Dreumes- en Peutertijd Dreumes- en Peutertijd

Dreumes- en Peutertijd

Lees ook op

Peuter intensief

Ik zoek even herkenning. Ik heb een peuter van 2.3 jaar en ik vind het zoooo intensief. Hij vraagt best veel aandacht en luistert soms slecht. Hij wil graag zijn eigen zin doordrijven en daar word ik zoooo moe van.
Wie herkent dit en vind het ook best intensief zo'n peuter. Ik voel me soms zooo waardeloos dat ik het allemaal niet even makkelijk doe. Is dit normaal???

Naar laatste reactie
Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.

Hoi

Ja, het is ook intensief! Vooral als dit je eerste is. Ik heb inmiddels nr 2 in die leeftijd en dat gaat al beter, want ik neem zijn gedrag niet meer zo serieus
Maarre, ja het is pittig zo'n minimensje dat nog totaal ego- centrisch is. Zorg vooral voor jezelf, dagje of avondje of weekend oppas regelen enz. Om op te laden!
Er zijn nog heeeel veel anderen die het ook zo ervaren! En het verandert ooit ook weer.

Succes!

Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.

dc

dc

29-01-2011 om 08:17

Yep

Ik vind tussen de 18 maanden en 2.5 jr de meest intensieve leeftijd. Zeker bij de eerste, want dan denk je echt nog dat het aan jou ligt

Je kunt nog niet echt met ze discussieren, maar zijn wel druk bezig om alle grenzen af te tasten, en je kunt ze bijna geen seconde alleen laten.

Paar tips: Maak niet overal een strijd van. Kies een paar speerpunten uit die voor jou echt belangrijk zijn, en wees daar heel consequent in, en laat de rest gaan. (ik had niet slaan, niet bijten, niet de weg overrennen, niet aan electriciteit zitten).
Een 2jarige heeft het nodig om 100 keer nee te horen voor hetzelfde. Het is niet om je te pesten of uit te proberen, maar om zekerheid te krijgen. Als je het zo ziet, dan is het vaak al veel minder vervelend.
En tenslotte, doe iets actiefs met het kind als het huis te klein wordt. Even een wandelinkje, even voetballen, naar een parkje, zoiets. Ze hebben veel lichaamsbeweging nodig om niet te vervelend te worden. En samen iets positiefs doen, helpt je weer goed de rest van de dag door.

wesje

wesje

31-01-2011 om 10:25 Topicstarter

Dank, maar...

Dank jullie wel voor jullie reacties. Doet me goed.
Ik heb gelukkig regelmatig tijd voor mezelf. Dan laat ik ook echt weer even op. Maar toch.....
Ik twijfel erg aan mezelf. IS mijn kind nou zo moeilijk, ben ik nou zo zwak. Ik ben blij met jullie reactie, maar blijkbaar zijn er dus weinig anderen die hun peuter erg intensief vinden. Anders waren er toch wel meer reacties geweest???? Dan raak ik daar weer onzeker van. Zo gaat het maar door.
Ik wil zo graag genieten van mijn mannetje. Maar hij is zoo eigenwijs en soms zo dwingend. Dat vind ik erg vermoeiend.
Eigenlijk hoop ik heeeel erg op nog meer reacties....

Guinevere

Guinevere

31-01-2011 om 10:42

Wesje

Ik had even niet gereageerd omdat ik al door deze periode heen ben met onze 3,9 jarige zoon. Maar ooooh, wat slurpte die de aandacht op toen hij rond de 2 jaar was! En ik ben heel opgelucht dat dat inmiddels minder is. Nu gaat hij lekker boven spelen met zijn broer en vriendjes in plaats van aan mijn been te hangen. Afdwingen was hij ook heel goed in, dat doet hij nog steeds, maar het resulteert niet steevast meer in een krijspartij. De communicatie is erg verbeterd omdat hij alles gewoon een stuk beter begrijpt dan toen hij zo jong was.

Intensief

ja, mijn peuters waren zeer intensief, maar dus met etiketje bleek achteraf. Dat is toch blijkbaar moeilijk in te schatten. Het enige wat je kunt doen is creatief omgaan met de uitdaging die je hebt. Je peuter betrekken in de dingen van de dag. Geduldig uitleggen en samen dingen doen. Advies van anderen kan je ook erg bezighouden is mijn ervaring.
En vaak draaien mensen het om. Het ligt aan jou. Heb je ook niet veel aan.
Ik werkte dus we hadden vanzelf een ijzeren routine en verder zorgde ik voor een strak huishouden met minimale inspanning zodat ik thuis tijd voor ze had. Maar ik heb wel eens familie gebeld omdat een kind me boven mijn hoofd groeide.
Denk na over de situaties die problemen opleveren of er een patroon in zit en pas dat dan aan. Pas de situatie aan, het kind is nog te klein.
Ik probeerde bijvoorbeeld zoon te leren met zijn handjes uit de kattenbak te blijven, dat obsedeerde dat kind gewoon. Volgens mijn moeder kon ik hem daarbij wel een tikje op zijn handen geven als die in overtreding waren. Zo klein kan immers nog niet goed praten? Dat leverde echter een kind op dat toaal over zijn toeren met zijn hoofd op de grond en tegen de muren ging bonken, totaal hysterisch. Ik heb er maar een traphekje voor gemaakt.

Vic

Vic

31-01-2011 om 10:46

Tja

Volgens mij vond ik mijn kinderen als peuter soms best intensief, maar de echte uitdaging kwam pas toen ze kleuter werden. Dan heb je egocentrisch kleutergedrag, gecombineerd met voldoende verbaal vermogen om alles wat je als ouder wil ter discussie te stellen. Combineer dat met incidentele driftbuien, en het feest is compleet. Ik wil je niet ontmoedigen, maar mijn ervaring is dat het pas wat makkelijker wordt als ze een jaar of 6 zijn (mijn oudste met 8).

joep

joep

31-01-2011 om 13:13

Nou wesje

Ook al schrijft niet iedereen hier iets op, voor de meeste moeders is het niet zo`n leuke leeftijd. Vooral mijn oudste ging moeizaam, behoorlijk claimend en ik vond het ergste dat je niet weet hoe het afloopt. Ik dacht ook vaak bij mezelf: nou, dat wordt later geen leuke volwassene. Eigenwijs, egoistisch en gewoon niet leuk. Nu, nog geen 3 jaar verder is hij heel lief, zachtmoedig en best meegaand. Er is dus hoop hoor!
Het punt is dat je met een tweede kind (als je het ooit nog aandurft, dat heeft bij mij ook wel lang geduurd) hier helemaal geen last van hebt. Gaat die languit op straat liggen krijsen, til je hem gewoon op je schouder en denk je:ach jongen, wat ben je toch een lekkere peuter. Je wordt dan door andere ook niet meer zo snel aangekeken alsof je niet goed bezig bent.

Uhh 2e kind?

ik wil je niet bang maken wesje, maar hier is het toch echt anders. Ik vond de eerste intensief in die leeftijd, maar mijn 2e is nog intensiever! Ik heb 2 jongetjes met 2 verschillende karakters, dus op beide moet ik gewoon anders reageren..zekers in deze leeftijd.
Mijn eerste had met name last van huilbuien en maakte overal een drama als we weggingen bij iets leuks. O wat vond ik dit erg, nooit konden we eens ergens leuk en gezellig spelen. Thuis hing hij alleen maar aan mn been en mama was het leukste speelgoed. Hij is met 3 jaar ook 3 ochtenden naar de psz gegaan en wat was ik blij dat hij 2 maanden eerder op school mocht starten. Hij is echt tegendraads, eigenwijs en een duidelijke spons die constant wil leren.
Mijn 2e is op een andere manier intensief. Hij is heel aanwezig, lekker uitbundig overal op springen, gillen, schreeuwen en indd als ik NEE zeg, lekker zich op de grond laten vallen en huilen en gillen. Slapen? Tja dat kent hij niet, regelmatig zitten we (we hebben zelfs 4 weken lang om 5 uur beneden gezeten) met een hyperactief kind om 6 uur beneden. Dit kind VREET energie bij me en ook deze gaat 2 maand eerder naar de psz, eventjes 2 ochtenden op adem komen.
Ik wil je niet ontmoedigen, maar ook bij hem denk ik maar zo: "het is een fase" iedereen moet hier doorheen en het komt ooit goed!

dc

dc

31-01-2011 om 15:35

Anders

Wel grappig, veel herkenning, maar toch andere ervaringen.

Hier was mijn 2e veel moeilijker dan mijn eerste, maar ik kon het beter aan, omdat ik ondertussen wist dat het niet aan mij lag, en het weer over zou gaan.

En mijn oudste is nu kleuter (4jr), en gewoon heel erg makkelijk en gezellig, op wat buien na natuurlijk.

Om 5 uur klaarwakker hebben wij hier ook regelmatig een periode gehad. Het makkelijkste vond ik uiteindelijk gewoon de dag beginnen, en vroeg naar bed te gaan.

En wat betreft een forum, als er al reacties gegeven zijn, en een ander denkt niet nog veel meer toe te voegen, dan betekent dat niet dat ze het niet herkennen hoor. Ik ken geen enkele moeder in real life die die periode makkelijk vond. En al is dat wel zo, maakt het echt uit? Je kunt beter toegeven dat je het lastig vind, en kijken hoe je het makkelijker kunt maken.

Hier ook

Wesje, ik zit er middenin. Met een dreumes van 2,5 die een schat van een kind is, maar regelmatig ook zo ongelooflijk tegendraads kan zijn. En ik ben niet gezegend met overdreven veel geduld. Dus als hij:

- het vertikt om zijn jas en schoenen aan te trekken als we weg moeten;
- niet in het autostoeltje wil klimmen;
- per se zijn eigen boodschappenwagentje wil hebben in de supermarkt;
- het vertikt om te komen als ik hem roep;
- gerust een half uur jammerend aan mijn been staat te trekken als ik sta te koken;
- 's avonds niet mee naar boven wil om in bad en bed te gaan;
- etc.;

dan snap ik opeens die kop in de krant vanochtend dat uit onderzoek is gebleken dat ouders niet gelukkig worden van kinderen. Maar ach, er staan weer zoveel mooie, leuke dingen tegenover en dit is echt een fase die voorbij gaat!

Chris
-

Massi Nissa

Massi Nissa

01-02-2011 om 20:01

Wat is precies lastig?

Als je vooral gek wordt van de gerichtheid op de moeder, kan ik je blij maken: dat wordt vanzelf minder. Hier een kleuter van vier die twee jaar geleden absoluut niet langer dan drie minuten zelfstandig kon spelen (alleen als ze Sudocreme op de schone was zat te smeren, dan kon het ineens wel langer, haha). De hele dag hing ze aan mijn broekspijpen te hangen en ze wilde voortdurend naar buiten. Binnen was saai, buiten was goed. Gelukkig hadden wij a) ook die strakke routine die iemand hierboven al noemde, want we werken allebei vier dagen, en b) bijna altijd wel zin om even naar buiten te gaan. Dat werkte hier echt wonderen met een boze peuter. Weer of geen weer, hop, speeltuin, kinderboerderij, bos, park, zomaar een rondje naar de eendjes en weer terug. Ik verzon soms een boodschap puur om even die frisse neus te halen samen.
Die intensieve aandachtvragerij neemt dus echt af. Hier tenminste wel en ik zie het ook bij andere kleuters. Ze worden zelfstandiger. Hier nu voornamelijk gedoe als ik iets wil - ze heeft bijna nooit zin in saaie dingen als omkleden, douchen, haren kammen, aan tafel blijven zitten en noem maar op. Dat is wel een heel ander soort conflict. Kan ook intensief zijn, maar je hebt niet meer het idee dat je in feite met een onprogrammeerbaar wild diertje te maken hebt.
Groetjes en sterkte
Massi

wesje

wesje

02-02-2011 om 09:55 Topicstarter

Dank en spelen?

DAnk jullie wel voor jullie reacties. Doet me erg goed. Ik dacht echt zo ongeveer dat ik de enige was. Iedereen op straat lijkt altijd zo gelukkig met zijn peuter en dat ben ik natuurlijk ook wel, maar soms ben ik hem zooo zat en vind ik hem maar een moeilijk dwingelandje. En maar 'mama, mama' roepen de hele dag. MAar dat wordt dus minder begrijp ik.
Ik -vind dat bazige en dwingende misschien wel het moeilijks en het meest irritant. Ik probeer idd speerpunten te hebben wat ik echt niet goed vindt, en voor de rest gewoon beetje aan te modderen.
Gelukkig heb ik wel eens tijd voor mezelf, waarbij ik wat kan opladen. DAt scheelt wel idd.....
Ook vind ik het moeilijk dat ie soms zo slecht speelt. dan is ie na 5 minuten alweer klaar.
Hoe lang spelen ze bij jullie??? Is dat soms ook moeilijk??
Bedankt iig.

Spelen

Ik kon er niet op plannen want soms ging het zelf spelen goed en soms was het zo klaar. Vanaf een jaar of 2 ging zoon bij thuiskomst s' avonds in de zandbak in de tuin zodat ik het -voorbereidde- eten kon afmaken en dochter kon voeden. Dat hield hij eindeloos vol! Gevolgd natuurlijk door een bad 's avonds waarna hij heerlijk kon slapen. Dochter in een opwindbaar schommelstoeltje in de deur want die had s'avonds ook mijn constante aandacht nodig.

Kiki

Kiki

02-02-2011 om 13:03

Ik vind ze waanzinnig intensief

zeker vandaag Ik ben blij dat ik morgen weer kan werken.

Mijn jongste zit overal aan, op en bij en mijn oudste is echt in zo'n gooi en smijtfase en is tegenwoordig echt brutaal aan het worden.
Dan hebben ze ook regelmatig mot en slapen ze allebei slecht (en wij dus ook)

Ik onderneem wel veel met ze, want thuis vervelen ze zich gauw en worden ze vervelend.

dc

dc

02-02-2011 om 13:11

Spelen

Ik merk dat dat echt van het karakter afhangt. Mijn oudste kon niets alleen doen, en dan nog wilde hij na 5 minuten weer wat anders. Mijn jongste kon en kan zichzelf tijden vermaken.

Wat ik bij de oudste deed, was mezelf instellen dat ik met hem bezig was, en het huishouden en koken makkelijk houden, en op momenten doen dat mijn man er was. Dat scheelde mij enorm veel stress, want ik raak enorm geiriteerd als ik probeer iets te doen, en ik word steeds gestoord. (Ik en mijn man koken in het weekend bijvoorbeeld beiden een maaltijd voor doordeweeks, wat ik dan enkel hoef op te warmen)

En wanneer hij te vervelend werd, ging ik naar buiten. Weer of geen weer. In de plassen stampen vinden ze geweldig. Daarna lekker thuis in bad, en je ochtend of middag is alweer een stuk verder.

Spelen

het hangt indd af wat van kleuter je hebt. Mijn oudste wilde dus alleen maar met mama spelen en ik was dus altijd uren buiten ten eerste hij kon zijn energie kwijt en ten tweede als je loopt, speeltuin speelt kon ik eventjes op adem komen, hing hij niet zo aan me. Hij speelde nooit 5 min zelf en alleen de tv was leuk (die ik uiteindelijk met 3,5 regelmatig aan had omdat er nog een dreumes was die ook aandacht vroeg)
Mijn jongste kan heel goed zelf spelen. Die bied ik iets aan en kan soms met een klein dingetje uren mee bezig zijn, maar speelt altijd naast me en af en toe wil hij bevestiging. Tuurlijk zijn er ook dagen dat hij dit niet doet en dan hup naar buiten.

Goeie tip

Goeie tip van dc, van dat koken! En veel naar buiten (wij moesten altijd wel uitleggen wat we van hem verwachtten vóór we naar buiten gingen, anders schoot hij zó de straat op..,)

Mijn zoontje is inmiddels bijna vier, en het is moeilijk te geloven dat hij ook zo'n dwingeland was, want wat is het (meestal) een schat! Er zijn nog steeds wel dagen dat ik 'm achter het behang wil plakken, hoor, maar meestal werkt hij goed mee, als ik maar alles van tevoren aankondig ("over vijf minuutjes gaan we eten") en uitleg ("ik snap dat je geen zin hebt in de creche omdat je vriendje er niet is vandaag. Het probleem is dat pappa en mamma moeten werken vandaag.") Als ik het woord "maar" gebruik, ontploft hij ("ik snap dat je niet wilt, maar..") omdat het dan lijkt of ik het expres doe terwijl ik toch weet dat hij er diep ongelukkig van word, haha... Wat soms ook kan helpen, is een keus geven BINNEN wat jij van 'm wilt ("wil je eerst je sokken aantrekken of eerst je broek?") of humor ("wil je je sokken aan je oren (kietelen) of aan je handen?"). Dat is altijd een groot succes bij mijn zoontje... Probeer het luchtig te houden - zolang het geen gevaarlijke situatie is natuurlijk - want boosheid kost jou ook veel energie.

Misschien heb je iets aan het boek "How to Talk so Kids will Listen (and Listen so Kids will Talk)" van Faber & Mazlish. Misschien ook wel in 't Nederlands verkrijgbaar bij Bol.com (zoeken op naam van auteur). Maar op deze leeftijd is 't ook wel aanmodderen, ik denk dat iedereen daarmee worstelt.

Wat het koken betreft: ik was (voor ik kinderen kreeg) altijd anti-tv, maar voor de veiligheid en mijn rust mag mijn zoontje nu tijdens het koken Sesamstraat kijken. Dat scheelt veel drama! Hij krijgt vaak alvast een schaaltje rauwkost om te snacken, dan is 't ook geen drama als hij niet al z'n groente opeet. Hij moet wel van alles wat proeven.

Wat heerlijk, zo'n forum! Al deze tips heb ik op mijn beurt weer van andere ouders/uit boeken geleerd.. Ik hoop dat 't je helpt!

Reageer op dit bericht

Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.