Fem2
15-09-2009 om 09:51
Zijn baby's slimmer dan we denken?
Vind het zelf eigenlijk best grappig; ik weet wélk huiltje mijn zoontje wánneer op zet. Oftewel, ik voel aan wat hij op dat moment nodig heeft. Soms is dat gewoon tijd. Dan neem ik een momentje langer de tijd om hem in slaap te laten vallen. Ik laat hem dan huilen (soms moeilijk voor me hoor). Andere momenten huilt hij op een manier die hartverscheurend is. Dan ben ik ook zo bij hem.
Nu is mijn hamvraag; zou hij dat nou gewoon echt ook weten? Want als dat zo is, dan zijn baby's gewoon heel erg slim!
angel3
15-09-2009 om 10:33
Ja babys zijn slim
maar heel onbewust natuurlijk...
Mijn dochter vantoen rond de 4 maanden sliep al een tijdje aardig goed door. Echter vanaf het moment naar ze naar kdv ging dronk ze haar geolfde melk niet of nauwelijks. Ze dronk echt minimaal. Met als gevolg dat ze s nachts weer kwam. Ik besloot haar s nachts een gewone fles poedermelk te geven door papa.
Binnen 2 nachten was het over.....DAAR kwam ze haar bed niet voor uit, wel voor een warme borst
Daaraan gekoppeld dronk ze op kdv ook beter.
Echt wel dat babys slim zijn!
Genista
15-09-2009 om 11:27
Sterke staaltjes
Baby's zijn veel slimmer dan menigeen aanneemt. Zo had mijn oudste als baby ook al vrij vlot door dat ik zijn huiltjes herkende. Bij een jengelhuil bleef ik ook rustig doorgaan met wat ik deed, bij een echt droevige brul was ik zo bij hem. Op een avond hoorde ik zo'n overtuigend droeve huil en spoedde ik mij naar hem toe: zijn favoriete knuffel lag uit bed. Ik gaf hem terug, zoonlief trakteerde me op een brede grijns en ging weer liggen, maar vijf minuten later herhaalde de geschiedenis zich: brul, knuffel uit bed, teruggegeven, brede grijns, meneertje weer liggen. Vijf minuten later wederom hetzelfde verhaal. Dat begreep ik niet goed, want normaal viel die knuffel helemaal niet steeds uit bed. Daarom ben ik op de trap gaan staan, zodat ik door het bovenraampje in zijn kamer kon kijken. Wat schetste mijn verbazing: hij wachtte eventjes tot het stil was, ging zitten, mikte trefzeker zijn knuffel op de grond en kon dan van verdriet een uiterst overtuigende huilbui produceren.
Een ander sterk staaltje dat me na negen jaar nog steeds is bijgebleven: Toen ik 3 maanden na de bevalling weer ging werken, ging hij drie dagen per week naar de oppas, die aan hetzelfde pleintje woonde als wij destijds. Al gauw wist hij precies wanneer ik thuis kwam (niet altijd op exact dezelfde tijd!) en dat ik hem dus over een paar minuten zou komen ophalen. Volgens de oppas werd hij dan blij, begon geluidjes te maken en kon ze op dat moment de tas wel in gaan pakken. Het klopte altijd - maar hoe wist hij het? Hij bleek het geluid van mijn motor te herkennen. Er kwamen daar wel vaker motoren langs, maar daar reageerde hij niet op. Wel op het mijne, en op dat van Genistus, zo heb ik later met eigen ogen gezien
Kari1
15-09-2009 om 15:22
heel slim, maar ik denk net als Angel niet in bewuste zin. De natuur heeft dat zo geregeld omdat kinderen voor hun overleving een gehechtheidsrelatie met hun verzorgers nodig hebben. Kinderen "leren" hoe ze het beste op hun ouders kunnen inspelen voor hun beste overlevingskans. Dat heet de evolutionair-neurobiologische basis van de socio-emotionele binding (niet zelf verzonnen en dat is een aangeboren gebeuren.
Kari
rodebeuk
15-09-2009 om 21:30
Allicht zijn ze superslim
hoe zouden ze zich anders zo snel kunnen ontwikkelen? Ze gebruiken alles wat ze hebben meegekregen én wat ze onderweg tegen komen om zich te ontwikkelen. En wat Kari zegt, ze hebben een aangeboren kracht om dat van hun omgeving los te krijgen wat ze het meeste nodig hebben.
Heel bijzonder!
liora
15-09-2009 om 21:40
Bijzonder
Het is inderdaad bijzonder hoe je op elkaar reageert. Waarom kan je van een bepaald huiltje enorm schrikken en binnen een seconde naast je baby staan, terwijl je een ander huiltje bijna niet eens hoort, zo onschuldig is het.
Dat heet communicatie denk ik. Ik vind het mooi dat ook al zeer jonge baby's verschillende gradaties van urgentie kunnen overbrengen.
Liora