Baby Essentials: 10x items die je leven fijner maken
Babytijd Babytijd

Babytijd

Lees ook op
Amasja

Amasja

07-08-2009 om 10:00

Postpartumdepressie


Naar laatste reactie
Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.
Fem

Fem

13-08-2009 om 14:43

Oh ja..

Dat intelligent zijn en goed uit je woorden kunnen komen ondanks dat je je rot voelt, averechts kan werken, dat heb ik ook zo ervaren. Dat zorgt er al gauw voor dat zo'n arts je op zo'n moment overschat. Ik kan zelf inderdaad ook op zo'n "plastische" manier over mijn problemen praten. Soort van zelfbescherming is dat. Maar dat is niet altijd nodig, en zeker niet altijd handig.

Sascha2

Sascha2

13-08-2009 om 15:06

Fem

Ja, dat je kinderen nu een paar weken weg zijn, zal zeker zijn impact op je hebben. Ik verzucht weleens dat ik best een week zonder zou willen, maar dat blijft bij een partijtje theoretisch zuchten, zou het niet zomaar willen. Hoe vermoeiend het ook is, ik wil ze wel in de buurt houden. Ik hoop dat je snel weer opknapt. En het kan geen kwaad, een dag niets doen en lamlendig voelen.
Ik ben het - wederom - met je eens: acceptatie van je kwetsbare kant is erg belangrijk. Zelf heb ik nog geregeld tegenslagen. Kan me om het minste voorval compleet uit het lood geslagen voelen. Achteraf voel ik me dan vooral stom, omdat ik dit nog steeds niet herken in mijzelf. Maar ik denk ook geregeld: zo ben ik, het hoort erbij en het komt goed. Maar het blijft erg vermoeiend. Natuurlijk probeer ook ik zoveel mogelijk een dip te voorkomen, maar het lukt me vaak niet. De ene keer ben ik er zo uit, de andere keer duurt het een paar dagen. En dan verschilt het nog hoe ik me eronder voel, dat ik weer zo'n dip heb toegelaten (zo voelt het dan, terwijl ik best weet dat ik er niets aan kan doen). Een bijzonder proces en ik hoop net als jij ooit te kunnen zeggen, dat de lessen hard maar goed waren. Ik heb er wel vertrouwen in hoor, ik wil mezelf zeker niet in de put praten. En inderdaad, ik ben vrij nuchter van aard en dat hebben de ppd's gelukkig niet veranderd.
Wat een mooi plan heb je! Ik denk dat je als ervaringsdeskundige echt een heleboel goed kan doen. Zo is Eileen Engels trouwens ook begonnen, om het cirkeltje rond te krijgen. Door haar eigen ervaring en het gebrek aan gedegen informatie is zij haar onderzoeken gestart. Met alle goede gevolgen van dien. Ik ben ervan overtuigd dat een theorie tijdens een opleiding best een goed startpunt kan zijn. Maar de ervaringen in de praktijk zijn het belangrijkste. En dan zeker de eigen ervaringen. Ze klinken veelbelovend, je plannen. Ik hoop van harte dat het je lukt om er een goede draai aan te geven. Ik denk ook dat er nog veel te leren valt voor verschillende beroepsgroepen. En dan niet alleen op ppd-gebied. Want inderdaad, uiteindelijk is een ppd niets anders dan een gewone depressie, alleen is de trigger hormonaal.
Overigens, ik woon ook in Brabant
Oei, ik moet gaan rennen, moet naar mijn afsluitende gesprek met de therapeut. En die afsluiting is een goede reden voor een lekkere bossche bol vanavond

Fem

Fem

13-08-2009 om 16:17

Lekkerrrr

Geniet van je Bossche bol!
Je kunt overigens aan de informatie op haar site merken dat Eileen Engels zelf niet bekend is met psychosen. De informatie die ze geeft over de kraambedpsychose is ronduit karig te noemen. Het korte stukje info boezemt vooral angst in. Dat vind ik echt ontzettend jammer!

Amasja

Amasja

13-08-2009 om 20:34

Brabant

Hmmmm.... wist wel dat in Brabant (regio Eindhoven) relatief veel autisme voorkomt, maar geldt dat ook voor ppd's??? Hier ook Brabant namelijk...

Hier geen brabant

Ha Amasja, even een uitzondering, ik kom uit de Alblasserwaard (Zuid-Holland) en toch een ppd.
Ik moet zeggen dat ik verder niet zoveel heb gereageerd, alles wat ik zou kunnen/willen vertellen schrijven Fem en Sascha al heel duidelijk op. Die zijn een stuk beter in proza typen dan ik
Hoe gaat het met je? Heb je wat steun aan de herkenning en verhalen?

Sascha2

Sascha2

13-08-2009 om 21:14

Ha

Dat zou wat zijn, als het regiogebonden is
Doet me denken aan wat wij eerder bespraken Sanneke. Weet je nog van de theorie dat depressies het vaakst zouden voorkomen bij Rammen

Amasja

Amasja

13-08-2009 om 21:30

Sascha

Wat dat communiceren naar de kinderen toe betreft: eigenlijk leer ik er wel heel veel van. Dat is dus weer één van die lessen waarvan ik nou al weet dat ik daar heel blij mee ga zijn dat ik die uit deze periode mee ga nemen. Ik ben van mezelf uit eigenlijk heel gesloten, heb ook lang mijn eigen gevoelens ontkend (en doe dat nu nog al te vaak). Maar eigenlijk leer ik nu door mijn kinderen dat ik daar anders mee om kan gaan, en dat dat heel goed werkt, zelfs bij die kleine turven. En doordat ik nu bij mijn kinderen "oefen", merk ik ook dat ik naar volwassenen toe meer open durf te zijn. En zie ik ook dat juist mijn geslotenheid in het verleden aan problemen met b.v. mijn broer hebben bijgedragen (voelt zich buitengesloten door mij en vat dat persoonlijk op).

Ik herken dat, die behoefte om een ochtend helemaal voor je alleen te hebben. Ik heb momenteel nog ouderschapsverlof, maar de jongste gaat nog niet naar het KDV. En o, wat voel ik me gebonden, en wat zou ik graag even "vrij" willen zijn. In oktober is het zover.

Gelukkig zie ik al wat verbetering, en gaan de dingen nu soms wat makkelijker. Komende twee weken gaan we op vakantie, en dan voel ik zelf ook veel minder verplichtingen en heb ik voor mijn gevoel ook alle tijd om leuke dingen met de kinderen te doen. Dus hopelijk gaan die weken me nog wat verder op de goede weg helpen.

Bedankt in ieder geval voor je reacties. Fijn om ervaringen van anderen te lezen. Dat geeft zoveel herkenning (en toch stiekum ook wel wat bevestiging "het ligt niet aan mij")

Fem

Fem

13-08-2009 om 21:31

Grappig

Da's wel heel toevallig zeg!
Brengt me overigens wel op het volgende; hebben jullie wel 's gehoord van het project baby-extra? Dat is een project voor (aanstaande) moeders in de regio Eindhoven die te maken hebben (gehad) met psychische problemen. Kijk maar 's op www.babyextra.nl Het schijnt een samenwerkingsverband te zijn tussen GGzE en een aantal andere organisaties. Weet je wat ik het vreemde vind? Kwam het bij toeval tegen op internet. Ik had er nog nooit van gehoord. Ook niet via het c.b. Ook al weer zoiets vreemds.
Welterusten voor straks allemaal. Ik ga zo lekker naar mijn bed.
Fem
p.s. Sascha, was ie lekker, die Bossche bol?

Fem

Fem

13-08-2009 om 21:34

Nog even snel voor amasja

Mooi is dat he, dat je zelfs door/van je kinderen kunt leren. Wat goed dat je daar voor open staat. Dat kan niet iedereen.

Amasja

Amasja

13-08-2009 om 21:52

Baby extra

Ja, heb ik van gehoord, via de verpleegkundige van het c.b. Momenteel doen ze in samenwerking met het Radboud Ziekenhuis Nijmegen een onderzoek naar het effect van de video-training op de stemming van de moeder en de band tussen moeder en kind. In het kader van het onderzoek naar de stemming van jonge moeders had ik een enquete ingevuld, en guess what: ik scoorde hoog op depressiviteit. En kom nu in aanmerking voor die videotraining.

Toevallig is de verpleegkundige van het c.b. een van de trainers van baby-extra, dus misschien dat dat scheelt?

Slaap lekker!

Amasja

Amasja

13-08-2009 om 21:56

Sanneke

Ja, het doet me wel goed. Zowel het schrijven als het lezen. Ik heb nu weer een paar redelijke dagen achter de rug, waarin vermoeidheid mijn grootste probleem is, en niet mijn stemming. En het scheelt dat ik me er wat meer bij neer kon leggen dat ik gewoon moe ben, en dus minder kan doen.

Sascha2

Sascha2

14-08-2009 om 09:03

Amasja

Lekker, dat jullie op vakantie gaan. Inderdaad, vaak is dat een uitgelezen gelegenheid om even op stand 0 te staan, gewoon de boel de boel laten en te genieten. Niets hoeft, alles mag en haasten hoeft al helemaal niet. Zelf moet ik altijd wel een paar dagen wennen, eerst mijn draai zien te vinden. Maar als ik die eenmaal heb, nou dan is het genieten! Dit jaar zit er voor ons geen vakantie in. Niet zo erg hoor, we zijn in maart met zijn drieën (man, ik en jongste omdat die nog niet doorsliep en bv kreeg) een paar dagen naar Brugge geweest en daar heb ik erg van genoten. Bovendien heb ik dit jaar een gedeelte niet kunnen werken, waardoor ik nu wat meer uitgerust ben. En dan natuurlijk over vier weken verlof . Manlief spaart zijn dagen zoveel mogelijk voor na de geboorte van de vierde, hij wil dan in ieder geval drie weken vrij zijn en nog wat in reserve houden voor het geval dat. En dus werken we in de zomer door. Nu moet ik zeggen dat ik dat eigenlijk nooit zo heel erg vind. De dagen zijn langer doordat het langer licht is, en ach, als het stikbenauwd is ben ik liever hier in de airco dan thuis in de hitte.
Oktober komt snel dichterbij, dus je vrije tijd ook. Heb je dan een dag voor jezelf, of meer of minder?
Het zijn inderdaad spiegels, he, kinderen. Mooi om te lezen dat je ervan leert. Zo te zien beschik je over voldoende vaardigheden om jezelf te observeren en er iets mee te doen. Dat komt helemaal goed met je!
En natuurlijk ligt het niet aan jou! Ben jij mal. Dit overkomt je, je kunt er echt niets aan doen. En je komt er ook weer bovenop, met een beetje mazzel sneller dan je verwacht. En mocht het niet zo snel gaan, dan nog kom je er bovenop. Het is alleen een pittige, eenzame weg naar de uitgang.

Sascha2

Sascha2

14-08-2009 om 09:06

Fem

Ja! Hij was heerlijk .
Ik heb net even de site van babyextra geopend, maar het ontbreekt nu aan tijd om alles aandachtig te lezen. Maar dat ga ik zeker binnenkort doen. Ik kende het niet, overigens.
Hoe is je eerste dag en nacht zonder je oudste twee kinderen gegaan?

Sascha2

Sascha2

14-08-2009 om 09:11

Nog een vraagje

Een van de dingen die veel 'buitenstaanders' aan mij vroegen was, of ik ook vervelende gevoelens naar mijn kinderen toe had. Nu was ik wel snel en extreem boos naar ze, maar ik had geen rare onbestemde gevoelens over mijn kinderen. Dat vonden veel mensen maar raar, want 'een ppd gaat gepaard met geen binding met je kinderen', was de gedachte. Inmiddels weet ik, dat dat helemaal niet hoeft. Het is een van de mogelijke symptonen.
Zelf merkte ik wel, dat ik in beide ppd's anders reageerde. Bij de eerste keer vluchtte ik in de buitenwereld, ik kon niet vaak genoeg werken en had het geluk net met een flinke opleiding te zijn begonnen. Maar bij de tweede ppd wilde ik juist alleen maar thuis zijn, niets en niemand om me heen behalve mijn jongste dochter. Zij is nog steeds erg op mij gericht (dat is inmiddels zover dat ze mijn middelste aan haar haren trekt of haar slaat/knijpt als die bij mij komt staan , ben benieuwd hoe dat in de pubertijd gaat met drie dochters hahaha!), maar ik wijt dat niet aan de ppd. Vanaf dag één is zij aan mij geklonken, lijkt het. Terwijl mijn middelste juist erg op mijn man is gericht. Niet vanaf het prille begin, maar wat later in het eerste jaar. In beide ppd's heb ik geen vervelende gevoelens over mijn kinderen gehad. Ik kon er alleen niet tegen om alleen met ze te zijn, zag enorm tegen de dagen op (dat had ik in beide ppd's trouwens).
Nu de periodes beide achter me liggen, zie ik geen verschil bij mijn kinderen. Ze zijn nog steeds even vrolijk, open en gezellig en vooral kleuter/peuter/dreumes. Zo te zien gaat het met hen hartstikke goed.
Hoe is jullie ervaring? Hoe voelden jullie je ten opzichte van je kinderen en hoe is dat nu?

Fem

Fem

14-08-2009 om 11:49

Hoi allemaal

Wilde even zeggen dat ik alle reacties heb gelezen. Zal er straks ook op reageren. Daar wil ik even de tijd voor kunnen nemen. Die heb ik nu niet. Ga namelijk even lekker naar buiten met Kyan. Ff lekker wandelen, met een vriendin die ook haar kleintje meeneemt.
Tot straks

Fem

Fem

14-08-2009 om 16:57

Amasja

Ik begrijp dat baby-extra in het leven is geroepen om de band tussen moeder en kind te versterken d.m.v. videohometraining. Wat 'goed' dat je er voor in aanmerking komt (tussen haakjes omdat goed in dit geval natuurlijk maar relatief is). Doen ze eigenlijk meer voor je dan alleen het versterken van de moeder-kind-relatie?

Fem

Fem

14-08-2009 om 17:18

Sascha

Lief dat je vraagt hoe het me vergaat zonder m'n boeven. Nou, heb vannacht redelijk geslapen. Het hield nog niet echt over, zeg maar. Vanmorgen wel heerlijk een paar uur liggen lezen in mijn bed, nadat ik Kyan terug op bed had gelegd. Heerlijk hoor, dat kan dan weer wel nu. Vanmiddag dus met een vriendin naar de kinderboerderij gelopen. Die kleintjes van ons (die van haar is 5 weken jonger dan Kyan) zijn nog veel te klein om die dieren interessant te vinden. Maar we waren er wel ff lekker uit. Lekker op een bankje zitten kletsen. Kyan weer 's een keer gevoed in de buitenlucht. Vind dat toch altijd wel wat hebben op zo'n bankje met allemaal spelende kids om je heen. Rijk gevoel geeft dat.
En je vraag over het gevoel voor je kindje. Ik vind het verschrikkelijk om toe te moeten geven, maar na de bevalling voelde ik niet direct dat oergevoel voor mijn oudste. Dat heeft even geduurd. Niet lang overigens. Maar het was er niet direct. Terwijl ik dat bij de andere twee echt meteen had. Denk dat het enorm had geholpen wanneer ik nou juist hem wèl borstvoeding had gegeven, qua binding. Maar op een gegeven moment voelde ik voor hem net zo goed dat overweldigende moedergevoel. Ondanks die depressie. Het was alleen zoals jij het omschrijft; alles was me te veel.
Nare gedachten heb ik helaas wel gehad. In gedachten voltrokken zich de meest vreselijke scenario's. Zelfs sommige waarin ikzelf degene was die hem wat aandeed. Heb daar zelfs wel eens een vraag over gesteld destijds. Hier op het forum. Anoniem, omdat ik het vreselijk vond dat ik die gedachten had. En toen bleek zomaar dat er meer vrouwen last van hadden. Bleek helemaal niet zo'n vreemd iets. Heeft alles met angst te maken. Angst voor de totale afhankelijkheid van zo'n kleintje. Je houdt zo veel van je kindje, dat je bang bent dat het wat overkomt. Dat herkennen wel meer ouders. Dat kun je dan in gedachten voor je zien. Bij mij ging dat een stapje verder. Ik werd zelfs bang dat ik zèlf mijn kindje wat aan zou doen.
Dat heeft niks met een wens te maken. Verre van zelfs. Die angst ontstaat uit die allesoverweldigende liefde. Maar dat wist ik toen natuurlijk niet. En probeer zulke negatieve gedachten maar 's te verdringen. Dat lukt je niet. Dat is hetzelfde als wanneer je vanaf nu niet meer aan een roze olifant mag denken.. Waar denk je dan aan? Juist..
Dwanggedachten noemen ze dat. Dat heeft niks te maken met dat 'iets of iemand' je dwingt die gedachte uit te voeren. Het worden dwanggedachten genoemd omdat je ze helemaal niet wilt hebben.

Fem

Fem

14-08-2009 om 21:00

Eileen engels

Ik merk dat het me bezig heeft gehouden vandaag. Ik had al vaker van Eileen Engels gehoord, maar nooit op haar site gekeken. Gister voor 't eerst, na de opmerking van Sascha. Het zit me eerlijk gezegd ontzettend dwars wat Eileen aan info op haar site heeft staan m.b.t. de kraambedpsychose;
"Kraambed psychose kan ook acuut optreden. De kraamvrouw is verward angstig, onrustig en heeft achtervolgingswanen. De patiënte zal krampachtig contact met de werkelijkheid proberen te behouden, maar zij glijdt desondanks van tijd tot tijd weer terug in de psychose. Ze is tijdens deze ogenblikken soms erg agressief tegenover zichzelf (zelfmoord pogingen zijn talrijk), en ook tegenover de baby, die zij in een vlaag van verstandsverbijstering kan vermoorden. De kraambed psychose is het ernstigste ziektebeeld na een bevalling, en opname op een psychiatrische afdeling is dan ook tijdelijk noodzakelijk voor moeder en kind. Een kraambed psychose komt ongeveer bij 1 op de 500 kraamvrouwen voor. "
Het enige wat ik niet weet is of de cijfers juist zijn, dat heb ik niet gecheckt. Maar verder bestaat het merendeel van de tekst uit complete onzin! Dít is niet wat een psychose is. Hèt kenmerk van een psychose is het verlies van de realiteitszin. Iemand die psychotisch ís probeert zich niet krampachtig vast te houden aan de werkelijkheid. Die is compleet overtuigd van haar eigen werkelijkheid. Dàt is psychotisch zijn. En de zelfmoordpogingen zijn helemaal niet talrijk. Natuurlijk, elke zelfmoordpoging is er één te veel. Maar relatief gezien zijn het er helemaal niet veel. Niet bij een kraambedpsychose tenminste. Dat wordt anders als je over een chronische psychotische stoornis praat. En dan nog wordt zelfmoord vaak niet eens gepleegd in psychotische toestand, maar juist daarna. Als men weer bij zinnen is. Omdat er dan weer realiteitszin is en daarmee het besef hoe uitzichtloos de situatie is.
Een kraambedpsychose ontstaat niet zomaar uit het niets. Kan wel spontaan lijken te ontstaan na een bevalling maar heeft altijd een onderliggende oorzaak. En dan nog word je niet zomaar boempats à la minuut psychotisch.
Verder is een psychotische kraamvrouw heel erg in de war en overtuigd van haar eigen ideeen en wanen. Omdat ze stuit op onbegrip kan ze opstandig worden. Maar zelden écht agressief. Dat geldt overigens voor de meeste in psychose verkerende mensen. Agressie is meestal het gevolg van psychose in combinatie met het gebruik van drugs of andere middelen.
Een psychotische kraamvrouw kan een afkeer van zichzelf, anderen en haar kindje krijgen. Maar dat uit zich eerder in angst dan in agressie. Niet zelden leidt die angst zelfs tot overzorgzaamheid.

Fem

Fem

15-08-2009 om 21:53

Geschrokken?

Heb jullie toch niet aan t schrikken gemaakt met mijn eerlijke ontboezemingen over die dwanggedachten he? Ben niet gevaarlijk ofzo Niet geweest ook, overigens. Al doet zo'n tekst als die op de site van Eileen Engels daar misschien heel anders over denken. Daarom haal ik m hier ook aan. Het is namelijk een ouders-online themasite zag ik. Vind het vervelend dat daar zulke stigmatiserende informatie op staat. Mensen zijn toch vaak al zo bang voor het onbekende.
Wilde ook nog wat kwijt over die dwanggedachten. Dat is een heel groot verschil met psychotisch zijn. Het lijkt er niet eens op. Dwanggedachten zijn gewoon gedachten zoals elke andere gedachte. Alleen zijn ze niet leuk om te denken en denk je ze liever niet. Het zijn geen hallucinaties ofzo.
Had even de behoefte dit uit te leggen. Heb namelijk de neiging voor anderen in te vullen dat ze me maar een vreemde vogel vinden. En dat ben ik ook, maar dan op een leuke manier

Sascha2

Sascha2

15-08-2009 om 22:10

Nee joh

Nee hoor, mij maak je niet zo snel aan het schrikken. Ik had alleen niet eerder de tijd om te lezen en te reageren.
Ik kan me voorstellen dat de gepubliceerde info jou dwars zit, gezien je eigen ervaringen. Maar wellicht kun je haar een bericht zenden, jouw info zou zomaar waardevol kunnen zijn. Ik heb begrepen dat ze zelf wel een zware ppd heeft meegemaakt, maar geen psychose.
Hoe gaat het nu met je, al een beetje meer je draai kunnen vinden nu je oudste twee al een paar dagen weg zijn?
Zelf heb ik een prima dag achter de rug. Manlief moest werken en ik hikte toch weer tegen de dag aan. Tegenwoordig ben ik op zaterdag bekaf van de week en ik ben niet echt mobiel meer (heb behoorlijk last van mijn bekken). Maar het ging wonderbaarjk goed, de kindjes waren rustig en accepteerden redelijk goed dat ik de halve dag zittend doorbracht . Nu lig ik languit op bed, ga zo slapen. Alvast welterusten!

Fem

Fem

16-08-2009 om 09:20

Hey sascha

Bedankt voor je reactie. Ik vind het hardstikke fijn te schrijven op een draadje als dit, maar heb weer even mogen ervaren dat er ook nadelen zitten aan het uitwisselen van zulke gevoelige dingen. Zeker op momenten waarop ik toch al onzeker ben, zoals nu.
Maar het kan dan wel zijn dat het me soms wel onzeker kan maken als ik iets gevoeligs schrijf en er wordt niet snel genoeg op gereageerd, maar dat is dan vooral mijn eigen probleem. Dat zijn nou eenmaal de risico's. Dat moet ik maar op de koop toenemen. Wil echt benadrukken dat ik jullie vooral niet op wil jagen te reageren. Alsjeblieft niet, we moeten toch al zo spaarzaam omgaan met onze energie.
Ik laat wel weten dat ik het fijn vind als er even iemand wat zegt. Maar alleen als dat ook kan natuurlijk, qua energie!
Merk op het moment maar al te goed dat je eigen sores meestal al genoeg energie kost. Want nee, het gaat niet lekker. Vannacht slecht geslapen, ondanks twee slaappillen. Dan krijgt Kyan gewoon wat anders als ie wakker wordt snachts. Heeft ie nog geluk ook, want omdat ie geen fles wil of pap eet, krijgt ie van mijn vriend een fruithap. Gelukkig komt dat zelden voor. En t zal ook vast niet pedagogisch verantwoord zijn. Maar dat komt ff op de laatste plaats op zo'n moment. Dan gaat het er om dat we met zijn allen goed slapen.
Ben op het moment echt heel angstig. Heb daar een paar weken terug ook last van gehad. Uiteindelijk ben ik dan zo ontzettend bang om gek te worden, dat mijn psychiater me moest vertellen dat ik echt, echt, echt niet psychotisch was.. pfff, vind dat zo vermoeiend!
Wat super dat jij een goeie dag hebt gehad! Fijn is dat he, als je kindjes het even lijken te accepteren. Mijn ervaring is dat ze een stuk rustiger zijn als je dat zelf ook bent. Hen maakt het in principe niet zoveel uit dat je de hele middag zit. Als je dan gezellig bent, vinden ze dat prima. Maar ja.. dat lukt helaas niet altijd. Hier niet tenminste. Dus lekker genieten van de momenten dat het wel goed gaat.
Weet je wat vaak nog het grootste probleem is? Dat je het zelf wel prima vind, maar toch af en toe de gedachte hebt; Ze zouden me hier eens moeten zien zitten, de hele middag op mijn luie reet. Dat is dan wat er voor spanning zorgt. Want het is zo onterecht. Het is juist knap als je een hele middag relaxed kunt zitten. Daar moet je veel voor naast je neer leggen, want onbewust wil je vaak heel veel doen. Maar ja, dat kan dan even niet.
Ik ga ook zeker nog wel contact opnemen met Eileen. Wanneer ik daar wat meer energie voor heb. En wanneer het me uitkomt wat energie te verliezen. Want dat kost het me wel, als ik er mee bezig ben. Maar dat is het me wel waard. Vind het zo belangrijk, dat je aan goede info kunt komen als je dat wil. En Eileen staat (terecht) hoog aangeschreven, qua ppd, dus haar site zal best wel vaak bezocht worden.
Groetjes Fem

Fem

He Fem,

Begrijp ik nou goed dat het effe helemaal niet lekker met je gaat!! Wat vervelend nou. Waar ben je zo bang voor, of kan je dat niet omschrijven??? Oja, je zegt bang te zijn om gek te worden. Ik heken dat wel heeeeeel erg. Ik geloof dat dat ook mijn grootste angst is. Bang dat het weer fout gaat, bang om weer opgenomen te moeten worden, bang om het geluk weer te verliezen. Moeilijk he meid!!!!

Die info van eileen vind ik ook wel erg...uhh...tja..heftig. Ook ik denk dat er veel niet aan klopt. Maar het gaat volgens mij specifiek om een kraambedpsychose en ik ben daar zelf niet mee bekend. Ik heb gewone psychotische periodes gehad en niet zozeer een kraambedpsychose. Wel heb ik contact met iemand die een kraambedpsychose heeft gehad en ik herken idd weinig van wat Eileen vertelt. Lastige dingen zijn dit, want het is zooo belangrijk dat er goede info over verschaft wordt.
Maar idd psychotische mensen zijn bovenal angstig en niet zozeer agressief. Die angst verlamd vaak juist en mensen doen dan juist vaan niks. Geen zelfmorrd, niet agressief enz. Maar volleidg opgaan in je eigen werkelijkheid en angsten.
Nou meid, schrijf maar lekker van je af in dit draadje of elders...
Ik denk aan je!!!

Fem

Fem

16-08-2009 om 10:09

Pilar

Schreef net op een draadje in 'verlies en verdriet' hoe alleen je soms kunt zijn in je verdriet.
En nu merk ik maar weer hoe fijn het is als je dat toch een beetje kunt delen door het vinden van een herkenning.
Ja, het is wat jij schrijft. Angst om gek te worden. Weer opgenomen te moeten worden. Al is dat nog te relativeren. Voor mij althans. Ik weet dat ik voldoende ziekteinzicht heb om het niet zover te laten komen. Al moet ik tien strippen antipsychotica slikken, dan doe ik dat nog liever dan weer de kans te lopen dat ze me ooit nog in de separeer knallen.
Want dat is waar ik nu last van heb. Ik heb daardoor een trauma opgelopen. Op slechte dagen, en op een of andere manier dringt dat trauma zich aan me op als het daar de kans voor krijgt. Zoals nu, wanneer 'de kust veilig is' en de oudste kinderen er niet zijn. Ik hoef nu even niet te zorgen, kan lekker achterover leunen. En juist dan komt die nietsontziende angst. Verschrikkelijke herbelevingen, die continue worden getriggerd. De ergste triggers zijn op het moment deuren. Ik word gek van angst als ik in gedachten ben en er wordt ergens een deur dicht gegooid. Vooral autodeuren. Die klinken vaak wat zwaarder.
Tsja, ben me maar al te bewust waardoor dat komt

Sascha2

Sascha2

16-08-2009 om 10:13

Fem

Nu kan ik wel zeggen, dat je je niet schuldig moet voelen, maar daar zul je niet veel aan hebben. Maar waar je misschien wel iets aan hebt is de wetenschap, dat ik het volkomen herken. Ook ik kan me erg onzeker gaan voelen als er niet (naar mijn mening) snel een reactie komt op een persoonlijk geschreven bericht. Ik betrek het dan ook al snel op mezelf, zeker als ik niet lekker in mijn vel zit. Zit ik wel lekker in mijn vel, dan heb ik er geen last van. Ups and downs. Maar weet, dat als ik geschrokken of me aangevallen voel door een bericht, ik juist héél snel reageer, en dan niet al te aardig hahaha!
Wat rot dat je je de laatste tijd weer zo angstig voelt! Weet je waar het door komt? Is het meer dan de afwezigheid van de oudste twee? Het is zo rot, dat het steeds maar terug komt. Dat vind ik zelf in ieder geval zo beangstigend, het blijft om de hoek kijken en komt geregeld weer terug. Hoe goed ik mijn best ook doe.
Ik koester dan ook de dagen zoals gisteren. En ja, ik voel me intens schuldig dat ik de halve dag zittend heb doorgebracht. Niet eens vanwege het niet bijhouden van het huishouden, dat kan me redelijk gestolen worden op zulke dagen. Ik zorg ervoor dat de was gedaan is (man wat een berg met drie kinderen!), dat de keuken op orde is en de rest komt dan wel op een andere dag. Het is meer schuldig voelen naar de kinderen toe: hebben ze wel een leuke dag, doe ik wel genoeg voor ze en vervelen ze zich niet. En ik weet, dat ik me zo niet moet voelen, maar op zulke dagen voel ik me dus wel zo. Met het bijbehorende schuldgevoel. Dat is trouwens ook, wat ik zo rot vind. Op dagen dat ik me goed voel, vind ik dat ik me op de dagen dat het minder is gegaan, enorm heb aangesteld. Alsof ik een grote zeur ben. Nou ja, zal er ook wel bijhoren.
Over jouw nachten en de eventuele pedagogische aanpak: niet druk over maken hoor. Je bent juist bewust bezig met jouw klachten (slapeloosheid), mogelijke oplossing (slaapmedicatie) en de gevolgen voor Kyan (wat moet hij dan eten) en daar een oplossing voor (fruithap). *pfff wat een zin...* Dat is toch prima? In plaats van dat je besluit geen medicatie te nemen, omdat hij melk moet drinken, kies je voor hem een alternatief, zodat jij wellicht wel kunt slapen (waar hij ook weer meer aan heeft). En pedagogisch verantwoord of niet: dat doet er toch niet toe op zulke momenten.
Goed, dat je zover bent, dat je weet dat je niet alles kunt qua energie. First things first. Inderdaad, de site van Eileen Engels wordt wellicht veel bezocht. Alleen al door het feit, dat er vrij weinig adequate informatie te vinden is. Het is van belang dat alle informatie juist is, dus ook die op haar site. Ik hoop dat je snel de energie vindt om haar te mailen. Niet vanwege de informatie op haar site, maar omdat het dan wat beter met je gaat en dat gun ik je zo.
Hou je taai hoor!

Sascha2

Sascha2

16-08-2009 om 10:15

Had nog niet alles gelezen...

Ik ging gewoon weer reageren op je eerste berichtje, had een hele tekst getypt en die verdween spontaan. Dus opnieuw getypt. En daarna zag ik jullie vervolgberichtjes.

Fem

Fem

16-08-2009 om 10:42

Oh ja

Het enige verschil tussen een kraambedpsychose en overige psychosen is de acute aanleiding, namelijk de hormoonschommelingen en emoties (dus ook angsten) rond het krijgen van je kindje.
Qua psychotisch denken vond ik veel meer herkenning in "De gelukkige huisvrouw" van Heleen van Royen. Maar zij spreekt dan ook wèl uit eigen ervaring. Al moet ik zeggen dat ik het boek ook wel weer heel extreem vond. Vooral het gedeelte over het kussen van de opgebaarde man en het verdrinken van haar baby in bad. Ben geneigd te denken dat het wat aangedikt is, want ja, het moet wel geld opleveren natuurlijk. Heleen is niet bepaald sensatieschuw natuurlijk. Maar misschien doe ik nu aan haar ervaringen af en is haar boek echt autobiografisch bedoeld. Volgens mij niet.
Heb dat boek (hoe bizar) gelezen in de nacht voordat ik beviel van mijn middelste. Kon niet meer slapen toen de vliezen braken en heb me kostelijk vermaakt met dat boek. Het is gewoon hilarisch om te lezen. Echt lachen. De verloskundige zag het boek op mijn nachtkastje liggen tijdens een kraambedvisite. We hebben het er nog uitgebreid over gehad en ik heb haar aangeraden dat boek ook te lezen. Natuurlijk wist ik toen nog helemaal niet wat me te wachten stond..
Heb overigens dezelfde verloskundige ook nog aan mijn bed gehad tijdens het kraambed van Kyan. Heb haar ook gevraagd of ze zich dat boek nog kon herinneren. Dat kon ze, ze had het inmiddels zelf ook gelezen. Onze boekbespreking die daar deze keer op volgde had veel meer diepgang dan de vorige keer, dat snap je! Want ik heb het boek na mijn psychose nog eens gelezen en toen beleefde ik dat op een heel andere manier. Hoewel ik het nog steeds even hilarisch vond. Maar goed, ik kan om veel dingen die ik beleefde tijdens mijn psychose nu nog steeds zelf ook smakelijk lachen.
Qua psychose vind ik het psychotisch denken heel bijzonder, soms zelfs vermakelijk. De gevolgen zoals de opname, het besef dat je zo voor de gek bent gehouden door je eigen zintuigen en het zware herstel vond ik heel pijnlijk. Om maar niet over het separeren te spreken, dat heb ik dus echt als traumatisch ervaren, net zoals het gedwongen karakter van de opname. Die gesloten deuren etc.

Fem

Fem

16-08-2009 om 10:49

Vermakelijk

Dat vermakelijke was niet alleen achteraf trouwens. Tijdens mijn psychose werden alle emoties uitvergroot. Ik kon extreem bang zijn, maar ook intens gelukkig. De buitenwereld maakte me bang, mijn kinderen maakten me bijvoorbeeld intens gelukkig.

Fem

Fem

16-08-2009 om 10:53

Sascha

Bedankt voor je lieve reactie. Heb er heel veel aan. Nogmaals, herkenning vinden doet zoveel. Het haalt je verdriet niet weg, maar het doet wel goed.
Ik ga nu even wat anders doen. Al vind ik het moeilijk afleiding te vinden. Maar alles komt goed, daar geloof ik in!
Fem

Fem

Ohhh Fem wat erg dat je echt traumaverschijnselen hebt van die separeer. Ik kan het me wel voorstellen hoewel ik zelf geen ervaring heb met separeer. Goddank. Ik ben ook niet gedwongen opgenomen geweest en zat op een open afdeling. Dat scheelt denk ik veel, hoewel die hele opname ook op mij een enomre impact heeft gemaakt en ergens ook traumatisch was. Ik ben inmiddels ook een aantal keren voor 1 nachtje opgenomen geweest op de crisisafdeling. een speciale afdeling, waar je voor een nachtje of 2 terecht kunt, als een soort time-out, om tot rust te komen, om effe te kunnen praten enz enz. Ik moet zeggen dat ik deze constructie erg fijn vindt. Het prikkelvrije daar doet me goed en ookal lost het geen problemen op, het is een 'goede' plek om een crisis door te komen zonder kleerscheuren. ZOu zoiets voor jou een optie zijn op momenten als nu, dat je toch weer vrij angstig bent????
Dat boek van de gelukkige huisvrouw heb ik in de kast liggen, maar op de een of andere manier trok het me niet zo aan. Ik ga het toch maar eens pakken en lezen, want ik word wel nieuwsgierig door jou.
Meid, zet hem op, je kunt het!!! ik zeg vaak op zulke dagen tegen mezelf: dit gevoel gaat over.... Straks voel ik me weer beter. Dat helpt me wel een soort, hoewel het natuurlijk ook geen problemen oplost.
Weet je: heb jij ook wel eens dat je denkt: was het leven maar wat simpeler, kon ik maar wat vaker ontspannen en niet zo angstig zijn?? Ik vind dat moeilijk hoor. Ik wil zooooo graag gelukkig zijn en genieten. Ik kan de slechte dagen maar moeilijk verdragen. Terwijl iedereen wrs wel eens een slechte dag heeft. Nou ja, fijne dag vandaag en schrijf maar lekker van je af.

Fem

Fem

16-08-2009 om 21:34

Pilar

Nee opname is totaal geen optie voor me. Gelukkig hoeft dat niet, vanwege de ambulante hulp die ik nog kan krijgen.
Wat betreft je laatste vraag; door de post traumatische stress klachten denk ik dat de laatste tijd wel ja.

Reageer op dit bericht

Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.