Basisschoolleeftijd Basisschoolleeftijd

Basisschoolleeftijd

Lees ook op

Dochter van 10 (bijna 11) onzeker.

Ik zit mijn handen in het haar, ik weet het niet meer. Opvoeden...wie heeft er goede tips?

Ik heb het gevoel dat mijn dochter van bijna 11 "vast" dreigt te lopen, maar ik heb geen idee hoe ik het moet aanpakken. Ze is heel onzeker, durft in de klas haar vinger niet op te steken omdat ze bang is dat alle kinderen dan naar haar kijken. Er valt bijna niet meer met haar te praten, ze gaat of heel hard huilen of ze gaat staan schreeuwen. Ze maakt heel erg veel ruzie met haar zusje en is dan ook echt gemeen. Als je daar dan wat van zegt dan "heeft zij het altijd gedaan".

Gisterenavond, na wederom een uitbarsting, kwam ze huilend om half 10 naar beneden om sorry te zeggen (vind ik erg knap, want dan stapt ze toch over de figuurlijke drempel) en toen had ze het over bakstenen in haar buik (wat dan problemen zijn). Ze wil dan niet zeggen wat voor problemen.

Ze is heel gevoelig. De juf had vorige week tegen haar geschreeuwd en vervolgens heeft ze de hele dag op school zitten huilen. De juf draaide toen 180 graden om en was poeslief tegen haar en na schooltijd wist de juf mij te vertellen dat mijn dochter erg verdrietig was en dat het niet door de juf kwam. Eigenlijk komt het erop neer dat de juf denkt dat er thuis iets aan de hand is, maar ik zou het niet weten.

Is dit het begin van de puberteit? Moet ik met haar naar een dokter/psycholoog? Gaat het allemaal wel weer goed komen?

Wie kan mij helpen?

Bij voorbaat dank, Peetje

Naar laatste reactie
Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.
Guinevere

Guinevere

17-09-2008 om 16:28

Kanjertraining

Als ik je bericht lees, dan denk ik gelijk aan Kanjertraining. http://www.kanjertraining.nl/index.php?option=com_content&task=view&id=15&Itemid=28

Verder heb ik geen ervaring, maar ik heb hier heel goede berichten over gehoord. Kinderen worden er echt weerbaarder van, heb ik begrepen.

Maxime

Maxime

17-09-2008 om 17:12

Inderdaad kanjertraining

Hoi Peetje,

Zoals ik het lees moet ik ook inderdaad aan kanjertraining denken. Even kort door de bocht komt het op mij over alsof je dochter zich gauw als slachtoffer gedraagt. En dat is toevallig nou ook een gedraging die ook in de kanjertraining worden besproken; bijvoorbeeld; bazige pestkoppen zijn niet leuk, grappige apen die niets serieus nemen zijn niet leuk, maar dus ook de zieligen die overal om huilen zijn niet leuk. De oefeningen die hierbij horen worden op het niveau van het kind gemaakt, dus voor je dochter kan dit zeker iets zijn. Google maar eens op kanjertraining er is veel over te lezen.

Succes
maxime

Pippie

Pippie

17-09-2008 om 23:48

Therapie

Peetje, je dochter draagt een zware last met zich mee. Hoe is het voor haar om 'bakstenen in haar buik' te dragen. Heb je het hier wel verder met haar over gehad? Het kan helpen om in haar metafoor mee te praten. Zonder op de inhoud van haar probleem in te gaan. Veilig voor haar. Dus bijvoorbeeld: hoe groot zijn de stenen, hoeveel zijn het er, zijn het er soms ook wel eens minder en hoe kan je ze kleiner (minder) maken etc. Zo hoeft ze niet te vertellen wat haar daadwerkelijke probleem is. Als die al te omschrijven is. Ze is duidelijk in de war.

Een beetje vreemd dat de juf tegen haar schreeuwt en dan beweert dat er thuis iets aan de hand is. Dat schreeuwen was niet nodig geweest natuurlijk en elk 'zeker' kind had zich daardoor wankel gevoeld.
Heb je geen enkel idee wat haar dwars kan zitten? Praat ze normaal wel meer open met je. Is dit (het onzekere) iets wat ze altijd al had en dat dat erger is geworden of is het iets van de laatste tijd (puberteit??).
Ik vind het ook heel knap dat ze sorry heeft gezegd. Heb je dat ook tegen haar gezegd?

Als je over hulp zoeken denkt is de de kanjertraining een optie. Maar deze richt zich meer op haar gedrag, niet op haar gevoel. Omdat ze over die bakstenen praat zou ik toch eerder een therapie overwegen die op haar gevoel gericht is. Misschien heeft de huisarts een goed adres.

Pippie

ejteep

ejteep

18-09-2008 om 09:36 Topicstarter

Kanjertraining

Heel erg bedankt voor jullie reacties.
Ze zijn op school met kanjertraining bezig, daar heb ik mijn meiden al over gehoord.

Ze zei dat 1 baksteen was omdat ze niet durf in de klas. Ik heb soms het gevoel dat ze gepest wordt op school, maar toen ik de juf daarop aansprak was de juf erg verbaast. Ze had daar niets van gemerkt. MAar goed, de juf had ook niet gemerkt dat er een clubje was (waar mijn dochter niet bij hoorde) die als "niet" leden binnen 20 meter kwamen dat die dan werden geschopt en geslagen, dus naar mijn idee is de juf niet "alwetend".
(Overigens wilde mijn dochter helemaal niet bij dat clubje horen, want ze vond al die regels maar stom, vond ik weer heel slim van haar).

Over de andere bakstenen wilde ze nog niets kwijt. Ik heb al wel tegen haar gezegd dat ik wil dat ze er met iemand over praat. Dat hoeft niet papa of mama te zijn, maar dat kan ook oma/opa/tante zijn of anders iemand anders (dokter). Nou, dat wilde ze helemaal niet.

Ik vind het erg moeilijk om dit te bekennen, maar ze houdt een dagboekje bij. En af en toe lees ik daarin, puur omdat ik me machteloos voel en wil weten wat er in haar omgaat. Dat slachtoffer-rol komt in het dagboekje heel erg naar voren, ze voelt alsof de hele wereld tegen haar is. Maar soms staat er dan weer een hele volwassen uitdrukking in.

Ze is ook niet altijd somber en boos. Ze kan ook heel gezellig zijn, maar op dit moment overheersen de "drama" momenten.

Ik ben aan het eind van mijn latijn. Ze kan zo onaardig doen, ook tegen mij, dat het moeilijk is om aardig te blijven doen. Maar ik hou vol, goed voorbeeld doet goed volgen.

Hoe haal ik haar uit het slachtofferrol en maak ik haar tot een zelfstandige, zelfverzekerde. vrolijke gelukkige vrouw?

Weet iemand misschien een goed boek over opvoeden?

Nogmaals bedankt voor alle reacties, ik kan echt alle hulp goed gebruiken!

Pippin

Pippin

18-09-2008 om 09:48

Toch therapie

Ook al wil je dochter dat liever niet, ik zou toch professionele hulp zoeken. Nu is ze nog benaderbaar, nu kun je haar nog 'dwingen'. Over een paar jaar wordt dat veel moeilijker. Daarnaast kan ze nu vaardigheden aanleren waar ze zometeen in de brugklas de vruchten van kan plukken.
Onze zoon is nogal gesloten en zag het ook helemaal niet zitten om met iemand over zijn problemen te praten. Toen hebben wij tegen hem gezegd, dat we naar de kinderpsycholoog gaan omdat WIJ willen leren hoe we hem kunnen helpen. Als je auto kapot is ga je ook naar de garage, als je emotionele problemen hebt, ga je naar een psycholoog. Ik zou die keuze niet bij je kind neerleggen.
Pippin

ejteep

ejteep

18-09-2008 om 10:51 Topicstarter

Afspraak dokter

Ik heb toch voor vanmiddag een afspraak bij de dokter gemaakt. Ik hoop maar dat hij het serieus gaat nemen.

moeder van zoon

moeder van zoon

18-09-2008 om 11:28

Onze zoon

is ook onzeker en dat wilde we ook opgelost hebben voor de middelbare school.
Helaas vond zoon het absoluut niet nodig, tja dan wordt het lastig.
In de folder waren een aantal vragen waar je met waar of niet waar kon antwoorden. Alles was volgens hem niet waar.....Ja, wat moet je dan.
Nu moest hij als compromis de tweedaagse cursus bij de ggd doen, die speciaal is voor kinderen die naar de brugklas gaan.

ejteep

ejteep

19-09-2008 om 11:00 Topicstarter

Ben geweest bij huisarts

Ik ben gisterenmiddag bij de huisarts geweest.

Ik geloof dat het een van de moeilijkste dingen is die ik gedaan heb. Moest eerst mijn verhaal aan de co-assistent doen en vervolgens moest een huisarts er nog bij komen. Mijn dochter zat erbij en die had in de auto al 100x gezegd dat het niet nodig was en dat er niets aan de hand was, maar ik heb het doorgezet.
Ze heeft ooit een keer in het vakantiehuis van mijn schoonouders een hele erge brief verstopt, ze dacht dat niemand hem kon vinden, en daar kon ik maar een klein beetje over vertellen omdat ik helemaal in tranen was. (stond in dat ze liever dood was, dat ze zich heel alleen voelde enzoverder) Ze zegt dat die brief het begin van een boek is, maar ik vind het toch raar dat een meisje van 10 zo een onderwerp zou kiezen.
Ik had verder punten op papier gezet zodat ik niet dicht zou slaan, dus na het doen van het hele verhaal moest mijn dochter wat vragen beantwoorden. Ze durfde de arts niet aan te kijken, dus het was een beetje een rare situatie.

Samen met de arts heeft de co-assistent besloten dat het verstandig is als mijn dochter een keer met een kinderpsycholoog gaat praten. Verwijsbrief gekregen.

Ze zei gelijk al dat ze niet zou gaan, maar we hebben 's avonds nog even samen erover gesproken en ze wil het toch wel gaan proberen. Ik heb haar uitgelegd dat die persoon een beroepsgeheim heeft en ook niets mag doorvertellen aan papa en mama. Het erge was dat ze gelijk zei oh, dus als ik zeg dat ik zelfmoord ga plegen, dan mag hij dat niet tegen jullie zeggen.
Slik slik! Toen heb ik maar gezegd dat ik hoop dat de dokter haar dan zal uitleggen dat dat geen oplossing is voor welke problemen dan ook.

Toen ik daar mijn verhaal zat te doen, voelde ik het ook een beetje als verraad naar haar toe. We hebben namelijk ook nog altijd veel plezier/lol/gezelligheid, ik heb haar in de auto gezegd dat we dit allemaal voor haar doen, omdat we het allerbeste voor haar willen en dat we willen dat ze alle mogelijkheden benut om een sterke/zelfverzekerde vrouw te worden en dat we heel veel van haar houden. Ik hoop dat alles goed gaat komen.

Als iemand nog een tip heeft voor een goed opvoedcursus achtig boek voor ouders met kinderen in de leeftijd 8-9-10-11-12 dan hou ik me aanbevolen.

Dank voor jullie reacties!

Pippin

Pippin

19-09-2008 om 11:21

Pfff

Herkenbaar hoor. Vooral dat gevoel dat je verraad pleegt ten opzichte van je kind. Maar dat is niet zo. Het zou pas verraad zijn als je jouw rol als verantwoordelijke volwassene, als degene die de mogelijkheid heeft om te helpen, zou lochenen en je kop in het zand zou steken. Als jij geen hulp voor haar zoekt, wie doet het dan?
Uit haar opmerking over zelfmoord, blijkt dat je er goed aan hebt gedaan.
Ik vind het heel erg goed van je en ik hoop dat je dochter zich weer beter gaat voelen.
Sterkte, Pippin

Petra-

Petra-

19-09-2008 om 13:08

Ejteep

Je hebt, hoe moeilijk ook, het goed gedaan! Ik hhop voorjou en je dochter dat ze de wereld snel weer vrolijk ziet. Heel veel sterkte!

Guinevere

Guinevere

19-09-2008 om 14:44

Sterk

Heel sterk van je, Peetje.
Ik denk dat je dochter het een beetje "gek" vindt om hulp te zoeken voor zoiets, dat ze het gevoel heeft dat ze het allemaal zelf moet uitzoeken. Misschien helpt het haar nu als je haar laat zien dat mensen het niet allemaal alleen hoeven uit te zoeken. Heel veel mensen zoeken en vinden hulp bij elkaar! En haar problemen zijn belangrijk, dus belangrijk genoeg om ze met iemand te delen. En zij is het waard om geholpen te worden, ik krijg het gevoel dat ze dat idee niet heeft?

Pippie

Pippie

19-09-2008 om 17:07

Peetje

Wat goed dat je dat gegaan bent. je dochter roept echt om hulp he. Ook al is het niet een directe methode. Let even bij dit soort dingen op. Wanneer ze ook echt gaat denken aan 'hoe' ze 'het' wil gaan doen moet je echt snel hulp voor haar hebben. Maar waarschijnlijk heeft de arts dat ook al verteld.

Sterkte met alles. Goed dat je doorzet in het vinden van hulp!

Pippie

Maxime

Maxime

19-09-2008 om 18:06

Boek

Hoi,

Misschien heb je iets aan het volgende boek (ik heb het ook, en je kan het bij BOL.com kopen)

"zelfvertrouwen voor je kind" van Dr. Terri Apter

dit staat op de achterkant:

Ouders herkennen de dagelijkse spanning om een evenwicht te bereiken tussen je kinderen inprenten dat ze hun best moeten doen en hen inprenten dat zij 'de beste' zijn. Ouders leren kinderen hoe ze iets moeten bereiken, moedigen ze aan het slagen meer te waarderen dan het falen en sporen ze aan zich te ontplooien. Maar terwijl wij dat doen, lopen we het risico dat ze zich ongelukkig met zichzelf voelen. Faalangst kan enorme hoeveelheden energie opslokken. Het kind kan zich verschuilen achter verdedigingsmechanismen waardoor we niet zien wat zijn echte gevoelens en behoeften zijn.

Dit boek informeert u over wat eigenwaarde is en hoe u die intact houdt. Het richt zich op kinderen vanaf vier tot vijftien jaar, als ze leren hun capaciteiten te beoordelen, en verwachtingen krijgen over slagen of falen, en wanneer hun emotionele intelligentie vastere vormen aanneemt. Kinderen die in hun eigen waarde en intelligentie geloven, en die de vaardigheid hebben zich ook zo te gedragen, hebben hoge verwachtingen over toekomstige successen, gaan langer door met hun taak en behalen betere resultaten dan andere kinderen die even vaardig zijn, maar minder zelfvertrouwen hebben. Emotionele intelligentie, een belangrijk onderdeel van zelfbewustzijn, geeft het kind veerkracht en zorgt ervoor dat het frustraties kan verdragen, zodat het inspanningen niet snel opgeeft.

Maxime

Marjoleine64

Marjoleine64

24-09-2008 om 10:14

Sterkamp!

onze zoon is deze zomer op sterkamp geweest, hij vond het fantastisch. Dat is een kamp (5 nachten, 6 dagen) met heel veel begeleiding en heel veel activiteiten die allemaal gericht zijn op sociale vaardigheidstraining in welke vorm dan ook. Oop zo'n kamp zijn 30 kinderen (15 meisjes + 15 jongens) en 15 begeleiders, met uiteenlopende achtergronden. Heel onzeker, of gepest worden, of juist heel druk, of problemen thuis bijv. door zieke broer/zus. Veel kinderen komen daar helemaal opgeknapt vandaan. Kijk op sterkamp.nl. Waarschijnlijk zit de herfstvakantie al vol, maar volgend jaar mei beginnen ze weer. Het is voor kinderen van 8-12 jaar.
Marjoleine

Reageer op dit bericht

Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.