Baby Essentials: 10x items die je leven fijner maken
Dreumes- en Peutertijd Dreumes- en Peutertijd

Dreumes- en Peutertijd

Lees ook op
Kiki

Kiki

06-07-2010 om 23:27

Zucht, mijn zoontje is zo'n watje

Hij heeft er geen last van, ik erger me er wel af en toe aan.

Hij is bang voor het kindje van mijn vriendin, hij kan niet fietsen (driewieler of loopfiets)(durft hij niet) Hij wil de step niet eens uitproberen, hij gaat niet van de glijbaan, hij durft niet te klimmen, hij durft niet in de zee (ok dat is niet zo erg) Hij vindt koud water vreselijk, dus baby/peuterzwemmen was een nachtmerrie, hij komt niet voor zichzelf op, heeft momenteel vreselijke verlatingsangst (wat hij nooit had)
Traplopen gaat echt tergend langzaam waar hij mijn hand stevig vast houdt terwijl hij voetje voor voetje naar beneden schuifelt, alleen durft hij niet.

Vandaag met mijn vriendin en haar kind en mijn kinderen in de speeltuin gezeten en dan hangt hij op mijn schoot en durft helemaal niets, ten eerste omdat haar kind in de buurt is, ten tweede omdat hij alle speeltoestellen eng vindt.

Ik weet niet echt wat de juiste aanpak is, nu laat ik hem maar een beetje gaan. Dan niet, komt vanzelf wel.
Maar mijn collega's hadden het er laatst over dat je juist dit soort dingen moet stimuleren, dat dit echt super belangrijk is. Want anders wordt hij een watje en wordt hij straks gepest op school en nou gaat hij ook niet naar de peuterspeelzaal omdat ze geen plek hadden.

Nou begin in toch te twijfelen, hebben jullie ook van die watjes. Of is mijn zoontje wel erg extreem


Naar laatste reactie
Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.
Tanneke

Tanneke

07-07-2010 om 02:47

Laten waaien

Ik zou hem maar lekker laten schuiven.
WAt is er de zin van om zo'n mannetje allerlei dingen te laten doen, in het kader van stimuleren, die hij helemaal niet leuk vind of bang van is?
Als je zelf bang bent voor iets zou je er dan beter van worden als mensen je gaan dwingen het te doen?

Ieder mens is anders en sommige kinderen zijn nu eenmaal niet van die durf-als.

Ik begrijp wel dat iemand voorsteld om het "toch maar te proberen" en stimuleren is helemaal niet erg,maar pushen is wat anders.

Gewoon dingen blijven proberen en uitzoeken wat hij wel fijn vind om te doen.
Mijn zoon had de grootste hekel aan water en ik irriteerde me er ook weleens aan dat, als we allemaal lekker in het zwembad lagen, hij er zo een beetje omheen scharrelde. Maar het is nu de grootste waterrat ooit.
Wi bleven gewoon zwemmen en lieten hem zijn gang maar gaan met wat emmertjes enzo.
Uiteindelijk heeft hij toch zelf gekozen om steeds een stapje verder te gaan en dan prezen we hem de hemel in.

Het is altijd makkelijk praten voor een ander he? Maar we kennen jouw kind natuurlijk niet persoonlijk.
Als je zelf in de speeltuin van de glijbaan gaat, wil hij dan wel bij jou op schoot enzo? En als e zelf op de grond gaat zitten als hij met het kind van jje vriendin speelt, komt hij dan wel meedoen?

Bij ons heeft het ook geholpen om vooral veel speelafspraakjes te maken en hem veel rond andere kinderen te laten spelen. Of hij nou zelf speelde of niet.
Het is net als met eten dat ze aanvankelijk niet lusten: gewoon blijven aanbieden en vandaag of morgen is het in de roos.

Tja, bij ons dan he? Zoals ik zei, bij een ander is het weer anders.

Moelijk hoor soms!
Succes ermee. Ik kan alleen maar vertellen over wat wij deden helaas.Hopelijk heb je er wat aan.

dc

dc

07-07-2010 om 09:21

Extreem

ach joh, zoveel mensen, zoveel karakters. Misschien blijkt hij later supergoed te zijn in uren details peuteren ofzo.

Ik zou hem zonder dwang dingen laten uitproberen, misschien met een beetje meer begeleiding, maar verder echt niet teveel stimuleren.

Mijn oudste is een echte aap, maar mijn jongste ook meer een watje. Hij is bang voor alles dat leeft, en durft verder ook pas alleen op de fiets, nadat ik hem 10 keer een stukje heb vastgehouden enzo. Komt wel goed denk ik. Hij heeft het ook meer nodig dan de oudste om voorzichtig te zijn, want hij is een stuk klungeliger, en valt veel sneller...

Mayte*

Mayte*

07-07-2010 om 10:38

Om het wat te relativeren

Hij is gezond, hij is adembenemend mooi, hij is enorm bij de pinken....al dat andere wat je nog zo graag zou willen, ach, dat komt vanzelf wel.

Vooral jezelf niet ergeren aan wat er nog niet is, maar heel erg genieten van wat er allemaal wel is.

Veiligheid bieden

Klinkt als een gevoelig jongetje wat zekerheid en veiligheid nodig heeft!
Om nou met (negatieve) termen te komen als "watje" vind ik persoonlijk te ver gaan.
Laat hem zijn wie hij is! Hij kan pas die onzekerheid kwijt raken, als jij hem neemt zoals hij is, en hem veiligheid gaat bieden.

Ach ik ben ook een watje...

rozenstruikje

rozenstruikje

07-07-2010 om 14:02

Hier

was dochter best wel zoals jouw zoontje. Ze durfde ook nauwelijks te klimmen, niet te springen, niet te fietsen, niet in zee of het ijsselmeer (want golfjes, oh eng). Het waren vooral angsten mbt grove motorische dingen maar ook voor heel veel etenswaren, andere kinderen, verlatingsangst.
Toen ze 2,5 a 3 jaar was, is ze op peutergymnastiek gegaan. Samen met mij natuurlijk, het was ouder-kind gym, bij ons in de straat. Een groepje van 8 kinderen en allemaal speels gymdingetjes doen, afwisselend met de hele groep en ieder met zijn eigen kind. Dat vond ze echt geweldig leuk! Ze heeft toen echt nieuwe dingen geprobeerd en na de 8 lessen was ze veel zekerder van zichzelf en durfde ze meer en kon ze meer met die motorische dingen. Het heeft haar gewoon een zetje in de goede richting gegeven en toen ze eenmaal durfde, had ze ook succes-ervaringen en werd het steeds makkelijker voor haar.
Met het niet-willen-eten ben ik begonnen met verplicht proeven en het eten ging na een tijd al een stuk beter. De angst voor andere kinderen, daar heb ik niet bewust iets aan gedaan ofzo. Ze ging altijd 3x naar de creche en later naar school natuurlijk. Er waren dus genoeg kinderen om haar heen om te oefenen en eigenlijk gaat dit nu goed. Behalve dat ze drukke en/ of wilde jongetjes echt niet leuk vindt. Waarom is hij bang voor het kindje van je vriendin, weet je dat?
De verlatingsangst zit er jammer genoeg nog steeds wel in bij haar. Om 830 op school huilt ze nog steeds en ze gaat al naar groep 3...

Rozenstruikje

Tja

inderdaad veiligheid bieden.....
ouder-kind gym is inderdaad erg leuk!!
En misschien is het nog een idee om zijn ogen een keer te laten controleren??

Kiki

Kiki

07-07-2010 om 20:29

Doe niet zo raar nor@

negatieve opmerkingen, tssss. Als dat al negatief is. Ik noem mijn baby ook spekkie, dikkerdje en biggetje, ga je nou jeugdzorg bellen?

En ik noem mijn zoontje zelf natuurlijk geen watje, maar hij is er wel een.
Adembenemend mooi inderdaad, dank je Mayte, superslim, een gezellig knuffeltje, maar wel een watje.

Ik laat hem nu maar gaan, ik ga er maar niet al te veel in mee en maak het niet bijzonder ofzo. Als hij iets niet wilt of durft doen we het niet.
Maar ik hoor regelmatig dat ik juist enorm moet stimuleren en wat meer moet pushen.

Peutergym is wel een goed idee. Daar ga ik eens achteraan. Kijken of hij dat wat vindt, hoewel waarschijnlijk hangt hij dan acht lessen op mijn schoot

Tante Pien

Tante Pien

08-07-2010 om 00:29

Gaat dat niet over?

Ik ben geen moeder maar ben toevallig deze vakantie weer weg geweest met een kindje uit mijn familie, nu vier. De laatste keer dat we weggingen was hij twee en een half en durfde hij echt niets! Het speelkasteel was eng, het luchtkussen was naar, de kinderdisco te lawaaiig en hij ging met moeite van de glijbaan af. Ik heb me trouwens innerlijk wel geergerd en vond hem inderdaad een beetje een watje. Deze vakantie sprong hij zonder bandjes het diepe in, leerde alleen fietsen, ging op zoek naar de ober in zijn eentje etc. Het gaat dus gewoon over.

Even Tante Pien

Terecht hoor nor@

Ik geef je groot gelijk hoor Nor@.

Veel mensen irl en hier op het forum noemen hun kind, etter, watje, etc.
Ik kan me daar niets bij voorstellen. Ik ben er ook van overtuigd dat de kinderen dit oppikken en dat het hun onzekerheid/etterigheid alleen maar vergroot. Als een ouder haar/zijn kind zo ziet dan zal dat ook uitstralen in allerlei non-verbale communicatie.

Bovendien komt het niet echt integer over om op een forum je kind etter/watje te noemen en daarbij te zeggen dat je dat niet tegen je kind zegt. Zo spreek je ook niet over je partner etc.
Wanneer zien mensen kinderen nu eens als volwaardige mensen ipv als wezens die ze straffen etc. ?

ayla

ayla

08-07-2010 om 09:10

Ik hoor wel eens

Kinderen kennen geen angst, nou die van mij wel. Zonder zijwieltjes fietsen? Dus niet want stel ik val. Hoog klimmen, ook niet want vallen etc. ze dacht veel te ver door over alles. Nog steeds durft ze bijvoorbeeld niet in een roeiboot want dat ding kan zinken. Ik laat het maar, losfietsen heeft ze uiteindelijk geleerd, klimmen doet ze wel maar alles voorzichtig en goed doordacht. Glijbanen in een zwembad meestal pas aan het einde van de vakantie. Het hoort een beetje bij haar.

Bewustmaking

Niet de intentie om te stoken hoor. Iedereen houd zielsveel van haar/zijn kinderen.
Meer een beetje bewustmaking.

Groetjes Chocobo

Gaat over

Kiki, als ik je verhaal lees zou ik hetzelfde hebben als jij hoor. Ik ben zelf niet gezegend met super veel geduld en vond het soms best moeilijk om te zien dat mijn oudste op die leeftijd zo bang was voor alles en weinig durfde.

Maar, als ik dan even terugdenk aan mijn eigen jeugd en hoe verlegen ik als kind was... Manlief heeft precies hetzelfde, dus zoon is dubbel belast.

In groep 1 ging het echter rap en nu aan het eind van groep 2 is het nog steeds geen haantje de voorste en dat zal hij ook nooit worden, maar hij heeft wel veel vriendjes en durft inmiddels zo'n beetje alles wel. Wat ik bedoel te zeggen, het kan in een paar jaar tijd erg veranderen.

Chris

Guinevere

Guinevere

08-07-2010 om 10:56

Niet extreem

Ik vind dit vrij normaal klinken hoor Kiki. En dat het je soms ergert klinkt ook normaal.
Het is natuurlijk van belang je kind voorzichtig te blijven stimuleren om zijn eigen grenzen te leren verleggen. Hierbij is het belangrijk om het gevoel te geven dat hij best een keer mag falen, het is niet erg als je iets niet gelijk durft of helemaal goed kan! Iedereen heeft het moeten leren tenslotte.
Je moet wel uitkijken dat je deze Watjes niet gaat pamperen. Dan kan het angstige gedrag wél extreem worden. Je kunt het nu positief zien: hij kan op jonge leeftijd leren hoe hij met zijn eigen "voorzichtigheid" omgaat, en die gedoseerd overwinnen. Kan hij zijn leven lang plezier van hebben.

Dank je, chocobo! (en kiki)

O dank je, Chocobo. Al die vierenhalf jaar van zoons leven heb ik hem al een watje gevonden, hem daarmee in zijn diepste wezen negerend, maar nu ben ik gelukkig door jouw opmerking geheel bewust geworden van het onrecht dat ik mijn zoon aandoe! Nu pas zie ik hem als volwaardig mens.

Dank, dank, (*snikt van ontroering*).

*sarcasmestand weer uit*

En Kiki, zoals je begrijpt, mijn zoon is enigszins met hetzelfde sop overgoten. Wel zit hij al zijn hele leven 4 dagen per week op de creche (inmiddels dus BSO) en dat helpt in zoverre dat je daarmee ook ziet dat hij bepaalde dingen beter/eerder kan als zijn moeder er niet bij is. Ik was als kind (als ik mijn moeder hoor) erg van het 'selluf doen!' en ik had dat bij zoon ook verwacht, dat heeft hij dus maar matigjes.

Alles eng vinden - het hangt bij mijn kind denk ik ook samen met een niet al te daverende grove motoriek. Het wordt trouwens inderdaad wel minder naarmate hij ouder wordt, maar aangezien de lat dan toch hoger komt te liggen blijft hij relatief een watje. Je doet er niks aan.

Ik sta ambivalent tegenover het stimuleren. Aan de ene kant wil ik wel, aan de andere kant betwijfel ik of het erg veel zin heeft: als hij niet wil, wil hij niet. Een beetje stimuleren dus maar 'jongen, probeer het eens', veel verder gaat het niet. Mijn ergernis uit ik alleen maar als ik vind dat hij lui is, dus wil dat ik help met dingen die hij best zelf kan (aankleden oid).

Overigens: zoon ligt op school goed in de groep, en praatjes heeft hij zat, dus dat valt allemaal wel weer mee.

Babyzusje ondertussen lijkt meer van de 'geen angst'brigade, daar kunnen we straks onze lol nog mee op...

Groeten,

Temet

Loslaten

..en eigenlijk is dat nog niet genoeg.
Vertrouwen geven. Vertrouwen, dat hij op zijn eigen manier (die dus niet de gemiddelde manier van het spontane gezellige doorsneekind hoeft te zijn) zijn weg zal vinden.

Ik snap de kritiek op je woordkeuze wel. Al is het liefkozend bedoeld, toch geef je je zoon een label. Je zegt niet dat hij zich gedraagt als een watje, maar je noemt hem zelf een watje. En daarmee spreek je nou juist niet je vertrouwen uit in zijn eigen weg.

Zelf heb ik ook zo'n zoon. Ik vond het bij tijd en wijle heel erg vermoeiend omdat je aldoor bezig bent met een keuze tussen op je schoot trekken of de boze wijde wereld in sturen. De kunst is om bij iedere nieuwe situatie weer te doen alsof hij 'normaal' gaat reageren (dus niet bij voorbaat al op schoot trekken) en tegelijkertijd er niet raar van opkijken als ie toch weer in zijn schulp kruipt.

Het verschil merkte ik pas toen ik een tweede kreeg die wel gewoon meteen meedoet met de meeste dingen. Ik had opeens mijn handen vrij!

Kortom, ik denk dat het belangrijkste wat je kunt doen is vertrouwen houden, wel 'enge' situaties opzoeken maar verder niet coachen of pushen.

Dat bang maken met later van je collega's vind ik echt zo'n onzin, dan geef je het kind het idee dat alles aan hem verkeerd is. Alsof peuters en kleuters zich niet nog ontzettend snel en grillig kunnen ontwikkelen.

Oh ja, bij mij is meneer nu acht en ik zoek nog steeds bewust spannende dingen op zonder druk te zetten. Bijvoorbeeld iets lekkers bij de bakker halen terwijl ik buiten blijf staan.. wilde hij niet... toen heb ik gezegd dat hij álles mag, als ie het maar zelf koopt. Hihi altijd weer leuk hoe weinig ze dan uitgeven als je ze carte blanche geeft, die 'watjes'....

Guinevere

Guinevere

08-07-2010 om 14:32

Klopt rode

Ja, het klopt wat je zegt. En het helpt om ze toch (een beetje) te blijven te stimuleren.
Mijn oudste zoon is ook niet zo'n held. Daarom proberen wij hem van jongs af aan al voor zichzelf te laten opkomen. Dus zijn gevoelens in een situatie onder woorden te leren brengen. En dat is zóó belangrijk, als je iets kunt benoemen, al is het maar zeggen dát je iets eng vindt, en waarom.
En het werpt vruchten af. Het is nog steeds geen held, maar hij is ook geen "watje". Hij vertelt het zelf aan mensen als hij het er niet mee eens is, zelfs aan de juf of als iemand zijn vriend pest. Hij laat zich niet in situaties dwingen die hij niet wil (ook niet met spelen) en vertelt zelf aan de huisarts wat er aan de hand is. En dat voor een mannetje dat vroeger (letterlijk) aan mijn benen vastgeklampt zat! Ik vind het fantastisch wat hij inmiddels allemaal kan! (zei moeders trots)

Kiki

Kiki

08-07-2010 om 20:38

Chocobo

Ik vind je een beetje overdrijven en geloof me met mijn zoontjes eigenwaarde is niets mis. Integendeel zelfs, hij roept iedere keer als hij wat 'knaps' gedaan heeft 'mamma klappe, pappa klappe, knappe kerel

Maar goed, het is erg politiek correct van je. Ik hoop dat je thuis precies doet wat je hier preekt. Ik wens dit overigens te betwijfelen, want het klinkt wel heel perfect

Aan de rest, wat fijn om te horen dat jullie kindjes ook niet van die durfals (watje durf ik nu niet meer te gebruiken) waren. Ik weet ook wel dat het vanzelf komt, ik ben waarschijnlijk gewoon ongeduldig. Ik was vroeger nogal een doerakje geloof ik, maar mijn man was en is ook niet zo stoer en hij lijkt erg op zijn vader.

Massi Nissa

Massi Nissa

09-07-2010 om 11:36

Kiki

Behalve dat het een karaktereigenschap kan zijn: heb je er al eens aan gedacht dat het misschien ook intellect is? De gemiddelde tweejarige ziet misschien minder gevaar dan jouw zoontje, omdat hij al oorzaak en gevolg kan beredeneren.
Overigens: ik vind 'watje' dus ook geen verschrikkelijk woord. Ik noem mijn dochter wel eens 'prinses op de erwt' of 'tutje' of zelfs 'aandachtsjunkie'. Het gaat om de toon waarop je het zegt, denk ik.
Groetjes
Massi

ayla

ayla

09-07-2010 om 12:58

Idd

dat bedoelde ik ook eerder, jouw zoontje is misschien al zover dat hij gevaar ziet waar andere kinderen op die leeftijd nog geen gevaar zouden zien. Ik heb ergens gelezen dat hij aardig voorloopt dus dat zou het wel kunnen verklaren. Verder zijn vaak hele slimme kinderen motorisch minder sterk en dat speelt dan ook weer mee

Oh zit dat zo...

Mijn zoon is ook ontzettend voorzichtig, had geen idee dat het door zijn intellect kon komen

Hier heeft een soort peutergym enorm geholpen. Zoon leerde veilig klimmen en springen en rollen etc en nu kan hij veel meer en heeft hij een stuk meer zelfvertrouwen.

Nog steeds is het geen klimgeit die ondoordacht dingen doet maar dat is voor mij wel makkelijk.

Ach wel nee

volgens mij heeft het helemaal niks met intellect te maken. Mijn oudste is zeer slim en was nergens bang voor als baby, peuter en kleuter en nog steeds niet. Hij kon en kan altijd heel goed inschatten wat hij wel of niet kan, klom heel jong al erg hoog is nooit ergens uitgevallen. Je kan ook zeggen dat slimme kinderen goed kunnen inschatten hoe reeel het gevaar nou is en wat ze zelf aankunnen. Ik bedoel: hoe gevaarlijk is het om op een driewieler te fietsen. Kortom, ik denk niet dat het met intellect te maken heeft. Gewoon temperament, aanleg of weet ik wat.

buzz

buzz

10-07-2010 om 07:34

Mijn

zoon is een super gevoelig ventje (watje wil ik hem niet noemen, want dat is hij ook weer niet)
Ook niet fietsen, ook niet klimmen, snachts bang verlegen, bang voor vreemde kindjes, bang om iets te vragen, snel huilen, maar ook last van kaartjes in zijn kleding, en last van ander wasmiddel, (jeuk enz) snel een griepje te pakken, kokhalzen als hij iets niet zo lekker vind, stemmingen en geuren pikt hij bij het minste of geringste op.
Nu bijna 1 jaar op de basisschool gaat het iets beter, minder verlegen voor kindjes, beter klimmen enz. Maar in veel dingen heeft hij het nog erg moeilijk.
Ik heb op internet gezocht en kwam uit bij nieuwe tijds kind, ik ben geen zwever, houd niet van gedocter, maar wat hier opstond is echt helemaal mijn zoon.
Ik wacht nog 1 jaar af hij krijgt een andere juf opschool, (hij had er nu 2 met de ene gaat het goed met de andere zitten de tranen vlug hoog. Er zijn vaak misopvatingen van bijde kanten. Ik hoop dat het met zijn nieuwe juf beter klikt. Ook al is hij cosiaal emotioneel nog niet sterk genoeg en heeft hij nog geen heel jaar mee gedraaid mag hij komend jaar naar groep 2.
Ik geloof dat stikum stimuleren beter gaat werken voor hem als klein houden, en dan zien we aan het einde van groep 2 wel of hij meer gebaat is bij nog een jaar kleuteren.
Want tja qua leren is hij een kei, in de hele sitotoets 8 fouten, en hij wil zo graag werkjes doen. Ik besteed er niet te veel aandacht aan, als je niet durft dan doe je het niet, laat hij wat nieuws zien prijs ik hem de hemel in. Het is beter om hem te complimenteren als om hem een watje te noemen daar groeit hij niet van daar voelt hij zich slechter door.
Heel langzaam gaat het hier beter.

Kiki

Kiki

10-07-2010 om 10:24

Haha, zijn intellect is de reden

nee, dat denk ik niet. Hij was al baby al zo, hij liep pas met 20 maanden. Want hij durfde niet.
Hij kroop pas heel laat, hij vond het niet leuk om hoog gehouden te worden.
Hop paardje hop moest heel rustig, anders begon hij te huilen.
Hij is heel lang bang van het stofzuigergeluid geweest.

Maar goed, ik heb hem opgegeven voor peutergym in augustus. Was nog op mijn vrije dag ook, dus dat kwam mooi uit.

Kiki

"Intellect? nee, dat denk ik niet. Hij was al baby al zo"

dit zegt genoeg...

Maartje

Maartje

10-07-2010 om 12:46

Hier omgekeerd

Mijn zoontje van 4 ziet, dus helemaal geen gevaar, gooit zich overal in en maakt met iedereen contact...vraagt zonder geld, ijsjes bij de frietboer en beestjes bij de AH en ben hem geregeld kwijt omdat hij weer iets gezien heeft wat leuk is!
Hij spreek wildvreemde aan en krijgt dan bijna altijd een leuk antwoord terug...Een paar weken gelden stond hij in het raam kozijn 1 hoog met de raam open!
Het is heerlijk om een extrovert, ondernemend,vrolijk kind te hebben maar ik moet ogen in mijn rug hebben..constant me afvragen wat hij nu weer aan het doen is..of hij nog wel bij mij in de buurt is...

dusss ik zou zeggen...voor alles valt wel wat te zeggen...miss kunnen we onze kinderen met elkaar laten omgaan, dan heffen ze elkaar op

Guinevere

Guinevere

10-07-2010 om 15:27

Hmmm

Mijn jongste, die ik intellectueel hoger inschat dan zijn oudere broer, vind ik beslist van het type "gevaarlijke gek". En zoals gezegd in mijn eerdere bericht: zijn big brother is zwaar van de voorzichtige. Maar goed, we gaan dat intellect nog nader bestuderen. Wie zal zeggen wie er uiteindelijk het slimste is....

Hooggevoelig

Hoi
blijkbaar wordt er nogal negatief gereageerd als mensen het hebben over hooggevoelige kinderen...
Mijn zoontje is ook bang voor het vreemde, houdt niet van te warm of te koud, mijdt drukke plaatsen (als er spelende kinderen zijn vb.), staat met zijn handen voor z'n oren bij lawaai (vb. grasmaaier). Het is echt wel extreem hoor! Hij is ook motorisch voorzichtig ("mama, ga ik daar niet afvallen?"). Hij is gewoon in zijn denken al een stapje verder. Ik probeer hem voorzichtig te stimuleren. Soms met, soms zonder succes.
Is hij 'hooggevoelig'?... Naar mijn mening wel.
Wat betreft het intellect: motorisch is hij niet voor op een ander kind, integendeel. Maar naar denken toe staat hij toch al behoorlijk ver. En nee... ik ben geen mama die denkt dat haar kind een wonderkind is. Dit alles brengt veel problemen met zich mee ook.
Gr

Guinevere

Guinevere

11-07-2010 om 10:43

Lorelijne

Lorelijne, dat soort overgevoeligheid heeft gewoon een naam. Zoek maar eens op "sensorische integratie" of "SI-probleem", dan vind je een heleboel informatie.
Het heeft niets te maken met "verder zijn in denken", het heeft te maken met prikkels die sterker of juist zwakker binnenkomen. Ook evenwichtsprikkels, wat zijn angst/voorzichtigheid in evenwichtssituaties verklaart.
Mijn zoon heeft dat ook, mijn oudste voormalige "watje" dus. En er is veel aan te doen en mee te bereiken, met de juiste aanpak.

Kiki

Kiki

11-07-2010 om 13:26

Nor@ zegt wat genoeg?

Fijn dat je van je hoge zetel op ons mensen neerkijkt natuurlijk. Het moet toch mooi zijn om zo superieur te zijn.

Pelle, natuurlijk komt een hoge intelligentie niet na de 20ste maand, maar ik denk echt niet dat mijn zoontje als baby al oorzaak en gevolg kon redeneren (als dat zo was, waarom dan toch altijd vroeger steentjes en zand eten, hahaha)

Lorelijne, hooggevoelig is mijn zoon verder niet en volgens mij hadden we het daar niet echt over. Ik heb het in ieder geval niet over gehad, laat staan dat ik er negatief op reageer.
Een jongetje kan ook gewoon bang zijn zonder dat er verder iets met hem aan de hand is, wat bij mijn zoon het geval is

Kiki

Dat je `lacht` in je titel:
Haha, zijn intellect is de reden....

Heel cynisch vind ik dat...

Reageer op dit bericht

Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.