Dreumes- en Peutertijd Dreumes- en Peutertijd

Dreumes- en Peutertijd

Lees ook op

Bang

Mijn dochter is bijna 14 maanden inmiddels. Het is een lieve, goedlachse meid maar o wat is ze bang en voorzichtig. Als ik haar in de zandbak zet begint ze te huilen, lopen doet ze enkel aan twee handen van papa of mama, kruipen doet ze sporadisch op haar billen, zichzelf optrekken doet ze niet, haar verjaardags-slagroomtaart heeft ze laten staan...met grote ogen keek ze ernaar, de ballon die ze van iemand kreeg heeft ze met argusogen bekeken en als hij dichterbij kwam begon ze te huilen, als ze valt is ze volledig in paniek (ook al gaat het niet hard), ook als er iets op haar valt is ze compleet uit haar doen.
Als ik naar andere kinderen op het kinderdagverblijf kijk dan lijken die allemaal zo soepel, daarentegen is mijn dochter echt een houten hark.
Moet ik me nu zorgen maken? Hopelijk heeft iemand tijd en zin om te reageren!

Naar laatste reactie
Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.

Wat doe je eraan

Ik herken het deels, want vooral zoon is ook nogal bangig en voorzichtig aangelegd. Maar niet zo als jij jouw dochter beschrijft.

De vraag is wat je ermee/aan kunt doen. Niet teveel in meegaan, maar dat had je ongetwijfeld zelf ook al bedacht, en verder zou ik het werkelijk niet weten. Zeker niet bij zo'n jong kind met wie je nog niet echt een gesprek kunt hebben. Veel aanmoedigen en uitbundig prijzen is ongeveer het hoogst haalbare vermoed ik.

Kinderen die een hekel hebben aan zand zijn trouwens heel normaal. Gras aan blote voetjes is ook niet altijd een succes. Lijkt ons als volwassenen zo fijn, maar veel heel jonge kinderen raken er helemaal van uit hun doen. Dat komt vaak vanzelf goed, vziw.

Groeten,

Temet

Dat je dochter een hark is kan natuurlijk heel best. Het is trouwens de vraag wat de kip is en wat het ei. Is ze een hark omdat ze bangig is, of is ze bangig omdat ze een hark is?

dc

dc

12-07-2012 om 14:19

Hoe reageer jij?

Dat ze bang is aangelegd, daar kun je weinig aan doen. Het enige wat je kunt is proberen haar langszaam maar beetje meer te laten ontdekken.

Bij vallen kijken de meeste kinderen eerst naar de ouder voor ze zelf reageren. Hoe reageer jij dan? Kijk jij bezorgd? Als dat zo is, probeer dan voortaan eerst te lachen, en kijk of het overslaat. Meestal werkt dat hier, tenzij ze echt pijn heeft, en dan weet ik dat ik haar gewoon even moet troosten.

Mijn meisje is niet zoals de jouwe, al is ze wel een stuk voorzichtiger dan haar broers ooit waren. Die liepen ook allang, maar eigenlijk vind ik het gebrek aan ongelukken helemaal niet zo erg

Mea Proefrok

Mea Proefrok

12-07-2012 om 20:48

Niet pushen en niet afremmen

Helemaal eens met dc, zelf nooit ergens angstig op reageren. Als ze valt niet meteen naar haar toegaan en troosten, eerst even aankijken. En verder niet pushen om iets te doen wat ze niet durft. Kinderen zijn geprogrammeerd om telkens stapjes te zetten op allerlei gebieden, maar ze doen dat in hun eigen tempo. Als je je je kind gaat opjagen, wordt ze alleen maar onzekerder.
En ik zou het ook niet erg vinden als mijn dreumes iets minder bulten, builen, blauwe plekken, tanden door de lip en gekneusde vingers zou hebben. Ik heb er eentje de andere kant op, die ziet een driejarige iets doen en denkt: dat kan ik ook. En valt dan weer zijn mond vol bloed.

En hoe doet

ze het op kdv ?

Ik zie ook wel verschil in hoe ouders reageren, ik ben vooral van het 'valt wel mee, sta maar op, dat hoort er een beetje bij, zo over..'.

De jongste is wel verlegen, ik geloof dat opa en oma haar nog nooit hebben gezien zoals ze hier thuis met ons is. Ze zegt uren niets, speelt dan ook niet vrij. Een heel verschil met oudste dochter die altijd alles en iedereen leuk vond en altijd hele verhalen had tegen wildvreemden. Die lach als baby al te kletsen tegen de mensen in de supermarkt, ja die trok rijen. Mijn jongste niet, die draait nog steeds haar hoofd af, of hoofdje naar beneden als iemand wat vraagt. Ik erger mij daar wel eens aan. Ze heeft nu met 3 jaar wel door dat ze voor het snoepje bij de buurtwinkel even moet bedanken, ze zegt dat heeeeeel zachtjes

anyway, ik ga het ook niet pushen, aard van het beestje maar voeden doe ik ook zeker niet.

Jemig

lag als baby. Ja en ze lachtte ook veel, de hele tijd !!

Lachte dan


Geen kritiek hoor!

Doen

Wat je misschien kunt doen is zorgen dat je thuis die dingen met haar doet die ze in de buitenwereld zo voorzichtig aangaat. Dan ben jij daar bij als veilige figuur die haar accepteert en niet forceert.
Een eigen zandbak, een eigen schommel, een eigen badje in de tuin. Wat ook kan helpen is om die dingen te laten zien met een van haar poppen. Samen met de pop in de zandbak of de pop op de schommel doen. Straks een veilig fietsje met 3 wielen met een bak achterop en dan samen boodschappen doen. En vraag eens aan de leidsters wat die met haar doen en hoe ze reageert. En zoek een vriendelijke geduldige leidster uit. Maar inderdaad een karakter kun je niet veranderen, wel je kind positief steunen en aanmoedigen en laten ervaren hoe leuk het kan zijn. Is er een kinderboerderij? Dan kun je daar een gewoonte van maken om met haar heen te gaan en een tijdje te laten ontdekken. Geduld en gewoonte helpen ook om een kind over de drempel te helpen.

Regien

Regien

15-07-2012 om 10:45 Topicstarter

Dank

Ik ben een paar dagen verstoten geweest van het net vandaar mijn late reactie! Bedankt voor jullie reacties!
Mijn dochter lijkt in de afgelopen dagen ontzettende stappen te maken. Ze loopt alleen langs de tafel, soms aan een handje en heeft zich eenmaal opgetrokken aan mijn broekspijp. Iemand schreef dat een kind in zijn eigen tempo doet wat hij kan en wil....dat klopt hier in ieder geval heel erg!
Gisteren waren we bij opa en oma. Oma is van het voorzichtige soort: 'zal ik overal kussentjes neerleggen, dan valt ze niet zo hard?', en opa is van:'kom maar naar opa toe lopen, dat kan jij wel!', 'ga maar eens alleen staan, doe maar!'. Ik zit ergens tussenin. Geen kussentjes overal, wel opletten maar ook niet dwingen dat ze iets moet doen waarvan ik voel dat ze dat nog niet kan of wil.
Wat ik wel doe is haar heel erg prijzen als iets lukt, dan glundert ze zelf van oor tot oor, ze is dan supertrots op zichzelf....prachtig om te zien! Ik probeer haal wel een beetje uit te dagen om een klein stapje te zetten, als ik merk dat ze dat niet wil stop ik. Als ze valt blijf ik een soort van neutraal, kijk even of er echt iets aan de hand is (bloed, tand door lip etc.) als dat niet zo is zet ik ze recht, til ze even op en ga na een knuffel snel weer over tot de orde van de dag.
Overigens trekt mijn dochter ook rijen in de winkel. Ze zoekt zeer bewust oogcontact met iedereen die voorbij komt, geweldig!

Heerlijk regien

Wat een mooi tafereeltje dat je daar schetst met je dochter bij opa en oma en in de winkel.
Fijn dat je er zo van geniet!
Dat zijn mooie momenten om vast te houden. Want ze zijn zo snel groot.
Maar die mooie herinneringen blijven.

Kiki

Kiki

16-07-2012 om 08:41

Mijn oudste

is ook enorm voorzichtig. Doet en deed niets wat hij gevaarlijk vindt. Hij liep pas met 21 maanden, fietsen durft hij niet, schommelen durft hij niet. Hij durft nergens in wat hoog gaat of beweegt. Glijbaan doet hij pas sinds een paar weken. Hij vindt zichzelf al een held als hij van de stoeprand afspringt.

Zijn broertje van anderhalf jaar jonger doet dingen die mijn oudste niet durft (en kan)

Mijn oudste durft in de speeltuin heel weinig, terwijl ik bij zijn broer af en toe een hartverzakking krijg.

Maar langzaam maar zeker komt het allemaal vanzelf wel en zo niet dan niet. Dan maar niet schommelen

Wat ik wel erg knap van hem vind is dat hij af en toe dingen doet terwijl ik zie dat hij het eng vind. Je ziet hem dan echt door zijn angst heengaan en dat vind ik bewonderenswaardig.

Ik heb me er ook zorgen over gemaakt, nog wel af en toe als ik zie hoe mijn middelste mijn oudste motorisch voorbij gaat. Maar hij laat zich niet dwingen en dat wil ik ook niet

Bril?

Waarom kinderen zaken voorzichtig aangaan kan ook zijn omdat ze het niet goed zien. Mijn dochter heeft moeilijke ogen. Zelfs een bril helpt haar niet 100%. Pas de laatste keer aanmeten bij de optometrist heeft ze ineens een duidelijke verbetering. Ik blijf er bovenop zitten.

Rafelkap

Rafelkap

17-07-2012 om 10:47

Diepte

Als een jong kind niet goed ziet is dat als ouders soms lastig te beoordelen. Het heeft niet alleen te maken met scherpte, die kan soms prima zijn- maar ook met diepte zien.
Ik verdenk mijn jongste ervan dat hij misschien niet goed diepte ziet en dit wil ik na de vakantie laten nakijken. Eerst eens kijken hoe hij door het vakantiehuisje loopt. Hier in huis heeft hij namelijk een hele aparte route in de (kleine) woonkamer, hij loopt precies langs de rand van het kleed (ovaal) en als wat ligt struikelt hij er over. Alleen valt er weinig aan te doen als dat zo is.
Het kindje van Regien is nog wel erg jong en kan haar angsten best te boven komen. Niet elk kind is meteen motorisch een held.

Reageer op dit bericht

Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.