' een kind groeit toch veel beter op met een psychisch gezonde m

de spijker op zijn kop rodebeuk!!! Ik had 19 jaar geleden wel wat meer zorg en begeleiding kunnen gebruiken, maar voelde me te platgeslagen en initiatiefloos om dat het regelen. Dus het gebeurde niet.

Affijn, het is helemaal goed gekomen, maar het kostte veel tijd en geduld en het ging wel ten koste van de al wat grotere kinderen. En de baby in kwestie was ook gebaat geweest bij een moeder die lekkerder in haar vel zat.

Nu denk ik er zelden meer aan terug. Alleen nog als ik iemand ontmoet in een vergelijkbare situatie.

Gerdina

Gerdina

13-12-2010 om 17:01

Proudmama

Hoe is het met je/ en heb je iets aan onze reacties?

Reageer op dit bericht

Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.