Dreumes- en Peutertijd Dreumes- en Peutertijd

Dreumes- en Peutertijd

Lees ook op
zondernaam

zondernaam

08-12-2008 om 10:58

Kind dat eigenlijk niet spreekt?

Dit berichtje gaat over het dochtertje van mijn zus; C (net 3 geworden).

Kort geleden is C 3 jaar geworden, en er was een verjaardagsfeestje voor de familie. Het viel weer op dat C niet praat of reageert, ze wou haar pakjes niet openmaken, ze kijkt niemand aan, en hangt echt de hele tijd aan moeders rok. Ze kan blijkbaar wel spreken maar doet dit enkel tegen haar ouders (en 1 tante). Komt er iemand binnen, dan is ze ‘weg’ (praat niet meer, reageert niet meer, kijkt je niet aan –zelfs niet bij haar naam).

Voor het eerst hebben de overige familieleden dit gedrag bij elkaar aangekaart, (niet ten kwade uiteraard), en het is duidelijk dat er bij iedereen apart al zorgen waren, en een gemeenschappelijk gesprek heeft die zorgen helemaal niet kunnen wegnemen. Echter de ouders zien dit gedrag niet bij hun kind. Wij kunnen er maar vanuit gaan dat het kind misschien toch normaal reageert als er niemand anders is, of de ouders zien het gewoonweg niet?

Heeft er iemand ervaring met een dergelijke situatie? Kan het zijn dat dit overwaait? Of, zouden we er toch goed aan doen dit onderwerp bij de moeder aan te kaarten; die -vrezen wij- onze zorgen zal wegwuiven (bv.: als iedereen weg was, moest een familielid een uurtje later teruggaan en toen deelde de moeder mee: “C. is er weer bovenop, en ze heeft een uur met alles gespeeld” –tja, het kind is altijd moe/ziek/geen zin vandaag.... . )

Naar laatste reactie
Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.
MaximeM

MaximeM

08-12-2008 om 11:29

Heel erg verlegen?

Hoi,

Is ze misschien heel erg verlegen? Gaat ze al naar een peuterspeelzaal, zo ja hoe is ze daar? Mocht het echt anders zijn zal het probleem al ze vier is toch direct naar boven komen, ze redt het niet op school door niet met juf of kindjes te praten en mama kan er daar niet bij blijven om zich achter te verstoppen.

maxime

Aankaarten

Ik ben een groot voorstanden van open communicatie en zou het daarom ook aankaarten. De manier waarop is wel van belang. De kern van de zorgen liggen niet bij het kind, maar bij jouw interpretatie van het gedrag van het kind. Hou het dus bij jezelf. Bij een kind van 3 zou breidt die zorg zich wat mij betreft uit: Als ik het er al 'raar' uit vind zien, hoe kijken juffen er dan tegenaan? Ook dat zou onderdeel van mijn zorg zijn.
De reactie van moeder 'nee, er is niets aan de hand' is misschien wel meer waar dan je je voor kunt stellen. Kinderen verschillen nu eenmaal en ook een drie jarige kan alsnog opbloeien, zich open stellen, etc.
Stel dat moeder gelijk heeft: In feite is er niks aan de hand met dat kind, dat lijkt alleen maar zo in familiekring. Dat zou ook nog eens door de familiekring zelf kunnen komen. De wat gereserveerde houding van het kind wordt extra gestimuleerd door de wijze waarop ze stilzwijgend bekeken wordt door de familie.
Maar ook als dat waar is, dan heeft dat kind zich een houding in die omgeving aangeleerd die 'raar' bekeken wordt. Als dat door de familie gebeurt, dan zullen anderen dat ook doen. Alleen dat al kan dergelijk gedrag versterken waardoor het steeds duidelijker lijkt dat er iets met haar mis is. En hoe meer mensen dat denken, hoe meer ze die gedachte waarheid zal maken, aimed toe please als de meeste peuters en kleuters zijn.
Vraag aan je zus wat jij zou kunnen doen aan je gedrag om de peuter zich wat relaxter en opener te laten gedragen.
Gaat kind naar een peuterspeelzaal eigenlijk?
Groet,
Miriam Lavell

zonder naam

zonder naam

08-12-2008 om 11:56

wij wonen in het buitenland, en de kinderen gaan hier al naar school voor hun 4e jaar. C. is nooit naar een peuterspeeltuin geweest, maar gaat officieel wel naar school sinds een paar maanden.

Maar eigenlijk gaat ze niet. Zodra C. op school komt, begint ze te wenen om terug mee naar huis te gaan, en moeder geeft daar meteen aan toe (ze werkt niet en C. kan dus terug mee). Resultaat: kind is nog maar een paar halve dagen op school geweest.

Overigens is dit het derde kind van vier. De 2 oudste kinderen zijn ook wat "bijzonder" (2e kind is bv. extreem angstig en klapt steeds toe) maar nooit zo opvallend als C. De vader is op z'n minst gezegd een bijzondere man.

Vandaar dat ik binnen de familie de opmerking hebt gemaakt, of het misschien mogelijk is dat C. wel degelijk 'normaal' is, maar extreem nabootsingsgedrag van de vader vertoont? Zou dit kunnen?

Wat betreft contact zoeken: verschillende familieleden hebben al gevraagd of ze wat kunnen doen voor C (eens ergens naartoe gaan, logeren, ...) maar het mag allemaal niet want "ze is te jong").

Vlaams?

Is dat buitenland België?
"Wat betreft contact zoeken: verschillende familieleden hebben al gevraagd of ze wat kunnen doen voor C (eens ergens naartoe gaan, logeren, ...) maar het mag allemaal niet want "ze is te jong")."
Het is mogelijk dat je met een wat overbeschermende moeder te maken hebt. Maar eh... eigenlijk is dat ook maar relatief. In Nederland is het veel gewoner dat kinderen van 3 nog niet naar school of peuterspeelzaal gaan en dat ze daar 'te jong' voor gevonden worden. Dramatisch is dat op zich niet.
Ken je de omgeving van het gezin? Misschien zijn er meer ouders die het zo doen als jouw zus.
Groet,
Miriam Lavell

Niet mee bemoeien

De kans dat je ruzie krijgt is groter dan dat je de ouders daadwerkelijk helpt.

Lady Grey

Lady Grey

08-12-2008 om 14:52

Niets aan de hand

was hier ook zo met oudste. Nu 7, gaat steeds beter, wel wat moeten trainen in teruggroeten op straat van klasgenoten. Okay, hij zou in lichte mate iets van een autistische aandoening kunnen hebben, of sociaal emotioneel wat zwak kunnen zijn, maar het is door het naar school gaan, tijdje logopedie en leren lezen (uitbreiding woordenschat) nu wel heel goed. Moraal van dit verhaal: 3 is nog erg jong.

En ik geef Manda gelijk: niet mee bemoeien, als ze er zelf over begint kun je altijd je mening nog geven.

Vera*

Vera*

08-12-2008 om 16:44

als het kind in een 'veilige' situatie, zoals thuis, wel praat kun je ook denken aan selectief mutisme.
zie: http://www.taalsite.nl/bibliotheek/lexicon/00816/

Guinevere

Guinevere

08-12-2008 om 20:57

Te veel prikkels

Als de moeder zegt dat het meisje zich thuis normaal gedraagt dan moet je dat van haar aannemen. Het kan zijn dat er bij gelegenheden met veel mensen teveel prikkels op het kind afkomen. De reactie daarop: ik sluit me hiervoor af en ga aan moeders rok hangen. Hoe meer aandacht je aan het meisje zal geven op zo'n ogenblik, des te meer ze in haar schulp zal kruipen.
Het kan natuurlijk zijn dat dit gedrag versterkt wordt door de ouders. Misschien kun je eens voorzichtig aankaarten dat het meisje wat verlegen lijkt in gezelschappen, en of ze wel eens speelafspraakjes heeft om te leren spelen met andere kinderen. Veel meer kun je niet doen, tenzij de ouders zelf aangeven hulp nodig te hebben.

dc

dc

08-12-2008 om 21:15

Afzonderen

Ik kan me ook goed voorstellen dat zo'n meisje met meerdere mensen bij elkaar helemaal dichtklapt. Wij hebben hier een peuter van 2 jaar en 8mnd en hij is een echte kwebbelkous en heel sociaal, maar als we mensen over de vloer hebben die hij niet goed kent (zelfs 1), dan hangt hij ook aan mij of z'n vader en komt er geen stom woord uit.

Als je haar regelmatig ziet, kun je haar misschien meenemen naar de keuken om koekjes te bakken, of op een kamer een spelletje doen. Iets 1 op 1, zodat ze langzaam kan leren je te vertrouwen en ze zich misschien iets minder opgelaten voelt.

Verder zou ik me er niet mee bemoeien.

Ook niet mee bemoeien

De ene peuter wordt heel stil en teruggetrokken bij veel mensen om zich heen. De ander wordt juist heel druk. En "wat vreemd" of "anders" zijn hoeft niets ernstigs te betekenen. Ik vind 3 jaar nog erg jong om er een oordeel over te hebben. Of het kind moet echt heel extreem gedrag hebben. Maar stil, teruggetrokken zijn tussen veel mensen vind ik niet extreem.
En misschien is moeder wel erg beschermend, dat kan, iedereen is anders. Het kind spreekt niet in gezelschap maar dat zegt niets over haar woordenschat.
Mijn kind kletst voor 10 in gezelschap, erg enthousiast, dat is misschien veel lastiger en "vreemder". Heeft hij ook van een ouder....

Had onze jongste

dit had een beschrijving kunnen zijn van onze jongste op d'r derde verjaardag. die zat de hele tijd op d'r eigen kamer....te druk, teveel kabaal, teveel 'gedoe'. wel mocht de rest van de kinderen bij haar op d'r kamer komen spelen...maar als we d'r met veel gedoe even beneden hadden om het bezoek te verwelkomen deed ze ongeveer zoals jouw nichtje. met jongste is niks aan de hand, alleen ze voelt zich niet happy in grote drukke gezelschappen en zoekt dan de bescherming van ons of d'r kamer. vooral gezelschappen waarbij de aandacht op háár is gericht (dus op de markt niet). verder was er niks met haar aan de hand. ja ze huilde elke dag als ze naar de cresche ging. maar als we weg waren was het ook zo weer over. en overal verstopte ze zich enigzins achter mij of d'r vader. en praten deed ze ook niet in zulke situaties....(maar verder wel je de oren van het hoofd kletsen).
het is allang over. ze is heel gewoon, niks bijzonders, sociaal zelfs erg goed. en in het middelpunt staan is ondertussen ook al mogelijk zonder problemen. maar bij onverwachte drukke visites die meteen alle aandacht op haar richten zie ik haar nog steeds enigzins in elkaar schrompelen....'t is nog steeds haar hobby niet.
dus ja het bestaat, gewone kinderen die zo zich gedragen.
groeten albana

zonder naam

zonder naam

09-12-2008 om 09:23

Tja, toch nog vraag

De berichten hierboven laten uitschijnen dat het allemaal niet ernstig is, dat het overwaait en dat hoop ik ook echt.

Maar toch 2 opmerkingen: het gaat hier niet om "grote groepen van mensen", het gaat hier om naaste familie (grootouders, tantes...) die wekelijks, sommige zelfs bijna dagelijks over de vloer komen.

En het gaat ook helemaal niet om teveel prikkels: gewoon 2 op 1 in haar eigen huis. Ik schrijft 2 op 1 omdat je C. gewoon niet weg krijgt bij haar moeder. Geen kans om het kind 1 meter van moeder weg te krijgen (moeder kan zelfs niet naar toilet zonder hand te blijven vasthouden van C!)
Het is zo erg dat ze meestal zelfs huilt als haar vader haar eens wil pakken of met haar wil spelen... . Heel pijnlijk om te zien, maar dan roept vader moeder en ze neemt het kind over alsof er niks aan de hand is.

Wij (zussen en broers) hebben nog geen woord gehoord in die 3 jaar, en ze reageert totaal niet.

En ook: het gedrag van de 2 oudste kinderen is ook eerder apart maar moeder wil het niet weten. Dit negeren heeft bij het 2e kind (bijna 9) al geleid tot zeer gesloten en angstig gedrag. En als je eens met haar alleen bent (weg uit huis), komt -bij tijd en wijle- voorzichtig een ander kind piepen. Totdat ze thuis is en dan gaat het muurtje weer omlaag: ze kan niet meer lachen, plast in haar broek, eet vaak niet... . De moeder is inderdaad heel overbeschermend.

Weet iemand of -normale- kinderen bijzonder gedrag van hun vader kunnen kopiëren?

Maar: ik houd me aan het advies en we zullen er ons niet mee bemoeien. Wij hopen ... .

Wat zou je willen doen dan?

"Weet iemand of -normale- kinderen bijzonder gedrag van hun vader kunnen kopiëren?"
Waarom wil je dat weten? Wat wil je daar mee doen?
"Maar: ik houd me aan het advies en we zullen er ons niet mee bemoeien. Wij hopen ... ."
Nou, dat doe je natuurlijk wel, alleen al door er over na te denken en zo'n welomschreven oordeel te hebben. Wat zou je willen doen? Wat zou je willen dat er gebeurt? Moeten de kinderen in therapie of uit huis geplaatst? Moet die vader weg?
Groet,
Miriam Lavell

Guinevere

Guinevere

09-12-2008 om 10:33

Niet kopieëren

Hmm, bewust kopiëren lijkt me niet aan de orde, nadoen natuurlijk wel. Maar het karakter is natuurlijk wel erfelijk. Jammer dat het zo gaat, maar probeer de kinderen te waarderen om wie ze zijn. Ze voelen heus wel dat de wereld hen afwijkend vind, en zullen zich dan dus nog meer gaan terugtrekken lijkt mij. Jij kunt natuurlijk alleen je eigen bijdrage leveren door je best te doen als je de kinderen ziet. De rest van de verantwoordelijkheid ligt toch echt bij de ouders. En niemand vind het leuk om commentaar op zijn kinderen of opvoedkwaliteiten te krijgen. Alleen terloops kun je er eens iets van zeggen, en als de ouders er dan voor open staan doorvragen en evt adviseren naar een expert toe te gaan (psycholoog oid). Want een kind dat niet eens bij de eigen vader wil, vind ik ook wel een beetje apart.

zonder naam

zonder naam

09-12-2008 om 10:39

Wat ik zou willen

Wat we zouden willen is dat de moeder beseft dat bepaalde dingen raar lopen. Dat ze haar eigen gedrag even onder de loep neemt, beseft dat ze haar kinderen overbeschermd, en dat ze haar kinderen wat meer 'los' laat.

Aan het gedrag van de vader valt niets te veranderen, daarover maken we ons geen illusies. Hij is vaak thuis maar doet enkel wat hijzelf interessant vindt. En aldus gaat 1 van onze zussen dagelijks in het huishouden helpen omdat moeder het niet trekt met de kinderen letterlijk aan haar rok; terwijl manlief voor de computer hangt. En als je man al eens ziet, is het enkel om zichzelf te komen ophemelen; of doet-ie domme dingen (zoals reeds angstige dochter onverwachts in het zwembad duwen enzo).

Therapie voor de kinderen: weet ik niet maar om eens het voorbeeld van oudste dochter te nemen - een kind van bijna 9 dat nog dagelijks -overdag- plast. Het kind wordt uitgelachen, heeft geen zelfvertrouwen. Maar moeder zegt dan 'geen volwassene plast nog in zijn broek, dat komt dus wel goed...'. Moeder moet beseffen dat -door goed te willen doen en haar kinderen absoluut niet te willen bekritiseren- zij haar kinderen tekort doet.

Derde kind is nu al zover dat ze gewoon niet spreekt of reageert... . In alles worden deze kinderen volledig op handen gedragen; je mag nooit eens wat eisen van de kinderen (kom doe je pakje eens open... ). Doen ze iets fout, worden de tranen bovengehaald en worden ze extra geknuffeld.

Oudste toont heel de tijd z'n geslachtsdelen - een jongen van 10 jaar! Vinden de ouders 'een apart gevoel voor humor'... .

Let wel: moeder doet alles voor haar kinderen met de beste bedoelingen maar het gaat de verkeerde kant op.

Uithuisplaatsen? Helemaal niet nodig; gewoon zelfreflectie, maar als ze niet wil, wat kan je dan doen?

Ik vrees dat ik zelf het antwoord weet en dat we er ons bij neer moeten leggen.

Reageer op dit bericht

Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.