Dreumes- en Peutertijd Dreumes- en Peutertijd

Dreumes- en Peutertijd

Lees ook op
tamara messink

tamara messink

21-09-2010 om 08:11

Woedeaanvallen van mijn bijna 4 jarig zoontje

mijn zoontje heeft last van woede aanvallen, vooral als hij zijn zin niet krijgt. Wij hebben al een stoute stoel geprobeerd, negeren, straffen. Soms geven we hem valdispert kids rust. We proberen hem zoveel mogelijk positief te benaderen en als hij luisterd dit tegen hem te zeggen. Maar toch blijven die gif aanvallen komen. Hij gaat dan tekeer en op de grond liggen, schreeuwen en je kunt dan niet tot hem doordringen. Wij zitten soms echt met onze handen in het haar en weten het niet meer. Onze dochter van 1,5 begint ook al met hem na te doen. Wie heeft er suggesties??

Naar laatste reactie
Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.
dc

dc

21-09-2010 om 08:28

Uitlaatklep

Ik had zelf als kind veel last van woedeaanvallen, en mijn jongste heeft het ook. Mijn oudste heeft het een periode gehad, maar heeft er nu vrij weinig last meer van.

Ten eerste, uit laten razen. Als iemand midden in een woedeaanval zit, kun je er niets mee aanvangen.

Ten tweede, geef een methode om uit te razen. Hier ga ik samen met mijn zoontjes met kussens op de grond slaan en stampvoeten.

Ten derde, woedeaanvallen komen vanuit een gevoel van onmacht. Het kan helpen zijn gevoelens te benoemen, en hele duidelijke regels hebben. Dus vooral heel consequent zijn!

Sancy

Sancy

21-09-2010 om 08:45

Inderdaad

Het is inderdaad moeilijk om in te grijpen als je kind eenmaal midden in een woedeaanval zit. Ik zou het aanpakken zoals dc schrijft. Als toevoeging aan de laatste tip van haar: bespreek op een rustig moment met hem wat hij kan doen als hij een woedeaanval krijgt, dus "als je merkt dat je weer zo heel erg boos wordt, ga dan in de kussens slaan".
Mijn moeder was trouwens wat rigoureuzer met mijn broer: zij nam hem onder de arm en hield zijn hoofd onder de koude kraan
Tenslotte: als je hier onder je eigen naam post, is het misschien verstandig om voor je eigen privacy en dat van je kind een "nick" te nemen.

Starry Night

Starry Night

21-09-2010 om 16:15

Kop onder de kouwe kraan?

Sorry, ik geloof 'woedeaanvallen' nooit en word er erg recalcitrant van. Ook bij vierjarigen.

dc

dc

21-09-2010 om 16:52

Nou ja zeg

Dat is dus wat mijn moeder een aantal keer met mij gedaan heeft. Weet je hoe ontzettend vernederend dat is? Zeker omdat de woedeaanval al komt uit een gevoel van onmacht. Vaak kreeg ik een woedeaanval omdat ik vond dat ik oneerlijk behandeld werd (zus die loog tegen mijn moeder en ik dan gestraft bijvoorbeeld). En de woedeaanvallen heb ik gehad tot een jaar of 16. En dan had ik mezelf echt niet in de hand hoor.

Starry Night

Starry Night

21-09-2010 om 18:05

Nou ja...

... ik zeilde misschien wat kort door de bocht (voor de duidelijkheid: ik heb nog nooit iemand met zijn of haar hoofd onder een kraan gestopt), in die zin dat het best zo zal zijn dat sommige mensen daadwerkelijke woedeaanvallen hebben waarbij het rood wordt voor hun ogen en het schuim hen op de lippen staat. Maar te vaak bespeur ik dat dergelijke woedeaanvallen als een soort machtsmiddel gebruikt worden en de driftkop zich omringd weet door benauwde omstanders die afreageerkussentjes aanslepen of aan het negeren slaan en... nou ja, dat helpt dus volgens mij hoe dan ook niet. In de allerlaatste plaats wel het kind, dat op die leeftijd niet anders kan dan gaan denken dat dit gedrag, hoewel hinderlijk, vooral toch ook normaal is en helpt. Ze hebben op dat moment natuurlijk de absolute macht namelijk. En daar was het schreeuwen om begonnen.
Lik op stuk krijgen zal best vernederend zijn, maar voelt een moeder zich dan niet vernederd wanneer haar kind zich luid krijsend op de tegelvloer van de supermarkt werpt? Kop onder de kraan is wellicht iets te cru, maar... afkoelen op zijn kamer en pas er weer af als hij normaal kan doen? Want gaan krijsen als iets even tegen zit is, sorry, niet normaal. Pikt de juf op school straks ook niet, hoor. Overigens valt me op dat kinderen die thuis tegen de muren opvliegen van drift, zich op school ineens wel kunnen gedragen.

Sancy

Sancy

21-09-2010 om 18:24

Driftkikker (o.t.)

Mijn broer schijnt een enorme driftkikker geweest te zijn als jong kind ( hij is 8,5 jaar ouder dan ik) en mijn moeder was van een andere generatie dan wij natuurlijk. Mijn moeder kreeg dat advies trouwens van haar huisarts. Het is in ieder geval geen methode die ik heb overgenomen hoor.

dc

dc

21-09-2010 om 18:30

Communicatie

Vaak zijn de kinderen die op de grond liggen te krijsen in de supermarkt zo ongeveer 2 jr, en op zoek naar grenzen. Ik voel me daar echt niet vernederd door hoor. Ze hebben allebei het wel een paar keer gedaan. Zonder resultaat (ze hebben bij mij namelijk niet de absolute macht als ze een woedeaanval hebben), en dan is het inderdaad snel gedaan met die aanvallen, want er is DUIDELIJKHEID.

Een kind dat de ene keer ja krijgt en de volgende keer nee, is onzeker. En die zal inderdaad blijven komen met al dan niet echte woedeaanvallen.

Mijn jongste is nu 2,5 en wordt 3 talig opgevoed. Hij krijgt heel soms nog een woedeaanval, en meestal omdat hij niet duidelijk kan maken wat hij wil. Onmacht dus.

Ik heb respect voor mijn kinderen, en probeer ze ook met respect te behandelen. Ik hou de regels duidelijk, leg dingen uit, vertel wat er van ze verwacht wordt, en ik merk dat ze nu heel erg makkelijk zijn. De driftaanvallen zijn hier nu echt maar heel af ten toe gelukkig. Maar als het gebeurt, dan vind ik het eerder zielig dan dat ik er boos om word. Ze krijgen dan niet opeens hun zin, maar ik zal na de aanval wel met ze erover praten, en duidelijk krijgen wat er dwars zit.

Soms is een kind gewoon moe, en valt er weinig te begrijpen. Die moet dan gewoon op tijd naar bed!

En soms is er een andere oorzaak. Een gedragsstoornis, of een allergie. Mijn neefje had vreselijke driftaanvallen (tot flauwvallen toe), en dat was in 1 klap over toen die allergisch bleek te zijn voor fluor. Geen fluor meer, bijna ander kind. En ik weet dat sommige kinderen heel agressief worden van suiker bijvoorbeeld.

Starry Night

Starry Night

21-09-2010 om 18:50

Je beschrijft peuters (geen vierjarigen) en je beschrijft dat je tegen die peuters vooral heel duidelijk en consequent was. Prima natuurlijk.
Aan de ene kant voel ik me altijd een beetje langs de zijlijn staan bij dit soort verhalen, want echte driftbuien hebben mijn kinderen nooit gehad. Aan de andere kant: ligt dat niet gewoon aan het feit dat ik dergelijk gedrag van vroegst af aan niet heb geaccepteerd? Overigens niet eens altijd door heel lelijk te doen, maar soms juist door ze even stevig vast te pakken en tegen me aan te houden, en ze dan bijvoorbeeld heel irritant te gaan zitten zoenen of kietelen. En vervolgens niet hun zin te geven. Mijn manier om duidelijk te maken: dit doen we dus niet zo, stoppen en wel nu.
Ik heb hoe dan ook respect voor mijn kinderen. Maar ik heb lang niet altijd respect voor hun gedrag. En dat laat ik dan dus ook merken. Waardoor ze volgens mij alleen maar leren dat respect niet een of ander gratis goedje is waar je niets voor hoeft te doen.

liora

liora

21-09-2010 om 20:14

Starry night

Als je het proble niet hebt en niet kent, lijkt het je dan niet een goed idee om gewoon te lezen en geen oplossing aan te dragen?

Ik vind het heel arrogant om te zeggen hoe iemand dit op moet lossen en vervolgens te zeggen dat jouw kinderen hier nooit last van hebben.

Liora

Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.

dc

dc

21-09-2010 om 21:10

Stramien?

Fijn dat je kinderen het nooit gehad hebben. En geloof me, als ze dat niet hebben gehad, dan is dat meer aan hun karakter te danken dan aan jouw geweldige opvoedkwaliteiten. Een echte driftbui kun je echt niet wegkietelen hoor. (hoewel ik dezelfde methode weleens gebruik tegen sputteren en sacherijnig gedrag).

Mensen die echt driftig kunnen worden, kunnen vaak niet overweg met hun emoties. Ik kan bijvoorbeeld nog steeds heel erg emotioneel worden, stampvoeten, en tieren als ik ruzie heb. Ik vind het niet verkeerd om mijn emoties te uiten, zolang ik de ander maar in z'n waarde laat. Ik probeer dus heel hard geen dingen te zeggen waar ik later spijt van krijg, en het beste is door eerst even alleen uit te razen.

Ik vind het juist zo koud om van een kind (en volwassene) te verwachten dat ze zich altijd netjes volgens het stramien gedragen, en nooit eens onredelijk mogen zijn. Ik mag dan soms een scene schoppen, maar ik zal nooit een half jaar later nog eens op iets terugkomen, want ik heb dat er allang uitgegooid. Zo heb ik liever dat mijn kinderen af en toe eens onredelijk te keer gaan, dan dat ze de hele dag lopen te mokken.

Maar goed, we gaan ondertussen heel ver van de oorspronkelijke vraag vandaan, waar de driftbuien meer een manier lijken te zijn om de zin door te drijven. Even een vraagje, denk je dat je consequent en duidelijk bent naar je kindje toe?

Vic

Vic

21-09-2010 om 21:32

Liora (o.t.)

Hij blijft leuk hoor!

Starry Night

Starry Night

21-09-2010 om 22:09

Nou, het probleem niet kent...

Het feit dat mijn kinderen nooit als halve wildemannen d.m.v. grondrollen en krijsen hun zin hebben willen doordrijven betekent natuurlijk niet dat ik geheel onbekend ben met het verschijnsel. Mijn kader is breder dan mijn eigen kroost gelukkig. Waarbij komt, dat ik wat dit onderwerp betreft arrogant kan zijn, omdat ik precies weet op welke andere gebieden ik de boel zelf heb laten versloffen en daar nu soms de last van ondervind nu mijn kinderen opgroeien. Op een karakter heb je als opvoeder geen invloed, op gedrag wel.
Op die gebieden waarin ik consequent en compromisloos was heb ik in de opvoeding nooit serieuze problemen gehad. Met eten en met driftig gedrag bijvoorbeeld. Maar op andere gebieden (bijvoorbeeld kamer opruimen, waarin anderen - wellicht jullie - consequenter zijn) delf ik het onderspit. Ik kan op mijn kop gaan staan: het opruimen van de eigen kamer blijft hier elke keer opnieuw een strijd die ik meestal verlies, zodat ik zelf maar weer aan de slag ga. Terwijl collega's en vriendinnen slechts in hun vingers hoeven te knippen.
Wat mij doet concluderen dat vroeg gestreden strijden later makkelijker gewonnen worden.
Het is heel menselijk om overemotioneel en driftig te reageren, zeker wanneer je moe bent of onzeker. Maar je bereikt met zulk gedrag helemaal niks. Naderhand voel je je vervelend, verdrietig en de meeste mensen schamen zich ook nog na afloop. Ik denk dat dat voor kinderen niet anders is. Drift maakt verdrietig en minderwaardig, alleen al door het feit dat je jezelf niet bent op dat moment en dingen doet en zegt waar je naderhand zelfs spijt van hebt. En als niemand je dan ook nog stopt als peuter/kleuter...
Drift is trouwens iets heel anders dan 'je emoties uiten' en 'de ander in zijn waarde laten'. Een kind dat het hele huis bij elkaar schreeuwt laat op dat moment zeker de anderen in dat huis niet in hun waarde. Dat blijkt ook uit de hele posting van Tamara. Het hele gezin lijdt eronder.
Recht voor zijn raap zeggen waar het op staat, daar is niks mis mee (volgens mij deed ik dat trouwens in mijn eerste posting hier, maar dat soort recht-voor-zijn-raap is dan kennelijk toch niet geheel de bedoeling?). Af en toe emotioneel reageren: prima. Maar dan hebben we het natuurlijk niet over de woedeaanvallen hier beschreven.
En dan blijf ik erbij: die moet je consequent de kop indrukken en daarbij niet bang zijn dat je kind je wellicht eventjes niet lief vindt.
Hoe wordt er op school en peuterspeelzaal/kinderdagverblijf overigens met die driftbuien omgegaan? Want ik neem aan dat wilde drift je zomaar overal en bij iedereen kan overkomen, ook bij andere kindjes en met de juf erbij. Niet alleen thuis. Hoe lossen die dat op? Misschien kunnen ze tips geven.

buzz

buzz

22-09-2010 om 09:53

Starry en hoe ik het doe

Dan mag jij mij wel eens vertellen hoe het komt dat mijn zoon, nooit woede aanvallen heeft gehad, altijd wel wil luisteren en voor rede vatbaar is, terwijl mijn dochter, die toch echt door de zelfde papa en mama word opgevoed en zeker ook op de zelfde manier, dit wel doet. Ik noem haar voor de gein wel eens onopvoetbaar tegen andere (als ze het niet hoort, en met een lach op mijn mond) Nee is hier nee en blijft nee, en toch doet ze dat.
zou het niet toch caracter kunnen zijn dan? Ieder kind is anders zelfs uit een gezin.
Wat ik met mijn dochter doe is even eerst uit laten razen, volgens mij heeft ze het soms gewoon nodig even haar boosheid kweit te raken.
Ik moper ook wel eens omdat iets niet mee zit (ik ga niet door het lint maar goed ik ben ook wat ouder natuurlijk als mijn dochter van 3). Als het ergste er af is, dan ga ik naar haar toe, rustig naast haar zitten, en vertel haar waarom ze boos, is , en dan vertel ik waarom niet mag, of kan of lukt warom ze boos is. Daarna wil ze meestal getroost en geknuffelt worden. De boosheid veranderd even in verdried en dan is het over.
Als ik haar laat razen na dat de ergste boosheid er af is, dan kan het wel een halfuur of langer doorgaan.
Ik heb het idee dat ze door mijn manier een beetje leert relativeren (moeilijk woord als je het over een peuter van 3 hebt, maar zij hoeft niet te weten dat dat zo heet haha) En heb het idee dat het werkt en dat er minder aanvallen zijn.
Mijn mening, ze is gewoon boos of teleurgesteld en kan daar maar moeilijk mee omgaan, daarvoor straffen heeft geen nut, wat mij betrefd, daar leert ze niet van er mee om te gaan.
Niet dat ik wil zeggen dat dit voor iedereen DE oplossing is, en dat ik het zo geweldig doe.
Maar heb voor mijn gezin gezocht naar de oplossing die volgens mij het beste bij mijn dochter en mij past. Wie weet werkt het voor andere ook wel.
Tja en verder, laten we hopen dat ze er vlug overheen groeit.

buzz

buzz

22-09-2010 om 09:58

Starry

je schrijft

Recht voor zijn raap zeggen waar het op staat, daar is niks mis mee (volgens mij deed ik dat trouwens in mijn eerste posting hier, maar dat soort recht-voor-zijn-raap is dan kennelijk toch niet geheel de bedoeling?). Af en toe emotioneel reageren: prima. Maar dan hebben we het natuurlijk niet over de woedeaanvallen hier beschreven.

Als ik aan het begin van een driftbui tegen mijn dochter zech waar het op staat dan hoort ze het niet eens, en als ze het zou horen werkt het alleen averechts.

En heo gaan ze er op school mee om,
Nou bij mijn zoon in de klas zit een moeilijk kind, en die word opgepakt en op de gang gezet waar hij even verder mag schreeuwen wat hij dan ook doet, de juf gaat naar hem toe als hij stil is. En bij mijn dochter doet de juf precies het zelfde als ik, zonder afgesproken te hebben.

Starry Night

Starry Night

22-09-2010 om 09:58

Meer gedrag dan karakter dus

Overigens gaat mij het er helemaal niet om dat de een iets 'niet goed' doet en de ander 'wel goed'. Eerlijk gezegd denk ik (merk ik bij mezelf) dat het de zaken zijn die je zelf heel belangrijk vind die je consequent aanpakt en dus vervolgens de minste problemen bij ondervindt. Eten wat de pot schaft is voor mij kennelijk belangrijk, beleefd gedrag en jezelf beheersen ook. Ik wil daar geen waardeoordeel aan verbinden, we kunnen niet allemaal hetzelfde belangrijk vinden. Opruimen staat bij mij duidelijk minder hoog op de prioriteitenlijst, met alle gevolgen vandien. En ik reken de gevolgen dus wel degelijk mijzelf aan.
Maar goed, je schrijft:
"veel kinderen krijgen die driftbuien toch alleen met pa/ma in de buurt. Als ze ze al krijgen op een psz ofzo zal het sneller over zijn en als dát zelfs niet zo is is is er wrs toch echt een probleem. Kinderen durven zich makkelijker te laten gaan waar hun ouders bij zijn. Vergelijk het moeilijke eten of ander gedrag wat soms (ja soms!) niet vertoond wordt als ze ergens op visite zijn of logeren."
Dat impliceert dat hier dus inderdaad sprake is van bepaald gedrag. Gedrag dat uiteraard wordt ingegeven door een karakter, maar hoe je daar vervolgens mee omgaat, dat is gedrag.
Ik ga er zonder meer vanuit dat de ene mens meer aanleg zal hebben voor woedeuitbarstingen dan de ander. Dat heeft met temperament te maken. Maar geloof me, dat temperament is in mijn gezin in hoge mate aanwezig. Zo goed als miesmuizen met eten er ook in zit. En rommelkonterij.
In hoeverre je daaraan toegeeft echter, dat is wel degelijk te beïnvloeden. Je hoeft het echt niet te pikken van een kind als het zich te buiten gaat aan drift en nijd en als je een stijgende lijn bespeurt, dan is het helemáál tijd om in te grijpen. Je zult een kind heus bij moeten brengen dat het 'je laten gaan' iets is wat ook thuis niet te allen tijde gewenst is, onder het mom 'achot, zo is hij nou eenmaal'. Zelfbeheersing moet je leren, zowel bij anderen als thuis. Er is nooit een excuus voor onbeschoft gedrag.

Starry Night

Starry Night

22-09-2010 om 10:09

Buzz

We zaten tegelijkertijd te tikken Maar volgens mij ben ik in mijn posting aan Pelle ook ingegaan op de singen die jij noemde.
Natuurlijk zijn karakters verschillend en natuurlijk zal het ene kind als vanzelf nooit een driftbui krijgen en het andere wel. Hoewel ik uit Tamara's posting opmaak dat het wel degelijk kan overslaan op andere kinderen (en dat herinner ik me ook van die nanny-achtige programma's). Natuurlijk maken mijn kinderen in de eerste plaats een rotzooi van hun kamer omdat ze rommelig zijn aangelegd. Maar, zoals ik Pelle al schreef, hoe je daar vervolgens mee omgaat, dát is gedrag en dat is wel degelijk te sturen.

Ook een lastige fase

ze gaan voor het eerst naar school, moeten van alles, mee doen tussen de grote kinderen.

MIsschien is het een idee om hem wat zelfstandigheid te geven, dus zelf dingen mogen beslissen.

dc

dc

22-09-2010 om 13:12

Starry

"Je hoeft het echt niet te pikken van een kind als het zich te buiten gaat aan drift en nijd en als je een stijgende lijn bespeurt, dan is het helemáál tijd om in te grijpen."

ja en hoe doe je dat praktisch gezien dan? Dat "niet pikken"? Hoe ga je om met een kind dat over de toeren is van drift? Iedere keer naar de kamer sturen? Maar dan moet je dat kind (al slaand en schoppend) ernaarheen sleuren, want als die midden in een driftbui zit, luistert hij echt niet hoor.

Starry Night

Starry Night

22-09-2010 om 15:31

Nou...

Wat is er tegen om een kind naar zijn kamer te 'sleuren'? Bijna vier jaar. Da's hop over de schouder, de trap op en hup op bed. Toedeledoki en ik zie je wel weer als je normaal kunt doen.
Wat mij een beetje verbaast is de kennelijk heersende opvatting hier dat je totaal machteloos staat. Het komt op mij over alsof jullie die woede benaderen zoals ik een uitslaande brand zou benaderen. Volgens mij begint het daar. Wanneer je bij voorbaat al vol ontzag bent en bang bent om in te grijpen (en er kennelijk bij voorbaat al van overtuigd dat je toch niet door gaat dringen), dan kun je het een kind niet kwalijk nemen dat het niet tot bedaren kan komen en daar ook steeds meer moeite mee heeft.
Denken jullie trouwens dat een kind zo'n woedeaanval leuk vindt? Nee, natuurlijk niet. Je zou een woedeaanval zelfs kunnen zien als een schreeuw om 'stel nou eens een grens!!!'
Nogmaals: ik veroordeel niks, absoluut niet. Ik ben bij bepaald gedrag erg bazig en dat werkt bij dit soort gedrag kennelijk goed. Da's mooi meegenomen. Inmiddels is een koel 'dan doe je het niet' of 'dat zou ik inderdaad doen als ik jou was' uit mijn mond voldoende om ze terug in het gareel te krijgen bij escalatie. Daar waar ik op andere vlakken dus moet praten als Brugman en dan nog niks bereik.
Een woedeaanval is de machtsstrijd bij uitstek. En die win je volgens mij alleen door daar ondubbelzinnig en bazig tegenin te gaan. Bij 'normale' kinderen natuurlijk. Ik besef heus wel dat zoiets bij kinderen met adhd e.d. niet zo werkt.

Yta Chalne

Yta Chalne

22-09-2010 om 16:03

Ach ja

Ik heb een (1) kind wat op deze leeftijd driftbuien had (ze noemde het zelf driftbuiken). Zo een keer in de twee, drie maanden, maar dan ook gerust twee uur lang. En wat wij ook deden (negeren, wegzetten, troosten, vasthouden, noem het maar), ze zat de hele twee uur altijd uit. Maar, dan kon ze er ook weer een paar maanden tegen. Ging overigens na de kleutertijd vanzelf over, toen ze wat meer grip kreeg op haar gevoelens en de manieren om die te uiten.
Ik ben (naar mijn eigen bescheiden mening) een hele consequente, duidelijke opvoeder die helemaal niet meegaat in kindergedrag, en dat werkte wellicht fantastisch bij de andere kinderen maar bij haar niet. Zo heb ik er ook een (1) die niet zomaar eet wat de pot schaft. De rest wel, en ik ben beslist heel duidelijk, doe geen concessies, maar dus toch. Ach ja. Hoe meer kinderen je ziet (of hebt), hoe minder je de arrogantie hebt te denken dat jij nou net als opvoeder degene bent die dat soort dingen voor het zeggen heeft.

Starry Night

Starry Night

22-09-2010 om 17:09

Yta

Maak je geen zorgen, ik zie genoeg kinderen En ik zie duidelijke overeenkomsten tussen een berpaalde aanpak en houding en daaruit voortspruitend gedrag.
Overigens: als je van mening bent dat het arrogant is te menen dat je bepaald gedrag m.b.v. een aanpak kunt beïnvloeden, waarom dan deze discussie? Kind heeft woedeaanvalen. Tja, niks aan te doen.

dc

dc

22-09-2010 om 19:35

Nou ja zeg starry

Je kunt nog 10 keer zeggen dat je niet veroordeelt, maar je hele toonzetting is toch dat jouw kinderen geen driftaanvallen hebben, omdat jij het niet accepteert.

Ik denk dan dat jouw kinderen gewoon nooit echte driftaanvallen hebben gehad. Mazzel dus.

En over je laatste opmerking "niets aan te doen", vind ik dat je nog eens terug moet lezen. Er zijn legio tips gegeven om er mee om te gaan. Alleen geen enkele ouder met ervaring met een echte driftkikker zal zeggen dat je het ze "gewoon even af kunt leren door het niet te pikken".

Ik hou er nu verder over op. Ik heb mijn tips gegeven, en die waren niet voor jou, want jij hebt ze niet nodig.

Starry Night

Starry Night

22-09-2010 om 20:36

Grappige denkfout

Even recapituleren:
Mijn kinderen hebben nooit driftaanvallen gehad en dat is pure mazzel.
Deze diagnose kan niet anders dan gebaseerd zijn op een klaarblijkelijk objectief gegeven: je kunt als opvoeder niks aan woedeaanvallen doen. Dat moet wel, want we kennen elkaar helemaal niet, noch ken je mijn kinderen. Je kunt je overtuiging dus niet baseren op eigen waarneming. Bovendien benadrukken jullie telkens dat er niks aan te doen is: onbenaderbaar, van de wereld, niet bereikbaar, kortom: hopeloos.
Tegelijkertijd geven jullie Tamara wel tips hoe ze haar driftige kind moet benaderen. Dus kennelijk valt er best iets aan te pakken, vinden jullie ondertussen stiekem tegelijkertijd.
Waar het simpelweg op neerkomt, is dat mijn tip jullie niet bevalt. Jullie hebben anderssoortige tips. Die werken misschien ook wel, de mijne in ieder geval wel (weet ik dus uit ervaring).
Ik heb trouwens nergens beweerd dat het 'gewoon even af te leren is'. Zeker niet bij een vierjarige waar het al veel te ver gekomen is.

Yta Chalne

Yta Chalne

22-09-2010 om 21:44

Starry

Tja. Ik denk dat er inderdaad lang niet altijd zo'n lekkere 'eigenschuldachtige' oplossing is als jij denkt. En voor dat soort onafwendbare driftbuien helpen tips ook nauwelijks. Je niet druk maken (om de driftbuien zelf én om mensen die denken dat jij als opvoeder er de hand in hebt dat je kind zo doet) is dan het meest plezierig.
Ik snap best dat het voor jou een geruststellend gevoel is om te denken dat je zo'n grote invloed hebt op het gedrag van je kinderen dat sommige dingen alleen bij ándere mensen kunnen gebeuren. Zoals driftbuien en eetproblemen. En dat mag je van mij best houden, dat geruste gevoel.

liora

liora

22-09-2010 om 21:48

Starry

Als ik twee eters had als mijn jongste zou ik denken dat ik gewoon heel duidelijk en consequent ben met eten en dingen laten proeven.

Als ik twee slapers had als mijn oudste, zou ik denken dat ik gewoon heel goed ben in kinderen laten slapen.

Je komt vreselijk arrogant over, alsof jij een bijzondere aanpak hebt die bij elk kind werkt. En als kinderen driftbuien hebben, vinden de ouders zelfbeheersing blijkbaar niet belangrijk.

Liora

Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.

Even een vraag

waarom is het eigenlijk zo erg dat een kind een woedeaanval krijgt omdat het zijn zin niet krijgt ?

Ik heb ook regelmatig woedeaanvallen gehad in tijden dat het slecht met mij ging, ik vloek dan heel erg gooi ook met dingen. De laatste fase was in de tijd dat ik volop in de medische malle molen zat en dingen moest doen waar ik bang voor was, die pijn deden etc. Huilen kan ik nauwelijks dus tja dan maar op een andere manier die uitlaatklep open zetten. Een woedeaanval, tja dat is negatieve energie die eruit moet denk ik. Andere mensen gaan rennen, sporten, tuinieren...

Ik zou het gewoon maar laten gaan als hij nergens goed op reageert. Desnoods even met de kleine naar boven gaan. Dus als het moet maar zelf weg gaan, misschien is dat nog wel iets. 'Ok wij gaan er even tussenuit en dan komen we zo wel weer terug als je weer klaar bent'. En dan elke dag wat meer met hem praten, hoe hij zich voelt, erkennen wat hij voelt leren zich te uiten. En dat is heel anders dan hem zijn zin geven.

Haha liora

ik heb een vriendin die maar niet snapte waarom ik het niet voor elkaar kreeg dat mandarijntje normaal sliep, tips en regelmaat prediken bla bla bla.

En nu heeft die vriendin een 3e kind waar ze nu al nachten mee bezig zijn, al weken. En nu zei ze laatst heel stilletjes "die andere 2 hadden dat echt niet".

Manda

En dan mag je dus eigenlijk niet 'zie je wel" of "lekker puh" roepen, en dat lijkt me dan behooorlijk lastig...

Groeten,
Temet

Mathilde

Mathilde

23-09-2010 om 11:18

Vragen

Ik vind echte driftaanvallen toch meer iets voor peuters, dus als mijn vierjarige nog zulke ernstige aanvallen zou krijgen, zou ik me daar wel zorgen over maken. Voelt je zoon zich lichamelijk wel goed, is hij oververmoeid, eet hij wel goed? Zijn er grote veranderingen in zijn leven geweest, heeft hij genoeg controle over zijn leven? Wat gaat er aan die driftbuien vooraf, wat heb je zelf gezegd of gedaan? Ben je consequent genoeg, ben je lief genoeg? Kun je op een rustig moment met hem praten waar die gevoelens vandaan komen? Is het onmacht of is het een gevoel van 'de hele wereld is tegen mij'?
Mijn kinderen (nu 7 en 4) hadden als peuter ook mega-driftbuien. Mijn beste tactiek was: eerst laten uitrazen en als de kop eraf was, ernaast gaan zitten en proberen op schoot te trekken en heel zacht en rustig tegen ze te praten. Eerst over hun eigen gevoelens en als ze daarvan een beetje kalmeerden, kon ik uitleggen waarom ze dit of dat toch echt niet mochten. De Starry NIght-methode heb ik ook wel eens gehanteerd: gewoon dwars er tegen in. Ik won dan wel, maar het voelde niet goed. Compleet negeren werkte ook niet, dan kwam er gewoon geen einde aan zo'n driftbui. Het punt is denk ik, dat het kind moet kunnen voelen dat je ervan houdt ook tijdens zo'n driftbui zonder dat het zijn zin krijgt met driftig worden. Dus zijn gevoelens mogen er zijn, alleen het gedrag er omheen mag niet werken.

dc

dc

23-09-2010 om 11:19

Izar

Maar niemand beweert ook dat er helemaal niets aan te doen is, behalve op het moment dat het kind door het lint gaat. Starry gelooft niet in "echte driftbuien" en denkt dat het aanstelleritus is om de zin door te drijven. Daar zijn we het niet over eens.

Als ik een driftbui heb, dan voel ik me "verloren", en de "harde aanpak", zoals mijn moeder deed (kop onder koude kraan, zoals Starry ook suggereerde), daar heb ik soms nog nachtmerries van! Dat wil ik mijn kinderen niet aan doen. Ik geloof dat je een kind op een respectvolle wijze kunt leren met emoties om te gaan. Eerst even uit laten razen kan toch geen kwaad? (Tenzij er spullen stukgemaakt wordt, of een kind zichzelf pijn doet natuurlijk, dan hou ik het kind vast).

Consequent zijn en duidelijk zijn zijn al genoemd door anderen dan Starry. Zoals ik al in het begin aangaf, vaak komen woedeaanvallen door onzekerheid. Dus duidelijke regels zijn een must voor kinderen met driftbuien! En ik zie dus ook dat het werkt bij mijn driftkikkertje.

Reageer op dit bericht

Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.