Basisschoolleeftijd Basisschoolleeftijd

Basisschoolleeftijd

Lees ook op

Ene helft tweeling 'populair', andere minder

Beste allen,

Sinds mijn tweeling-kabouters (j/m) op school zitten krijgen ze steeds meer hun eigen leventje. Dat wil zeggen de dame. Afspraakjes, feestjes. In het begin bij spontane afspraakjes ging het heertje nog wel eens mee, maar dat wordt steeds minder. Het zijn ook echt vriendinnetjes van dochter.

Vandaag had het dametje een feestje van een meisje uit haar, en dus hun, klas. En mijn zoontje was niet uitgenodigd. Kijk ik bergijp dat wel, en zulke dingen gaan natuurlijk steeds meer gebeuren, maar toch. Het was wel sneu. Hij boos en verdrietig (vooral op mij gelukkig, want hij dacht dat hij van mij niet meemohct).

Heeft iemand tips om mijn minder sociale jongen wat beter op te vangen zodat hij zich niet zo gepasseerd voelt?

Ik moedig hem natuurlijk wel aan eigen afspraakjes te maken; maar hij is gewoon niet zo, tja hoe zal ik het zeggen, sociaal. Ik wil hem ook niet teveel pushen. Overigens was hij vandmiddag vrolijk en lekker met mij aan het knuffelen. Alleen die pijnlijke momenten hè?

Dank voor het meedenken.

Groeten,
Linda

Naar laatste reactie
Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.

Vier kinderen

ik heb vier kinderen,waaronder een tweeling.
de tweeling (j/m)was altijd enorm populair op school,werden door iedereen uitgenodigd om te spelen of op feestjes.kind nummer drie werd bijna nooit gevraagd om te spelen,ook niet op feestjes ,had heel af en toe een vriendinnetje ,maar nooit voor lang,maar ze heeft er ook geen last van,ze vond het wel prima.kind nummer vier is ook een populaire ,ook altijd feestjes en speelafspraken.
probeer je kinderen niet teveel te vergelijken omdat ze toevallig even oud zijn,het ene kind is nou eenmaal populairder dan het andere ,en het ene kind heeft meer behoefte aan speelafspraakjes al het andere.
Ik snap dat het voor jou moeilijk is,maar probeer dat gevoel niet over te brengen op je zoon,zeg gewoon,nu heeft je broer een feestje,jij een andere keer weer,soms heb je pech en soms geluk.ga er vooral luchtig mee om ,en accepteer dat het nu eenmaal niet anders is.

Nasha 1st

Nasha 1st

10-03-2009 om 21:47

Aparte klassen

dat hebben wij ook gedaan....het scheelt wel, maar zoon hield toch wel precies bij wie wanneer bij iemand was gaan spelen of op feestje was geweest....dus helemaal ondervang je het er niet mee, het valt iets minder op, dat wel....

LindaJ

LindaJ

11-03-2009 om 10:13 Topicstarter

Ja, mijn gevoel is niet zijn gevoel

Dank jullie voor jullie wijze woorden.

Ze zitten niet in aparte klassen omdat het KVD dit adviseerde. Ze vonden mijn zoon nog wat 'jong' en dachten dat de overgang naar de OBS wat makkelijker zou gaan als hij bij zijn zus in de klas kwam. Dan had hij een vertrouwd punt. Verder zijn ze niet onafscheidelijk of zo, dus dat kon best.

Achteraf denk ik, was misschien toch beter geweest dat ze wél in aparte klassen kwamen. Aan de andere kant, beiden hebben het nu ontzettend naar hun zin op school en in groep 3 zouden ze toch weer bij elkaar zijn gekomen.

Verder denk ik dat het vooral mijn eigen gevoel is die het sneu vindt dat mijn jongen "zo gepasseerd wordt". En dat mag ik inderdaad niet op hem overbrengen. Hij heeft gewoon minder behoefte aan die toestanden. Ik zat vroeger ook liever thuis te tekenen in plaats van dat ik bij een vriendinnetje "moest" spelen. Ik moest ook echt van mijn ouders; je moet sociaal zijn!

Nou dat zegt allemaal wel weer genoeg waar het probleem ligt hè?

Maar die momenten waar hij er even mee wordt geconfronteerd, okee, daar moet ik maar even luchtiger mee om gaan. Hij zal zijn eigen weg vanzelf wel vinden.

Groeten,
Linda

Nasha 1st

Nasha 1st

11-03-2009 om 21:34

In groep 3

komt mijn tweeling ook weer bij elkaar Maar wij vonden het belangrijk dat ze beiden een goede ondergrond daarvoor hadden....Zoon is heel overheersend naar zijn zus (ik ben groter, ik ben sterker), maar kon op het KDV heel moeilijk zonder haar. Dochter kon heel goed zonder broer, maar liet wel een beetje over zich lopen....Dat is wel een stuk beter geworden....

Ieder kind is anders

Dus de een heeft heel veel vriendjes en de ander niet, en vindt dat prima. Ook tweelingen, zij hebben natuurlijk een eigen karakter en temperament. Soms lijken ze heel veel op elkaar, maar dat kan ook een nadeel zijn.

Ik zie op de school van de oudste veel tweelingen, waarvan de meeste in aparte klassen zitten. Vroeger zat er de helft van een tweeling bij mij in de klas. De eerste jaren zaten zij ook samen, maar zijn op een gegeven moment "gesplitst". Naarmate ze langer in een andere klas zaten, zag je de stille steeds verder opbloeien. (ook altijd dezelfde kleren aan, brr....)

Onwillekeurig wordt natuurlijk altijd vergeleken, door volwassenen, maar ook door kinderen. Tegenwoordig worden tweelingen vaker wel niet dan wel bij elkaar in de klas geplaatst en ik moet zeggen; de meesten lijken er wel bij te varen.

Linda

Maylise

Maylise

12-03-2009 om 13:03

Moeilijk inderdaad

Een tweeling kijkt toch meer naar elkaar vaak dan een gewoon broertje en zusje. Ze vinden het van meer belang wat de ander doet. Mijn tweeling (is nu allang volwassen) heeft ook altijd bij elkaar in de klas gezeten en hadden ook vaak dezelfde vriendjes. Ze waren eigenlijk altijd samen tot en met hun kleutertijd toe en ook later brachten ze nog veel tijd samen door.

Mijn dochter vond het absoluut niet leuk als haar tweelingbroer wel op een feestje mocht komen en zij niet. Andersom vond mijn zoon het minder erg dan zijn zusje. Zij was vlugger jalours en ook eerder voelde ze zich buitengesloten. Naar mate ze ouder worden wordt het wel minder en gaan ze zich vanzelf minder op elkaar richten en krijgen steeds meer aparte vrienden en dan laat het zich ook minder met elkaar vergelijken.

Dat ze een jongen en meisje zijn scheelt denk ik wel want zeker bij niet gemengde feestjes gaan ze het dan niet raar vinden als de een wel wordt uitgenodigt en de ander niet.

Wel merkte ik dat ze toch altijd wel erg vergeleken werden met elkaar maar dat deden ze zelf trouwens ook; zich met de ander vergelijken.

Maylise

Quilla

Quilla

12-03-2009 om 14:01

Pelle

"Ik begrijp werkelijk waar niet waarom tweelingouders daar niet eerder aan beginnen."
Ik vind dat nogal een kortzichtige opmerking, wellicht omdat je zelf geen tweeling hebt en de praktijk niet kent?
Omdat daar wellicht gewoon praktische bezwaren aan kleven? Leuk bedacht van je allemaal, maar het moet ook allemaal maar mogelijk zijn.
Hier tweelingknullen van net drie jaar, die zelden van elkaar apart zijn. Volgend jaar worden ze gescheiden, als ze ieder in een aparte klas komen. In theorie allerlei gedachten en ideeen besproken en bedacht over ze uit elkaar halen, in praktijk zelden haalbaar. Wat wij als ouders nog veel belangrijker vonden, was bijvoorbeeld individuele aandacht van een van ons. Ook dat lukt veel te weinig naar ons zin. Het zij zo, soms moet je gewoon een beetje roeien met de riemen...

ijsvogeltje

ijsvogeltje

12-03-2009 om 15:20

Vergelijken

Ik ben zelf deel van een 1-eiïge tweeling. Ik kan mij de vraag en zorg van Linda goed voorstellen. Linda, ik denk dat jij doet wat bijna iedereen (bewust of onbewust) doet: je kinderen met elkaar vergelijken. Heel logisch, maar zou je het ook doen als het om kinderen ging met vier jaar leeftijdsverschil? Waarschijnlijk niet. Ik zou mij er dan ook geen zorgen over maken. Ze zijn verschillend, en dat moet ook. Hoe jammer het soms ook is....
Het vergelijken was voor mijn zus en mij trouwens reden om op de middelbare school niet meer bij elkaar in de klas te willen. We waren het inmiddels een beetje zat. Haalde de een een slechter cijfer dan de ander, dan was het van 'je hebt niet goed je best gedaan, je zus heeft hoger gescoord'. Haalden we hetzelfde cijfer, dan was het 'ach, wat leuk, écht een tweeling, ze halen zelfs dezelfde cijfers'. Onze ouders deden dit niet hoor, maar klasgenoten, leerkrachten etc. wel.

Maylise

Maylise

12-03-2009 om 17:50

Pelle

Om eerlijk te zijn heb ik de tweeling ook zelden uit elkaar gehaald toen ze nog klein waren. Nu ben ik daar ook nooit bewust mee bezig geweest maar het was ook niet echt mogelijk geweest.
Kinderen gingen eerst naar een oppas (waar ze samen waren uiteraard)en later naar de creche (geen parallel groepen dus wederom samen) en daarna naar school (ook maar een klas want kleine school en dus samen).
Ze gingen als peuters eigenlijk nooit uit logeren. Wel kwam er soms iemand oppassen 's nachts maar dan waren ze ook samen.
Die eerste jaren had ik geen partner dus was ook 's weekends met beide kinderen samen. Toen die partner er wel was gingen we ook meestal met z'n vieren op stap. Heel soms ging ik wel eens alleen met een van de twee iets doen maar dat was niet eens zo heel vaak.
Vriendjes en vriendinnetjes waren in het begin eigenlijk altijd gezamelijk. Pas toen ze ouder werden kregen ze andere vriendjes en vriendinnetjes (deels) en andere hobbies (deels) en toen gingen ze ook meer apart doen. Hoewel ze op het VO persé bij elkaar in de klas wilden en ook toen nog veel dezelfde vrienden hadden ondernamen ze ook genoeg apart.
Maar in de eerste jaren waren ze eigenlijk 90% van de tijd samen.

Maylise

Nasha 1st

Nasha 1st

13-03-2009 om 20:06

Als tweelingmoeder

heb ik er wel een mening over en die vrij duidelijk, als ouder moet je kritisch naar je tweeling durven kijken....en misschien concluderen dat het echt beter is, hoe moeilijk ook, om ze in aparte klassen te zetten. Dat dat niet voor elke tweeling beter is, besef ik ook. Maar dan moet je als ouder echt zien dat je tweeling zich goed apart ontwikkelt, en met alleen andere kleren aandoen ben je er dan echt niet hoor. Daarmee ontwikkel je geen aparte persoonlijkheid. Nog sterker, bij zoon in de klas zat een eeneiige tweeling die wel hetzelfde gekleed gaat, maar zich prima apart ontwikkelde.....het zit vaak in het kind zelf....

Quilla

Quilla

13-03-2009 om 20:46

Pelle

Ik snap heus de gedachtegang wel dat het wijs zou zijn om ze regelmatig uit elkaar te halen. Het is alleen zo'n fijne theoriegedachte die in de praktijk, wat mij betreft, maar moeizaam te realiseren is. Maar ik ben daar niet uniek in, ik zie dat ook bij andere tweelingouders. Ik persoonlijk zou overigens ook van alles. Je weet wel, zo'n voornemen tijdens je zwangerschap die je later toch bij stelt of moet stellen.
Wat mijn gezin betreft, er gaat al een heleboel moeite zitten in de dagelijkse gang van zaken. Met drie jonge kinderen, twee ouders die werken waarvan een chronisch ziek, slechts een dag in de week als gezin samen, en weinig tijd om aan ieders behoeften te voldoen, is die veel meer moeite die jij stelt niet meer op te brengen. En ook al was ik overigens niet chronisch ziek, het blijven tropenjaren.

Maar er is ook een andere kant: de eigen identiteit bij het tweeling-zijn is iets wat je als ouders constant loopt te bewaken. Ik ken in elk geval geen tweelingouders die daar niet hun zorgen over hebben. Maar tweeling-zijn is ook iets heel unieks. Het altijd samen zijn geeft niet alleen maar problemen, het geeft ook een ultieme band.
Ze vaak scheiden, doet daar helemaal niets aan af. Als je als ouders al zover komt dat je ze niet vergelijkt, en alle mensen om je heen ook, dan blijven ze het zelf gewoon steevast doen. Ze vergelijken, ze concurreren, ze gaan de competitie aan, maar ook: ze bouwen en vertrouwen op elkaar. Daar kan geen logeerpartijtje of netwerk tegenop.

Ergens heeft het dus ook iets heel geforceerds in mijn ogen. Een kind wat ziek van heimwee wordt, stuur je die ook des te vaker uit logeren om daar maar overheen te komen?
Bij opvoeden hoort denk ik de constante zoektocht naar de balans tussen ratio en gevoel, in mijn ervaring is dat met het opvoeden van een tweeling nog net een stukje sterker. Ik als eenling heb namelijk een enorme handicap, ik weet niet wat het voor mijn tweeling betekent om tweeling te zijn. Ik zie ze graag als twee keer een eenling die toevallig hun leven al synchroonzwemmend begonnen zijn, maar dat beeld komt volledig voort uit mijn beleving en gedachten als eenling.
Mijn tweelingknullen zullen naar aparte klassen gaan. Maar als dat echt niet blijkt te gaan (wat ik overigens niet verwacht), dan zal ik me er hard voor maken dat ze bij elkaar geplaatst zullen worden.

Ik blijf het van niet-ouders van een tweeling nogal makkelijk als ze gaan verkondigen hoe zij het zouden doen. Dat is zoiets als kritiek krijgen van mensen zonder kinderen hoe je je kinderen moet opvoeden.
Dus nogmaals, ik begrijp je gedachtegang volledig, maar je stelligheid stoort me.

Nasha 1st

Nasha 1st

13-03-2009 om 21:50

Het was hier niet mogelijk

maar als ik nu de keuze zou hebben, zou ik mijn tweeling ws al op de creche in aparte groepen hebben gezet. Voor zoon was de overstap van samen in een groep naar alleen in de klas best wel groot, heeft lang moeten aanpassen....maar ik mag mij gelukkig prijzen met de juf die hij heeft, die hem daarvoor ook de ruimte heeft gegeven en waar mogelijk begeleid heeft (beloningsprogramma enzo....). Misschien dat het Daltonsysteem er ook wel een bijdrage aan heeft geleverd....

Nu ben ik heel blij dat ze die 2 jaar ondergrond hebben....

Quilla

Quilla

13-03-2009 om 23:18

Genuanceerder dan

Nasha, naar welke 2 jaar ondergrond verwijs je nou?

Pelle, hoezo een stapje terug? Idd, die mevrouw roept dat de schok te groot is, als ze voor hun vierde nooit uit elkaar geweest zijn, jij pleit dus dat ze voor die leeftijd regelmatig uit elkaar moeten en ik gooi daar tegenin dat dat in de praktijk niet altijd haalbaar is.

Okee, ik doe een stap terug door me niet te laten beinvloeden door het feit dat het me tegen de haren strijkt dat een 'leek' weet wat goed voor mijn kinderen is.

Dus, ik ben het niet met je oneens, als je bedoelt met zo vroeg mogelijk van elkaar los komen = zo vroeg mogelijk als individu(utje) in het leven te staan. (Individu, identititeit, ik gebruik die termen zelf, hoor, maar ik vind ze wel Groots als we het over peuters hebben, dus bij gebrek aan beter). Van elkaar loskomen vind ik niet zo nodig, net zo min als ze los hoeven te komen van hun oudere broertje of van hun vader of van mij. Vind ik ze veel te jong voor. Dat ze moeten kunnen functioneren zonder tweelingbroertje, ouder broertje, vader of mij, zoals dat van leeftijdgenootjes ook wordt verwacht, ja, tuurlijk. Ik denk alleen dat dat veel verder gaat dan ze regelmatig uit elkaar halen. Ik denk dat ze elke minuut van de dag als eigen persoontje benaderd moeten worden en dat je dan al een heel eind bent.

Maar misschien heb ik ook makkelijk praten met een tweeling waarvan beiden op hun eigen manier zeer pittige karakters hebben en zo verschillend zijn als dag en nacht, die regelmatig los van elkaar uit zichzelf dingen ondernemen en die als ik ze bij de peuterspeelzaal breng vandaag samen een treinbaan bouwen en morgen ieder een eigen kant uitgaan. Ze zijn een tweeheid, geen eenheid. (En zelfs dat helpt niet tegen dat constante vergelijken, zucht )

Op het moment dat we het over kleuterklassen hebben zijn ze al 4, dus ik snap niet zo goed waarom je dat aanhaalt?

LindaJ

LindaJ

18-03-2009 om 19:49 Topicstarter

Ach ja, iedere situatie is anders

Dag allen,
Nogmaals dank voor jullie reacties.

Ik weet niet of ik me door Pelle's opmerkingen zo aangesproken voel als anderen. Elke situatie is anders, en ik zie de onze ook echt anders.

We hebben ze niet vanaf het begin af aan bewust uitelkaar gehaald (niet altijd mogelijk en vond ik ook niet persé nodig). Maar we hebben ze vanaf het begin af aan wel bewust als individuen behandeld. Dat was ook niet moeilijk want ze verschillen van elkaar als dag en nacht. Ze zijn in feite ook 'alleen maar' broertje-zusje, met dat verschil dat er 15 minuten tussen zitten in plaats van 15 maanden. Maar okee, soms vergelijk je onbewust wel zoals Quilla zei, maar omdat we daar alert op zijn kunnen we onszelf ook gemakkelijk terugfluiten. Bijvoorbeeld na een verhelderende discussie op OO.

Overigens is het niet zo dat we er voor gekozen hebben ze bijelkaar in de klas te zetten 'omdat ze nog nooit uitelkaar zijn geweest'. We gingen er vanuit dat ze in aparte klassen zouden komen, omdat dat tegenwoordig ook algemeen beleid is op basisscholen. Bovendien stonden wij ook achter het feit dat het goed zou zijn als ze zich meer individueel zouden ontwikkelen.

Alleen in onze specifieke situatie met betrekking op onze specifieke kinderen, en meer in het bijzonder mijn zoontje als individu, hebben wij na advies van het kinderdagverblijf, besloten ze tóch bij elkaar in de klas te zetten. Mijn zoontje die moeilijk tegen veranderingen kan, zou zo de overgang iets makkelijker maken omdat zijn zusje voor vastigheid zou zorgen. En dat is gebleken, want het gaat goed.

Daarbij was het voor ons ook belangrijk dat de twee niet zo heel veel met elkaar optrokken in de kvd-groep (en ook nu op school niet). Dus ze zaten elkaar niet 'dwars' in de ontwikkeling. Nu ja, mag mijn zoontje in dit geval dan niet ook eens de voordelen van het tweeling zijn proeven, namelijk dat hij deze belangrijke stap niet in zijn eentje hoefde te maken maar fijn met zijn zusje?

Afijn, in sommige gevallen levert het dus toch wat nadelen op. Zoals boven geschreven probleem. Als zusje 'populairder' is, (niet zo zeer populairder, maar gewoon wat socialer, hoe zeg je dat), dan broertje, dan valt dat meer op. Dan heb je pijnlijk momentjes, maar die zijn voor mij, zo bleek, langduriger en ingrijpender dan voor hem. En ja, ook ik denk: jammer, maar zo gaan die dingen. Daar moet hij dan toch maar aan wennen.

Trouwens ik vraag mij af of twee gewone broers en zussen ook zo 'uitelkaar' worden gehaald. Natuurlijk de één maakt de eerste jaren alleen mee, en als de school begint zijn ze ook weer alleen. Maar verder trekken die toch ook ge-tweeënlijk op? Ik ging tenminste ook altijd met mijn zusje samen uit logeren etc. En net als mijn zusje en ik zitten de twee elkaar af en toe behoorlijk in haren. Dus dat is een gezonde ontwikkeling, want mijn zusje en ik zijn anno 2009 heeeeeel blij met elkaar.

Nou, dat waren dan mijn overdenkingen.

Groet!
Linda

LindaJ

LindaJ

18-03-2009 om 20:08 Topicstarter

Mevrouw

Oh, ik moet de reacties toch eerst beter lezen voor ik reageer.

Quilla = ijsvogeltje

En ik dacht dat Pelle de hele tijd mij bedoelde met 'mevrouw' (ahhhhh, noem mij geen mevrouw), maar dat was dus de mevrouw van het blaadje! Maar nu ben ik wel nieuwsgierig naar de mevrouw (waar ik het overigens niet mee eens ben).

Maar goed, de praktijk is altijd weerbarstiger dan de theorie, dus ik ben het ook geheel eens met Quilla (dit keer wél Quilla)dat 'uit elkaar halen' a) niet altijd te realiseren is, en b) soms ook wat geforceerd is als het gaat om'uit elkaar halen om het uit elkaar halen.

Nogmaals groeten van mevrouw Linda (ieeee).

Itsme

Itsme

18-03-2009 om 21:02

Lange reactie nav opmerking pelle

Ik kan het niet laten te reageren...

Ik begrijp werkelijk waar niet waarom tweelingouders daar niet eerder aan beginnen.

Sorry, als spreek je uit naam van je vriendin. Ik vind het vreselijk kort door de bocht! Ik raad je aan eerst zelf!! een tweeling te dragen, vervolgens ze op de wereld te zetten (met een beetje mazzel mag je ze meenemen en hoeven ze niet weken in het ziekenhuis te liggen) dan mag je helemaal zelf de eerste vier tropenjaren voor je kinderen zorgen! LOL.. misschien heb je wel een of twee huilbaby's kado gekregen! Dan ga je dus minimaal 7 voedingen (PER KIND) per dag geven, minimaal 7 luiers (PER KIND) per dag geven, wie weet zit er een spugertje bij... nog 4 keer per dag omkleden erbij. De was mag je doen, je huishouden, je man tevreden houden en ook nog prestaties leveren op je werk. EN.. dan mag je ook nog ff regelen dat je je kinderen zoveel mogelijk uitelkaar houdt?! sorry hoor.. als ze uit logeren gaan ben je waarschijnlijk blij dat ze beide ff weg zijn en dat anderen ervaren dat een tweeling hebben niet zoooooooooo leuk en schattig is maar dat het (buiten dat het een unieke ervaring is) kei en keihard werken is!

Ieder kind en ieder mens is uniek dus ook de tweelingkinderen en tweelingouders. Ieder doet het op de manier die voor de kinderen het beste lijkt. Ik heb me hard gemaakt om de kinderen in de kleuterklas bijelkaar te houden. Ze zijn nog maar 4!! en ineens moeten ze de grote wereld in en dan ook nog eens zonder die steun en toeverlaat die altijd al aanwezig is geweest. De enige persoon die meteen begrijpt wat je bedoelt en hoe je je voelt. De beste beslissing die ik ooit heb genomen omdat ik wist dat het goed was voor MIJN kinderen. Ze zijn inmiddels alweer 8 jaar en zitten inmiddels ook al wat jaartjes apart maar oh wat heeft het ze goed gedaan om in het begin bijelkaar te blijven!

Begrijp me niet verkeerd, ik ben dolblij met mijn kinderen en ik zou ze niet willen missen. Ik heb unieke momenten meegemaakt die je met eenlingen niet zou hebben maar een ieder die zo makkelijk de tweelingouders kan vertellen hoe ze het zouden moeten doen wens ik de praktijk van de eerste 4 tropenjaren toe! Dan piep je wel anders en begrijp je dat het niet allemaal zo makkelijk te regelen is!

Pelle.. dit relaas is absoluut niet alleen tegen jou gericht maar tegen iedereen die er zo "makkelijk" over praat. (je merkt.. t is een gevoelig punt bij mij)

Groet van mij.

ijsvogeltje

ijsvogeltje

18-03-2009 om 21:15

Nee hoor

"Quilla = ijsvogeltje"

Sorry, ik ben echt niet dezelfde als quilla!
(en daar zou de forumredactie ook een stokje voor steken, want je mag niet met twee verschillende nicks aan een discussie meedoen).

LindaJ

LindaJ

18-03-2009 om 21:31 Topicstarter

Ijsvogeltje

Ik bedoelde daar waar ik in mijn eerste reactie Quilla zei, bedoelde ik dus jou. Want jij vertelde over het vergelijken van tweelingen en dat ik dat waarschijnlijk toch onbewust deed.

En daarna had ik het weer over de reactie van Quilla, en toen dus ook echt de reactie van Quilla.

En ja Itsme, het zijn tropenjaren en soms moet je gewoon even voor jezelf kiezen: als ze gaan logeren... dan graag alletwee (want anders heb je er zelf nog niets aan). En met de voeding-luiers-lopende band werk: ze draaiden hetzelfde ritme anders was ik helemaal 24/7 bezig. Ik krijg er spontaan weer hartkloppingen en wallen onder me ogen van .

Groets!
Linda

Nasha 1st

Nasha 1st

18-03-2009 om 22:06

Quilla

>>Nasha, naar welke 2 jaar ondergrond verwijs je nou? < <

De 2 jaar die ze apart hebben gezeten en waar zoon heeft geleerd dat zijn zusje ook haar eigen belevenissen mag vertellen zonder dat hij het al geblaat heeft, maar ook, dat hij heeft geleerd dat hij eigenlijk prima zonder zijn zus kan functioneren....over dochter heb ik nooit zorgen gehad, die fladdert overal heen, maar zoon was aan de ene kant erg overheersend naar zijn zus, aan de andere kant kon hij niet zonder haar....en dat vond ik niet goed voor hen. Zelfs al komen ze volgend jaar weer bij elkaar, die 2 jaar hebben zeker invloed gehad.

Itsme

Itsme

19-03-2009 om 11:32

Antwoord

Hoi Pelle,

1. Nee daar ga ik absoluut niet vanuit.
2. Nee twee kinderen kort na elkaar is absoluut niet makkelijk, heb ik ook niet gezegd. Wel vaak een eigen keus (en ja ik weet dat het ook zomaar spontaan ongepland gebeurd) waar een tweeling zomaar een verassing is.
3. Ik hoop dat je het een beetje begrijpt, vele zien alleen maar het leuke
4. Ja ik werk, eerste jaar zijn ze thuis geweest met manlief (geen monster) daarna naar KDV op een groep. En de oppassen wilden ze graag beiden (ondanks het spugen, huilen en medicijnen). Twee adressen kan inderdaad.. echter ben je dan je vrije dag weer kwijt aan ophalen (twee adressen af) en die vrije dag had je nou net zo nodig om weer een klein beetje bij te tanken.
5. Voor de duidelijkheid.. mijn man is geweldig!!! Hij heeft genoeg geholpen. Hij heeft ook geen eisen gesteld, het was alleen als nieuwbakken moeder voor mij erg zoeken. Vind hetmoeilijk uit te leggen maar je wil je kinderen aandacht en liefde geven, je werk goed doen, je man aandacht en liefde geven en ook nog tijd voor jezelf vinden terwijl je lijf nog bol staat van de hormonen ..

Natuurlijk mag jij je mening hebben, en ik moet je gelijk geven.. niet klagen over dingen die jezelf in de hand hebt gehad. Dat is hetzelfde als na 8 jaar kind bij papa en mama in bed gaan klagen dat ie er niet meer uit wil.. tja dan had je er niet aan moeten beginnen. Dus op dat punt zijn we het echt wel eens.

Wat ik probeerde duidelijk te maken is dat je met een tweeling (en hoogstwaarschijnlijk ook met twee kinderen op elkaar) niet echt bezig bent met nadenken hoe pak ik het nu aan want over 4 jaar moeten ze naar school. Die eerste vier jaar is, voor veel tweelingouders.. niet voor iedereen, puur overleven en tussen al het zorgen door proberen te genieten van je kinderen.

Je wilt niet weten hoeveel generaliserende opmerkingen er over tweelingen gemaakt en bij tijd en wijle kan ik daar fel op reageren.. zo nu ook, mijn excuus. Het was echt niet persoonlijk op jou maar voor een ieder die denkt dat het maar appeltje eitje is. En ja.. ook met 1 kind kunnen ouders het heel zwaar hebben, daar ben ik me maar al te goed van bewust.

PS.. mijn man is echt een supergoeievent hoor!!

Quilla

Quilla

19-03-2009 om 13:31

Moeizaam?

Pelle,

als je spreekt namens je vriendin, dan nog spreek je vanaf de zijlijn. Jij bent niet de moeder van die tweeling. Je zal ongetwijfeld oprecht denken dat je je heel erg voor kan stellen dat je weet wat het is om er een te zijn, maar je bent het niet. En uit hoe je je opstelt, blijkt dat voor mij ook. Sorry.

Zou je overigens wel een tweelingmoeder zijn, dan zou ik je verwijten dat je jouw weg de enige juiste vindt. In zo'n situatie ga ik verder niet uitleggen waarom de dingen bij ons gelopen zijn zoals ze zijn.

Hoe dan ook: in beide gevallen vind ik je opmerking te kortzichtig. Jij zegt iets totaal niet te snappen en vertelt hoe het volgens jou zou moeten gaan, zonder naar motivatie te vragen over waarom 'keuzes' worden gemaakt. Dat is volgens mij wat draadjes moeizaam maakt.

Nasha,
okee, snap het, bedankt voor aanvulling.

Linda en Itsme: kunnen jullie mij exact vertellen hoeveel jaar (liefst nog met maanden, weken en dagen gespecificeerd) dat nou duurt; die tropenjaren?

Quilla

Itsme

Itsme

19-03-2009 om 14:10

Quilla

Quilla,

Ben ff kwijt hoe oud ze bij jou zijn maar de eerste 4 jaar zijn tropenjaren.. dan gaan ze naar school!!!!!!! En ineens heb je vrije tijd (en oh wat vond ik het stil in huis hhahahaha). En dan worden ze heel snel groot en steeds zelfstandiger. Het enige wat blijft is de berg wasgoed.. maar ja ooit verdwijnt dat ook hahaha.

Hang in there!

groetjes

Itsme

Itsme

19-03-2009 om 17:08

Pelle

Ik heb nooit beweerd dat andere het makkelijker hebben. Maar wat je nu zegt dat je met twee kids met hetzelfde ritme makkelijker wegkomt dat met twee achter elkaar...
Wat ikk al eerder zei... twee achter elkaar is meestal een keus die gemaakt is, twee (of meer) tegelijk niet. Daar zit al verschil!

Quilla

Quilla

19-03-2009 om 18:39

Zwaar, zwaarder, zwaarst?

Pelle, waar lees je nou dat ik vind of dat anderen vinden dat jij het makkelijker hebt dan ik/'wij'? Ik weet dat helemaal niet. Ik weet wel dat ik het opvoeden en hebben van een tweeling zwaar vindt tegenvallen, dat buitenstaanders weinig weet blijken te hebben van wat het inhoudt en dat dat een mening is die ik met een hoop andere tweelingouders deel.
Ook door andere posters wordt geprobeerd dit te illustreren.
Ik schreef wel dat ik het makkelijk vind dat je met zoveel stelligheid verkondigt hoe het zou moeten als leek. Zoiets als een man mij die mij gaat vertellen dat borstvoeden echt heel prettig voelt, omdat zijn vriendin dat toevallig vond. Dus is het zo. En ja, je hebt heel duidelijk uitgelegd dat je het toch anders bedoelde. Maar je bent niet opgehouden met vertellen dat jij het heel anders zou doen en wat jij vindt.

Goed, ik geef je mijn mening op wat ene mevrouw van een tweelingblaadje zou vinden, al heb ik mijn mening daarover eigenlijk allang gegeven toen ik schreef: "Mijn tweelingknullen zullen naar aparte klassen gaan. Maar als dat echt niet blijkt te gaan (wat ik overigens niet verwacht), dan zal ik me er hard voor maken dat ze bij elkaar geplaatst zullen worden."

Dus: als ze nooit gescheiden waren van elkaar, zou ik ze toch proberen om in aparte klassen te zetten. Lukt dat niet, omdat ze nog niet blijken te kunnen functioneren zonder elkaar, laat ze dan bij elkaar in de klas zitten en probeer het later nog eens.

"En dan nog is iedereen anders, zijn alle tweelingen anders en zijn alle eenlingen anders."

Hehe, dit lijkt meer op wat ik volgens mij normaal gesproken gewend ben om van je te lezen, en dat is nu precies wat ik je duidelijk wilde maken; het gebrek aan die nuance is nu precies wat mij stoorde in jouw stellige verkondigingen. Ieder zijn verhaal, ieder zijn omstandigheden. Bij het opvoeden van een tweeling kom je specifieke tweelingproblemen tegen, die voor buitenstaanders lastig blijken te begrijpen. Bij het opvoeden van snel elkaar opvolgende kinderen zul je daar weer specifieke problemen tegenkomen. Ongetwijfeld ook voor buitenstaanders allemaal zogenaamd simpel op te lossen, maar ondertussen.

Verder ga ik niet in op de zwaarte of lengte van tropenjaren, of me laten verleiden om te vertellen of mijn tweeling wel of niet eenzelfde ritme had. Alstjeblieft, zeg

Maylise

Maylise

19-03-2009 om 20:09

Theorie en praktijk

In theorie ben ik het volkomen er mee eens dat het voor een tweeling (meer nog dan voor "gewone" broertjes en zusjes) belangrijk is om ook tijd alleen door te brengen zodat ze inderdaad zich meer als individuen gaan ontwikkelen en minder op elkaar gericht zullen zijn.
Echter het werkt gewoon meestal niet zo. Bij ons op het KDV hadden ze geen meerdere groepen dus de kinderen zaten bij elkaar. Ik had een oppasmoeder het eerste jaar en daar waren ze ook bij elkaar. Daarnaast was ik alleenstaande moeder dus ik kon ook niet de een wel meenemen en de ander thuis laten. Als ik ze bij een oppas liet dan wilde ik in mijn eentje wat ondernemen zonder kinderen.

Zomaar de een bij een oppas achterlaten en dan met de ander wat gaan doen deed ik alleen als ik met het andere kind naar het ziekenhuis moest of iets anders noodzakelijks.

Hoewel ik er ook werkelijk nooit bij stil heb gestaan toen zou ik ook niet weten hoe ik het voor elkaar zou moeten hebben gekregen. Het resulaat was inderdaad twee kinderen die eigenlijk altijd samen waren. Ook op school trouwens want ze zaten op een kleine lagere school zonder paralel groepen. Inderdaad waren ze erg op elkaar gericht en speelden veel samen, hadden veel gezamelijke vriendjes enzovoorts. Toch is het uiteindelijk denk ik niet schadelijk geweest. Ze zijn nu volwassen en functioneren ook zonder elkaar prima.

Maylise

Quilla

Quilla

19-03-2009 om 23:24

Herhaal dan niet, licht toe!

Ben jij nog steeds zo stellig tegen het bij elkaar plaatsen van een tweeling, als ze het daar allebei beter bij doen? Kun je dat toelichten adhv de tweeling die jij kent? En wat vind je dan van wat bijvoorbeeld Linda stelt: "Daarbij was het voor ons ook belangrijk dat de twee niet zo heel veel met elkaar optrokken in de kvd-groep (en ook nu op school niet). Dus ze zaten elkaar niet 'dwars' in de ontwikkeling. Nu ja, mag mijn zoontje in dit geval dan niet ook eens de voordelen van het tweeling zijn proeven, namelijk dat hij deze belangrijke stap niet in zijn eentje hoefde te maken maar fijn met zijn zusje?"
Wat is daar mis mee?
En nee, ik vraag je niet om je te herhalen, ik vraag je of je het wil nuanceren. Ik had namelijk ooit (heb ik ook al geschreven) dezelfde ideeen als jij, zoals je ze tot nu toe gesteld hebt, ik heb ze alleen moeten bijstellen in de praktijk. Dus als je niet kunt nuanceren, ben je, mea culpa, voor mij geen 'interessante' discussiepartner.

Quilla

Quilla

19-03-2009 om 23:29

Ho, bovenstaand is maar een deel van reactie

Er ging iets mis, hier alsnog mijn lap tekst:

Ik val je niet aan, Pelle, excuus als je elke vraag of motivatie van mijn kant zo voelt. Ik reageer wel op wat je schrijft, da's waar. En achter mijn laatste opmerking op jouw grapje stond dan ook een vette grijns...

Ik heb al toegelicht hoe ik 'het relaas van Itsme' lees en opvat, ga ik ook niet nog eens doen.
Mijn standpunt over het 'los van elkaar halen' cq 'scheiden', uiteindelijk toch de rode draad in deze discussie, ook niet weer op schrijven, ik heb ook weinig zin in herhaling.

"Nogmaals: ik kan me voorstellen dat er situaties zijn dat het absoluut vier jaar lang niet mogelijk is geweest je tweeling regelmatig uit elkaar te halen (maylise als voorbeeld) maar dat hoeft dan nog steeds niet het argument te zijn om ze vervolgens ook maar bij elkaar in de klas te plaatsen. Het één is geen gevolg van het andere wat die mevr van het tweelingblaadje dus wil."

Ik snap er werkelijk bijzonder weinig meer van. Als het een geen gevolg is van het andere, waarom maak je er dan zo hard voor om tweelingen voor hun vierde uit elkaar te halen??
Eerder schrijf je dat je je realiseert dat tweelingouders en tweelingkinderen allemaal verschillend zijn, om vervolgens weer te zeggen dat als je een tweeling had dat je het toch zo zou doen.
Dus je begrijpt dat de praktijk wel eens anders zou kunnen zijn, maar toch hou je vast aan je theorieen?

"En voor de laatste keer: als het uit elkaar halen niet vaak genoeg is gelukt is dat toch nog steeds niet de ENIGE reden om ze bij elkaar in de klas te plaatsen? Zoals die mevr dat stelde in het blaadje? Er zijn toch meer factoren?"
Ja, heel veel factoren. Er zijn er volgens mij ook al een heleboel voorbij gekomen. Er zijn er ook een heleboel voorbij gekomen die aangeven dat dat scheiden dan eigenlijk niet meer zo belangrijk is. Het is gewoon niet zo zwart-wit als dat ik het idee heb dat jij het blijft stellen. Hoorde laatst een leuk onderzoekje in dit licht; zelfs tweelingen die bij geboorte van elkaar gescheiden waren en elkaar terugvonden op volwassen leeftijd, blijken na hereniging binnen mum van tijd die 'typische tweelingband' te ontwikkelen.
Wellicht is het voor de tweeling die jij in je achterhoofd hebt klare koek. Misschien kun je daar iets meer over vertellen dan?
Ik kan verder niets met die mevrouw uit dat blaadje, ik weet niet in welke context ze die uitspraak heeft gedaan, ik ken het artikel niet. (Ik mag toch hopen dat het geen losse uitspraak was?)
"En al heb je ze bij elkaar in de klas geplaatst en vervolgens blijkt dat de één volledig aan de ander hangt waardoor ze zich allebei niet goed ontwikkelen: wie haal je dan uit de klas? Je kunt de klas niet door de helft doen, je kunt geen vriendjes van allebei delen. Je zult dus één kind uit zijn veilige wereld de klas moeten halen en in een nieuwe klas moeten plaatsen terwijl brusje mag blijven. Dat soort dingen lijkt mij al heel moeilijk en ook een argument tegen het bij elkaar plaatsen."
In het geval van mijn kinderen, kan ik me voorstellen dat één het 'slechter' zou kunnen doen dan de ander (alhoewel ik dat, nogmaals, dus niet verwacht). Het veilige wereldje is dan daar waar de ander is. Dus het 'zorgenkind' wordt dan verplaatst.
Waarom ben jij zo stellig tegen dat bij elkaar plaatsen van een tweeling, als ze het daar allebei beter bij doen? Kun je dat toelichten adhv de tweeling die jij kent? En wat vind je dan van wat bijvoorbeeld Linda stelt: "Daarbij was het voor ons ook belangrijk dat de twee niet zo heel veel met elkaar optrokken in de kvd-groep (en ook nu op school niet). Dus ze zaten elkaar niet 'dwars' in de ontwikkeling. Nu ja, mag mijn zoontje in dit geval dan niet ook eens de voordelen van het tweeling zijn proeven, namelijk dat hij deze belangrijke stap niet in zijn eentje hoefde te maken maar fijn met zijn zusje?"
Wat is daar mis mee?
En nee, ik vraag je niet om je te herhalen, ik vraag je of je het wil nuanceren. Ik had namelijk ooit (heb ik ook al geschreven) dezelfde ideeen als jij, zoals je ze tot nu toe gesteld hebt, ik heb ze alleen moeten bijstellen in de praktijk. Dus als je niet kunt nuanceren, ben je, mea culpa, voor mij geen 'interessante' discussiepartner.

Quilla

Quilla

20-03-2009 om 23:49

Pfffffff

"Oja: van een mannelijke gynaecoloog neem jij ook niets aan?"

Het zit hem niet in het manzijn, de man van een vriendin is een metafoor voor iemand die zich niet kan inleven in een ervaring van een ander. Simpelweg: in dit geval een man, die nooit en te nimmer kan ervaren wat een borstvoedende vrouw fysiek voelt. Dit voelt toch wel een beetje alsof ik een mop zit uit te leggen, hoor.

"Maar wat bewijs je daarmee? Ontken ik die tweelingband?"

En dat is nou net het verschil in uitgangspunt: ik probeer helemaal niets te bewijzen. Ik probeer je aan te geven waar volgens mij de grijswaarden liggen, jij blijft je MIJN INZIENS ((ik kan ook schreeuwen) zwart-witte stelling herhalen, zonder ook maar in te gaan op de nuances die ik en anderen proberen aan te geven. Ik weet ook niet of je die tweelingband ontkent. Op alle, wellicht te subtiele verwijzingen naar die tweelingband reageer je niet. Wat mij betreft onderschat je hem wel, aangezien dat scheiden zo'n groot punt is en het hinderlijk is voor de ontwikkeling. Ruw gezegd lees ik dat door de regels heen.

Weet je, je hoeft mij helemaal geen gelijk te geven, dat is niet de reden dat ik blijf reageren. Ik probeerde je uit te nodigen je stellige standpunt uit te leggen. Je geeft nu zelf aan dat je het niet kan nuanceren en ik lees nergens echte onderbouwing van je mening behalve dat je er heel erg tegen bent of er echt niet achter kan staan.

Ik krijg ook sterk de indruk dat je je ontzettend aangevallen blijft voelen door hoe je reageert. Lijkt me niet dat je veel plezier uit deze uitwisseling haalt, dus het lijkt me beter dat het hier stopt dan. Ik heb nu ook alles wel gezegd.

Reageer op dit bericht

Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.