Basisschoolleeftijd Basisschoolleeftijd

Basisschoolleeftijd

Lees ook op

Kind even kwijt

Wie is er al eens zijn kind 'even' (het voelt nooit als even) kwijt geweest? Ik lees net iets over vermiste kinderen en ik ben meteen weer terug in de tijd, afgelopen zomer. Toen ben ik mijn zoontje van 4 drie kwartier kwijt geweest. Ik was in het winkelcentrum met hem, dochter van 6 was thuis (ik ben meestal maar een kwartier weg, voordeur op slot zodat ze niet zomaar voor iedereen de deur kan openen, achterdeur open, mocht er iets zijn kan ze even de tuin in, afgesloten met een poort van twee meter hoog). In de supermarkt was het griezelig druk en hij speelde wat om mij heen. Hij blijft altijd bij me in de buurt en ik had hem net gemaand niet bij de ijsjes te blijven hangen maar achter mij aan te komen. Toen ik had afgerekend en hem mee wilde nemen bleek hij weer van me weg te zijn gewandeld. Alleen.... hij was niet in de winkel. En... hij bleek ook niet in andere winkels. Hij was in het hele winkelcentrum niet te vinden. De paniek slaat dan erg snel toe, het gevoel dat iedere seconde voorbijgaat, te snel en je hebt hem nog niet gevonden. Waar zoek je, ga je één kant op dan loopt hij misschien aan de andere kant steeds verder van je weg. Ik ben naar huis gelopen, misschien had hij geprobeerd zelf naar huis te lopen. Niets. Snel naar binnen om dochter in te seinen dat ik haar broertje aan het zoeken was. Geen dochter. Wel een fietsje tegen de poort aan. Dit kon mijn brein even niet verwerken. Ik heb tegen mijzelf gezegd dat ze zich vast had verstopt als practical joke (doet ze vaker, in het keukenkastje of op de kast). Terug naar winkelcentrum. Krijsend en huilend. Ja sorry, ik heb mij laten gaan maar ik wilde er ook de aandacht op vestigen: er is een kind kwijt. Sommige mensen schieten je meteen te hulp, er is alertheid. Over de mensen die wat lopen te giechelen om dat rare gillende wijf of die kassiere die haar schouders ophaalt en een ander verder helpt zal ik het maar niet hebben. Uiteindelijk kwam een behulpzame vrouw aan met mijn zoon en.... dochter. Wat bleek: hij had mij tussen de mensenmassa niet meer gezien. Dacht dat hij dan wel alleen naar huis kon lopen. Een vriendelijke meneer (alles boven de anderhalve meter is voor mijn kinderen natuurlijk meneer of mevrouw) heeft hem helpen oversteken en is met hem meegelopen naar huis (eng hoor dat hij zomaar met iemand meeloopt!!! Ik dacht dat ik hem anders geleerd had). Daar heeft dochter gezegd "kom we gaan mama zoeken", fiets tegen poort en hupsakee. Ik heb haar uitgelegd dat dat heel moedig van haar is, maar wat ze beter zou kunnen doen in zo'n geval. Nadat ik een aantal weken niet meer met kinderen naar de winkel durfde, heb ik me erover heen gezet en besloten zoon ook met dochter op straat te laten spelen om hem ook een beetje streetsmart te maken. Ik heb altijd naamkettinkjes bij me, alleen niet als ik naar de winkel ga. Mijn oppas vond dat ik beter op hem had moeten letten want haar gebeurt zoiets nooit.
Wat ik wil weten: wie heeft zoiets wel eens meegemaakt? Hoe reageerden andere mensen? (bv: in Vlissingen was ik ooit toen een vermissing in de stad, buiten via de intercom waaruit je normaal kerstmuziek ofzo hoort werd omgeroepen. Geweldig). Hoe heb je achteraf gereageerd?

Naar laatste reactie
Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.
liora

liora

19-12-2008 om 11:28

Brrrr eng

Hoi Clo,

Wat een eng verhaal, kan me voorstellen dat je er erg van de kaart van bent geweest en misschien nog bent.
Mij is dit nooit overkomen, weleens een half minuutje of zo, maar ik ben er ook zo bang voor dat ik zoon altijd heel goed in de gaten houd.
Hij moest altijd altijd op straat handje geven, in de supermarkt zit hij in het karretje of staat op het rekje van de kratjes.
In al zijn jassen zit zijn naam en mijn telefoonnummer gestreken (met zo'n labeltje). Daarnaast heb ik hem ook verteld (hij is 5,5) dat als hij mij kwijtraakt, hij of naar een mama, of naar een politieagent moet gaan en moet zeggen dat hij mij kwijt is, en dan mijn nummer op zijn jas moet laten zien.
Ik wil volgende zomer dat hij mijn mobiele nummer ook uit zijn hoofd gaat leren. Dat is dus mijn noodplan.

Liora

Anienom

Anienom

19-12-2008 om 11:44 Topicstarter

Goede tip

Liora, dat ga ik ook doen, telefoonnumer in jas. Ik heb wel van die naamplaatjes, maar die hebben ze niet aan naar de winkel. Aan het handje wil hij niet altijd en een karretje heb ik meestal niet voor kleine boodschapjes, vandaar dat hij wel eens 'los loopt'. Hoewel hij destijds niet overstuur leek (zijn zus ook niet en bij haar voelt hij zich veilig) heeft het overigens wel indruk gemaakt. Na die paar weken waarin ik niet met de kinderen naar de winkel durfde, ben ik toch weer gegaan en zie: ze blijven tegenwoordig ook wat beter op mij letten en rennen niet telkens weg. Juist het feit dat hij nu ook op straat leert spelen stelt mij gerust. Maar het blijft moeilijk: hoe leer je ze veilig te spelen zonder ze bang te maken. Niet lang voor de 'vermissing' trouwens ben ik toen ik de kinderen van school haalde achtervolgd door een vage figuur. Ook eng. Ik heb hem afgeschud, hij weet niet waar we wonen gelukkig.

Ook overkomen

Niet in een druk winkelcentrum weliswaar maar toch.

We woonden net een week in ons nieuwe huis, in een nieuwe stad, zelfs nieuwe provincie. Zoon van toen net 4 had al wel een aantal keer gespeeld in t straatspeeltuintje met kindjes uit de straat maar verder nog niet. Hij vroeg of hij mocht gaan spelen met het overbuurjongetje en dat mocht van mij.

Na een kwartiertje, 20 minuten ging ik even buiten kijken (toch wel wat eng, zo'n nieuwe buurt) en toen kon ik hem dus nergens meer vinden. Zijn step stond in een zijstraat tegen een muur, kind was foetsie. Ik ben gaan vragen of hij misschien bij de overbuurjongen binnen was, maar dat jongetje bleek bij opa en oma te zijn dus mijn zoontje was daar niet. Ik dacht echt dat ik gek werd. Buurvrouw is bij kinderen in de buurt gaan vragen maar daar was hij ook niet en niemand had hem gezien.
Na een uur had ik hem nog niet gevonden en toen heb ik de politie gebeld. Ik was echt in alle staten. En net toen de politie voor de deur stond kwam zoontje vrolijk aanlopen. Hij was bij een meisje een straat verderop binnen geweest. Dat meisje was net 3, mocht dus nog niet buiten spelen maar had mijn zoon langs zien komen steppen en gevraagd of hij binnen wilde komen spelen. Ik kende dat meisje helemaal niet!

Ik heb mijn zoon (nog maar eens) duidelijk verteld dat hij het altijd eerst aan mij of mijn man moet komen vragen vóór hij ergens binnen gaat spelen en verder heb ik hem vooral platgeknuffeld. Ik heb overigens op een later tijdstip ook nog eens tegen de moeder van dat meisje gezegd dat ik het op prijs zou stellen als ze voortaan even aan mijn zoon vraagt of hij aan mij gevraagd heeft of hij daar mocht spelen. Niet dat het haar schuld is, maar zo is het voor mijn zoon makkelijker te onthouden. Ik zeg zelf ook altijd tegen kinderen die hier binnen willen spelen dat ze het eerst moeten vragen thuis.
Maar goed, ik vond het een vreselijke ervaring!

O jee,

echt erg he, als je zoiets overkomt! Wij zijn onze dochter van toen 4 even kwijt graakt op de camping. We waren net aangekomen, ze ging vlakbij in het speeltuintje spelen maar ging de verkeerde kant op toen ze weer terug wilde. Papa ging haar zoeken en kwam gelukkig al snel een heel verdrietig meisje tegen... We hebben haar toen geleerd om te zoeken naar herkenningspunten. En om te blijven waar ze is als ze verdwaald is, en niet te gaan rondlopen. Maar of ze dat ook werkelijk doet als het er op aan komt?

>Mijn oppas vond dat ik beter op hem had moeten letten want haar gebeurt zoiets nooit.
Dat is natuurlijk onzin, zoiets kan iedereen overkomen tenzij je je kind aan je vastbindt.

Vreselijke momenten zijn dat

2 keer kort meegemaakt in een winkel. Dochter was toen erg klein, jaartje of 2 geloof ik en nogal wegloperig. Ze had zich verstopt onder een kledingrek.

Ik vond het schokkend om te ervaren dat winkelpersoneel niet mee ging zoeken en geen enkele aanstalten maakte om op wat voor manier dan ook te helpen. Er was wel een andere vrouw (ook moeder) die meteen mee ging zoeken, zo aardig was dat, zij heeft haar toen gevonden onder die kleding.

pfff ik heb werkelijk gedacht dat ze mee genomen was of alleen ergens al buiten was.

Prulletje

Prulletje

19-12-2008 om 21:02

Telefoonnummer

Telefoonnummers? Ja, goed idee. In theorie dan
Toen mijn dochter kleiner was had ze in al haar jassen en tassen een briefje met onze telefoonnummers. Maar die ene keer dat ze ze nodig had was ze dat compleet vergeten.
En ik heb een keer op een vrije dag bij school een overstuur meisje van zes jaar gevonden. Haar een beetje gekalmeerd, gevraagd naar haar adres en telefoonnummer. Maar er kwam geen zinnig woord uit. Ze wist gelukkig wel waar ze woonde, althans ze kon er heen lopen, dus ik heb haar thuisgebracht. Haar moeder zei verbaasd dat haar dochter haar telefoonnummer uit het hoofd kent. "Ja!" zei het meisje trots, en dreunde het nummer op... Ja, eenmaal thuis bij haar moeder wist ze het nummer wel!
Oftewel, in theorie kun je heel veel maatregelen nemen. Maar of ze werken merk je pas in een noodgeval.

Prulletje

Hanne.

Hanne.

19-12-2008 om 21:17

Vanmiddag nog

Ik ben helaas gezegend met een 'wegloper' en helaas voorkomen doe je het echt niet (tenzij je ze vastbindt!). Ze zijn zo super super snel.

Vanmiddag nog. Sta in de supermarkt nog even bij de service counter, dochter (2 jaar) staat naast me bij de kleine winkelwagentjes.

Tijdens het pinnen 'm'n hoofd er bij gehouden', toen ik opkeek was ze verdwenen....Cassiere riep 'o' en ging verder met wat ze aan het doen was.

Ik in paniek. Kind 2 (4 jaar) verordend om op z'n plek te blijven staan. Waar ga je zoeken? Veel mogelijkheden, in de winkel, winkel uit (2 deuren). Snel gekeken of ik haar buiten zag. Nee, dus de winkel in gesprint. Roepen, geen reactie, nergens te vinden, 'zou ze misschien het magazijn in gegaan zijn?'. Snel terug naar de kassa. Staat kind 2 er nog? Ja, gelukkig, nogmaals verordend om te blijven staan.

Nog een keer naar buiten om te kijken of ik haar daar zie. Nee, weer terug naar binnen. Aan de mevrouw van de collecte gevraagd of ze haar gezien heeft.

"Ja, die staat bij het drinken" Huh? Drinken? Blijkt er een aparte slijterij afdeling te zijn, waar ze heen gegaan was. (geen personeel aanwezig) Stond ze vrolijk alle flessen uit het schap te halen.......

Alles bij elkaar heeft het max 10 minuten geduurd, maar ik was helemaal van slag. En zij was zich echt van geen kwaad bewust!

Hanne.

Hanne.

19-12-2008 om 21:19

ik heb zelf ook jaren achter de service counter gewerkt, en riep ALTIJD om als iemand z'n kind kwijt was.

Het kwam overigens veel en veel vaker voor dat er een kind los in de winkel stond te huilen, waar dan een papa of mama bij gezocht moest worden. Meestal hadden die hun kind nog niet gemist.

Yvon Meijer

Yvon Meijer

19-12-2008 om 22:51

4 jaar (esmee)

Ik woon in een grote stad, dus ik weet niet of dat wat uitmaakt maar ik zou mijn kind van net 4 dus nooit alleen, ook al is het met een ander kind, buiten laten spelen.. Die kan gewoon echt nog niet goed genoeg op zichzelf passen en niet doen wat ik haar zeg, ook al zijn haar intenties goed. Ze kan ook nog niet zwemmen.. brr, nee ik laat haar niet uit mijn zicht, te klein. Groetjes.

In ravotapie

Anderhalf jaar geleden dochter (net 6 jaar) zeker een half uur kwijt geweest in de overdekte speeltuin van een dierentuin. Ze is geen wegloper en was lekker gaan spelen daar met haar broer (10 jaar). Er is daar een hoog terras en we zagen ze regelmatig langs rennen. Maar toen we weg wilden gaan was zoonlief zo gevonden maar mijn dochter was nergens te vinden. Eerst denk je nog, ach zit net in de klimtoren naar de hoge glijbaan, ze komt zo wel. Maar na 10 minuten werd het minder leuk. Overal gekeken en gezocht (dachten we) nergens te vinden, ik wilde net gaan kijken of ze om te roepen was toen mijn zoon haar vond in de dreumeshoek. Daar had ik dus niet goed genoeg gekeken, niet verwacht nl dat ze daar zou zitten. Doodeng (zag al allerlei enge mannen) maar gelukkig goed afgelopen en zij was zich van geen kwaad bewust.

Yvonne

Wat wil je nu dat ik hier op zeg? Ik snap dat jij dat niet wilt, ik heb het wel gedaan. Sterker nog, voor we verhuisd waren speelde hij ook al buiten met vriendjes, toen was hij dus 3. Bij mijn zoon had ik het idee dat hij dat kon en op deze ene keer na ben ik hem ook nooit kwijt geweest en verteld hij altijd waar hij naar toe gaat, bij wie hij binnen wil spelen en met wie hij speelt. Mijn dochter van 4 speelt overigens nog niet alleen buiten, zij is een heel ander kind dan mijn zoon is. En zo doet iedereen het anders.
Groetjes

Polly Shearman

Polly Shearman

20-12-2008 om 12:49

Toen middelste nog een ukkie was

Hij was 3 jaar maar zag er uit als 1,5, hij is heel erg klein voor zijn leeftijd. Hij kon wel bijzonder goed praten, lange en volzinnen.
Ik was met hem bij IKEA met een vriendin, we lopen het restaurant in voor koffie, hmmm hij was hier toch net nog... terwijl wij ( gewoon rustig ) staan rond te kijken, kwam er een vrouw aanlopen met zoonop haar arm.
Vrouw lachen, zoon was naar haar toe gelopen: mevrouw ik ben mijn moeder kwijt kan je me even op tillen dan zie ik haar wel.. Dus die vrouw had dat gedaan en zoonlief had haar aan haar kin vastgepakt en op die manier de richting aangewezen waar hij naar toe wilde kijken, toen hij me zag heeft hij die vrouw er gewoon naar toe gestuurd!!!??

Ja ik snap dat die vrouw het bijzonder grappig vond, hij zag er echt uit als 1,5 jaar.... !

groet, polly

Goed verhaal polly!

Ha, ha, ik lach me rot. Is je zoon nog steeds zo kordaat en vindingrijk?

Minet

Minet

22-12-2008 om 09:09

Iets jonger, ruim een uur weg

Onze jongens, destijd 2,5 jaar, speelden onder mijn toeziend oog bij een speeltuintje. Er waren veel kindjes van hun leeftijd, en op een gegeven moment gingen ze op hun driewielertjes rondjes rijden om een blokje huizen naast het speeltuintje. Ik zag gezellig met een paar andere moeders te kletsen, de kinderen kwamen steeds langsgereden. Totdat ik ontdekte dat die van mij er niet meer bij waren. Rondje gelopen, geen kinderen te zien. Groter rondje gelopen, geen kinderen.
Wel vond ik 1 driewieler langs het talud bij het water.... Je snapt dat ik in alle staten was! In het water gekeken, daar was gelukkig niets te zien. Vervolgens is 1 moeder met alle kids naar binnen gegaan, de rest is op de fiets gesprongen en heel georganiseerd hebben we de hele omgeving uitgekamd.....geen kinderen
Toen iedereen weer terugwas besloten we de politie te bellen. Ik zat er helemaal doorheen! Maar....de politie was inmiddels gebeld door een dame die 2 peutertjes met 1 driewielertje bij een stoplicht op de rondweg vandaan had meegenomen in haar auto, ze had nergens een volwassene gezien, dat leek haar nogal vreemd.
Ik kreeg het adres waar ze op dat moment waren, ben er heen gevlogen, heb daar een potje zitten brullen, en ontdekte dat de kids helemaal niet mee wilden....die mevrouw had lieve cavia's!
Pfffff, als ik het zo opschrijf voel ik nog hoe ik me toen voelde!
Groetjes, Minet

Mathilde

Mathilde

22-12-2008 om 10:04

Hartkloppingen

krijg je ervan... Oudste had er ook een handje van om net als ik niet keek de benen te nemen (pinnen bij de kassa en dan roetste ze de winkel uit). Ook jongste is nogal wegloperig. Gelukkig gaat het wel beter naarmate ze ouder worden, dan letten ze zelf meer op en kun je afspraken maken. Zelfs met jongste van bijna 3 lukt dat al heel redelijk.
Mijn moeder heeft ook wel eens hysterisch over de markt gelopen omdat ze me kwijt was. Met een politiebusje een rondje om de markt gemaakt en toen zag ze me gelukkig. Ik stond op m'n gemakje met een mevrouw te praten en snapte helemaal niet waarom mamma zich zo druk maakte. Daarna heeft ze een tuigje aangeschaft .
Mathilde

Gnome

Gnome

22-12-2008 om 10:16

Zou mij niet gebeuren...

Altijd makkelijk om dat soort dingen te zeggen. Je kan je kind nou eenmaal niet 24 uur per dag in de gaten houden. En als je een kind hebt die nogal avontuur is of van alles een spelletje maakt (leuk verstoppertje in een winkel en dan je mond houden als mama je roept...) Het is ook niet echt leuk om dat soort dingen te zeggen, ik lees dan eigenlijk alleen maar: "je bent een slechte moeder". Iedereen maakt zn eigen fouten en niemand is perfect, maar we doen allemaal onze uiterste best nietwaar?!

Ik ben mijn zoontje al een paar keer 'kwijt' geweest. De schrik slaat dan om mn hart, maar 9 van de 10 keer is hij dus in een straal van 5 meter iets aan het onderzoeken, etalages zijn favoriet, bosjes, achter muurtjes, onder kledingrekken etc. En nog erger, hij vindt het alleen maar leuk dat ik zo bezorgd ben, ik ben al zo vaak boos geweest op hem, maar hij blijft het doen!

Mamvantwee

Mamvantwee

22-12-2008 om 11:41

Precies - verstoppertje spelen

In een kledingwinkel, met veel rekken en dus heel veel verstopplaatsen. Ik was een nieuwe broek aan het uitzoeken voor mijn dochter (toen net 4) en was haar opeens kwijt. Heb drie keer de winkel doorgezocht, steeds haar naam geroepen, het personeel ingeseind, direct op de straat gekeken. Na rondje 3 vond ik het écht niet leuk meer. En net toen ik niet meer wist waar ik moest kijken, vond een verkoopster mijn docher onder een kledingrek, met een blik in haar ogen van "ik zit verstopt en zij kan mij niet vinden". Ik ben toen even heel boos geworden (ook afreageren van mijn onrust) en heb haar uitgelegd dat ik ongerust was en bang dat haar iets zou overkomen. Niet alleen maar boos zijn dus.

Gelukkig zijn die van mij niet zo wegloperig. Ik probeer hen ook daarin héél erg streng op te voeden, misschien overdreven, maar dat gevoel van paniek wil ik gewoon niet meemaken.

ayla

ayla

22-12-2008 om 11:54

Ook gebeurt

maar gelukkig nooit zo lang, telkens iets van 5 tot 10 minuten, maar voor mij lang genoeg om in paniek te raken, zag haar in gedachten al gillend achter in een auto zitten etc etc. 1 keer was ze ergens naar de wc gegaan, ik had daar wel gekeken maar niet goed, met de hele familie het complex uitgekampt tot na 5 minuten madam rustig de wc uitgewandeld kwam. ook 2 keer kwijt bij winkels, 1 keer in een kledingzaak, toen was ze denk ik net 1, de ene seconde stond ze naast me, man zegt iets, de volgende sec was ze weg. Een paar minuten later vond ik haar bovenaan een steile trap met een verkoopster naast haar die probeerde erachter te komen hoe ze heette. Dan krijg je het echt even warm

Reageer op dit bericht

Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.