Dreumes- en Peutertijd Dreumes- en Peutertijd

Dreumes- en Peutertijd

Lees ook op
Maja

Maja

08-04-2009 om 12:52

Kind van partner

Ik heb sinds 1,5 a 2 jaar een relatie met een 36-jarige man (zelf ben ik 29) die een kind van 3,5 heeft. Mijn vriend en zijn ex zijn uit elkaar gegaan toen het kind 3 maanden was. Het kind is hen dus niet samen gewend en ze hebben ook slecht contact, veel ruzie. Het kind woont in principe bij zijn moeder, maar hij heeft het kind op elke dinsdag (blijft ook slapen) en om de week een heel weekend. Wij wonen niet samen. We zijn echter bijna altijd samen en ook met zijn kind.

Ik heb het kind leren kennen (een jongetje) toen hij 18 maanden was. Dit contact is meer dan een jaar helemaal goed verlopen. Hij moest natuurlijk wel wennen aan het feit dat papa zijn aandacht nu meer verdeelde, maar al snel was hij helemaal gek op mij en gewend aan mijn aanwezigheid. We zijn samen op vakantie gegaan en hij zag mij meer als zijn bezit dan papa. Het feit dat ik me geen stiefmoeder kan noemen is omdat onze relatie nog kort is en we het ook erg rustig aan doe qua illusies en dromen, want uit elkaar gaan met een kind is natuurlijk heftig. Het gaat wel heel goed tussen ons en we delen heel veel samen. Zijn kind doet de laatste tijd echter anders tegen mij, maakt opmerkingen als’ jij bent stom’ en ‘ jij mag niet mee’ en hij probeert een soort spelletje te spelen. Ik weet dat het maar een kind van 3,5 is, maar ik studeer zelf deeltijd pedagogiek dus ik weet dat kinderen ook feilloos aanvoelen waar onzekerheden liggen. Ik word namelijk erg onzeker van de situatie omdat ik mij in een hoek gedrukt voel. Ik ben niet de moeder, dus ik kan hem niet opvoeden, ik probeer mijn grenzen wel aan te geven, maar ik wil niet te snel boos worden en laat hem daardoor eigenlijk soms over me heen lopen. Ik ben soms ook bang voor de reactie van mijn vriend. We praten daar wel over. Ik voel me afgewezen en ik weet dat ik het veel te persoonlijk opvat, maar dat komt omdat het eerst zo goed ging en hij ‘ ineens’ anders is gaan doen tegen mij. Dat is wat ik vreemdste vind en ik voel mezelf extra ‘ dommig’ omdat ik pedagogiek studeer en deze situatie niet goed weet aan te pakken!

Hij kan ook nog heel lief en blij zijn met mij, maar als hij moe wordt of in een slechte bui is (omdat hij mama bv mist) dan moet hij van mij niks meer hebben. Ik probeer het de laatste tijd minder persoonlijk op te vatten en gewoon normaal tegen hem te doen, zijn gedrag te negeren en soms pakt dat wel goed uit, maar de laatste tijd wil hij me niet eens gedag komen zeggen en dan voel ik mij vanaf het begin af aan al onzeker. Ik kan wel duidelijke grenzen stellen, als we leuk samen spelen, als hij bij thuis is, etc…maar wat dit betreft weet ik niet hoe ik hem moet duidelijk maken wat voor grenzen ik heb in zijn negatieve gedrag naar mij. Ik ga het de laatste tijd uit de weg om er bij te zijn als zijn kind er bij is en dat lijkt me eigenlijk niet goed. Kunnen jullie mij wat tips geven?

Naar laatste reactie
Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.
Ilva

Ilva

08-04-2009 om 14:37

Leeftijd

Hoi Maja,

Eerst even een tip. Misschien is het beter om een andere naam te kiezen. Zo ben je erg herkenbaar, ook eventueel voor de moeder van het kindje.

Volgens mij heeft het ook gewoon met de leeftijd van het mannetje te maken. Als ze 3,5 jaar zijn, zijn ze toch wel rijp voor school en kunnen de kinderen zich anders gaan gedragen. Mijn zoon van nu 4 was onuitstaanbaar. Nu hij op school zit gaat het veel beter (het werd eerst erger maar naar een maand of twee ging het beter). Probeer het niet te veel te analyseren en laat hem een beetje. Over een weekje is hij misschien weer je beste vriend en volgend jaar ben jij 'de liefste'. Echt dit komt ook voor als de papa en mama gewoon samen wonen, ook dan heeft het kind vaak een voorkeur.

Sterkte.

amk

amk

08-04-2009 om 14:55

Herkenbaar

mijn dochter heeft een schat van een bonusmoeder. Wij gaan wel gewoon met elkaar om en mijn dochter vindt niet alleen haar bonusmoeder stom, maar ook papa en ook mij. Ze is ook 3,5. Om 10 minuten later weer om je nek te hangen dat je de allerliefste bent.

Het hoort echt bij de leeftijd.

Sancy

Sancy

08-04-2009 om 15:58

En....

gefeliciteerd, je bent een bonusmoeder! Want als je pedagogiek studeert, heb je misschien ook wel eens gelezen dat een kind zich o.h.a. alleen afzet als het zich veilig voelt. Met andere woorden: het kind van je partner vindt dat je er écht bij hoort. En dan moet je je ook niet opeens anders gaan gedragen, maar zo normaal mogelijk blijven doen, dat is vertrouwd.
En ja, het is zeer zeker ook leeftijdsgebonden, vlak dat niet uit.

Opletten

Let erop dat je je niet als het afgewezen kind gaat gedragen.Je moet juist rustig blijven. Hem net zo veel zien dus, niet wegblijven.Hij trekt vanzelf bij.Het is een fase.Je wordt getest.Of je wel bij hem blijft onder alle omstandigheden.

Voor een jongetje van 3,5 wiens ouders ook nog eens ruzie blijven maken moet de situatie uiterst verwarrend zijn.Dat voelen kinderen. Ik hoop dat in het belang van het kind de ruzie tzt echt bijgelegd wordt dwz dat de ouders in elkaars gezelschap normaal tegen elkaar kunnen doen.
Ik ben (soms met moeite maar het is me gelukt) altijd normaal omgegaan met ex en daar is mijn zoon van 18 erg bij gebaat geweest.Mijn ouders hadden een vechtscheidig en ik dacht dat ik het wel anders kon doen. Dat is vrij aardig gelukt. Laatst vertelde zoon tegen een vriend van ons hoe blij hij daar om is.

Overigens , als je pedagogiek studeert is dit bij uitstek een casus voor intervisie, grijp je kans

Damajo

Vera*

Vera*

08-04-2009 om 17:26

Damajo ot

Omdat je iets zou móeten weten, wordt je vaak juist onzeker. Toen mijn vriendin haar eerste kind kreeg ging ze mij bellen met probleempjes. Niets aan de hand maar ze was wel al een aantal jaar consultatieburo-arts waarbij je dus zou denken dat ze het wel zou weten.

Reageer op dit bericht

Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.