Basisschoolleeftijd Basisschoolleeftijd

Basisschoolleeftijd

Lees ook op
Tango

Tango

08-12-2008 om 09:39

Vriendje van dochter

Mijn dochter van 7,5 jaar heeft momenteel een beetje een bijzonder vriendje. Hij is 6 jaar en zit vanaf het begin van het schooljaar (ze zit in een combinatieklas van groep 3,4,5) naast haar. Het klikte meteen.
Aan de ene kant vind ik het prachtig om te zien dat ze hem helemaal geweldig vindt terwijl andere kinderen hem maar raar vinden. Ik ben echt trots op haar dat zij zo duidelijk een keuze maakt met wie ze wil spelen.
Maar aan de andere kant vind ik het bij ons thuis lastig als hij komt. Je moet hem echt voortdurend in de gaten houden, hij pest de kat de hele tijd, afgelopen keer kiepte hij de adventkalender met chocolaatjes van mijn zoontje helemaal leeg. Alle chocolaatjes over de vloer e.d. Mijn zoontje helemaal in tranen. Een keer bleef hij eten bij ons, zat toen te schrokken, in zijn neus te peuteren en vieze geluiden te maken aan tafel.
Maar wat ik vooral lastig vind is dat je hem bijna niet bereikt. De chocolaatjes ging hij wel opruimen toen ik het vroeg. Maar als je dan vraagt wat hij zou vinden als iemand dat bij hem zou doen reageert hij niet.
Ze moesten ook nog samen een spreekbeurt oefenen, was ook geen succes. Halverwege ging hij over de grond liggen rollen en met dochter stoeien en zo. Met moeite alles tweemaal doorgenomen, maar of het wat wordt op school???
Ik heb nu met dochter afgesproken dat ze wel samen mogen spelen maar even niet bij ons thuis. Het moet voor mijn zoontje ook leuk blijven en bovendien doet hij alles na wat vriendje doet (gaat ook rare geluiden maken e.d.) Ik heb ook niet echt het idee dat vriendje het hier nou zo leuk vindt. Hij zei de laatste keer al zoiets in de trant van: gaan we nou al weer bij jullie spelen? Echt op zo'n negatieve toon. Ik voelde me haast beledigd.
Wat tangoman betreft komt hij er helemaal niet meer in, die ergert zich helemaal dood aan dit jongetje.
Een beetje lang verhaal, maar ik was eigenlijk even benieuwd of er mensen zijn met soortgelijke ervaringen en hoe handelden jullie in zo'n situatie.
Mijn dochter is echt weg van dit jongetje en daarom wil ik een vriendschap niet verbieden. Maar ik probeer haar wel te laten zien dat het niet altijd leuk is wat hij doet. Ook probeer ik haar inzicht te geven in haar eigen gedrag. Ze vindt namelijk alles goed wat hij doet, hij mag haar bij wijze van spreken plat drukken, maar bij haar broertje gilt ze al al hij haar met een vinger aanraakt.

Naar laatste reactie
Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.
MaximeM

MaximeM

08-12-2008 om 11:25

In de buurt blijven

Hoi,

Mijn zoontje nam ook wel eens een vriendje mee naar huis die zich anders gedroeg dan anderen. Ik bleef er dan maar zoveel mogelijk bij in de buurt anders brak hij de boel af. Uiteraard was ik er niet happig op het vriendje hier te laten spelen, maar ik merkte na een aantal keren dat mijn zoontje er ook niet zoveel meer aan vond. Vriendje rende over de banken heen (wel op sokken hoor, maar toch) klom op de eettafel en maaide de telefoon met oplader van een tafeltje omdat daarachter een vliegtuigje van papier was gevallen. Het is gewoon een enorme wildebras en nogal lomp. Enfin, ik bleef er dus altijd maar heel erg bij in de buurt en stelde me heel streng op (vond ie waarschijnlijk niet leuk) maar bij zo'n ventje moet je de regels niet laten vieren want dan wordt het een bende. Hier is de vriendschap inmiddels bekoeld (was ook een combiklas) en nu zijn de klassen weer gesplitst dus het spelen bij elkaar is over.

Maxime

Dendy Pearson

Dendy Pearson

08-12-2008 om 19:06

Idd in de buurt blijven

Mijn dochter van 6 had zich afgelopen zomer ineens een vervelend vriendje aangemeten. Iedereen ergerde zich kapot aan het joch, alleen dochter vond hem werkelijk helemaal het einde. In eerste instantie hebben we nog toegestaan dat er samen buiten werd gespeeld, zodat iig ons huis heel bleef. Maar hij had echt zo'n beroerde invloed op dochter, dat wij het spelen uiteindelijk hebben verboden. En dat vond ik eigenlijk erg rot om te doen. Maar ik merkte ook dat dochter het achteraf best een opluchting vond om weer normaal te doen.

grt, Dendy

Tango

Tango

08-12-2008 om 20:55

Ja, in de buurt blijven

Dat moest inderdaad. Hij zat overal aan en zelfs toen ze boven waren samen in dochters kamer, ging ik steeds even kijken. Maar vervelend vind ik dat wel. Meestal heeft ze vriendinnetjes mee en kan je ze gewoon hun gang laten gaan, zonder steeds te kijken wat ze doen.
Ik hoorde dochter ook steeds tegen hem zeggen: M. hou eens op, blijf er eens af. Maar achteraf is er dan dus niets aan de hand volgens haar.
Ze wordt gelukkig niet heel erg beinvloed door hem. Ze doet wel zijn geluiden na, dat vindt ze erg grappig, maar verder doet ze (nog) niet zijn gedrag na. Moest er nog bijkomen.

moeder van bijzonder kind

moeder van bijzonder kind

08-12-2008 om 22:49

Inzicht

Tango, waarom wil je je dochter laten zien dat niet alles leuk is wat hij doet? Jammer eigenlijk. Misschien heeft zij wel minder vooroordelen naar hem toe dan jij, en kan ze jou nog iets leren?
Serieus, grote kans dat er iid wel ´iets` speelt bij jongetje, en dan is het toch alleen maar fijn dat dochter juist zijn positieve kanten ziet? Misschien kan hij aan de kanten die jij vervelend vindt wel weinig doen. (hetgeen uiteraard niet betekent dat je niet je eigen grenzen kunt trekken)
Heb zelf een bijzonder kind met gelukkig vriendjes genoeg, maar hoop op meer begrip van ouders.
Dat zou ik ook vinden als trouwens bijzonder kind minder bijzonder was. Andere, niet-bijzondere kind van me speelt met iedereen maar juist ook de contacten met wat minder gewone kinderen kan ik alleen maar toejuigen, mits ik het zelf aankan uiteraard. (en dan bedoel ik dat ik sommig contact hier in huis misschien zou beperken nooit tegengaan) Ik merk ook wel dat (kind zit in kleuterklas) de opvallende kinderen hier door de kinderen (nog) gewoon geaccepteerd worden zoals ze zijn. Hoop niet dat daar verandering in komt door veel toedoen van ouders.
Dat kinderen veel en veel meer kunnen hebben van vriendjes (vooral als ze er dol op zijn) dan van brusjes lijkt me normaal, is hier zeker zo. Van je eigen partner kun je hopenlijk ook veel meer hebben dan van anderen, gewoon omdat je dol op hem/haar bent.

Moeder van bijzonder kind

Het ligt op de kleuterleeftijd vaak aan de ouders. Die hebben misschien bepaalde kinderen liever niet over de vloer. Maar op latere leeftijd groep 4/5 maken de kinderen meer eigen keuzes. Vriendschap krijgt een andere betekenis en sociaal gedrag wordt meer onderscheiden. Dan begint ook vaak het pesten en buitensluiten.
Het "hou eens op"en "blijf eens af"en "doe eens voorzichtig"gaat de kinderen dan zelf ook irriteren en ze gaan kinderen niet meer vragen om te spelen.
Een boerende kleuter die over je bankstel klimt is nog wel te hanteren. Maar een 8/9 jarige die zich niet kan aanpassen krijgt wel degelijk problemen.
Anders zijn is niet erg. Maar als een kind moeilijk is te corrigeren moet je daar wel tegen kunnen. Er zijn idd ouders die daar geen zin in hebben.Zoals de partner van Tango, die vindt het jongetje gewoon vervelend. En een boerende kleuter die over je bankstel klimt is toch ook vervelend? Ik heb zelf ook een kind wat "anders"is, anders dan gemiddeld zullen we maar zeggen.( Niet met het gedrag van jongetje uit Tango`s verhaal) ) En daar kunnen niet alle volwassenen/kinderen mee omgaan.Ik heb daar wel begrip voor.En heb er ook begrip voor als bepaalde mensen hem buitensluiten. Hij moet daar zelf(met hulp van ons) zijn weg in vinden. De maatschappij gaat zich niet aan hem aanpassen.

Guinevere

Guinevere

09-12-2008 om 10:14

Ouders aanspreken

Waarom spreek je de ouders niet even aan, Tango? Dikke kans dat er inderdaad "iets" is met deze jongen, maar dat de ouders het niet aan de grote klok willen hangen. Als je weet wat er aan de hand is, dan ben je al halverwege. Begrip dat hij het waarschijnlijk niet expres doet helpt heel veel. En wie weet hebben ze nog een soort "handleiding" voor hem.
Probeer af te spreken dat er de ene keer bij jou thuis gespeeld wordt en de volgende keer weer bij het jongetje thuis. Als het bij jullie is, dan zorg je dat de kat niet in de buurt is.
De maatschappij gaat zich inderdaad niet aanpassen aan deze jongen, maar een beetje begrip (en vriendschap) kunnen ook wonderen doen!

moeder van bijzonder kind

moeder van bijzonder kind

09-12-2008 om 21:30

Wil

Dat buitensluiten snap ik zeker, en ik kan er ook best begrip voor opbrengen als ouders zelfs niet meer willen dat kind komt spelen. (zou ik zelf hoop ik niet doen) Waar ik vooral moeite mee heb is het stuk uit de posting waaruit blijkt dat ze dochter wil wijzen op negatief gedrag van de jongen. Dat vind ik jammer. Juist dat buitensluiten door kinderen zelf, dat gebeurt iid vanzelf wel. Juist heerlijk dat dochter dat dus niet doet??

Tango

Tango

09-12-2008 om 21:33

Wil40

Wat jij schrijft is erg herkenbaar. Naarmate kinderen ouder worden is het lastiger te hanteren als ze zich anders gedragen. Inderdaad mijn partner vindt het jongetje alleen maar lastig. Ikzelf probeer ook de leuke kanten van hem te zien. Die zie ik dan vooral naar mijn dochter toe, want voor haar is hij op zijn manier erg lief.
Ik vind het, zoals ik eerder schreef, ook wel heel goed van mijn dochter dat zij geen vooroordelen heeft naar dit jongetje toe, maar hem neemt zoals hij is. Dat probeer ik zelf ook, maar dat lukt dan niet helemaal als hij mijn andere kind gaat plagen. Het moet voor hem ook leuk blijven.

Tango

Tango

09-12-2008 om 21:40

Buitensluiten

Wat ik mijn dochter wilde laten zien was vooral dat het niet leuk was dat vriendje haar broertje pestte. Daarnaast ook wel dat hij steeds aan haar spullen zat en ze gaf ook zelf aan dat ze dat vervelend vond, maar ze vond het toch vooral erg leuk dat hij was geweest. Dat vind ik dan ook prima. Ik waardeer het juist erg in haar dat ze hem niet buitensluit en ik wil ook best begrip voor hem tonen, maar vind het gewoon lastig omdat ik hem moeilijk kan bereiken. Hij mag ook echt wel weer eens komen, maar het moet mij ook uitkomen, want het vraagt best wat energie. Hij kan echter vaak alleen maar op zaterdag omdat zijn moeder en ik allebei op andere dagen werken.

Tango

Tango

09-12-2008 om 21:45

Guinevere

Ik heb zijn moeder gesproken toen ze hem kwam brengen en zij zegt niet meer dan dat ze thuis ook haar handen vol heeft aan hem. Ik heb niet de indruk (maar misschien zit ik er totaal naast) dat ze het idee hebben dat hij echt iets heeft of dat er onderzoek naar wordt gedaan. Terwijl ik dat idee wel heb.
Ik zie deze moeder verder weinig omdat we dus verschillende dagen werken en elkaar daardoor weinig zien bij school. Volgens mij was zijn moeder ook best blij dat hij bij ons mocht spelen, want ze gaf aan dat hij weinig vriendjes heeft verder.

Guinevere

Guinevere

09-12-2008 om 21:54

Ja, het is misschien nogal kort door de bocht van me, maar het lijkt mij zo vanaf hier op ASS...Jammer dat de moeder kennelijk verder geen onderzoek laat doen, ik hoop dat de school aan de bel trekt. Zonde voor zo'n kereltje, dat hij het nu sociaal al zo moeilijk heeft. En reuze stoer van je dochter, dat ze er door heen kan kijken en het jongetje erachter ziet.

Tango

Zolang het jongetje geen hele verkeerde invloed op je dochter heeft kunnen ze dus gezellig met elkaar omgaan. En hij moet ook rekening houden met je andere gezinsleden. Nu, dat lijken me hele normale eisen.
Even rustig aankijken hoe deze vriendschap verloopt? Ik zou hem ook zeker niet snel buitensluiten. Niet voor mezelf, alleen als ik denk dat dat in het belang is van mijn kind.

Jesse_1

Jesse_1

10-12-2008 om 09:01

'lastig' kind

Mogelijk zal later blijken dan het kind inderdaad een te diagnosticeren afwijking heeft. Zeker als je geen kinderen in de omgeving hebt die met "zo'n" afwijking zal je zelf als moeder daar niet zo gauw naar (laten) kijken.
Onze zoon had ook een vriendje die altijd erg 'lastig' was. Niet altijd even goed te benaderen, slecht luisteren. Zelf wilde hij op een gegeven moment niet meer met dit jongetje spelen (vond ik ook wel weer jammer, want ze speelden wel leuk samen), de reden was mij niet helemaal duidelijk. Jaren later bleek dat dit jongetje niet alleen NLD, maar ook PDD-NOS heeft. Hoewel de moeder erg verdrietig was, was het ook wel een opluchting dat het niet alleen aan háár lag dat haar zoontje zo moeilijk in het gareel te houden was.
Jesse

Moeder van een bijzonder kind

Moeder van een bijzonder kind

10-12-2008 om 22:27

Tango

Bij mijn zoon speelt vermoedelijk ook iets als a.s.s. Al jaren maken we ons zorgen om hem, en we zijn daar zeer intensief mee bezig. Maar no way dat ik dat bespreek met ouders van kinderen waar hij mee speelt. Met een enkeling wel, maar meer omdat ik dan daar zelf een specialere band mee heb. Maar verder voel ik geen enkele behoefte dit aan de grote klok te hangen.
Nu gedraagt mijn kind zich bij anderen thuis wel een stuk aangepaster,(maar mijn voelsprieten staan wel nonstop aan) en lijkt me in geval van de jongen waar je het over hebt het bijna noodzakelijk als ouder wel wat meer uitleg te geven. Maar dat moeder geen hints geeft wil dus helemaal niet zeggen dat ze er zelf niet mee bezig is.
En dat merk ik ook tav de wat meer bijzondere kinderen die hier over de vloer komen. Ik vraag bij ouders niet na of en wat ze daarmee precies doen. En ze vertellen me dat niet. Het is meer over en weer wat opmerkingen van het soort dat jij noemt, zoals thuis heb ik ook wel mijn handen vol. Voor mij is dat voldoende, maar dat komt misschien omdat ik zelf dus meer ervaring heb helaas.
Mij klinkt het ook als a.s.s. Als tip kan ik je dan meegeven dat als dat daadwerkelijk speelt, hij waarschijnlijk je zoontje niet pest. Ik bedoel dus dat hij niet in de gaten zal hebben dat hij je zoontje pest. Heel duidelijk en concreet zijn zal waarschijnlijk het best helpen. Met een vraag zoals hoe zou jij je voelen enz kan een kind met a.s.s doorgaans iid heel weinig.
En nog iets, ik krijg dat niet terug van ouders maar ik denk dat mijn zoon ook een vrij ongeïnteresseerde indruk kan maken. Soms is dat waar, maar het is geen desinteresse maar komt voort uit zijn egocentrisme. (geen egoisme dus, maar hij heeft weinig weet van de emoties van anderen en is erg met zichzelf bezig) Maar heel vaak is dat ook niet waar en is het een houding die hij zich aanmeet. Bovendien speelt mijn zoon erg graag thuis, is toch het overzichtelijkste enz. (ik ga daar vaak niet in mee, maar begrijp zijn behoefte)
En ohja, jongens over de vloer zijn sowieso anders dan meisjes! (vind ik trouwens vaak makkelijker de combi meisje-jongen, geeft hier minder conflicten)
succes, fijn dat je het een kans geeft!

Sandra

Sandra

10-12-2008 om 22:47

Juist wel bij jullie thuis

Een van mijn kinderen had vroeger ook een 'bijzonder' vriendje. Wij hebben er juist voor gekozen dat onze zoon niet daar ging spelen, maar dat spelen altijd bij ons gebeurde. Dan hadden we er tenminste zicht op, en konden we zo nodig ingrijpen als vriendje té overheersend en hardhandig werd. Na een aantal keren spelen vond zoonlief hem niet meer zo aardig (was heel begrijpelijk) en stopte het spelen ook.

Waar ik mij over verbaas, is dat hier - op basis van een paar regels tekst - direct met termen als a.s.s. wordt gesmeten. Psychiaters moeten járen studeren om dit soort diagnoses te kunnen stelen, en kinderen zijn vaak erg lang in onderzoek om dit uit te kunnen sluiten. Zo hebben diverse moeders mij bij het schoolhek vertelt dat mijn jongste kind zeker ADHD heeft. Want zoals ze hem altijd zien springen op het schoolplein... Pardon? Anderen men snel te kunnen bepalen dat 'er iets is met het kind en je dat moet onderzoeken'. Laat de ouders van het vriendje van de dochter van Tango dat vooral zelf bepalen. Er zijn zat ouders die 'hun handen vol hebben' aan een kind. Die hoeven echt niet allemaal de onderzoeksmolen en de hulpverlening in.

Guinevere

Guinevere

11-12-2008 om 13:26

Sandra

Sandra, ik zei: "Ja, het is misschien nogal kort door de bocht van me, maar het lijkt mij zo vanaf hier op ASS...Jammer dat de moeder kennelijk verder geen onderzoek laat doen, ik hoop dat de school aan de bel trekt". Dus ten eerste: ik geef aan dat het kort door de bocht is. Ten tweede: ik geef juist aan dat het jammer is dat er geen nader onderzoek gedaan wordt, want er kan ook iets totaal anders aan de hand zijn.
Ben zelf moeder van een zorgenkind, dus ik ga heus niet zomaar diagnoses stellen op dit forum. En daartegenover staat ook nog, dat het in bepaalde gevallen best handig kan zijn als mensen met ervaring bepaald gedrag van een kind herkennen, en een signaal afgeven dat er iets aan de hand zou _Kunnen_ zijn. Het hóeft namelijk niet rottig bedoeld te zijn, maar juist adviserend. En ouders op het schoolplein, tja, daar zijn al een paar draadjes over geweest....

Tango

Tango

11-12-2008 om 22:10

Moeder van een bijzonder kind

Als inderdaad sprake is van a.s.s. dan vind ik jouw bijdrage heel zinvol. Het geeft mij wat meer inzicht in hoe dit jongetje misschien wel denkt. Was inderdaad dan geen handige vraag om te stellen hoe hij zich had gevoeld als iemand dat bij hem deed.
Ook het niet geinteresseerd lijken herken ik erg bij het vriendje. Hij is bij ons dus vooral geinteresseerd in de kat, waar hij dus voortdurend achteraan loopt. (iemand zei nog iets over de kat uit de buurt houden, dat doe ik dus echt niet hoor, vriendje moet maar uit de buurt van de kat blijven en dat lukte uiteindelijk ook wel) In de mensen is hij minder geinteresseerd, behalve in mijn dochter dan natuurlijk. Daar wil hij de hele tijd mee stoeien, maar ook wel knuffelen, alleen gaat het wat hardhandig. Is dit eigenlijk ook passend bij a.s.s.? Ik zou verwachten dat hij dan juist afstandelijker zou zijn in plaats van zo lichamelijk.

moeder van een bijzonder kind

moeder van een bijzonder kind

12-12-2008 om 19:49

Tango en sandra

Sandra, als je als ouder last hebt van het gedrag van een vriendje van je kind, zie ik niet in waarom je niet met de mogelijkheid a.s.s rekening kunt houden, als je tenminste graag wel wil dat het beter gaat. Ik zie geen enkele reden waarom je daar perse een diagnose bij nodig hebt. Het gaat niet om de stempel, het gaat om een bepaalde benadering van een kind. En als je bepaald gedrag ziet van een kind, dat autistisch aandoet, waarom kun je daar niet met een autibenadering op reageren? (je kunt het op z´n minst uitproberen, waarbij je natuurlijk ook geen wonderen mag verwachten)
Er komt hier een kind spelen dat denk ik ADHD heeft. Maar het maakt mij helemaal niet uit of hij dat daadwerkelijk heeft. Punt is dat de afspraakjes niet lopen zonder dat ik hem heel veel duidelijkheid geef etc.
Tango, nee, kinderen met a.s.s zijn niet perse afstandelijk. Wel ´klopt` het ergens niet helemaal, voelen ze het slecht aan. En vandaar misschien juist het hardhandige knuffelen.

Sandra

Sandra

12-12-2008 om 23:06

Volgens mij zijn we het eens

Moeder van een bijzonder kind, ik had jouw posting heel anders geïnterpreteerd. Ik heb 'm nog even nagelezen, en ik begrijp nu wat je werkelijk bedoelde. En ik denk er net zo over als jij. Het gaat niet om de stempel, het gaat om de benadering van het kind.

Marmar

Marmar

14-12-2008 om 23:37

Hardhandig knuffelen

Beetje als mosterd na de maaltijd. Maar ik herken dit wel van mijn oudste dochter. Bij haar is de diagnose pas gesteld toen ze 16 jr. was, dus zó duidelijk was het niet bij haar. En nog steeds zijn er twijfels: na 2x de diagnose Asperger heeft ze nu de diagnose PDD-Nos. Het verschil daartussen is een academische discussie, is me verteld, dus die ga ik hier niet voeren.
Met terugwerkende kracht herken ik wel het 'hardhandig knuffelen' bij dochter. Toen ze nog een lief klein schattig peutertje was (en ze zag er erg 'aaibaar' uit, met haar elfjes-uiterlijk), was er al iets wat de meeste kindjes niét doen. Ze wilde namelijk best kroelen en kusjes geven, maar dat mislukte. Ze wist het verschil niet tussen een kusje en keihard bijten. Tot bloedens toe beet ze me eens in mijn wang - tja, die vlijmscherpe melktandjes! Gelukkig was ze vrij eenkennig en wilde ze niet iedereen kusjes geven, alleen de pappa en mamma. Ook 'op schoot' was iets wat ze alleen van mij wilde accepteren. Bij ieder ander kroop ze zo snel mogelijk weg. Later op de opvang keek ze eerst de kat uit de boom, en toen was het oké.
Ook later (tot nu toe) wilde ze wel eens knuffelen of een zoen geven. Maar haar timing is echt ongelukkig. Als ik net buk om iets uit de oven te pakken of onderweg ben naar het toilet. Een goedbedoelde smakkerd wordt dan ineens een kopstoot waardoor we beiden steretjes zien. Of soms een tand door de lip, of een bloedneus. Love hurts. ;-(
Ze heeft het ook wel door dat er iets mankeert aan de uitwerking van haar affectie. En de jarenlange uitleg, telkens maar weer, heeft wel effect. Ze is dus een stuk voorzichtiger geworden en komt niet meer 'onverwacht' lief uit de hoek springen. Maar we bergen ons een beetje als ze een kado krijgt wat ze erg leuk vindt. Want dan móet ze even stuiteren. Daar krijgt ze dan letterlijk de ruimte voor. Na een minuutje is het gestuiter wel over.
Dat dieren 'pesten' herken ik niet. Mijn beide kinderen hebben juist veel gevoel voor álle dieren (spinnen uitgezonderd). En dat is wederzijds. Maar ik denk dat 'omgaan met dieren' iets is wat per kind kan verschillen. Of beter gezegd: per gezin. Als je van huis uit gewend bent aan huisdieren is dat lang zo interessant niet bij anderen. En weet een kind gemiddeld wel hoe je met zo'n dier om moet gaan.
Datzelfde idee heb ik bij 'bizarre' tafelmanieren en rare geluiden maken (of vloeken). Dat maak ik wel mee van andere kinderen die hier over de vloer komen, en zover ik weet is daar niets mee aan de hand in de geest van een ASS. Grotendeels valt dan de appel niet ver van de boom, als ik de ouders ontmoet/ken. Helaas, denk ik dan. En probeer me niet te ergeren aan zo'n kind.

Tango

Tango

15-12-2008 om 10:42

Ik kan het me niet voorstellen

Dat ouders van dit jongetje wat ik beschreef ook rare geluiden maken aan tafel e.d. Het lijken mij dus hele keurige rustige mensen. Ik geloof wel degelijk dat er met het jongetje iets aan de hand is, maar wil ook niet meteen een diagnose stellen.
Wat betreft het dieren plagen, volgens mij, als ik er langer over na denk, geldt hier hetzelfde als bij het knuffelen. Hij vind het dier eigenlijk heel lief, maar weet er niet mee om te gaan en doet daardoor hardhandig. Hij is inderdaad ook geen huisdieren gewend thuis, dus dat zal ook meespelen.
Van dochter hoorde ik nu trouwens dat hij graag weer een keer wilde komen, niet vanwege ons, maar vooral vanwege de kat (en hopelijk ook vanwege mijn dochter). Hij vindt het beest dus toch gewoon lief. Opvallend hierbij is wel weer dat hij iedere keer vraagt of de kat weer terug is. Door zijn hardhandige aandacht loopt de kat natuurlijk naar buiten en hij denkt dan dat hij wegblijft. Zou dit nou komen doordat hij geen huisdieren gewend heeft of is het toch iets a.s.s. achtigs?

moeder van een bijzonder kind

moeder van een bijzonder kind

15-12-2008 om 22:50

Tafelmanieren

Natuurlijk kunnen kinderen (mensen) zonder een a.s.s zich behoorlijk ongemanierd gedragen. En natuurlijk zijn er kinderen (mensen) met een a.s.s. die zich wel gedragen. Maar rare geluiden maken is toch typisch iets voor a.s.s. (kàn dus) En netjes eten kan een groot probleem zijn. Mensen met een a.s.s. gedragen zich uiteraard allemaal verschillend. De stoornis uit zich altijd in gedrag maar iedereen laat weer ander gedrag zien.
(kinderen met een a.s.s kunnen behoorlijk onopgevoed overkomen, dat is pijnlijk, want niets is vaak minder waar. Daar waar de opvoeding van ´gewone´ kinderen vaker vanzelf verloopt, kan dat absoluut niet gezegd worden bij deze kinderen, zeker niet als de stoornis ernstiger is)
Mensen met een a.s.s. hebben problemen in het voorstellingsvermogen, (althans dat is een theorie)mn waar dat gaat om sociale situaties. Dit is iets dat ik nog niet weet, maar ik neem aan dat dat ook geldt tav sociaal gedrag van dieren.

Dees 68

Dees 68

16-12-2008 om 12:35

Hier ook ....

een ADHD dochter die bij voorkeur probeert om de kat te verstikken met liefde (en dat dus letterlijk). En dat heeft ze echt niet van ons hoor!

Nu ze bijna 7 is gaat het al wat beter, maar ze blijft de beesten haar wil opleggen. Het zal er wel mee te maken hebben dat ze tot nu toe de jongste was in huis en dat ze dus ook iemand zocht die zij de baas kon zijn, vermoed ik met mijn gezonde boerenverstand. Ben trouwens benieuwd wat dat gaat betekenen voor haar jongere (nu nog) babybroertje....

Ons is overigens uitgelegd dat de wijze waarop ze omgaat met onze huisdieren te herleiden is naar haar stoornis. Als ik dan de verhalen over het vriendje van de dochter van Tango lees en de wijze waarop er op gereageerd wordt (door de omgeving cq. Tango) dan bloedt mijn hart eerlijk gezegd wel een beetje. Ik begrijp goed dat Tango moeite heeft met het kind, maar ik vind het zo zielig als dat soort kinderen door hun gedrag uit onmacht buitengesloten worden. Daar breekt mijn hart echt een beetje van .

(ik zit hier met tranen in mijn ogen achter het scherm en vrees ook af toen het ergste voor mijn eigen dochter, vandaar...).

Guinevere

Guinevere

16-12-2008 om 13:55

Over dieren

Over die dieren en hoe kinderen die "iets" hebben ermee omgaan:
Mijn broer heeft Asperger. Vroeger hadden we allemaal cavia's, die van hem werd áltijd vals. De katten die hij later had: idemdito, die gingen ook vreemd doen. Mijn ADHD-zoontje heeft ook geen goede relatie met onze kat, die ontloopt hem waar ze maar kan.
M.i. zit het hem in een paar dingen: het onvermogen op te pikken wat het dier wel en niet leuk vindt en het onrustige dat veel van deze kinderen hebben, daar worden dieren nerveus van. Mijn zoon krijgt het nu eindelijk (af en toe) voor elkaar om de kat te aaien, als hij heel erg zijn best doet eens rustig te doen.

Tango

Tango

16-12-2008 om 20:42

Ahum dees 68

Ik gaf toch juist aan dat ik het contact tussen dochter en jongetje niet wil verbieden, maar ik wil daarnaast ook mijn andere kind beschermen. Is daar iets mis mee?
Overige postings hebben mij zeker inzicht gegeven om anders te reageren als hij een volgende keer komt.

Tango

Tango

16-12-2008 om 21:01

Aanvulling

....en mijn kat, die bescherm ik ook, dat mag toch ook wel. Het arme beest.

Dees 68

Dees 68

16-12-2008 om 21:52

Tango

Het gaat me niet om jouw persoonlijke reactie, maar om de moeilijke situatie.

Ik begrijp jouw probleem, maar kan me ook zo goed het verdriet van zo'n kindje voorstellen. En dat breekt mijn hart dus.

En dan wil ik nog niet eens hebben over ouders die wellicht minder begripvol zijn en het spelen helemaal verbieden.

Reageer op dit bericht

Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.