Basisschoolleeftijd Basisschoolleeftijd

Basisschoolleeftijd

Lees ook op

Verlegen jongen

Ik wil hier graag even mijn verhaal neerleggen.

Net een gesprek gehad op school adh van rapport.
Wij waren erg tevreden over het rapport.
Nu kwam de verlegenheid van mijn zoon (8) ter sprake.
Dat hij weinig durft te vragen of zijn vinger op te steken.
Ook bij sporten vind hij het moeilijk om met aandacht bv de bal te vragen.

De verlegenheid is mij bekend.
Met begeleiding van mij is hij al best wel ver gekomen.
In het begin ging ik mee naar kinderen waar hij ging spelen. Na een paar keer ging/bleef hij alleen daar.

Zo heb ik het vrijwel altijd gedaan.
Hij vind nieuwe situaties moeilijk ik doe dit dan samen met hem in stapjes. Net als naar school lopen, heb ik in stukjes gedaan nu gaat hij alleen.

Maar sommige dingen blijven moeilijk.
Hij heeft een vast vriend.
Waar hij leuk meespeelt. Hij kan daar ook wel verlegen zijn. Maar er zijn zat situaties dat ik gewoon helemaal te kijken sta omdat hij dan zo los doet.

Waar het mij omgaat dat ik wil dat hij kan zijn zo als hij is. Ik begeleidt hem als het nodig is maar wil het niet erger maken dan het is.
Hij is goed zoals hij is maar als ik de juffrouwen hoor denk ik oei moeten we er niet wat aan doen.

Maar in het verleden was ik ook precies zo en mijn man is ook rustig. Nu jaren later kan ik echt wel voor mezelf opkomen.
Vind het zo jammer dat de wereld alleen lijkt te bestaan uit goed gebekte kinderen.

Graag wil ik wat meningen horen of ik het goed doet.
Of ouders dit herkennen, en hoe hun ermee omgaan.
En in hoeverre moet een kind kunnen zijn zoals hij is?

En ding heb ik wel gemerkt je moet gewoon moeite voor hem doen. Hij is heel grappig en vindingrijk.
Ook heeft hij heel veel fantasie ik ben echt trots op hem.
Daarom vind ik dit ook zo vervelend dat ze dat op school zo ervaren.

Bedankt voor het lezen

Naar laatste reactie
Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.
MRI

MRI

25-11-2008 om 22:26

Koester zijn binnenwereld

Ja ik herken het. Ook zo'n verlegen kind en soms ook even helemaal niet. Ik zou ook wel eens willen dat ze wat meer haantje-de-voorste was. Maar zo is ze nou eenmaal niet. Ik heb haar wel op een soort subtiele 'kanjertraining' gedaan om haar wat weerbaarder te maken of in ieder geval het gevoel te geven dat hoe zij is, dat dat ook goed is.
Ik denk dat jij er prima instaat en dat hij in zijn handjes mag knijpen dat hij zo'n moeder heeft. En ja, ik zou op de lijn gaan zitten van 'je hoeft niet altijd een schreeuwer in de buitenwereld te zijn om voor jezelf en je medemens waardevol te zijn'. Ik begrijp wel dat de juffen assertiviteit ook belangrijk vinden maar waarom moet de norm van wie het hardste schreeuwt de boventoon voeren? Zij kunnen zelf juist de verlegen personen wat meer aandacht geven en zo de klas laten zien dat bescheidenheid heus niet altijd slecht uitpakt. Ik vind dat ze zelfs een taak hier in hebben. Helaas is het in de praktijk vaak een surival of the fittest waar zulke verlegen kinderen het onderspit lijken te delven. Maar dat komt ook omdat leerkrachten zelf soms de makkelijkste uitweg kiezen en maar de grootste druktemaker de aandacht geven. En dan is het juist heel belangrijk dat je als ouder je kind de boodschap geeft dat hij er ook in zijn kwetsbaarheid mag zijn.

Je doet het volgens mij hardstikke goed.

MariaRosa

Hier hetzelfde (het wordt saai...)

Ook veel herkenning. Ook het kind zijn eigen weg laten gaan..volgens mij wordt er heel vaak en veel commentaar gegeven op verlegen kinderen terwijl ze het lekker zelf kunnen. Alleen - in hun eigen tempo en daar is tegenwoordig vaak geen geduld voor.

Je doet het prima!

Lietje

Lietje

26-11-2008 om 07:27

Zoals hij is

is hij goed. Maar leer hem wel dingen te vragen als hij op school iets niet snapt. Eventueel niet door een vinger op te steken (sta je in het spotlicht), maar met de juf af te spreken om even langs te komen. Want anders kan hij problemen met de stof krijgen tzt.
Sterkte Lietje

Heel herkenbaar!

Hoi Mara,
Ik herken heel veel in wat je schrijft. Hier ook zo'n kind, nu bijna 7.
Meestal liet en laat ik haar haar gang gaan.... ik was ook stil en teruggetrokken toen ik klein was, mijn man ook. Het is niet vreemd dat zij ook zo is.
Zij is ook grappig, vindingrijk en heeft veel fantasie, net zoals jouw zoon. In stilte observeert zij haar omgeving in alle details, zij kan verschillende situaties goed inschatten. In nieuwe situaties kan het even duren voordat zij iets zegt. Voor de meeste mensen in mijn omgeving is dit verlegenheid, ik vind het meer een soort wijsheid: eerst je omgeving verkennen voordat je erop af gaat...
Er zijn talloze situaties waarbij mensen mij nadrukkelijk hebben gezegd dat zij te verlegen is/was, ze zeggen dit ook als zij aanwezig is. Ze zeggen dingen zoals: het is niet goed dat zij zo is, je moet met haar naar assertiviteitscursus, je moet haar pushen en dwingen 'gewoon' te doen, je moet niet steeds met haar meegaan als zij voor het eerst bij een nieuw vriendinnetje/vriendje afspreekt, enz.... Dit soort dingen laat ik langs me heen gaan, hoewel ik soms toch begon te twijfelen of ik het goed deed/doe. Ik heb haar zo veel mogelijk ondersteund en ik kom op voor haar als er weer dit soort opmerkingen gemaakt worden in haar aanwezigheid: mijn achterliggende gedachte is dat op deze manier zij meer zekerheid in zichzelf krijgt en een wetenschap dat het ok is om te zijn zoals zij is. Zij is ondertussen enorm veranderd in dit aspect en ik denk dat het grotendeels te maken heeft met het niet pushen van mijn kant.
In het verleden was haar verlegenheid extreem en soms vond ik het erg sneu voor haar, bv bij feestjes waarbij zij urenlang op mij 'vastgeplakt' zat en pas loskwam en zin had om met de andere kinderen te spelen wanneer het al tijd was om naar huis te gaan. Dit vond ik jammer, voornamelijk voor haar. Het woord 'verlegen' werd dan regelmatig gebruikt door de aanwezige mensen....
Wat ik steeds geprobeerd heb is om haar uit te leggen dat verlegenheid een gevoel is en geen karakter-eigenschap, ik wilde niet dat zij zichzelf met haar verlegenheid ging identificeren. Ik zei: je VOELT je verlegen, je BENT het niet. Je voelt je verlegen in sommige situaties, het is niet iets dat je altijd bent... Net zoals bang of verdrietig zijn, je zegt: ik ben bang of ik ben verdrietig en dit is iets dat je voelt op een bepaald moment, je bent het niet de hele tijd...

Toch zijn er situaties waarbij ik haar moest pushen: wij leven immers in een maatschappij en er zijn normen en regels voor de omgang met andere mensen. Bv. wij moesten hard knokken om haar zover te krijgen om 'goededag' te zeggen als wij een bekende tegenkwamen (nu soms nog steeds een probleem!) of om 'dankjewel' te zeggen als zij iets van iemand krijgt (gelukkig is dit wel gelukt!) Door de verlegenheid klapt zij dicht, maar voor een buitenstaander komt het als onbeleefdheid over, zij is geen dreumes/peuter meer.... Wat nu nog problemen geeft is een hand geven. Dit stuk lichamelijke contact is nog een te grote grens voor haar. Regelmatig krijgen wij opmerkingen en afkeurende blikken hierover. Ik probeer haar te overtuigen om het te doen, als het haar echt niet lukt, mag zij van mij zwaaien.... Misschien niet geheel acceptabel voor de ander, maar ik ga haar niet dwingen in dit. Zeker niet als zij die persoon al 'goededag' heeft gezegd.

Als ik je bericht lees vind ik dat je het heel goed doet!
je schrijft: "Hij is goed zoals hij is maar als ik de juffrouwen hoor denk ik oei moeten we er niet wat aan doen".
mijn antwoord is: Nee, laat de juffen wat doen om achter zijn kwaliteiten te komen en om hem het vertrouwen te geven!
Het is te makkelijk van hun kant om kinderen in dit soort hokjes te zetten en een naam erop plakken....
O.t. [sorry, ik kan me best druk over dit laatste onderwerp maken, wij hebben ooit van de juffen gehoord dat er iets ernstig mis (abnormale verlegenheid) zou zijn met onze dochter omdat zij maandenlang geen enkel woord zei in de klas (groep1) en altijd alleen in een hoekje stilletjes zat. Wij kregen vragen of er thuis problemen waren en of er misschien hulp van buitenaf nodig was.... wij waren stomverbaasd: thuis was dochter heel gewoon! Na een slim trukje ben ik erachter gekomen wat er aan de hand was: dochter werd gepest door een oudere jongen die in de klas zat. Haar manier van ermee omgaan was zichzelf onzichtbaar proberen te maken: dus niet praten en zo stil mogelijk in een hoekje zitten in de hoop dat die jongen haar niet zou zien.... Zij kon niet naar de juffen want de juffen hadden gezegd dat de kinderen op bepaalde momenten niet mochten onderbreken en die jongen pestte haar juist op die momenten omdat hij wist dat zij haar mond zou houden. De conclusie dus was: kind wordt gepest en wordt dan ook nog in het hokje 'extreem verlegen' geplaatst..... omdat dit veel makkelijker is dan de echte reden van de 'enorme' verlegenheid te vinden..... ]
Nou, een veel te lang verhaal om alleen te zeggen: Je doet het hartstikke goed! ga zo door, in kleine stapjes komt hij er wel!
groetjes, Kaat2

Bastet

Bastet

26-11-2008 om 10:45

Mee eens

Ook mijn zoon was en is een schuchtere knul.Als jongetje was hij precies eender in de klas,en hij had er soms best last van.Maar met geduld,kleine stapjes zijn we zeer ver gekomen.Ik heb hem geleerd dat iets waar je reuze tegenop ziet,vaak zo enorm meevalt achteraf.Hij is nu een leuke vent van alweer 16 jaar die prima in zijn vel zit,en nooit een uitbundig joviaal type zal zijn.Maar hij is goed zoals hij is!
Je doet het hartstikke goed.
Groetjes,Bastet

Mara2

Mara2

26-11-2008 om 11:27 Topicstarter

Dames allen bedankt

Beste medemoeders,

Ben toch een beetje onder de indruk van alle lieve en begrijpende reacties. Dat doet deze moeder heel erg goed. En ook de vele herkenbare stukjes.

Ik ga nog een gesprekje aan met de juffrouw om toch nog even er op terug te komen.
Ben nu weer wat toch rust gekomen en het is mede dankzij de reacties allemaal weer wat helder.

@ MariaRosa heeft je kind er veel aangehad de kanjertraining. Bij ons wordt een soort sociale vaardigheidstraining gegeven. Ik heb al wat informatie aangevraagd.

@ Rode Beuk dat idee heb ik soms ook.
Drukke kinderen hoef je veel minder moeite voor te doen en vallen op. Maar voor verlegen kinderen moet je meer moeite doen. jammer dat dat soms niet gedaan wordt.

@Lietje bedankt voor je tip. Ik zat ook aan zoiets te denken.

@Lidwientje daar ben ik ook mee eens. Ik heb ook niet het idee dat hij er mee zit. Wel als ik er steeds over begint. Maar hij komt leuk thuis. Dus dat is mijn maatstaaf. Bedankt voor je wijze woorden.

@Kaat2 Ik las jouw bijdragen en ik dacht jeetje wat een herkenning. Vooral het stukje over groeten. Dat ging hier ook zo aan toe. Ben ook lang bezig geweest om gewoon naar een kindje te laten zwaaien dat aan de overkant zwaaiden.

Verder herken ik eigenlijk alles van je verhaal.
Ook dat idd dat het gezien wordt als onbeleeftheid sommige mensen begrijpen het ook niet. Maar ik vond het toch belangerijk dat hij bedankt. Dan heb ik toch een gesprekje met hem op een leuke met humorvolle manier.

Hij doet het dan toch wel af en toe met zijn gezicht weggedraait maar toch.
Bedankt dat je je verhaal voor mij wilden opschrijven.
Het is een en al herkenning ook van dat pesten.
Dat zou hier ook gebeurt kunnen zijn en de juf zegt je mag even niet praten dat neemt hij dan heel hoog.

En zeker ook herkenning hier. Toen hij twee was werd het ons ook aangeraden om eens te gaan praten met iemand. Kwam hij bij een andere psz en duidelijk structuur en begrijpende juffen die hebben het er nooit over gehad.

Mijn zoon spreekt vriendelijk juffrouwen die goede sfeer kunnen maken aan. Hij bloeit op. Ik merk dat hij het moeilijk vind om dingen niet zo serieus te nemen.
Heeft de juf wat gezegd dan wordt dat mee naar huis genomen en overdacht. Hij wil ook niet opvallen dus vinger opsteken is moeilijk.

@Bastet fijn om te horen. En zo is het maar net.
Bedankt voor je reacties.

Dames allen bedankt.

Ik print het denk ik uit en bij twijfel kan ik het nog een doorlezen.

En dat het in kleine stapjes gaat is hierook.
We zijn nu al heel ver gekomen door te begeleiden en nog. En verder niet veel te pushen als ik dat doe merk hij dat. En dan is hij niet meer ontspannen en er komt dan weinig van hem zelf.
Ik heb gemerkt dat als ik het allemaal maar laat gaan, en niet meer overheb. Dan gebeuren erop eens dingen zoals alleen naar buiten gaan spelen.
Kijk ik stiekem door het raam speelt hij met de buurkinderen.

Dan zweef ik en is mijn mening niet pushen weer hoog in het vaandel gekomen.

Dames ik vind na deze bijdragen van iedereen het internet een geweldige uitvind.
Nogmaals bedankt voor alle reacties heeft me echt goed gedaan.

Reageer op dit bericht

Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.