Basisschoolleeftijd Basisschoolleeftijd

Basisschoolleeftijd

Lees ook op

Straf intrekken

Hallo,
ik baal weer eens van mezelf....
ik hou eigenlijk niet van straf geven,maar het komt helaas geregeld voor dat de twee oudste jongens van 8,5 en 7 jaar iets doen wat niet mag of wat ik niet wil.
een terugkerend iets, bijv. net als vanmorgen. ik heb ook nog een kleine meid van 2. als ik die smorgens ga aankleden zeg ik tegen de jongens: kleed jullie rustig aan, geen ruzie, ik ben zo terug. het gebeurt dus zeer regelmatig dat ze dan toch ruzie maken, gaan gooien met speelgoed en vaak loopt het dan uit de hand zodat eentje huilend naar me toe komt. ik word dan boos en deel een straf uit,omdat ze anders dus niet luisteren.
vanmorgen was ik zo boos dat ik zei dat ze moesten overblijven i.p.v. thuis eten. ik ben dan zo boos dat ik een straf geef die ze niet leuk vinden,logisch.

en achteraf...heb ik dus weer spijt. het liefst trek ik de straf in,maar dat kan niet meer.
dat doe ik ook waarschijnlijk teveel. middelste van 7 zei van de week: maakt me niet uit dat je me straf geeft, je trekt het toch weer in.

dat deed pijn. ik doe dat inderdaad vaak wel en praat er dan over waarom ik boos was en wat we er samen aan kunnen doen.

Is dit nou zo fout? tuurlijk, niet straffen zou beter zijn maar hoe doen jullie dit?

groetjes


Naar laatste reactie
Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.
angel3

angel3

20-11-2008 om 09:32

Boek tip

In het boek How to talk to kids (gewoon nederlands boek) staan veel alternatieven voor straffen geven. Ik vond het een eye opener. Waarom geef je een straf als ze ruzie maken en er 1 huilend komt?
Laat het ze lekker zelf oplossen zou ik zeggen. Dan slaan ze bij wijze van spreken elkaar maar de hersens in (tot op zekere hoogte). Waar 2 vechten hebben 2 schuld maar als je niet gezien hebt wat er PRECIES is gebeurd dan is het lastig straf uitdelen.
Missch moet je iets terughoudender zijn daarin en ze het zelf op laten lossen?
Sterkte!
straks missch meer maar moet nu weg.

annemir

annemir

20-11-2008 om 09:35 Topicstarter

Dat is zo

Hoi,
dat is zo, dat probeer ik ook vaak. laat ze maar gaan!
maar eentje is fysiek veel sterker en ik kan het niet altijd makkelijk laten gaan.
als ik dan de kleine aan het aankleden ben en ik hoor ze schreeuwen en huilen, word ik toch boos.

het blijkt dan dat eentje zachtjes een hobbelpaard gooide, de ander gooide hem hard terug en raakte. de gene die huilde is dus als eerste begonnen.
ik weet, het is moeilijk achter te komen hoe of wat daarom geef ik ze dus beiden straf.

ik ken het boek, ik praat veel met ze,maar sommige dingen blijven ze dus gewoon doen. ze weten dat ik het niet leuk vindt als ik met de kleine bezig ben en zij maken elkaar af en toch blijven ze het doen..
\
moet ik dan niet straffen maar weer praten?
help!

Nu doorpakken

Hoi Annemir,

Ook al baal je van jezelf, ik zou nu wel doorpakken met deze straf. Je middelste vind je wat dat betreft al niet geloofwaardig, dus die verwacht eigenlijk al dat je de straf weer intrekt. Niet doen dus. Want dan neemt hij je dus niet serieus.

Verder herken ik het ook dat ik wel eens wat roep, omdat ik boos ben. Ik kom het wel altijd na wat ik heb gezegd, ook al kost het me moeite. Ik heb dus geleerd, door schade en schande haha, eerst te denken voordat ik een straf geef. Niet dat ze hier nu dagelijks straf hebben hoor.

Ik vind dat ze best wel eens mogen voelen wat de gevolgen zijn als ze na een paar keer waarschuwen niet luisteren. Dat heb je nu dus gedaan. Hou je daar aan en achteraf praat je er met ze over.

Verder probeer ik (ooit eens als tip gehad) om als ik dan straf geef, dat te koppelen aan het geen ze straf voor krijgen. Slapen de jongens trouwens op 1 kamer, omdat ze tijdens het aankleden samen ruzie maken of zoeken ze elkaar op. Hier tot sinds kort 2 kinderen op één kamer gehad en die hadden het samen tijdens het aan en uit kleden reuze gezellig of juist niet. Toen liet ik er wel eens eentje op onze kamer aankleden en de ander op hun eigen kamer. Vonden ze niet leuk, maar werkte wel.

Succes en niet zo balen van jezelf hoor, groetjes Pinkelot

annemir

annemir

20-11-2008 om 09:58 Topicstarter

Pinkelot

Hoi,
wij wonen in een flat. het aankleden gebeurt in de huiskamer.
weet je, ik hou helemaal neit van straffen en regels hebben wij ook niet veel.
alleen vind ik het heeeeel vervelend als ze ruzie hebben. ik praat dus zeer regelmatig met ze dat ik het fijn zou vinden als we leuk met elkaar omgaan.
ik weet dat het niet altijd kan.

wat ik me nu dan afvraag: moet ik niet straffen als ze constant over mijn regels heenwalsen? dat zijn er dus al niet veel,maar de regels die ik heb wil ik graag nageleefd zien.
dus blijven praten ook al blijven ze het doen?
ik stond overigens net op het punt om naar school te rijden om ze toch te zeggen(tijdens het buitenspelen)dat ze thuis komen eten. ik voel me zo rot...

ik ben me ervan bewust dat ik beter moet nadenken voordat ik wat roep,absoluut.
en ik probeer ook altijd een straf te geven die past,als er al een straf nodig is.

zucht, wat is het lastig, opvoeden

San

San

20-11-2008 om 10:57

Annemir

Zeker niet naar school rijden om ze toch thuis te laten eten! Opvoeden is regels en grenzen stellen. En daar moet jij je niet schuldig over voelen. Je geeft aan dat ze zich moeten aankleden, dat doen ze niet goed, ze krijgen straf en nu voel jij je rot. Da's niet goed. Jouw kinderen moeten zich nu even rot voelen. Daar leren ze van.
Ik heb wel een aantal algemene tips (maar die ken je wellicht al):
- benoem het gedrag dat je wel wil zien, en niet wat je niet wilt.
- wees voorspelbaar (heb duidelijke regels)
- wees consequent.
- geef duidelijk aan wat de gevolgen zijn van niet luisteren en houd je daar aan.

Je schrijft dat je weinig regels hebt. Waarom niet? Ik denk dat kinderen juist veel behoefte hebben aan regels, het geeft ze duidelijkheid en rust.

Je vraagt of je toch maar moet praten in plaats van straffen. Volgens mij is het niet of of, maar en en. Bovendien zit er wel meer in de trucendoos: negeren, extra verantwoordelijkheden geven, extra positeve aandacht etc. Gaat het altijd op dezelfde momenten of met dezelfde dingen fout? Kijk dan ook eens of je verwachtingen realistisch zijn. Je zou bijvoorbeeld een kind kunnen laten helpen met zusje, terwijl de ander zich rustig alleen kan aankleden. 'En morgen mag jij helpen!'
Succes

angel3

angel3

20-11-2008 om 11:11

Consequenties

Het is maar net hoe je straffen benoemd. Een kind zal iets altijd als straf zien als het zijn eigen zin niet mag doen. Ik probeer me altijd te richten op de consequenties van gedrag. Dus de 'straf' sluit aan bij de overtreding van de afspraak. Het niet thuis eten is niet een echte consequentie van hun gedrag en duurt ook te lang (de relatie met de overtreding is te lang geleden).
Ik zou bij dat geruzie met aankleden proberen een andere oplossing te bedenken. Zoals hiervoor al gezegd werd missch een met zusje laten helpen. Anders bespreken dat kinderen op eigen kamer aankleden of de 1 op kamer en de ander in huiskamer. Maar niet meer samen omdat het blijkbaar niet mogelijk is. Ik weet niet watvoor ritueeltjes verder in de ochtend hebt maar je zou kunnen zeggen dat als ze toch elkaar opzoeken en ruzie maken ze dan geen tv mogen kijken (als ze dat al mogen in de ochtend) omdat het allemaal teveel tijd kost als jij steeds in moet grijpen en dat er dan dus simpel geen tv tijd meer over is.
Na ja ik noem maar een zijstraat.
Bedenk ook goed vantevoren waar je een strijd van gaat maken. En inderdaad wees voorspelbaar en consequent. Ik denk dat het voor jullie handzaam kan zijn om een lijstje te maken met 5 regels? laat ze hierover zelf meedenken. Bijv 1 regel is: aankleden zonder ruzie of apart aankleden.
Andere regel: elkaar geen pijn doen
etc.
Zij mogen ook een regel voor jou bedenken, bijv mama mag niet schreeuwen. Ik noem maar wat.
Vantevoren kun je ook benoemen wat de consequentie is op overtreding. Belangrijkste van alles is echter dat je je houdt aan de straf. Als jij alles intrekt kun je er net zo goed helemaal geen punt van maken. Dan heb je alles teniet gedaan....

Suk6

ina

ina

20-11-2008 om 11:24

Waarom

mag je geen straf geven????
als je kinderen iet luisteren naar je en je gewaarschuwd heb dan mag je heus wel straf geven, worden ze heus niet minder van.

ik wil vaak ook praten, dan zie ik mijn kinderen al weer kijken: ja hoor daar komt zij weer aan met haar gepraat...... ik weet het allemaal allang

dus ik straf als ze stout zijn

Kleinere straffen

Hoi Annemir,

Wat is het soms moeilijk hè? En dan ben je zo boos, dat je ter plekke een (te zware) straf bedenkt.
Probeer wat eerder in te grijpen, zodat je zelf (nog) niet boos bent. Alle redelijkheid verdwijnt nl. in een boze bui. Daardoor krijg je later spijt van de opgelegde straf.
Dus, probeer ten alle tijden rustig te blijven, tel liever tot 10 en ga dan pas kijken (rustig lopen, rustige stem). Bedenk in die 10 tellen wat je zou kunnen zeggen. En zorg (zoals eerder al gemeld) voor kleine strafjes, die met het incident te maken hebben.
Wat je nooit moet doen, is je straf intrekken, ook al was die eigenlijk uit verhouding. Want zoals je zelf al aangeeft, verlies je op die manier het respect voor je. Wel kun je er achteraf over praten, zeggen dat je er spijt van hebt bv.
Dus geniet van de rust tussen de middag, en geef ze een extra knuffel na schooltijd, en misschien wat extra 'quality time'.

Bij ons

overigens lukt het bij ons ook echt niet altijd, om rustig te blijven, en een redelijk strafje (of consequentie) op te leggen. Maar, als je het achteraf ziet, is de eerste stap al gezet. Uiteindelijk zal het (na veel oefenen) makkelijker gaan.

annemir

annemir

20-11-2008 om 11:45 Topicstarter

Bedankt

Hoi,
bedankt voor jullie tips!
ik heb er zeker wat aan, allereerst weet ik dus van mezelf dat ik niet consequent genoeg ben, daar zal ik aan moeten werken.

het aankleden op zich gaat altijd wel goed. het gaat erom dat als ik de kamer uit ben om bijv. zusje aan te kleden of zelf mijn gezicht te wassen, ze hun kans zien om te muiten.
het gaat dus niet om het omkleden op zich,maar om het verdwijnen van mij.

ik ben niet reeel op het punt dat ik wil dat ze altijd vriendjes met elkaar zijn, dat besef ik,maar ik kan het nog niet kwijtraken, dat is iets wat ik heel graag wil..

over het overblijven..ze blijven wel vaker over op donderdag, omdat ik het druk heb met kleintje en eigen winkel. ik probeer ze wat vaker thuis te laten komen op donderdag, maar moet dan wel rennen.
ik was zo boos dat ze niet deden wat ik ze vroeg, dat ik als straf gaf dat ik dan ook niet iets voor hen doen.
kinderachtig, ik weet het...

ik ben toch naar school gegaan. niet om te zeggen dat ze thuis mochten komen,maar om ze een lekker croissantje en wit bolletje te brengen. in mijn haast had ik ze mijn donkere bruine brood meegegeven vanmorgen;-((

bedankt voor jullie tips, hier kan ik zeker wat mee!

annemir

annemir

20-11-2008 om 11:46 Topicstarter

Mamamieke

Hoi,
mamamiekie, daar heb je ook een goed punt: niet te ver laten gaan. nog zo'n zwak punt van mij....
ik grijp niet snel genoeg in, weer zo'n eyeopener,dank je wel

angel3

angel3

20-11-2008 om 11:48

Ina (beetje ot)

wat ik tegen straffen heb is dat het kind gaat reageren uit angst voor de straf en niet vanuit een soort intrinsieke motivatie en omdat het begrijpt waarom bepaalde dingen moeten of niet mogen.
Ik probeer altijd een directe consuentie te verzinnen omdat ik dat leerzamer vindt dan een straf die geen relatie heeft met het vergrijp.
In de ogen van het kind is het in beide gevallen een straf, maar voor mij gaat het om wat erachter zit. Dus: gooien met speelgoed. Straf: naar je kamer.
Of: gooien met speelgoed. Consequentie: speelgoed op de kast.
In beide gevallen zal kind het als straf ervaren, toch vind ik het anders en vanuit mijn eigen gevoel straf ik dus liever niet (in de zin zoals hierboven beschreven)

annemir

annemir

20-11-2008 om 12:14 Topicstarter

Angel13

Hoi,
maar als....je kind dus elke dag gaat gooien met speelgoed?
elke dag op de kast?

mijn man zegt dat ook. de jongens hebben veel ruzie over pokemon kaarten. als mijn man het erg zat is,pakt hij het af en gooit er een paar weg.
volgens hem moet ik alles maar afpakken waar ze over ruzien,maar dat vind ik eigenlijk ook geen oplossing,dan blijf je bezig.

en hoe lang blijft het speelgoed op de kast? 5 minuten? en dan weer gooien?
bij ons: kind gaat naar zijn kamer, na 5 minuten haal ik hem terug en praat over waarom ik de straf gegeven heb en wat ik van hem verwacht.

tegenwoordig, nu ze iets ouder worden probeer ik dus niet te straffen maar te waarschuwen dat als ze doorgaan, er dus wel straf volgt. meestal helpt dat dan ook al

Guinevere

Guinevere

20-11-2008 om 12:35

Relatie daad-straf

Ik ben het helemaal eens met Angel, er moet een duidelijke relatie zijn tussen de vervelende actie en de straf die daar op volgt. B.v. als je rotherrie maakt, dan kun je niet in de kamer blijven. Gooi je ergens mee en kun je niet stoppen, dan leg ik het een week weg. Zit je te klieren met eten, dan ga je maar in de keuken zitten met je bord. Ruzie met je zusje? Eén de kamer uit en het verplicht goedmaken met elkaar.
Ik heb nog nooit speelgoed weggegooid als straf, dat gaat me echt te ver. Alleen één keer een paraplu van mijn zoontje waarmee hij mij tijdens het autorijden zat te porren.

angel3

angel3

20-11-2008 om 13:23

Annemir

speelgoed gooien op zijn minst een dag op de kast. Dit was maar even een voorbeeld. Je zal merken dat het kwartje wel gaat vallen bij de kinderen en dat ze begrijpen hoe oorzaak gevolg zit. Weggooien zou ik ook nooit doen, maar wel in laten leveren die kaarten.
Nog een paar hier uit de dagelijkse praktijk: krijsen door jongste doet pijn aan onze oren, dan ga je maar buiten krijsen. Ze is 3 en als ze het doet en na 1 keer waarsch doet ze het weer dan roept ze snel: mama ik is klaar ik is klaar....
Klooien in de auto (vaak bonje op de achterbank) dan stop ik. Ik wacht net zo lang tot ze klaar zijn.
Laatst gedaan bij benzinepomp. Na 2 min vroeg zoon ineens. Mam waarom staan we hier? Ik: omdat jullie klieren. Ik heb gewaarschuwd. Ik kan me zo niet concentreren , dat is gevaarlijk. Ik wacht hier dus wel even tot jullie klaar zijn. Zoon: oh..... mmmm ... mam je kan wel weer rijden hoor.
Ik: nog 1 keer en ik keer om en ga naar huis.
Ze weten dat ik het meen. Ik heb het 1 keer gedaan.
Klieren is hier met name bij lange ritjes naar oma bijv en dat vinden ze leuk dus omdraaien is vreselijk voor ze.

Klieren s avonds bij uitkleden is 1 waarschuwing met de melding: Als je lang kliert is er geen tijd meer voor veel verhaaltjes. Ik lees dan maar 1 kort verhaaltje dat ik uitkies. Als je wel lief opschiet is er meer tijd voor verhaaltjes.
etc etc. Dit op gewone toon.
Je zult verbaasd zijn hoe snel ze dit doorhebben. De sfeer verbetert er heel erg van.
Ik kan me weleens laten verleiden tot te vaak waarschuwen en dan ga ik over de rooie, het eindigt in schreeuwen, loze dreigementen en huilen bij de kinderen. Dit komt af en toe voor, ik ben helaas ook maar een mens en dat mogen de kinderen ook zien toch?

Guinevere

Guinevere

20-11-2008 om 13:39

Angel, beetje o.t.

Als mijn zoon gaat klieren bij het uitkleden voor het slapen gaan, begin ik gewoon vast met voorlezen. Hij weet dat niet hoe snel hij in zijn pyjama moet komen! Dit werkt nóg beter dan dreigen geen verhaal voor te lezen, het scheelt een hoop gedonder 's avonds.

annemir

annemir

20-11-2008 om 13:44 Topicstarter

Snap het

Hoi,
ik snap het meiden. en meestal doe ik het ook zo en gaat het ook wel goed,maar idd ik ben een mens en ik schiet wel eens door.
kleintje van 2 is enorm dwars,lastig en huilerig en dat prikkelt me enorm,kan er slecht tegen.
ik merk dus dat ik de jongens langer laat gaan en dan ineens heel boos wordt.

zucht...vanmiddag maar eens een extra knuffel. en weet je, ik merk wel na zo'n aanval van mij dat het weer een paar dagen goed gaat, ze weten dat ik dan echt teleurgesteld was.

annemir

annemir

20-11-2008 om 13:55 Topicstarter

Maar concreet...

maar even over dit geval van de ochtend.
zodra ik weg loop, gaan ze muiten.
wat moet ik dan als straf geven? het gebeurt als we al bijna klaar zijn om weg te gaan, dus tv afpakken helpt dan niet.
wat zou ik moeten doen op dat moment?

mammie2

mammie2

20-11-2008 om 15:57

Natuurlijke consequenties

zelf laat ik liever ze de consequenties van hun gedrag ervaren.

Als ze ruzie maken tijdens het aankleden, dan betekent dat dat ze nog niet oud genoeg zijn om alleen gelaten te worden. Dit vertel ik ze dan ook letterlijk. In het geval van het aankleden zou ik ze dan in aparte kamers laten aankleden.

Wanneer ik ze alleen moet laten, dan vraag ik ook altijd: "Wat moet je doen als je zo'n ruzie krijgt, dat je elkaar gaat slaan?". Braaf antwoorden ze dan allemaal: "Mamma roepen". Op zich wil ik best wel helpen met het oplossen van ruzies, want vaak is het ook moeilijk. Ik trek dan geen partij maar laat ze om de beurt praten en vat voor de ander samen wat er is gezegd. De meeste ruzies zijn namelijk gebaseerd op misverstanden.

annemir

annemir

20-11-2008 om 21:47 Topicstarter

Niet alleen?

hoi,
nee dat vind ik overdreven...twee jongens van 8,5 en 7 die ik niet even alleen kan laten in de woonkamer omdat ze soms ruzien?
nee dat vind ik te gek. het gaat niet alleen om aankleden. ik loop smorgens ook rond om alle kleding te pakken, mezelf te wassen en schminken, kleine aan te kleden, naar de w.c.
kan ik dan niet meer naar de wc?

nee sorry vind ik overdreven

Jolijt

Jolijt

20-11-2008 om 22:01

Niet alleen...

Ik roep al jaren "kan ik jullie dan echt niet alleen laten!!!" als het om aankleden of tandenpoetsen gaat. Hier maken ze elkaar dan ook af, of blijven voor het kastje staan waar de ander in moet zijn, of spatten tig keer met water of,of,of...
Inmiddels haast ik me meer als ik 's morgens geen geruzie hoor

San

San

21-11-2008 om 07:55

Annemir

Welke straf je dan moet geven? Je zou eens een andere aanpak kunnen proberen. "Jongens, ik ga nu 5 minuten weg om zusje te verschonen. Ik wil met jullie afspreken dat jullie in die 5 minuten jullie rustig gaan aankleden. Jij doet dat daar en jij blijft op die plek. Ik weet zeker dat jullie dat kunnen! En als dat goed gaat, mogen jullie straks... (vul maar in: nog even 10 minuutjes TV kijken? Hun lievelingskoek mee naar school?)

angel3

angel3

21-11-2008 om 09:13

Of...

ik snap het wel Annemir dat dat je te ver gaat. Misschien kan je als de dag begint duidelijk maken wat je van ze verwacht. Vervolgens ga je zusje aankleden. Als ze ruzie maken zet je ze naast elkaar op de trap of de bank en zegt dat ze zelf maar een oplossing moeten bedenken. Dat hetr grote jongens zijn en dat je erop vertrouwt dat ze dat kunnen. Dit kan tijd kosten en dat is lastig in de vroege ochtend. Ik merk wel dat het hier helpt. Je haalt ze uit hun rol van 'jullie de ruzie makers' spreekt ze aan op vertrouwen en groot zijn.
Voor kinderen is het goed voor het zelfvertrouwen om ze uit de rol waarin ze vaak worden gezien te halen (ze gaan er bijna zelf in geloven). Ongemerkt gedraag jij je als ouder bevestigend in die rollen (jullie zullen wel weer ruzie gaan maken). Dit bedoel ik niet lullig maar zo werkt het gewoon.
Is dit iets?
Inderdaad is een beloning ook altijd leuk in het vooruitzicht of maak er een wedstrijdje van: wie het eerst aangekleed is.
Daarbij zul je je heel missch moeten neerleggen bij het feit dat ze gewoon ruzie maken als ze alleen zijn. Leg de lat niet te hoog.
Succes

angel3

angel3

21-11-2008 om 09:14

Aanvulling

even over het boek: je zegt dat je het kent. Heb je het ook gelezen en proberen toe te passen? de tips hieruit toepassen zijn net even iets anders dan veel met ze praten. Het gaat erom HOE je met ze praat....

Mathilde

Mathilde

21-11-2008 om 10:25

Jaloers?

Mijn oudste is pas vijf, maar als ik je verhaal lees denk ik: die jongens zijn jaloers op hun zusje (waar je vast veel aandacht aan besteedt, als ze zo lastig is). En als ze ruzie maken, weten ze zeker dat mams reageert = aandacht. Zou dat een reden kunnen zijn?
Ik laat het vaak aan de kinderen over om een oplossing te bedenken. 'Als jullie ruzie maken tijdens het aankleden, eindigt het altijd met huilen en wordt mamma heel boos, en dat vinden jullie vast niet leuk, wat moeten we erop bedenken om ervoor te zorgen dat jullie kunnen aankleden zonder ruzie maken?' Vaak komen daar hele leuke dingen uit, met een beetje hulp van mijn kant. Dan kun je een afspraak maken en ze aan die afspraak houden.
Verder draai ik een straf nooit terug en ik verzacht ook niks. Van mij hadden ze lekker bruin brood mogen eten (is ook nog eens heel gezond).
Mathilde

annemir

annemir

21-11-2008 om 16:40 Topicstarter

Reakties

Hoi meiden,
riak, ik had dat wel gelezen maar dat zou betekenen dat je elke keer dat je de kamer uit moet, ze apart moet zetten.

Ik merk dat er steeds teruggevallen wordt op dat aankleden,maar het is niet zo dat het elke dag tijdens het aankleden gebeurt hoor. het was toevallig die morgen.
mijn vraag was meer...als ze iets doen en ik geef ze straf, hoe dan te handelen en is het slecht om de straf in te trekken..het aankleden was een voorbeeld.

Vandaag ging het weer heel goed, zo'n uitbarsting van mij heeft meestal tot gevolg dat ze weer weten wat ik van ze wil

en idd de lat niet te hoog leggen. twee jongens van deze leeftijd maken nou eenmaal ruzie en jennen elkaar...
en jaloers? nee, dat is het volgens mij absoluut niet. het is gewoon baldadigheid m.i.

San

San

22-11-2008 om 09:59

Eh... ik begrijp werkelijk helemaal niets van je, A. Bos! Straffen in een relatie is geen optie, want vernederend. Belonen is ook vernederend, want is voor honden.
En je moet geen afspraken maken die de kinderen moeten nakomen.
Snapt iemand het nog?

Ik neem aan dat je in de reacties hebt gelezen wat de meesten van ons verstaan onder straffen en belonen? Ben toch heel benieuwd wat je hier vernederend of respectloos aan vindt. O ja, en natuurlijk vooral hoe jíj je kinderen opvoedt.

Guinevere

Guinevere

22-11-2008 om 13:35

A.bos

Het is lang geleden dat ik hier van dit geneuzel heb gelezen, wat is dit voor een geklets? Ik vraag me serieus af waar je dit vandaan hebt en wat je hier voor een etters mee kweekt. Kinderen hebben grenzen nodig, die bepaalt de ouder en niet het kind. En de ouder zorgt voor de consequenties als die grens overschreden wordt. En ja, dat heet STRAF. Dat betekent niet automatisch dat je een kind vernedert. Bij belonen stel jij je kennelijk een stukje worst voor?

A. Bos

A. Bos

22-11-2008 om 21:53

@guinevere

Je denkt zeker dat ik bij een sekte hoor
*rofl*

Een worst voor de hond
en
voor kinderen "nog even 10 minuutjes TV kijken" .

Echt, ik zie geen verschil! Leg het me uit!

Ik heb me herkent in Annemirs zoeken hoe met straf en uit de hand lopende situaties omgaan. Ik had net zulke gevoelens als zij. Ik heb probeerd deze te negeren. Heb dinge probeerd als ze boven geadvieseert worden. Maar het rotte gevoel kwam steeds weer naar boven. Het verder negeren had betekend dat ik in mijn reacties op de kinderen een soort pokerface en hart moest hebben . . . en beter werden we er ook niet van.

Ik moet zeggen dat mijn middelste dochter bij het zoeken naar _onze_ weg een heel belangrijke rol speelde, omdat zij heel goed laat zien als je haar kwetst.

En ik kom trouwens heel goed voor mijn grenzen op *geruststel*

Trek je vooral niets aan van mijn geneuzel.

San

San

23-11-2008 om 12:03

Even anders

"Ik wil in de relatie met mijn man of andere mensen nog gestraft nog beloont worden. Dan zou ik me niet serieus genomen voelen, maar vernedert. Ik ga ervan uit dat dit bij mijn kinderen niet anders is."

Ik voel dat anders. De relatie met mijn man is van een heel andere orde: wij zijn gelijkwaardig. Met kinderen is dat anders: we zijn - hoeveel ze mij ook waard zijn, begrijp mij goed - niet gelijkwaardig aan ons. Ze moeten namelijk worden opgevoed, en daarvoor hebben ze iemand nodig (ouders) die ondermeer grenzen stelt en ze het voorbeeld geeft. Volgens mij kan dat echt met enorm veel respect (over en weer). Maar jij schrijft dat je je er ongemakkelijk bij voelt. Ben dan ook benieuwd hoe je verder in het leven staat: overal zijn 'relaties' met 'meerderen'. Als ik op mijn werk goed presteer, krijg ik salarisverhoging. Gooi ik er met de pet naar, dan krijg ik 'm niet of riskeer zelfs ontslag. Dat weet ik en toch heb ik veel respect voor mijn leidinggevende. Hij ook voor mij. Zo zit de maatschappij in elkaar, en daar zullen we onze kinderen op moeten voorbereiden.

"Als het een keer niet lukt maar ik heb ook niet mijn best gedaan dan moet iets anders aan de hand zijn en schiet de straf te kort. De echte oorzak komt ueberhaupt niet aan bod."

Jij bent volwassen en kan jouw gedrag (hopelijk) redelijk overzien. Kinderen zijn geen volwassenen. En volgens mij zoek je wel erg ver, als je ervan uit gaat dat 'niet je best doet' speciale oorzaken heeft die aan bod moeten komen. Voorbeeld: als mijn kleuter in zijn impulsiviteit een schop tegen de deur geeft, moet hij weten dat wij dat niet tolereren. Hoe? 'Ik wil dit niet hebben, ga maar even op de gang zitten en erover nadenken.' Straf dus. Als er al een reden is dat hij tegen de deur schopt (eh... kleur staat mij niet aan?), vind ik hem niet relevant. Kind moet leren waar de grenzen liggen, en aan mij om die duidelijk te maken. Eindeloos praten levert lang niet altijd het gewenste resultaat.

Succes met je zoektocht...

Reageer op dit bericht

Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.