Baby Essentials: 10x items die je leven fijner maken
Babytijd Babytijd

Babytijd

Lees ook op
Arjan

Arjan

17-12-2008 om 14:31

Veel moeite met huilen

Hallo,

Wij hebben een prachtige dochter van twee weken oud. Het is ons eerste kindje, en we zijn erg onervaren. Ik zit met een vervelend probleem.

Net als elke baby huilt ook onze dochter. Maar het probleem is dat ik daar zo slecht tegen kan. Met name s'nachts word ik zelf heel erg onrustig als ze huilt, en ben ik de hele tijd bang of ze misschien niet zal gaan huilen. Ik voel de stress opkomen als ze huilt, en als ik haar niet stil krijg al helemaal. Ook als we bijvoorbeeld op pad gaan heb ik de hele tijd een ongerust gevoel. "Als ze maar niet gaat huilen" "Ohjee ze kreunt een beetje, nu gaat ze vast huilen" "gaat ze nu maar niet huilen"

Ik word daar helemaal gek van! Ik slaap met oordoppen in, maar dat helpt niet heel veel. Ik maak me ernstig zorgen om deze houding. Ze is pas 2 weken oud, en huilt (vergeleken met verhalen van anderen) helemaal niet zo vaak. Straks als ze echt last gaat krijgen van krampjes, of tandjes zal het vast veel erger worden.

Die gedachten alleen al geeft me een naar gevoel. Het feit DAT ik me zo voel vind ik al erg. Ik hou veel van mijn dochter. Ik wil er graag voor mijn gezin zijn, en op deze manier is het moeilijk ze te steunen.

Het gaat er dus niet om dat mijn dochter huilt, maar hoe ik daarop reageer. Ik vind dit erg vervelend. Heeft iemand hier weleens van gehoord? Of heeft iemand misschien tips hoe hiermee om te gaan? 2 weken is erg jong, en ik snap dat ik het meer tijd moet geven. Maar ik maak me er niet minder zorgen om.

Naar laatste reactie
Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.
Asje2

Asje2

17-12-2008 om 15:40

Huilen hoort erbij

Ben je bang dat andere het horen? Wat vind je vervelend eraan, het geluid zelf , het feit dat er iets is waardoor ze huilt (boertje, vieze broek, bij je willen zijn) of wat anderen er van denken?

Nu ben ik aan mijn 4e, ik heb een supermakkelijke gehad, 2 "normale" en de 3 jarige was een huilbaby (18+ uren per dag huilen)

Ik werd er ook niet blij van en wat mij hielp was actief bezig zijn om het huilen te stoppen, dus wiegen, voeden etc etc. De eerste maanden is het gewoon niet anders, huilen is hun enige communicatie middel.

Als je denkt dat je zo gefrustreerd wordt door haar huilen daat je jezelf niet in de hand heb zou ik gelijk proffesionele hulp inschakelen.

angel3

angel3

17-12-2008 om 15:44

Heel herkenbaar

Ik had dit ook heel erg. Ik lag de halve nacht te wachten op het huilen en als hij dan ging huilen zei ik: zie je nou wel?
Het ging over na een tijdje.
Dus tja afwachten zou ik zeggen. Realiseer je dat huilen mag, huilen is het enige communicastie middel van je kind en de enige manier om stress kwijt te raken. Op een gegeven moment kon ik me er volledig bij neerleggen als kind huilde en voelde ik niet meer de drang het perse op te lossen. Soms moest er gewoon gehuild worden en af en toe huilde ik lekker mee

Dus tja leg je erbij neer zou ik zeggen. Lees anders wat boeken over jonge babys dat helpt je ook baby gedrag te begrijpen.
Sterkte

Mrem

Mrem

17-12-2008 om 18:48

Onzekerheid

Bij een eerste kind hoort het er een beetje bij dat je onzeker bent, zowel wat huilen als wat andere dingen betreft. Als ouder is het dan lastig om ontspannen te blijven.
Het is belangrijk dat je een band met je kind krijgt, de verschillende huiltjes gaat herkennen en zelfvertrouwen krijgt wat de zorg voor je kind betreft. Als dat het geval is dan kan je namelijk ontspannen voor je kind zorgen en als je zelf ontspannen bent is je kind ook ontspannen.
Wat bij mij hielp was mezelf steeds voor te houden dat het niet erg is als een baby huilt. Daarnaast probeerde ik te genieten van het feit dat ik onze dochter lekker bij me had als ze huilde. Probeer haar te troosten, houdt haar lekker veel tegen je aan (mijn man en ik lagen heel veel met onze kinderen op de borst, vooral 's avonds als ze onrustig waren. Echt genieten vond ik dat. helemaal als je merkt dat ze daar rustig van worden en lekker bij je in slaap vallen). Verder is het echt zo dat als je een beetje weet hoe vaak en wanneer je kindje wakker wordt en wanneer ze huilt, die onzekerheid ook weg gaat.
Het is gewoon zo dat de eerste maanden best zwaar zijn, helemaal bij een eerste. Zelf ben ik 4 maand geleden van de derde bevallen en dat is echt genieten, dan heb je die onzekerheid niet die je bij de eerste wel hebt. Helaas hoort dat er bij. Sterkte en echt het wordt alleen maar leuker en makkelijker.

dc

dc

17-12-2008 om 21:02

Natuurlijk

ja hoor, de eerste kon ik echt niet horen huilen. Ik was de hele dag excessief bezig om hem maar niet te horen huilen. Dus rondlopen, steeds maar de borst geven en als hij niet huilde lag ik ook te luisteren. Heel herkenbaar dus.

Wat bij mij hielp was het besef dat een baby huilen nodig heeft om dingen te verwerken en om te communiceren. Als je honger, een vuile luier, te warm/te koud hebt uitgesloten, dan rest er niets dan je kindje het recht geven om zich te uiten.

Probeer dus van het idee af te komen dat je haar stil moet krijgen. Dat hoeft niet. Geef haar een arm om op uit te huilen.

En als je in gezelschap bent, hou je dan voor dat alle andere ouders met een grote grijns denken "he, daar ben ik gelukkig doorheen"!

ayla

ayla

18-12-2008 om 09:24

Je voelt je zo hulpeloos

vooral bij nr 1, waarom huilt, heeft ze honger, pijn, gepoept, krampen, wat moet ik nou, waarom is ze nou niet stil, wat doe ik verkeerd en ga maar zo nog even door.
Ik denk dat veel kersverse moeders dit hebben, daarbij ben je pas 2 weken geleden bevallen en zelf nog een hormonenbom en enigzins emotioneel.

Ik kan je helaas niet meer advies geven dan al gegeven is, huilen mag, sommige baby's doen dat helaas wat meer dan andere. Pak haar lekker bij je, geniet ondanks het huilen van de momenten samen en geloof em, ooit raak je eraan gewend en ben je niet meer onder de indruk van een krijspartij

Je bent niet alleen

in dit afschuwelijke gevoel.
Ook hier zit een mama die kilometers gelopen heeft door de huiskamer om maar geen gehuil te horen. Zolang er beweging was, was het stil. sssst, ssst, stil maar schat en daar ging ik weer.
Maar helaas hoort het zo. Het hoort er niet bij, maar het hoort zo. Anders had moeder natuur er wel voor gezorgd dat die ukkies konden praten.
Hou haar lekker bij je, knuffel haar en leer haar kennen van binnen en buiten en van achter naar voor. En verwacht niet dat dat binnen 2 dagen wel goed is. Maar na een paar weken zul je leren dat elke huil toch anders is en dat je daar precies op gaat reageren zolas de zij dat graag wil.
Ik begrijp dat het vreselijk is als je kind huilt, maar zoals hierboven ook al gevraagd is...Ga bij jezelf na waarom je het zo vervelnd vind dat ze huilt. Waar zit de kern van het probleem nou eigenlijk?
Gun jezelf en je partner de tijd om te leren.
Veel succes en sterkte.
Ingrid

Angstig en hulpeloos

Hoi Arjan
Herkenbaar, herkenbaar, herkenbaar. Bij onze eerste hebben wij allebei met precies hetzelfde probleem gelopen. We werden allebei zo nerveus van huilen, we konden er allebei gewoon echt niet tegen. Bij mij speelde vooral angst. Angst voor het huilen, bang dat het niet meer stopt, bang dat je niet meer weet wat je moet doen, bang dat je zelf begint mee te huilen, bang voor de nachten, bang dat je 'snachts je zelfbeheersing verliest enz enz enz enz enz enz....
Uiteindelijk bleek ik een postpartum depressie te hebben. Mijn man bleek ook in een depressie te zijn gezakt. Allebei zijn we onder behandeling van een psycholoog gekomen en hierdoor langzaam uit het dal gekrabbeld.
Waarmee ik maar wil zeggen, ga er niet zomaar van uit dat jij er "gewoon" maar aan moet wennen. Misschien speelt er wel meer mee!
Heel veel sterkte in ieder geval, ik weet hoe wanhopig je van de angst kunt worden...

Arjan

Arjan

18-12-2008 om 22:21

Bedankt

Bedankt voor alle reacties. Het is goed om te lezen dat ik niet de enige ben die dit ervaart.

Ik ben inmiddels weer aan het werk. Hierdoor neemt mijn vriendin de zorg s'nachts helemaal over. (met name door borstvoeding) Dit voelt wel een beetje als weglopen voor de problemen, maar ik probeer op andere momenten weer meer in te springen. Ik moet het gewoon tijd geven. Ik kan niet wachten totdat deze fase (bij mij) voorbij is. pffff.

We hebben gelukkig ook veel steun vanuit het CB.

dc

dc

19-12-2008 om 07:03

Arjan

waar je je vrouw heel blij mee kunt maken, is in het weekend de baby naar haar toe brengen voor borstvoeding (als de baby al niet bij haar ligt), haar oordopjes geven, en de baby meenemen zodat zij lekker uit kan slapen.

En steun haar om veel te rusten. Verwacht niet een schoon en opgeruimd huis als je thuis komt, en maak dat duidelijk. Hoe meer ze nu rust, hoe beter alles zal gaan (zoals het voorkomen van een depressie bijvoorbeeld).

In feite is het het beste om de eerste tijd alle slaapjes met de baby mee te doen. Goed voor zowel de baby als de moeder.

hout anne

hout anne

20-12-2008 om 15:37

Zo zielig

Heel hekenbaar hoor, ik heb ook heel veel moeite met het huilen van onze kleine gehad. Hij is nu 6 weken oud en het wordt al minder (dat ik er moeite mee heb, het huilen zelf niet). Nog steeds betrap ik mezelf erop dat ik af en toe gewoon lig/ zit te wachten tot hij weer gaat huilen, maar dat wordt echt een stuk minder.
Ik ren nu ook niet meer bij iedere kik naar hem toe.

Ik vond het ook heel vervelend als hij huilde als we ergens anders waren, vooral in de winkel. Bang dat mensen mij als slechte moeder zagen of mijn kleine maar vervelend vonden. Nu kan ik dat beter relativeren.

Wat mij heel erg heeft geholpen is om zijn koppie eens goed te bekijken als hij huilt en te luisteren naar zijn soort huil. Hoe kijkt hij, traant hij al? dat soort dingen. Zo ontdekte ik steeds meer nieuwe dingen bij zijn huilen, hij traande bijvoorbeeld al vrij vroeg, trekt af en toe echt een pruillip (heel schattig!), kijkt je af en toe aan tijdens het huilen.
Zo kreeg ik steeds minder moeite met het huilen en daarnaast kon ik ook steeds meer bepalen wat hij aan wilde geven, omdat ik zo goed naar het huilen keek. 2 vliegen in 1 klap!

Dus blijf rustig, probeer te bepalen wat de kleine wil (eten, verveling, moe, vieze broek, etc) en knuffel en troost de kleine als hij huilt. En probeer te kijken naar de veranderingen in het gehuil, heel fascinerend!

linda c

linda c

24-12-2008 om 12:14

Precies hetzelfde..

je beschrijft precies hoe ik me voelde bij de eerste...

het huilen wrd minder na een bezoek aan een osteopaat (kind bleek een verkrampte nek) en nadat ikzelf een goed gesprek had over huilen. Boek dat mij hielp: de taal van huilen (Aletha SOlter). De rode draad die ik daaruit heb opgepikt: huilen heeft een nut, en we hoeven het niet altijd te voorkomen. (Al wil je dat vooral 's nachts natuurlijk wel)...

wees niet te streng voor jezelf, probeer af en toe rust te pakken (wij slapen in tijden van crisis om de beurt in de keuken, is een beetje apart, maar HEERLIJK.

sterkte, kijk of je er wat aan kunt doen want zo heeft je vrouw weinig aan je... klinkt hard, maar ik meen het wel!

Ilona

Ilona

27-12-2008 om 20:35

Herkenbaar

Allereerst gefeliciteerd met je prachtige dochter!
Wat je beschrijft is voor mij ook erg herkenbaar, ik durfde pas na twee maanden weer zelf boodschappen te doen met mijn dochter, omdat ik ook bang was dat ze in de winkel zou gaan huilen. Op een gegeven moment toch doen en een beetje zelfvertrouwen kweken bij jezelf.
Natuurlijk ben je onzeker bij je eerste kindje. Het is een hele verantwoordelijkheid en je bent ineens Boem papa geworden. Geef jezelf wat tijd, je kunt het echt wel. Na een paar weken zul je merken dat je meer vertrouwen hebt gekregen in jezelf, je vrouw en je dochter.
Nu wat overlevingstips:
- maak je geen zorgen voor morgen, over darmkrampjes en tandjes. Dat komt allemaal later wel. Doe wat nu goed voelt.
- voor als je meisje 's nachts huilt: zing een liedje Dat hielp bij mij altijd heel goed. En niet omdat mijn dochter rustig werd van het zingen, maar omdat IK rustig werd van het zingen en zij weer van mijn kalme houding. Concentreer je op het wiegen en het rustige ritme van je liedje. Enneh, het geeft niks wat je zingt of dat je wijs vals is of je de woorden vergeten bent.
- en als je er zo slecht tegen kunt dat ze huilt, vooral niet naar mensen luisteren die zeggen dat je haar moet laten huilen, want dat gaat dwars tegen al je vadergevoelens in, en daar word je dan echt niet vrolijker van!
- let eens op andere mensen met jonge kinderen om je heen. En hoe jij je erbij voelt als die kinderen gaan huilen. Ik ga ervan uit dat je je niet meteen groen en geel ergert, of het de ouders kwalijk neemt, of vindt dat ze niet goed voor hun kroost zorgen. Waarschijnlijk zijn andere mensen net zo begripvol als jouw meisje een keer in het openbaar huilt.
- En Linda c heeft gelijk, probeer ook genoeg te rusten. Spreek een soort ploegendienst af met je vrouw en vertrouw elkaar genoeg om het aan de ander over te laten. Je partner moet dan beloven het aan te geven als het even niet meer gaat en dat ze je nodig heeft. Dan probeer jij het op dat moment los te laten en je rust te pakken. En soms is daar (beetje ongezellig) een logeerbedje voor jou voor nodig. Maar hoe uitgeruster je bent, hoe beter je voor elkaar kunt zorgen.
Ik hoop dat je er wat aan hebt. Geef je ons binnenkort een update? Vergeet ook niet te genieten van de leuke momenten, want die zijn er genoeg! En het helpt je meer vertrouwen en plezier te krijgen.
Ilona

Heel natuurlijk

Hi Arjan,

Van harte gefeliciteerd met je dochtertje!

Jouw 'probleem' zal vele bekend in de oren klinken. Dat doet het bij mij ook. Vorig jaar ben ik bevallen van een tweeling (eerste 2) en wat waren wij onzeker met die 2 frummels. Bij elk piepje sprongen wij op en gingen wij analyseren wat er aan de hand kon zijn. Nou, soms helemaal niets, want baby's huilen soms gewoon. Is ook heel gezond en nodig. maarja, vanaf deze kant is het natuulijk makkelijk gezegd dat je er een beetje relaxed mee om moet gaan. Hou wel in je achterhoofd dat het een paar hecktische weken zijn geweest en dat je aardig vermoeid bent geraakt. En vermoeidheid is je grootste vijand. Zorgt er soms ook voor dat je heel raar gaat denken. Dus ik sluit mij aan bij de rest en raad je aan om af en toe te rusten. Om en om met je vrouw, want zij heeft het natuurlijk ook nodig. En als je meisje huilt, neem haar dan gewoon in je armen. Doe de dingen waar jij je goed bij voelt en trek je verder van niemand iets aan.

Succes en geniet van die kleine meid. Want het is heel cliche maar wel waar... de tijd vliegt voorbij

Zo herkenbaar!

Beste Arjan,

Wat je schrijft is echt heel erg herkenbaar. Bij onze eerste hadden zowel mijn man als ik daar ook erg last van. Het gehuil van een baby is een geluid wat echt onder je huid gaat zitten. Je kunt het niet negeren en dat is maar goed ook want het is het overlevingsmechanisme van je kindje. Nu huilde onze eerste best veel, dat zal ook een rol hebben gespeeld, maar wat ik wel heb gemerkt door de weken heen is dat het ook een wisselwerking is. Als je erg gestressed raakt van het geluid van het huilen, dan ben je ook vaak te onrustig om te kunnen troosten. Maar ja, schakel dat gevoel maar eens uit, dat lukt dus niet (althans wij vonden dat erg moeilijk).

Wat bij ons hielp was inderdaad de zorg afwisselen en er dan ook even uit gaan. Wij hebben een hond, daar ging ik dan even een flink stuk mee lopen. Dan kon ik er weer tegen.

En wat bij mij ook heel erg hielp was (het is misschien een open deur) me te realiseren dat huilen de enige manier is waarop een baby iets duidelijk kan maken. Als je als volwassene huilt, dan heb je verdriet. Maar een baby huilt ook door frustratie of ongemak of om de indrukken van de dag af te reageren. Het is dus niet altijd verdriet waarmee je te maken hebt, het is gewoon een manier van communiceren. Hierdoor kon ik het ook beter accepteren als ze huilde en kon het geluid ook beter verdragen. Ze hoefde niet altijd stil te zijn, ik haar haar huilmomenten.

Ik hoop dat je hier iets aan hebt. Heel veel sterkte en vergeet niet te genieten, het gaat zo snel.

groetjes
Christa

Reageer op dit bericht

Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.