Dreumes- en Peutertijd Dreumes- en Peutertijd

Dreumes- en Peutertijd

Lees ook op
ff anders

ff anders

02-02-2010 om 13:32

Wat zouden jullie doen? Opvallend gedrag kind vrienden.

Goed de titel zegt het al, dus ben erg benieuwd naar jullie mening en reactie.
Het gaat om het volgende: We hebben hele goede vrienden die een zoontje hebben die nu 3 jaar en 5 maand is. Onze zoon is 3 jaar en 4 maand. Ze kunnen het heel goed met elkaar vinden, dus das prima. Nu is dat zoontje dit weekend blijven logeren en viel mij het volgende op: hij praat in 4-woordzinnen ("... ook drinken he?")hij maakt moeilijk oog contact, als je iets vraagt krijg je niet meteen antwoord, zit heel erg in zijn eigen wereldje (waardoor hij je dus niet altijd hoort) kent geen fantasie en kan moeilijk samenspelen. Nu vindt ik het een beetje klinken als een soort autisme. Ik vind het iig wel vreemd dat hij nog zo weinig en moeilijk praat. Vinden jullie dat ik dit zou moeten zeggen tegen hen? Het was me natuurlijk al eerder opgevallen, maar ik dacht dat hij alleen zo praatte (en deed) als er visite bij was. De opvang heeft ze er ook al eens op geattendeerd, dat hij zo buiten de groep ligt, maar daar hebben ze kwaad op gereageerd.
Vind jullie trouwens dat dit bij de leeftijd hoort? Is mijn zoontje dan verder? (dit maakt gewoon volledige zinnen en kan op een gewone wijze communiceren) Het viel me nu gewoon op, omdat we hem nu zo lang hadden en ik dit dus niet gewend was.
Graag reactie!

Naar laatste reactie
Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.
Rafelkap

Rafelkap

02-02-2010 om 14:03

Rapport

In een andere rubriek schreef ik ook al dat ik pas een rapport van mij vond, van toen ik 4 jaar was. Van mijn woordenschat had de juf geen idee, ik zei niks en al helemaal niet in de kring. Werkjes maken, daar had ik een hekel aan. Ik zat het liefst de hele dag in de poppenhoek en sorteerde beestjes. Typisch een gevalletje voor de zorgconsulent? Toen was niemand ongerust. Jaren later stond er in mijn rapport dat ik weer teveel praatte. Het is ook nooit goed
Mijn jongste (3 jaar en 2 mnd) praat nog niet zo goed als leeftijdsgenootjes. We laten hem binnenkort wel testen, vooral over z'n oortjes ben ik wat bezorgd (opa is geluidsdoof, soms hoort zoontje me niet) Verder denk ik niet dat er wat uit komt, ik denk dat hij gewoon laat is, hij was met alles 'lui', meer een observerende dan een ondernemende baby.
Ik denk dat dat jongetje naar een peuterspeelzaal gaat? Daar worden evt. problemen wel gesignaleerd. Ik zou me er verder niet mee bemoeien. Autisme kan alleen worden gediagnostiseerd door een kinderpsychiater, na langdurig onderzoek. Dat niet contact maken is natuurlijk wel gek, maar wie weet is hij wel strontverlegen. Samen spelen doen kinderen vanaf 3,5 jaar en zelfs in het begin van de 'kleuterschool'spelen ze nog naast elkaar ipv met elkaar. De een krast dan nog, de ander tekent al hele poppetjes met alles erop en eraan. De ontwikkeling van kinderen is zo verschillend. Ik zou niet op de stoel van hulpverlener gaan zitten. Je kan natuurlijk altijd wel hierover beginnen, met goede vrienden, maar je kan 2 kinderen niet vergelijken. Jouw kind is misschien 'gemiddeld' en hij wat 'later'. Als er echt wat is wordt dat nog wel gezien.

vlinder72

vlinder72

02-02-2010 om 16:14

Hmmm

Ik vind het nogal wat om tegen iemand te gaan zeggen dat je denkt dat een kind misschien wel autistisch is. Mijn kinderen zijn goede praters. Slordig uitgesproken maar ze konden al jong hele volzinnen zeggen. Pas toen ze op de kleuterschool zaten viel het mij op dat er zoveel kinderen zijn die nauwelijks praten. En ook dat komt goed. Je kan niet een kind beoordelen als je het af en toe ziet. Je vergelijkt een kind bovendien met je eigen kind. Trouwens mijn kinderen keken ook op jonge leeftijd ook geen volwassenen aan. Ze draaide hun hoofd weg en zeiden dan wat. Toch kan ik je garanderen dat ze niet autistisch zijn. Verlegen misschien maar dat is geen drama. Je kan natuurlijk wel aan je vrienden vragen of het jochie het wel naar zijn zin heeft gehad want hij durfde zo weinig tegen jullie te zeggen. Misschien kletst hij thuis namelijk wel volop.

ff anders

ff anders

02-02-2010 om 19:37

Wel altijd zo praten

hij praat altijd zo, want zijn moeder verteld ook dat hij thuis met 4 woordzinnen praat. Langzaam was hij niet, lopen deed hij voor zijn 1e verjaardag. Wat mij ook op viel was dat hij begrippen zoals boven, onder hoog en laag enz niet snapt. Hij zal indd wat langzamer zijn qya taalontwikkeling, dat zal het wel zijn. Vond het alleen erg schrikken, dat hij gewoon zo anders is. Verlegen zal het vast niet zijn, want we zien hem wekelijks. En ben zelf juf geweest en het begrip samen spelen bedoel ik breed. Gewoon naast elkaar met de autootjes spelen en zo
Zat ik zelf ook al aan te denken om het gewoon zo lekker te laten en het ze zelf lekker uit te laten zoeken.

Guinevere

Guinevere

02-02-2010 om 19:49

Absoluut niet zeggen

Je bent zelf al tot de conclusie gekomen: absoluut niets hierover zeggen tegen de ouders. Alleen dat ze zo leuk spelen samen.
Ten eerste: wat maakt het voor jou uit, zolang het jongetje maar leuk is?
Ten tweede: als er problemen zijn, zijn er genoeg andere kanalen om dat te constateren
Ten derde: áls er al iets aan de hand is, moeten de ouders dat óók als een probleem ervaren. Zolang dat niet het geval is, is er óf niets aan de hand, óf ze staan er nog niet voor open.
Zet in elk geval je vriendschap niet op het spel door zulke dingen te zeggen, hoe "anders" dat jongetje zich nu in jouw ogen ook gedraagt.

Kadonaj

Kadonaj

03-02-2010 om 09:09

Autist is zo veel meer....

Mijn zoontje heeft vanuit de buitenwereld ook geregeld stempels gehad, adhd, add, autisme etc. Het enige wat 'de buitenwereld' ontkende was dat het een slim kind was (sprak met anderhalf al zinnetjes en wist alle kleuren al)

Het enige anders aan mijn zoon is dat hij drukker dan gemiddeld is en moet weten waar hij aan toe is. Inmiddels is hij 5 jaar jaar, supersociaal, past zich aan als hij met jongere kindjes speelt, maar kan net zo goed met kinderen van 10 spelen.

Wat ik hiermee wil zeggen is dat je bij zo'n klein ventje niet kan zeggen wat er precies is, om diezelfde reden testen ze kinderen vaak pas eind groep 2, begin groep 3 op dit soort 'aandoeningen'.

Daarnaast ben ik onnodig onzeker en verdrietig gemaakt door mijn omgeving dankzij hun 'goedbedoelde' uitingen. Als er echt iets mis is met je kind, dan weet je dat als ouder ook wel, maar om die stempel al aan een peutertje te geven...?

Dirkje

Dirkje

03-02-2010 om 13:33

Toch is het lastig (lang)

Ik ben het er helemaal mee eens dat het moeilijk is om wat te zeggen. Ik zou ook zeker geen woorden als autisme in de mond nemen. Je bent er niet bevoegd toe om dat te diagnostiseren.
Maar het dilemma herken ik wel. Vrienden van ons hebben ook een kind in de leeftijd van een van onze kinderen. Wij hebben altijd het gevoel gehad dat er 'iets' was met hun kind. Zag er naar ons gevoel al heel gauw net een beetje anders/bijzonder uit, ontwikkelde zich net anders en had gedrag waarvan we ons afvroegen of het gewoon was. Aangezien onze eigen kinderen op een aantal gebieden heel snel waren, met name in hun taalontwikkeling, zeiden we iedere keer dat het niet eerlijk was om de kinderen te vergelijken. En toch bleven we het gevoel houden dat er iets niet klopte. Aangezien de ouders heel lang geen enkele blijk gaven dat ook te vinden, hebben we niets gezegd. Later signaleerden de juffen op school van alles, er volgde een traject en uiteindelijk kwamen er allerlei diagnoses. Op het moment dat de juffen dingen aangaven, vroeg vriendin of dat ons verbaasde. Toen heb ik voor het eerst gezegd wat wij al die jaren al gezien hadden. Reactie van vriendin was: waarom heb je dat dan niet gezegd? Want ze had zelf wel een bepaald gevoel gehad, maar omdat niemand ook maar iets zei in die richting dacht ze dat ze het wel mis zou hebben. Ze vond het erg vervelend dat een heleboel mensen (want er bleken er meer te zijn) hun zorgen voor zich hadden gehouden.
Dus ja, je probleem is herkenbaar, maar een oplossing is heel erg moeilijk.
Groet,
Dirkje

Indd lastig

bedankt voor jullie verhalen en met name dirkje. Dat gevoel is er bij mij ook, maar er zijn al verschillende mensen geweest die het gezegd hebben (buurvrouw die regelmatig op zoontje past en het kdv) En zoals ik het hoor, waren de ouders er niet mee eens, met deze gewaarwording. Kan dus beter mij er niet mee bemoeien, daar zet ik de vriendschap niet voor op het spel. Toch zat het me nu weer eventjes dwars, puur omdat het zoontje een weekend bij ons bleef en dan pas besef je de verschillen tussen de 2 bijna kleuters.Ik moest ook een beetje mn ei kwijt en ben dan ook erg blij dat ik het hier ff kwijt kon!

Massi Nissa

Massi Nissa

06-02-2010 om 07:45

Andersom

Ik begrijp dat je in een lastig parket zit met deze kwestie, maar bekijk het eens van andere kant. Zou jij het als moeder niet willen weten als je kindje zich op de een of andere manier niet langs de gangbare weg ontwikkelt? Misschien heeft de moeder zelf ook wel twijfels. Ik heb zelf alleen een dochter van drie en heb eigenlijk weinig idee wat een 'normale' driejarige zou moeten kunnen of doen. Heb wel wat boeken gelezen van bijvoorbeeld Vervaet, maar toch, als iemand met wat meer ervaring, bijvoorbeeld een kdv-leidster, me zou vertellen dat onze dochter bijzonder gedrag vertoonde, zou ik het serieus nemen.
Als vriendin zit je in een andere positie, maar ik zou het heel, heel voorzichtig toch eens aankaarten. Als je merkt dat je vriendin niet ontvankelijk is voor dit onderwerp, laat je het rusten. Misschien komt ze er zelf later nog op terug.
Groetjes
Massi

Wat je zou kunnen doen is

Een klein dingetje bespreekbaar maken (bv het late praten) en dan eens kijken hoe dat valt. Bijvoorbeeld dat je je afvroeg hoe hij zich qua spraak/taalontwikkeling ontwikkelt volgens de mening van het consultatiebureau? Dit omdat je gezien hebt dat er toch wel wat verschil in ontwikkeling is tussen jullie kinderen op dat gebied. En dan aangeven dat jou kind ook niet de maat is, maar dat je dat gewoon opviel.

Als het niet bespreekbaar is merk je dat vanzelf en als het wel zaadje wel vruchtbare grond treft is het misschien net het opstapje dat je vriendin nodig heeft om haar zorgen uit te spreken.

Overigens kan het inderdaad twee kanten op gaan met dit kind. Bij veel kinderen met een etiketje was er al vroeg "iets" te merken, maar er is ook heel veel verschil in ontwikkeling tussen kinderen. Het kan dus ook best zijn dat het een laatbloeiers is.

Rafelkap

Rafelkap

08-02-2010 om 11:29

je zou de ouders ook kunnen vragen naar de oren, dat je je afvraagt of het kind wel goed hoort, omdat het wat later lijkt met de taalontwikkeling. Dit als gespreksopening. Want om jouw diagnose autisme te laten vallen is gewoon kwetsend (en een beetje dom).

Ow tuurlijk

ik zou nooit het woord autisme of in die richting zeggen! Dat kan echt niet,ben geen specialist en ik vind niet dat ik zulke woorden mag gebruiken.
Ik vind het indd een goeie met die oren, want hij zei ook een paar keer (toen wij aan het mopperen waren op onze zoon) "ben niet doof he" Ik heb mn vermoeden dat dit vaak gezegd wordt tegen hem. Kan best zo zijn dat hij niet alles goed hoort. Ik had dit trouwens wel gezegd tegen de moeder, dat hij dit herhaaldelijk zei "ben niet doof he". Aan haar reactie schrok ze toch wel een beetje en ben toen over een onderwerp gaan praten.

Reageer op dit bericht

Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.